The Teskey Brothers - Half Mile Harvest (2017)

Het enthousiasme van mijn muziekvrienden Henk en Willem voor Half Mile Harvest was dusdanig groot, dat snel mijn nieuwsgierigheid werd gewekt. En het moet gezegd, dat enthousiasme is terecht.

De huidige bezetting bestaat al sinds 2008. Naast de gebroeders Sam (leadgitaar) en Josh Teskey (zang, rhythm gitaar) maken ook Brendon Love (bas) en Liam Gough (drums) deel uit van de groep.

Vooral Josh heeft een vracht aan ervaring. Reeds als veertienjarige zong hij op straat het repertoire van Otis Redding. En met Otis Redding associeerde ik direct zijn stem toen ik het album opzette. Waarschijnlijk zullen de meeste luisteraars die link leggen. Maar ook broer Sam heeft veel ervaring.

Al spoedig zouden de broers als duo gaan optreden. Hun populariteit steeg al snel en in de tussentijd voltooiden ze hun muziekstudie aan de Melbourne Rudolf Steiner School. Met die karrenvracht aan ervaring starten ze de band The Teskey Brothers. In 2012 verscheen hun gelijknamige debuutalbum.

De nieuwe schijf verscheen officieel gisteren. Het bevat vooral een heerlijke mix van retro R&B/Soul en blues. Om dezelfde sfeer van die oude soul en blues te creëren maakt men gebruik van analoge apparatuur, wat de laatste jaren een ware trend aan het worden is. De band schreef en nam het album op gedurende de laatste twee jaar.

Ze zien de nieuwe schijf als een hommage aan muzikale helden als B.B. King, Freddie King, Pink Floyd, Sam Cooke en uiteraard Otis Redding. Goede blues en soul wordt niet alleen in Amerika gemaakt, maar ook in Australië, luister maar eens naar Half Mile Harvest.

Een voorzichtige opening. Maar er zit meer in het vat.

En je weet het, wat in het vat zit verzuurd niet.

Zag op Altcountry een lovende recensie. Album was compleet aan mij voorbij gegaan. Geweldige stem die mij aan JJ Grey doet denken. Lura geeft aan dat B.B. King, Freddie King, Pink Floyd, Sam Cooke en Otis Redding de inspiratiebronnen zijn. Pink Floyd is wel een rare naam in dat rijtje en aanvankelijk hoor ik daar ook niks van terug. Maar dan is daar helaas het slotnummer. Een ellenlang nummer en ook direct weer een bevestiging dat Pink Floyd nou niet bepaald mijn muziek is. Allemaal gezochte geluidjes om de tijd maar vol te maken. Zonde dat dit nummer er op staat, want het doet afbreuk en de geweldige plaat die het 7 nummers lang is. 4 sterren, zonder het slotnummer had dit album de top 10 van 2017 gehaald.

Tja, dat laatste nummer, 'Honeymoon' begint als een aardige blues, niet wereldschokkend, maar duurt wel minstens 6 minuten te lang. Gewoon skippen dus en dan blijft er nog ruim een half uur heerlijke muziek over.

Ik hoorde pain and misery vanmorgen op de radio; wat een prachtig nummer van een band die ik niet kende. Wat "een ouderwets" goede plaat is dit zeg. Heerlijke stem, soulvolle muziek en ik hoor een heerlijk orgeltje, fijne blazers en een lekkere bluesy gitaar. En o ja.....een viool, trombone...super! Dit past in mijn straatje; stem volgt.

Blijkbaar niet.

Dit soort berichtjes zijn een mooie gelegenheid om een album weer eens een draaibeurt te gunnen. Ik ga mijn best doen hem vanavond een keer aan te zetten!

Edit: of morgen....

Vanochtend draaide Gerard Ekdom 'Pain and Misery' op radio 10. Ik was blij verrast, al helemaal toen bleek dat het een recente plaat is. Op korte termijn het album eens checken.

Vandaag dan eindelijk mijn felbegeerde vinyl in huis. En wat is het toch een heerlijk album en wat is Honeymoon een belachelijk fijne climax om als sluitstuk te hebben.

Ik zag dat dit jaar ook hun nieuwe album uit komt, deze blind besteld. Can't wait!

Verdienstelijk debuut album. Niet wereldschokkend, maar degelijk uitgevoerd met verwijzingen naar de oude soul. Zanger heeft een goede stem. Maar de nummers hadden wat meer pit mogen hebben wil dit een 4 sterren album worden. Alle nummers zijn wat aan de trage kant en zijn er voor mij persoonlijk niet echte knallers. Hopelijk op het tweede album komen die er wel.

Geweldige groep en tevens album! Echt het ouderwetse soul geluid in een nieuw jasje. De zanger doet me zelfs een beetje aan de grote Otis Redding denken. Een groot compliment dus.

Eindelijk op vinyl; wat een geweldig album blijft dit.....

Dit album gaat niet vervelen, hè? Ik heb hem al grijs gedraaid, maar Ik draai 'm nog steeds regelmatig. Het volgende album is minstens net zo goed.

Ik was helemaal weg van Pain and Misery en kocht in mijn enthousiasme meteen het hele album. Iets waar ik achteraf een klein beetje spijt van heb, het klinkt zeker niet verkeerd, maar ik vind het allemaal veel van hetzelfde. En dat zal gerust aan mij liggen, want de recensies voor dit album logen er niet om. Maar Half Mile Harvest is een plaat die vooral in mijn collectie zal staan, maar weinig op mijn draaitafel zal liggen.