Kevin Morby - City Music (2017)

Geweldig nieuws dat Morby weer met een nieuw album komt. Singing Saw was mijn favoriete plaat van vorig jaar en is zelfs in mijn top 10 beland. Eerste nummer Come To Me Now klinkt erg ingetogen en rustig. En volgens mij hoor ik ook voor het eerst de toevoeging van synths?

Kevin Morby - Come To Me Now (Official Lyric Video) - YouTube

Wat een stijlbreuk. De volgende teleurstelling van het belabberde 2017 is daar, als de rest van het album uit gelijkaardig materiaal bestaat.

Tja, dreampop-track. Op basis de begeleidende tekst op zijn Bandcamp-pagina voor dit album (https://kevinmorby.bandcamp.com/album/city-music) kan ik weinig opmaken welke kant het opgaat. Al verwacht ik niet dat hij gitaren volledig inruilt voor synths.

Wees niet bang: veruit het grootste deel van het album bevat (uptempo-)gitaarmuziek.

Heb je al een promo cd?

Persdownload.

En in hoeverre ligt het in het verlengde van Singing Saw?

Dat klinkt als een fax uit Darmstadt...

Ben hier wel benieuwd naar. Zelfde platenmaatschappij als Phosphorescent en Ryley Walker dus dat stemt positief. Binnenkort het oudere werk maar eens checken via Spotify.

Geen idee, die heb ik nooit gehoord. Ik vind dit wel aardig, maar niet spetterend: nogal retro, beetje een Leonard Cohen/Lou Reed/Chris Isaak-crossover.

Harlem River is 's mans mooiste imo.

Kevin Morby - Aboard My Train (Official Video) - YouTube

Klinkt weer zoals ik Morby zo ontzettend graag hoor!

Dan valt er voor jou wat genieten!

Album nu een paar keer geluisterd maar ik vind 'm toch weer erg lekker hoor. Ogenschijnlijk misschien een 'simpel' album maar de klasse spat er stiekem toch wel van af! Bedrieglijk mooie plaat.

Erg benieuwd naar dit ablum. Het gerucht gaat zelfs dat dit de eerstvolgende vinylmeplease release gaat worden, zou mooi meegenomen zijn.

The usual dus .

Fantastisch album weer van Morby. Titeltrack is echt geweldig.

Ieder album voelt weer als thuiskomen binnen het singer/songwriter, folk genre.
De vrolijke, ingetogen en licht vervreemde nummers wisselen elkaar af. En de kwaliteit blijft constant. Dan weer een orgeltje, dan weer een koortje, dan weer een stroomversnelling (1234, Tin Can). En zijn stem is gewoonweg heerlijk om naar te luisteren.
Net als zijn vorige albums een warm deken vol nostalgie. En dat is helemaal niet erg!
(Na Dylan en Ryan Adams) Eindelijk weer eens een soloartiest die mij continu weet te bekoren en aan de lopende band produceert.

Zijn vorige album vond ik goed, maar niet geweldig (3,5*). Maar dit album pakt me meteen bij de eerste keer luisteren. Goede afwisseling tussen rustige nummers en meer up-tempo/hard. Bovenal een mooi geheel zo op het eerste gehoor, wat ik een beetje miste bij zijn vorige album. Echt veel uitschieters kan ik nog niet noemen, maar dat lijkt ook juist de kracht van dit album te zijn. De titelsong springt er tot nu toe het meeste uit voor mij. En zoals al eerder gezegd hierboven, die stem blijft heerlijk!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kevin Morby - City Music - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Kevin Morby is een druk baasje. Hij maakte de afgelopen tien jaar een handvol platen met het uit Brooklyn afkomstige Woods, twee geweldige platen met zijn eigen band The Babies en ook nog eens drie soloplaten.

Van deze soloplaten wist het vorig jaar verschenen Singing Saw, dat werd vergeleken met het vroege werk van Bob Dylan en Leonard Cohen, zelfs flink wat jaarlijstjes te halen. En terecht.

Nauwelijks een jaar na Singing Saw is Kevin Morby al weer terug met een nieuwe plaat, City Music. City Music is een ode aan de grote stad en moet volgens Kevin Morby worden gezien als een plaat die hoort bij zijn voorganger, maar dan niet beïnvloed door Bob Dylan en Joni Mitchell, maar door Lou Reed en Patti Smith. City Music klinkt inderdaad wat anders dan het sobere Singing Saw en maakt zeker bij eerste beluistering een wat fragmentarische indruk.

