Bob Dylan - Triplicate (2017)

Ik heb er bijna een jaar over gedaan, maar nu genoeg luisterbeurten kunnen geven aan Triplicate om een waardig oordeel te kunnen vellen. Dat verdient onze Bob natuurlijk. Aan de zang mankeert wat mij betreft helemaal niks; dit is het beste wat de man te bieden heeft in de huidige staat
Het songmateriaal is ook prima, enige argument om hem geen 4 sterren te geven, is de saaiheid die toch wel toeslaat na 1.5 uur crooners luisteren. Ik hoop nog op een duistere Dylanplaat waarop hij deze vorm van zingen vast kan houden. Maar zoals ze in Brabant zeggen; ge wit 't nie mi die mens.

Gisteren het album gekocht als derde van een stapeltje 3 voor €25. Toch maar iets completer. Alle albums daarvoor, ook die met eigen werk heb ik eigenlijk al bijna 20 jaar laten liggen. Ik moet zeggen dat de eerste plaat van dit trio, verder ben ik nog niet, me reuze mee valt. Niet dat ik het vaak zal draaien, maar het gekke is dat ik een Dylan hoor, die zijn uiterste best doet om er iets moois van te maken. En dat is bij zijn eigen werk wel eens anders geweest. Hij heeft duidelijk veel ontzag voor de originelen.

Als het iets is, dan is het een mooie aanvulling op zijn fameuze radioshows en de cds die op basis daarvan werden uitgebracht vol met muziek van voor mijn tijd. Meer die van mijn ouders en dus Dylan zelf.

In afwachting van de deluxe box -de hardcover gebonden LP-set- die ik op discogs heb besteld, die men nu voor onder de 20 euro dumpt(nieuwprijs 120 euro).. heb ik hem weer eens beluisterd.

Ik ben een sucker voor het American Songbook en derhalve geniet ik altijd van de vroege Sinatra. Dylan en Sinatra staan haaks op elkaar en zou je het als vreemd kunnen ervaren dat iemand als Bob Dylan zich waagt aan toch vrij standaard liederen uit de croonertijd, terwijl hij zelf de stem daar niet voor bezit.

Ik volg zijn redenering, dat hij nu hij ze allemaal geleefd heeft ze eindelijk begrijpt en kan vertolken. De instrumentatie is als een warm bad en de geabstraheerde versies van de nummers -dat wil zeggen geen frivool orkest dat de begeleiding verzorgt- in deze Americana setting goed werken. Ik hou van Dylan dus kan ik hier goed van genieten.

Neem je Sinatra als uitgangspunt en heb je niks of niet veel met Dylan kan het tegenvallen, want Dylan piept knarst en schuurd langs de begeleiding en maakt ze eigen.

Helaas, net als Shadows in the Night en Fallen Angels, geen hoge artistieke waarde en vooral saai.
30 nummers aanhoren van dit album staat gelijk aan zelfkastijding. Het is echt niet goed genoeg, ook al is het Dylan.
Voor mij had hij na Modern Times moeten stoppen, dat was zijn laatste parel.
Onvoldoende dus een dunne 1.0