Khalid - American Teen (2017)

Ik vind het een mooie catchy plaat van deze jonge Khalid
Aanrader!

Op het eerste gehoor vind ik hem geen prettige zangstem hebben, maar wellicht is het een kwestie van wennen. Zal hem nog eens een kans geven.

Ik vind zijn stem wel fijn, zeker (werkt live ook goed trouwens), alleen het probleem is (voor mij) de eentonigheid: na vijf nummers weet je het wel, na tien nummers ga je echt aftellen - en vijftien is gewoonweg te veel.

Een nieuwe ster aan de R&B-horizon? Er komen veel albums van artiesten als Khalid uit en de één overtuigd een stuk meer dan de ander. Dat is meteen ook te zeggen over deze plaat. Het is een 50-50 plaat. Het begint allemaal goed en alleraardigst, maar na de helft wordt het wat saai en voorspelbaar. Ik denk zeker dat Khalid met nieuwe releases een stuk meer steady kan zijn en een sterke R&B-plaat uit kan brengen.

(bron: Opus de Soul)

Khalid zingt zeker mooi, maar de nummers zijn zowel muzikaal als inhoudelijk redelijk vergelijkbaar. Het klinkt lekker, maar echt bijzonder vind ik het niet.

Young Dumb & Broke

Precies wat Silky & Smooth zegt.

Ik ben wellicht helemaal niet de doelgroep voor deze muziek en misschien moet ik me dan ook weerhouden van stemmen, maar ik denk dat ik deze plaat een keer of 5/6 in zijn geheel heb gehoord.. daar een collega (net 20) dit erg leuk vind en met regelmaat draait.

Ik krijg met deze artiest en plaat sterk het idee dat ze bij de platenmaatschappij de koppen bij een hebben gestoken en alles hebben opgeschreven wat ze nodig hebben om te scoren bij de tieners die platen kopen. 1. De typische Amerikaanse tiener die je zo tegen zou kunnen komen aan het strand van Santa Monica of Miami. 2. Een perfect gestyled voorkomen. 3. Een aangedikt, nep rauw rantje aan de stem. 3. Urban (urban? Zou me niks verbazen als deze smurf in een prima wijk of zelfs een gated community zou bewonen) problemen bezingen die de gemiddelde tiener in het hart raakt en doet zeggen 'I feel you!', indentificatie materiaal. 4. Een acappela kampvuur momentje, waar ze met zijn allen even rondom het vuur zitten te zingen. 5. Vluchtige, inwisselbare electronische beats. 6. Een vluchtige mix tussen foute R&B, lounge/electronica & pop.

Echt alles aan deze artiest en zijn muziek is nep en puur en alleen zo de markt opgeflikkerd om snel te scoren. En dat doet ie dan ook wel een beetje, want de 14 jarige meisjes kopen dit maar al te graag (net zo als bijvoorbeeld Billie Eilish, Jorja Smith, Izi Bizu, Mac Miller etc. allemaal artiesten die perfect in deze tijd passen. Youth culture bezingen, allemaal erg contemporary(qua muziek, de gemene deler is een soort van 'relaxte', eenvoudige beat en instrumentatie waar een beetje op kan worde bewogen en worden gechilld) zijn en in de loop van de komende jaren compleet zijn vergeten.. want dan hebben we weer een ander setje nieuwe artiesten)

Daarmee is het ook helemaal 2017/2018 en doet dit verder ook helemaal niks. Dat is eigenlijk wel prima ook, een rimpeltje in de oceaan. Ik kan me verder ook wel goed indenken waarom de doelgroep dit wél leuk vind en vervolgens toevoegd aan een playlist met 10.000 nummers van net zo veel inwisselbare artiesten. Lekker voor op de achtergrond, tijdens het reizen of andere bezigheden; het hoeft vooral geen intensieve luisterbeurt te zijn.. wat zeg ik.. liever niet zelfs.

Grappig, Khalid is net een artiest die op mij vrij oprecht overkomt. Billie Eilish, Mac Miller (wat een vreemde vergelijking??) en Jorja Smith al helemaal. Toevallig ook wel drie door mij geliefde artiesten.