De plaat opent met een opvallend dromerige track vol synths, die raakt aan, hoe kan het ook anders, de dreampop uit de jaren 90. In de tweede track duiken de al voorspelde invloeden van Lou Reed op, in een track die zo op klassieker New York had kunnen staan. 1234 kan alleen maar een ode aan de Ramones en overtuigt met een eenvoudig maar trefzeker rockliedje van nog geen twee minuten. In track vier komen de aan Bob Dylan herinnerende vocalen weer terug, maar kiest Kevin Morby voor een verrassend lichtvoetig deuntje, waarin uiteindelijk de gitaren los mogen gaan.

Kevin Morby heeft je inmiddels vier tracks op het verkeerde been gezet en blijft dat ook op de rest van de plaat doen. Track vijf herinnert aan een jonge Lou Reed, maar verrast in een op het eerste gehoor simpel popliedje ook met buitengewoon inventief en effectief gitaarspel.

Simpel (of lo-fi) is een predicaat dat bij de eerste kennismaking met City Music vaak zal opduiken, maar schijn bedriegt. Waar Dry Your Eyes opvalt door opvallend mooi en gevoelig gitaarspel, heeft iedere track op de nieuwe plaat van Kevin Morby wel iets dat je enthousiast doet opveren. City Music maakt niet direct de onuitwisbare indruk die Singing Saw een jaar geleden maakte, maar de nieuwe plaat va de Amerikaanse muzikant is een groeiplaat.

Met bescheiden middelen creëert Kevin Morby een bijzonder geluid. De bijna zeven minuten durende titeltrack wordt gedragen door een herhalend gitaarloopje, maar bouwt door een aantal tempowisselingen prachtig de spanning op en raakt stiekem ook aan de muziek van de New Yorkse band Television.

Op de tweede helft van de plaat duiken ook een jonge Bob Dylan en een jonge Leonard Cohen (de slottrack Downtown’s Lights lijkt een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Canadese muzikant) weer op in popsongs die lijken weggelopen uit een ver verleden, maar stiekem zijn voorzien van eigentijdse accenten.

Na eerste beluistering vond ik City Music interessant, maar niet van het kaliber van Singing Saw. Nu de ruwe diamanten op de nieuwe plaat van Kevin Morby geslepen zijn na herhaalde beluistering, moet deze eerste conclusie op de schop. Ook City Music is weer een prachtplaat vol fonkelende diamanten en is als je het mij vraagt jaarlijstjesmateriaal. Erwin Zijleman

Ben hier nog steeds erg benieuwd naar. Helaas bijna gelijktijdig uitgekomen met Crack Up dus nog even in de wachtkamer.

De jaren van de de psychedelische klanken van Kevin Morby’s band Woods liggen inmiddels al enkele jaren achter ons (hij verliet de band in 2013). Zijn solocarrière begint echter steeds meer vorm te krijgen sinds hij vier jaar geleden zijn debuut Harlem River uitbracht. In 2016 verscheen nog het veelgeprezen album Singing Saw, waar de strijkers ondersteuning gaven aan de door gitaren en breekbare zang aangehaalde sfeer. Zijn vierde album City Music kan als tegenhanger van het voorgaande album worden gezien. Waar op Singing Saw de intimiteit lag in het leven op het platteland wordt op City Music de stedelijke gebieden van zijn jaren in New York verkent. Van Bob Dylan en Joni Mitchell naar Lou Reed en Patti Smith, van het zachte en kwetsbare naar het ruige en verontrustende. De overeenkomst is dat de eenzaamheid opnieuw een groot onderdeel uitmaakt van het verhalende. Het album werd aan de andere kant van het land opgenomen in de Panoramic Studios, met uitzicht op de Atlantische oceaan. Tijdens de nachtelijke sessies ontstond samen met zijn band de muzikale toonzetting van het geheel, ondersteund door de stadse verhalen van Kevin Morby.

Come to Me Now opent in de meest eenzame dood die een mens kan wensen. Ver weggezonken in het stadse leven komt het verhaal van de gestorven eenling George Bell tot leven. De donkere klanken van percussie en orgel openen de donkere wereld van The Velvet Underground en Joy Division, omhult door de tragische dood van een man in een huis in New York City. Het stedelijke leven wordt door de mensenstromen in werking gezet, terwijl even verderop andere personen in alle eenzaamheid wegzinken in hun bestaan. De zon wordt ingeruild voor de maan, het felle licht kan niet meer worden verdragen. Het zijn de klanken van het eeuwenoude orgel waarmee Kevin Morby de onderhuidse spanning opwekt, tot de metaalklanken van Justin Sullivan langzaam aan afzwakken. Richard Swift’s gezegende producerkwaliteiten worden ook kenbaar gemaakt op het schitterende Crybaby. De strakke sound en herhalende gitaarklanken kennen overeenkomsten met de muziek van Kurt Vile. Wanneer Morby zijn zang oprekt begeven we ons in het leven buiten de samenleving. Ongezien in de drukke straten van de Amerikaanse metropolen en uitgeput door de wereldse problemen. Het zijn de gedachten die Morby omringde toen hij het nummer in 2013 met drummer Justin Sullivan schreef. De ineenstorting van deze persoon wordt gebracht in de energieke combinatie van de aangeslagen en hese zang, de herhalende pianoklanken en het oplopende volume van de drums. 1234 kan eenvoudig worden gezien als een ode aan de punk rock dagen van de Ramones (‘Joey, Johnny, Dee Dee , Tommy’), de herkenbare structuur wordt vanaf het eerste moment in werking gezet. Tevens bevat het nummer een referentie naar Jim Carroll’s People Who Died, één van Morby’s favoriete nummers. Het is een korte onderbreking van het album, waar de grap niet geheel recht doet aan het verhalende.

