Slowdive - Slowdive (2017)

In 2004 had ik 's nachts eens een heldere droom die zich afspeelde in een weids surrealistisch landschap. Er was niets of niemand, totdat ik mezelf in derde persoon tegenkwam. Die andere versie van mezelf was gekleed in een t-shirt met daarop de tekst: Slowdive. Ik volgde de jongen en vroeg wie of wat Slowdive was, maar die ander wou alleen gelaten worden, de situatie was ongrijpbaar. De volgende ochtend heb ik Slowdive gegoogeld en kwam ik er achter dat het een Britse band was geweest. Al snel raakte ik verknocht en verslaafd aan het album Souvlaki. Daarna aan Pygmalion, het album dat de sfeer van de droom nog wat beter opriep. De muziek van Slowdive is voor mij erg wezenlijk / spiritueel, het raakt erg dicht aan mezelf.

En pas nu mijn eerste bericht bij dit album. In 2014 verschenen uit het niets opeens die video's op YouTube waar ze live op het Pitchfork Music Festival stonden. (Neil Halstead met een The Stooges t-shirt, wat wil dat dan zeggen?). Wat een gigantische comeback! Ik werd omvergeblazen, en nog steeds als ik die video's zie, onovertroffen. Meer had ik niet nodig, er was dan ook niet direct een behoefte om dit album vanaf de verschijningsdatum te moeten overconsumeren. De afgelopen jaren langzaam laten groeien en binnenkomen. Het is eigenlijk ongelooflijk hoe zichzelf opnieuw hebben uitgevonden en overtroffen en zo'n constant spannend niveau weten te halen.

Wow! Dit is onbeschrijflijk mooi! Sprookjesachtige samenzang en bijzonder fraaie muzikale omlijsting geven dit album een hemelse sfeer.

En alle albums van Slowdive meteen op 5,0* gezet zie ik en meteen ook vier ervan op 1, 2, 3 en 4 in je top-10. Je bent er snel ingedoken. Dat heet geen Slowdive meer maar Fastdive Pas op, de Slowdive-oceaan kent geen bodem, ga niet te diep!

Nav het recente Beachy Head, kwam ik er achter dat Slowdive in 2017 een comeback album had gemaakt. Helemaal gemist, shame on me! Want dit is echt een onverwacht prima album, sterker nog, misschien wel hun beste imo. De songs hebben allemaal sterke composities, waar ze in het verleden wel eens verzanden in teveel sfeertekeningen. De gitaren klinken geweldig en het blijft knap hoe de beide gitaristen elkaar aanvullen en niet verzanden in een onhoorbare brij, ondanks de bakken delay.

Ik vind het eigenlijk veel te lang duren weer. Ik wil een nieuwe plaat!

Ik had eigenlijk nieuw album verwacht na al die jaren... Maar samen met Ride en Piroshka (Lush) ben ik best wel tevreden.

Volgens berichten zijn de heren en dame al in 2020 de studio ingedoken en ligt een nieuw album in concept klaar, verwacht toch in 2022 een nieuwe release (hopelijk wordt het geen Cure story...)

Met het verschil dat ik wel op een Slowdive zit te wachten en niet meer op een The Cure album

Hier Minor Victories - Minor Victories (2016) - MusicMeter.nl heb ik je ook niet gelezen - ken je wel? Prima plaat.

Is Rachel ook bij betrokken, net als mensen van Mogwai en Editors. Mark Kozelek zingt ook een deun.

Daar had ik niet meer dan 3*'tjes voor over. Zal hem weer eens in de herdraai doen.

Een nieuwe Slowdive zou fijn zijn. Nieuwe Portishead trouwens ook. Nieuwe Cure boeit me niet. Nieuwe Gabriël - die ook al jaren (decennia zelfs) in de pijplijn zit - dan weer wel een beetje.

Dat eerste valt me van je tegen; dat tweede geeft dan weer hoop Nu Tidal alles in Flac-formaat beschikbaar stelt, is het niet zo moeilijk om e.e.a. (meermaals) te beluisteren. Ik vind Minor Victories - dat ik overigens op lp heb - meer de moeite waard dan Beachy Head of Piroshka - al was deze Piroshka - Love Drips and Gathers (2021) - MusicMeter.nl wel erg mooi uitgegeven door Bella Union. Heb gemerkt dat tgv van Brexit lp's bij een label in de UK bestellen met "a very special price for you my friend" gepaard gaat en dan blijf je eerder een man van getij

Minor Victories, aardig album trouwens, verscheen in 2016. Het jaar daarop verscheen dit album. Beachy Head, verscheen vorig jaar, dus……

De foto van Rachel is trouwens niet met Neil Halstead, maar met drummer Simon Scott. Maakt niets uit, iets om naar uit te kijken…

In 2020 waren ze al foto's van de opnames op hun instagram aan het zetten, met als caption 'LP5'. De nieuwe plaat zal er wel komen, maar ze nemen duidelijk hun tijd.

De tijd tikt langzaam voort......
Slowdive heeft optredens op 18 en 19 november (resp. festivals in Benidorm en Berlijn) afgezegd wegens ziekte. Ik had mijn hoop dat daar nieuwe nummers werden gespeeld (net als bij The Cure) van het nieuwe album.

Morgen komt er nieuwe muziek uit

Een enkel nummer? Of meer?

Nieuw nummer genaamd "Kisses". Album is ook al een tijdje af en komt er ook aan.

Hier is ie...

Beetje geupdate sound dit, vleugje Diiv. Benieuwd naar de rest.

