The Human League - Dare (1981)

"Ik hou van de pokkeherrie die je uit een synthesizer kan halen", zo omschreef Philip Oakey ooit in een interview over hoe het begon met The Human League.
Het experimentele wat de eerste albums van de League kenmerkte is bij Dare! verdwenen. De synth pop is een stuk aanstekelijker geworden. Don't You Want Me zal altijd wel hun populairste nummer blijven. Ten tijde van dit album waren er uitsluitend analoge synthesizers waardoor het allemaal nog best warm klinkt, zeker in combinatie met de prettige stem van Philip Oakey.

Gewoon een prima plaat met sterke nummers als Dreams, Open Your Heart, Darkness en Don't You Want Me. Nog regelmatig in mijn cd speler aan te treffen of via Qobuz te beluisteren.

Sinds ik in de zomer van 1977 als pre-puber hitsingle Oxygène IV van Jean-Michel Jarre hoorde, heb ik een zwak voor wat ik “warme synthesizers” noem. De hits die Gary Numan twee jaar later scoorde (Are Friends Electric? en Cars) waren wat killer, maar opnieuw fascineerde de sound mij.

In diezelfde jaren debuteerden meer synthesizerpopbands, die vaak werden gecategoriseerd als een substroming binnen new wave. The Human League kwam voor deze jonge radioluisteraar bovendrijven in 1981 met de hits van het album Dare! (het exemplaar dat ik inmiddels heb, heeft een uitroepteken achter de titel).
Ik was onbekend met de twee platen die de toen nog zangeressenloze band hiervoor had uitgebracht, omdat deze de Nederlandse hitlijsten niet hadden gehaald. Voor mij was het dus een nieuwe band, al had ik mogelijk wel al eens over hen gelezen: informatie haalde ik behalve van radio uit de tijdschriften Oor en Muziek Expres.
Van Dare! haalden in Nederland (slechts?) twee singles de hitlijsten: in januari 1982 kwam Don’t You Want Me de hitlijsten binnen, in april gevolgd door Open your Heart. Vooral de eerste maakte grote indruk op me. Een tragisch duet over een gestrande liefde, maar dan met twee heel verschillende kanten van het verhaal, gezongen door de twee partijen in dit drama. Een soortgelijke tekst ken ik nog altijd niet. Origineel geschreven en meeslepend gezongen in een uiterst pakkende melodie, ondersteund door diepe synthgeluiden.

Een dikke veertig jaar later blijkt het album ontzettend fris te zijn gebleven. Je valt van de ene in de andere pakkende melodie, met als rode draad de stem van Philip Oakey, die een klank bezit waarvan de melancholie in dikke druppels druipt. Het contrast met de stemmen van Joanne Catherall en Susanne Solley maakt de muziek extra fraai.
Alleen met de eerste twee nummers van de B-kant (Get Carter en I Am the Law) kan ik niet zoveel, tegelijkertijd zijn ze lekker als rustpunten in een verder uptempo album.
In 1981 legde de band in tijdschrift NME uit dat ze singles met de hoesnotie code rood óf code blauw uitbrachten: rood voor “poseurs (…) en Spandau Ballet-fans” en blauw “voor de fans van Abba.” Groot verschil met die groepen vind ik de melancholie, zoals die door de stem van Philip Oakey klinkt. Zo ontstaat de sfeer van new wave. Overeenkomstig zijn inderdaad de popachtige melodietjes, die zich snel in je hoofd nestelen en tot meehummen aanzetten.
De strakke productie van Martin Rushent, die ik vooral van de eerste platen van The Stranglers ken, zorgt ervoor dat de plaat de boxen uitknalt. Nog altijd. Leuk is bovendien dat de hoes precies vermeldt welke synths zijn gebruikt.

Synthesizerpop met genen uit zowel new wave als hitradio. Een gevaarlijke combinatie wellicht, maar het werkt hier prima.

fantastisch, tijdloos album! heb het in stoere engelse klaphoes!

Natuurlijk in de tijdgeest gemaakt - anno 1981 kwamen tal van synthipopalbums op de markt - maar niettemin de tand des tijds doorstaan mede door het doorgaans sterke songmateriaal.

LCD Soundsytem heeft een geweldige versie van Seconds opgenomen : LCD Soundsystem - Electric Lady Sessions (2019) - MusicMeter.nl

Ook na 40 jaar nog steeds een van de beste synthpop platen aller tijden. 5 sterren

Eens!

Reproduction en Traveloque vond ik destijds erg spannend (en nog steeds) de single Being Boiled is weergaloos (en speelden ze fantastisch in Utrecht een aantal jaren geleden), maar toch hing er ook iets duisters overheen (ook door de hoezen).

Dare kenmerkt zich door een zekere limoen-frisheid, Phil Oakey heeft natuurlijk een prachtige stem die goed aansluit op de synthesizers. Daarbij is het songmateriaal op dit album van grote klasse en tijdloos, dat is wel gebleken...nog steeds zijn er velen die dit met plezier regelmatig consumeren.