Dat het album sterk door zijn muzikale helden is beïnvloed wordt maar eens te meer duidelijk op Aboard My Train. Niet alleen Bod Dylan’s Forever Young wordt aangehaald, maar ook Lou Reed’s aanwezigheid is voelbaar. Van het rustige drumritme van Sullivan wordt er overgestapt naar de pianoklanken van Richard Swift. Het nummer is vooral een reis door Morby’s leven, van zijn kindertijd en de verschillende steden waar hij in zijn leven verliefd op werd. De ruige gitaarklanken brengen de overgang naar alle filmbeelden die aan hem voorbij flitsen, een ode aan alle plaatsen en personen waar hij ooit een vriendschapsband mee opbouwde. Een zeer verfijnd kunststukje. De muzikale diversiteit van het album wordt hoorbaar wanneer de soulvolle klanken van de blues het gehoor binnendringen. Samen met Richard Swift op de drums brengt Kevin zijn zang zeer dichtbij, ondersteund door de harmonieuze achtergrondzang van Richard. Opnieuw is het gevoel van eenzaamheid bepalend voor zijn tekstuele uitingen. Op een groot plein downtown New York voelt de hoofdpersoon zich verlaten en vloeien de tranen rijkelijk in de melodieuze gitaarklanken. Het zijn de referenties waardoor het allemaal soms iets te veel van het goede wordt op het album. Zo verwijst het 40 seconden durende Flannery naar Flannery O’Connor’s boek The Violent Bear It Away, waar een kind de naderende lichten van een stad aanziet voor een groot vuur. Gelukkig vormt dit korte verhaal ingesproken door Meg Baird de introductie van de titeltrack. City Music werd ooit ingespeeld op de banjo, maar het verhaal komt met een voltallige band pas echt tot leven. Television’s Marquee Moon herleeft in de harmonieuze werking tussen Morby’s gitaarspel en dat van Meg Duffy. Het gevoel van de eenzame tochten door de drukke straten van een metropool worden deze keer dan ook volledig in werking gezet door de muziek. Het is een nummer waarin de stadse klanken uit de voorbij flitsende barretjes, muziekpodia en drukke concerthallen samengaan met de drukke verkeersstromen van ronkende motoren en piepende banden. De gitaarriff breekt halverwege het nummer door naar het versnelde ritme van de drums, de jamsessie wordt opgerekt tot een kleine zeven minuten. Meeslepend en indringend tegelijk.

