Todd Rundgren - White Knight (2017)

Zie net dat That Could Have Been Me met Robyn uitgebracht is als eerste single, verrassende combinatie. Morgen maar eens luisteren. kijk hier wel naar uit, veel interessante gastartiesten.

Slechter dan zijn vorige kan dit album niet zijn.

Goed te pruimen That Could Have Been Me, eigenlijk een Todd nummer gezongen door een Zweeds vogeltje Hou van beiden.

Als ik de zang en tekst hoor dan denk ik, dat had Todd precies op die manier gezongen. Volgens mij is hij nauwelijks hoorbaar in het koortje aanwezig maar als je niet wist dat hij erbij betrokken was... niet eens opgevallen zijn.

Ik vraag me dan wel af wat voor album dit wordt. Todd nummers geïnterpreteerd door anderen? De muziek klinkt wat als de laatste albums minder experimenteel / freeky maar ook niet mijlen ver daar vanaf. Zelfs met Todd achter de knoppen en op de instrumenten / teksten etc zou ik toch zijn stem niet willen missen.

Sinds eergisteren uit als single: This Is Not a Drill - met Joe Satriani, Kasim Sulton en Prairie Prince

Ook dit is zeer goed te pruimen... stevige gitaar, richting Hard Rock met een flink dot synths en violen in de opening, al dan niet uit een doosje.

De derde single Deaf Ears is geruisloos aan mij voorbij gegaan ondanks de hulp van Trent en buddy Atticus. Dit weekend dan maar even luisteren...

Deaf Ears valt iets tegen bij de eerste beluistering... van de week nog maar eens beluisteren. Voorlopig is de single met Robyn favoriet.

Ach ik ben een Todd fan van het eerste uur en zoals gezegd slechter dan de vorige kan bijna niet.
This is not a drill neigt hier en daar naar Utopia (met Satriani als gast gitarist). Ook zijn oude makker Daryl Hall is van de partij evenals Joe Walsh en....Donald Fagen.
Een juweeltje is Chance for us. Echt een Todd nummer met duidelijk hoorbaar Daryl Hall!!. Kortom veel te genieten....en ik acht nog even met punten waardering, want ik draai hem nu net voor het eerst!

Veel synths in het openingsnummer Come.

Todd heeft er veel vrienden bij gehaald voor het nieuwe album. Waarschijnlijk om zo meer publiciteit te krijgen en wellicht betere kritieken sinds de laatste 2 albums. Daryl Hall, is nog steeds herkenbaar maar er klinkt al behoorlijk wat slijtage op zijn stem, da's jammer.

Een mooie, nieuwe song, de track met Steely Dan frontman Donald Fagen.
Tin Foil Hat maakt korte metten met Donald Trump.

Dan heb je bij mij de helft van de kritiek al beslecht.
Rundgren doet er inmiddels nog een schepje bovenop en stelt recent dat als je een Trump supporter bent, je beter niet naar zijn show kunt komen.

Daarmee heb je mijn volledige sympathie wel ruimschoots gewonnen. Ik mis hier eigenlijk nog een mooi duet met Neil Young.
En goede aandacht voor het album gelijk. Eens kijken waar dat gaat eindigen.

Met alle mooie albums van de laatste tijd heb ik nauwelijks aandacht aan deze kunnen besteden.

Tussen 1985 en 1990 heb ik veel albums van Todd en zijn bandje Utopia gekocht en daar veel plezier aan beleeft maar daarna veranderde mijn smaak en ben ik Todd uit het ook verloren tot diens 2013's album State. Was wennen maar er stond uiteindelijk veel op dat goed beviel en ook op opvolger Global stond er wel nog een paar leuke nummers maar wel minder verrassend. We zijn weer 2 jaar verder en Todd blijft productief maar heeft nu wel hulp van vrienden ingeroepen, waarschijnlijk om meer aandacht te krijgen en de verkoop wat op te krikken.

Vijftien relatief korte nummers, gemiddeld 3:45 lang, zo past het in minder dan een uur. Slecht is het zeker niet, weinig verrassend dat wel en weinig levendige productie en een iets wat 'dof' geluid. Het is jammer dat de genius van weleer tegenwoordig zo weinig origineel kan zijn. De vorige 2 albums experimenteerde nog met synths en elektronische muziek (wat waarschijnlijk weinig oude fans zal boeien) en hier zijn de gitaren eigenlijk vrij zeldzaam. Het geluid lijkt nog steeds uit veelal uit 'doosjes' te komen, ditmaal minder experimenteel en meer richting R&B en Jazz zonder echt 'warm' te worden. Todd op de automatische piloot in de studio. Het zeer herkenbare geluid in het nummer met Donald Fagen klinkt grotendeels als een Donald Fagen nummer waar Todd op mag meedoen. Er zijn nummers die pas leuk klinken als je het volume van je versterker open draait en dat heb ik nu ook met dit album. Zoals gezegd slecht vind ik het zeker niet, maar er leeft weinig. Er is publiek 'uit blik' nodig in Techno Todd's Look at Me om wat leven in de brouwerij te brengen.

Halverwege het album, Let's Do Is, en daar is eindelijk wat spanning nu dat er ook echte gitaren weer op de voorgrond staan en herinnert aan zijn werk in Utopia. En Joe Walsh mag meedoen op Sleep en ook hier een hoofdrol voor een electro-akoestische gitaar (naast de synths). Het tweede deel van het album is duidelijk interessanter. Pas met de eerste single That Could Have Been Me komt er een warm nummer voorbij, door de tekst en de manier waarop Robyn het zingt. Beste nummer op het album en na iets meer dan 3 minuten is dat voorbij. Trent en Atticus voegen wat elektronische drama op synths toe aan Deaf Ears is daarmee wel interessant maar had nog wel wat verder aan gesleuteld kunnen worden, wat tekst en arrangement beteft. Naked & Afraid is dansbare Electro met een kleine rol voor Blues / Soul zangeres Bettye Lavette, het op 1 na leukste nummer, omdat het ook meer leeft. Buy My T met Funky synths in de oude Prince stijl is iets wat freaky balorig en had gemakkelijk op het vorige album kunnen staan. Zelfpromotie van / voor zijn eigen merchandise! Kan bij mij nauwelijks een glimlach ontlokken.

Zoon Rebop mag meedoen op Wouldn't You Like to Know en dit nummer leeft ietsje meer dan de anderen, maar is toch iets te vlak. Op afsluiter This is Not a Drill gitaarwerk van Joe Satriani en zijn oude live band maatjes Kasim Sulton en Prairie Prince doen ook mee. Het nummer met de meeste energie maar nog steeds zit het muzikaal veelal tussen de lijntjes en gaat het maar een beetje erover heen.

Ik vind het album maar iets beter dan Global uit 2015

Revisiting.... zo met deze donkere dagen is dit toch een lekker album om op te zetten, het blijkt een groeier.

Het album Healing is voor mij één van zijn beste en dit album haalt dat (hoge) niveau totaal niet!

Todd Rundgren - Healing (1981) is één van de weinig albums van Todd / Utopia die ik nog nooit volledig beluisterd heb. Staat nu in de wachtrij om van de week eens te beluisteren.

Grote kans dat je gelijk gaat krijgen Neal Peart, maar met iemand die al zo veel jaren meedraait is het ook te verwachten dat veel hoogtepunten in het verleden liggen.