Natuurlijk zingen ze over voor de jeugd herkenbare problemen als ze zelf ook tot die jeugd behoren. En natuurlijk passen ze perfect in deze tijd als ze de generatie van nu zijn. Ik mis daar het punt een beetje.

Ik vind het persoonlijk wel erg makkelijk geoordeeld dat het nep is.

Ik zie nu dat je Swimming van 1* hebt gegeven. Wow. Op basis daarvan en op basis van deze recensie waarin ik erg weinig herken, concludeer ik maar dat we gewoon een totaal andere ervaring van muziek hebben. Vind je Mac Miller dan ook nep?!

Bijzonder gemaakt, geforceerd en dan ook nog eens een tergend irritante stem.. alsof hij de hele tijd probeert te 'rappen' met een krieltje in beide wangen. Op een gegeven moment probeert hij te zingen, wat verschrikkelijk vals is. Richtinf het einde van de plaat gaat 'ie staan sputteren, wat in een lachwekkende brei veranderd. Daarnaast is de instrumentatie als kalmeringsmiddelen, lauw opgewarmde synthesizer en flauwe r&b deuntjes die mij sterk aan een hand vol andere nummers doet denken. Mac Miller zag ik in 2012 of 2013 wel eens live en dat was toen wel een soort van oke. Maar ik kan je vertellen dat Swimming de meest overgehypte, inhoudloze ongeïnspireerde plaat is die ik in 2018 heb gehoord. En iedereen weer braaf op de hype mee glijden en doen hoe tof ze het vinden. En als laatste: wat heeft het in godesnaam nog met hip-hop van doen?


---------
Voor Billie Eilish wil ik een uitzondering maken, omdat zij wel laat horen in staat te zijn een plaat met klasse neer te zetten. En dat je de rest tof vind, moet je ook helemaal zelf weten. Over smaak valt niet te twisten, zullen we dan maar wederom eens zeggen.

Ik heb bij deze artiesten (bv. Jorja Smith) ook sterk het idee dat we de manier van zingen, netzoals deze Khalid met een rauw/emontioneel randje zingt, veel te snel als gedurfd wordt omschreven. In zekere zin zijn alle artiesten die jij en ik hier boven noemen, op Mac Miller na, allemaal ook een stuk beter dan Khalid. Maar wellicht is het ook, verder, gewoon een gebrek aan beter? Neem bijvoorbeeld Kali Uchis, ook helemaal mijn muziek niet maar wel als 'popplaat', als ik het zo even mag noemen, een genietbaar album waarop stijlen worden gecombineerd en verder ook helemaal in het nu zit. Verder begrijp ik de drang niet zo om alles wat op de markt wordt gefliklerd maar leuk en goed te moeten vinden, daar is absoluut geen noodzaak voor.

Een ander plaatje wat mijlen ver van mijn bed af staat is bv. Teyana Taylor, wat ik in zijn extremiteit (wat precies bij het tijdsbeeld past) en tergelijkertijd muzikaal aardig subtiel blijft bijvoorbeeld wel weer een verassende plaat vind. Of de laatste Georgia Ann Muldrow, die het genre R&B overstijgd en er een intense, eigenzinnige draai aan geeft en daarnaast ook écht problemen binnen de Amerikaanse/zwarte cultuur bezingt.

Om af te sluiten met een wat meer hiphop/youthculture gerichte artiest wil ik Princess Nokia nog even noemen. Die ik in alle opzichten al weer beter vind dan bv. Mac Miller. Haar stem past eigenlijk ook niet echt bij het genre en is in mij oren heel erg gewoon -doorsnee. Dat maakt het echter wel toegankelijk voor de doelgroep en kunnen zij zich op een andere manier met de muziek indentificeren én als klap op de vuurpijl komt er dus geen uitputtende vocale acrobatiek aan te pas waar je na 3 nummers al weer meer dan genoeg van heb gehoord.

heerlijke muziek om high op te worden

Hé je bent nog minderjarig! Gedraag je!