Pohh deze blijfr ook machtig mooi hoor. Hemelse shit

Dit is mijn kennismaking! Ik kende 30 jaar terug de naam al èn was toen fan van shoegazebands als ride, pale saints en lush maar tot deze maand de muziek van Slowdive nog nooit gehoord. 4 x geluisterd maar nog niet onder de indruk. Heel anders dan genoemde bands, stuk poppier. Mis de donkere /zware kant een beetje...

Zou bijna willen zeggen: dan moet je ook niet achteraan in de klas gaan zitten. Als ervaringsdeskundige weet ik dat je voorin meer aandacht kreeg.

Maar, zonder gekheid, misschien moet je even - bij voorkeur chronologisch - wat van de bands langsgaan die je daar noemt (en ook Chapterhouse bijv). Mijn vijf centen: Lush is op een bepaald moment vrij poppy te noemen, happy, los, ongedwongen (leuke liedjes ) - kijk maar naar Ciao, hun best of. Pale Saints: ook vrij poppy (iets minder dan Lush) en Ride gaat na de tweede meer naar de rock-kant.

En Slowdive, wazdadan? Vanaf Souvlaki (yes, please) waaraan Eno even meewerkt, kan je steeds meer ambienteske invloeden horen - geen band maakt zo frequent gebruik van de flanger (verwaaiend gitaargeluid) als Slowdive. De bonus-cd's bij Souvlaki en Pygmalion zijn echte de moeite waard, soms bijna abstrakt en ook de harmoniezang van Rachel Goswell en Neil Halstead moet genoemd worden; met het verwaaiende gitaargeluid, de tamelijk abstrakte patronen zijn dat de belangrijkste kenmerken van Slowdive; band is veel lastiger in een hokje te stappen. Voor wat het waard is, ik associeer Slowdive altijd met de vroege ochtendstonde - het is licht aan het worden - of het naderen van de schermernis. Draai een album van hen op een late avondschemering ergens in midden-Zweden (of een andere lokatie op dezelfde breedtegraad) en je weet niet wat je overkomt (daar wordt het niet echt donker).

Chapterhouse: nog zo'n band in de (enorme grote) categorie 'ken de naam al heel lang maar nog nooit gehoord'. Aanrader? My Bloody Valentine noemde ik nog niet, dat is wel de oer-shoegaze. Vond ik 'bedwelmend', drugs in muziekvorm, maar niet per se heel mooi.
All About Eve heeft 1 shoegazeplaat, 'Ultraviolet' , vond ik heel geslaagd. Eigenlijk lijken alle bands die jij en ik noemen weinig op elkaar, en zelfs binnen elke bands repertoire zijn er enorme verschillen. Lush was op het laatst inderdaad een soort rockband, niet slecht maar minder uniek (en mooi) dan de dromerige start.

Ben niet zo'n ochtendluisteraar maar ga deze plaat op jouw suggestie toch eens proberen!

Ik denk dat één van de mooiste shoegaze bands mono is. Mono - Nowhere, now here (live)

Of is dat post rock?

Ben geneigd te zeggen het laatste, gezien de parallellen met o.m. Besnard Lakes, Laymar en de andere Canadese band waarvan ik de naam niet wil noemen - ik ga zeker nogmaals luisteren

matthijs ooit hoorde ik in de zomer in een tuinterras in Stockholm na 23:30 Pygmalion, toen het daar even leek ging schermeren. Ik ging even op in de muziek, op een bepaald moment was het a
album afgelopen en leek het weer even licht als voorheen, ipv dat het donkerder werd - dat was een aparte ervaring. Je biologische klok lijkt met je aan de haal te gaan

Ik zeg dit nu maar mijn nr 1 is Pygmalion. Ik denk dat Pygmalion eerder onder avantgarde valt of dat vakje waar de latere Talk Talk onder valt. Mooiste plaat ooit.

Dat laatste snap ik wel degelijk - Hollis was de master in het weglaten van bepaalde zaken. Hier schommelt het vwb Slowdive tussen Souvlaki en Pygmalion - zonder stimulantia, hoogstens wellicht een enkele malt - brengt dat laatste album je in een soort van veranderd bewustzijn, gefocust op jezelf en je zintuigen, een soort van metafysica. Sommige tracks van Souvlaki geven je daarentegen een soort van input/energie om bezig te gaan zijn, ergens in te geloven.

Sommige albums van Coltrane daarentegen geven me dan rust/berusting en acceptatie. Wat muziek met je doet zijn uiteraard strikt persoonlijke dingen, al kan je de beleving delen door er gedachten over te wisselen

Tja waarom ook niet deze 5 sterren geven... prachtig dit. Gewoon heerlijk. Elke seconde is super mooi en elk nummer is heerlijk en werkt nog beter als een geheel. Sugar for the Pill is ook toch een enorm bijzonder nummer. Het klinkt nostalgisch, maar ook alsof ik iets totaal nieuws hoor, wat eigenlijk "saai" is maar ook super pakkend en gewoon prachtig etc.... Misschien is deze niet helemaal op het niveau van Souvlaki en Pygmalion, maar ik vind deze toch echt heel mooi en daarom krijgt het van mij dus 5 sterren

Ook echt geweldig om deze band live gezien te hebben, fantastische ervaring ik kan niet wachten tot ze weer terugkomen

Pakt voor mij ook het meeste uit als 1 geheel. Als geheel 5 sterren en mocht ik het nummer per nummer horen zou ik het net iets minder scoren. Wat in mijn geval zo goed als altijd zo is. Zo'n 20 jaar geleden ben ik (zo goed als) gestopt met het beluisteren van aparte nummers. Ik ben geen voorstander van lijstjes, je gaat dieper als je een album in zijn geheel neemt. Ideaal om nog meer te vertragen in deze jachtige wereld.

Live in Utrecht
Star Roving
Sugar for the Pill