Vanaf de titeltrack glijdt het album in sneltreinvaart door in een ode aan de Velvet Underground en Lou Reed. Vanuit de torenhoge wolkenkrabbers aanschouwt het personage in Tin Can het passeren van mensen en auto’s in de drukke straten. Het stadse gevoel wordt deze keer van een meer zonnige klank voorzien, al blijft het gevoel een vreemdeling te zijn overheersen (‘I’m no one but a face just a stranger in a stranger place’). De vervreemde klanken worden door de gitaren ontwikkeld, waarnaast de piano als ondersteunende factor dient. De tropische klanken van de drums verscherpen de klanken en besluit Morby tenslotte met ‘But I don’t mind’ dat het helemaal niet erg is om je af en toe wat vreemd te voelen in zo’n miljoenenstad. Caught in My Eye is een cover van de Amerikaanse punkband The Germs. Het rauwe randje is er vanaf gehaald en de akoestische gitaarklanken brengen de wonderschone teksten beter naar voren. Morby klinkt aangeslagen en weet de emotionele inslag te vergroten door het effectieve gebruik van zijn stemgeluid. Meg Baird’s hoge vocalen zorgen samen met de exotische klanken voor de diepe ontroering. Na elke onderbreking wordt er weer teruggegrepen naar de hoofdlijn van het album, het personage dat zich bevindt in de grote stad. In Night Time wordt het stadse aanzicht bij nacht bekeken uit het appartementje hoog in de wolkenkrabber. De pracht zit ditmaal weer verwerkt in de samenhang tussen de diverse instrumenten die hoorbaar zijn. Van de korte aanrakingen op de piano, de roffelende drums tot aan de ruwe gitaarklanken. De band weet als geheel het gevoel van het leven in een drukke stad tot leven te wekken. Het nummer sluit af met de hoofdpersoon al luisterend naar Bob Dylan’s Sad-Eyed Lady of the Lowlands. In Pearly Gates worden de hemelse poorten geopend naar het hiernamaals. De gitaarriff benadrukt de kracht van de muziek wanneer de hoofdpersoon zich voor de poorten bevindt. De dochters van Richard Swift brengen de gospel tot leven in St. John The Divine, een gotische kathedraal in New York. De keyboardklanken en drums vermengen zich klakkeloos in de energieke ondergrond van het basspel. Al wachtend voor de poorten wordt je favoriete muziek ten gehore gebracht, voordat het leven na de dood zijn aanvang neemt. Downtown’s Lights is niet alleen het slotstuk van het album, maar kan ook worden gezien als een nummer waarin iemand aan het einde van zijn/haar leven staat. Samen met basgitarist Meg Duffy en drummer Justin Sullivan brengt Morby zijn kwetsbare stem in de emotionele ondertoon. Het naderende einde voert de hoofdpersoon langs de beelden uit het verleden en het geloof in meer dan dit leven alleen. Het langzame ritme kruipt voort wanneer de emoties worden aangewakkerd en de laatste klanken het gehoor binnendringen, ‘I watch the tide flying like a sparrow, I Watch the lights dying off like dominoes’.

In City Music voert Kevin Morby je met veel muzikale diversiteit mee door de stedelijke gebieden van de Amerikaanse staten. Op effectieve wijze wordt de eenzaamheid van de hoofdpersoon verwerkt in de muzikale samenhang, van de wonderschone klanken van de akoestische gitaar tot aan de donkere tonen van het orgel. Daarnaast staat het album bol van de muzikale verwijzingen naar de muziek van de Velvet Underground en met name Lou Reed. Bij vlagen voeren de terugkoppelingen je te vaak terug naar het verleden, maar nergens doet dit echter af aan het overkoepelende verhaal in de grote stad. Of het nou de nachtelijke lichten in een metropool zijn of de manier waarop je in alle eenzaamheid door de drukke straten van New York slentert, Morby geeft je het gevoel deel uit te maken van het verhaal. En juist dit verhaal geeft de groei aan van hem als muzikant, het verwerken van elk hoofdstuk in het tekstuele en muzikale.

4*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

Heerlijke plaat zeg, perfect uitgebalanceerd. Goede kanshebber voor album van het jaar voor mij

Typische 3,5* artiest, die Morby. Allemaal vakwerk maar op enkele uitschieters na ook weer niet memorabel genoeg om een constante rotatie te garanderen. Toch blijf ik hem volgen.

Laat ik nu precies hetzelfde denken.

Wellicht is de stroomsterkte wat verdeeld op City Music; de liedjes gaan vooralsnog, op een enkele uitzondering na, gewoon langs mij heen. Maar... ook deze plaat krijgt vanavond nog een laatste kans bij mijn oergezellige buitenlantaarn. Deze doet wel vaker een lampje feller branden.

De stem van Kevin Morby is niet wat ik had verwacht. Doet me wat aan Lou Reed denken.

De plaat luistert wel lekker weg. Met name de titel track vind ik erg sterk. Gaat de komende week op repeat op Spotify.

Hoewel ik Morby's andere albums niet ken vind ik dit inderdaad een typische 3,5*-plaat; nummers die wel goed gelukt zijn, nummers die niet zo goed gelukt zijn, maar echte hoogte- of dieptepunten zijn er niet. Ik snap de lovende reacties hierboven niet: dit is toch gewoon een rockplaat zoals er al zoveel zijn?

Het komt, voor mij althans, doordat de plaat een perfecte balans heeft en er geen zwak nummer opstaat. Wellicht simpel en niet innovatief, maar doeltreffend. En persoonlijk vind ik zijn stem erg fijn.

Heerlijke plaat met de title track 'City Music' als absoluut hoogtepunt. Een kleine 7 minuten puur genot!

Het titelnummer is werkelijk schitterend. Als je een nummer van bijna 7 minuten schrijft en de luisteraar vindt het nog steeds jammer dat ie is afgelopen dan doe je iets goed!

Klein pareltje. Kende de beste man niet, maar dit kan zich meten met de betere albums van 2017. Het barst over de volle breedte van de kwaliteit, met een aantal fraai uitgesponnen nummers zoals Come To Me Now, City Music en Night Time als hoogtepunten.