Nicole Willis & The Soul Investigators - Keep Reachin' Up (2006)

I just love it. (niet veelzeggend commentaar, maar je moet m dan ook horen) Helaas live heb ik dr gemist, want dat lijk me helemaal een knallerd..

I just love it...tja...best veel zeggend hoor (als je het album hebt geluisterd tenminste, want ik begrijp wat je bedoelt!)

Het is alsof dit album niet uit 2006 komt, maar uit de 60'er/ 70'er jaren. Het klinkt lekker oud, puur en echt vertrouwd. Het kan dus echt nog, zo'n old-skool soul plaat maken.

(nog wat vaker luisteren en dan stemmen)

ik heb m al 10.000x geluisterd en hij (zij) wordt steeds beter. Ik word er onwijs vrolijk van. Een soort vervroegde Lente. Vooral My Four Leaf Clover en If this ain't love..
Hoera! leve de Lente en de Liefde! (braak! )
Eigenlijk wil ik m (d'r) *5 geven, maar nu valt er nog wat te stijgen in de toekomst.

(Sentimento.nl) - Vroeger was alles beter! Die zin wordt nog altijd en overal gebruikt, ook in de muziek wereld. Iedereen verlangt maar naar die oude blues, die oude rock, die oude soul. Gelukkig voor die ‘oude’ mensen, is er een mogelijkheid om terug in de tijd te gaan. Die mogelijkheid heet Nicole Willis.

Voor deze gelegenheid werkt ze samen met de Finse heren van The Soul Investigation. Zij brengen een arsenaal aan oude vertrouwde soul instrumenten met zich mee. Van tamboerijn tot trompet, van tenor tot bariton saxofoon, van viool tot fluit en natuurlijk wordt de percussie niet vergeten. Het past én belangrijker; het klinkt als toen.

Steeds vaker duikt het album op in de wereld van het internet. Een album dat nu pas langzaam aan bekendheid begint te krijgen, terwijl het album uitgebracht is in 2005.

Waar Amy Winehouse nog lekker brutaal klinkt af en toe, is dit zo braaf als The Supremes. Op ‘No leaf clover’ lijkt het allemaal zelfs wel erg op die legendarische groep. Erg? Integendeel! Het is juist zeer welkom anno 2007. Opener Feelin’ Free mag meteen gebombardeerd worden tot ‘het ultieme zomerkriebels’-nummer. ‘If this ain’t love’ is een goede tweede. Gevolgd door… de rest van de plaat!

Als je heimwee hebt naar die ‘oh, zo goede tijd’, waar nog echte soul werd gemaakt. Dan hoef je niet ver te zoeken. Onthoud: Nicole Willis & The Soul Investigation - Keep Reachin’ Up.

niet veel aan toe te voegen. onlangs ook de 12es van Feeling Free gehoord die de boel weer een beetje naar de lounge/ dance hoek terugbrengt waart Willis min of meer vandaan komt. Prima!

Best een lekker plaatje. Oud soulgeluid met veel funky invloeden. Dit doet mij wel goed.
Maar aan de andere kant kan het me niet de heel 38 minuten 34 seconden lang blijven vasthouden. Het verveelt vrij snel, is vrij eentonig. 3,5 ster daarom.

Wist niet dat hij op de site stond (keek bij Nicole Willes) Vind het zeker geen eentonig album.

Een beetje overbodig is het wel. We hebben al veel goede oude soulmuziek ze overtreft die klassiekers niet .Maar verder een fijn plaatje hoor ,Is me ook wel 4* waard.

Het bewijs dat Finland meer in zijn mars heeft dan gemaskerde zwaardvechters die de duivel aanbidden

Het blijft een 3,5 voor mij. Soms vind ik Nicole's stem wat nassaal en schreeuwerig op een irriterende manier.

Ik heb me verbaasd over deze plaat klonk op het eerste gehoord typisch jaren '60, begin jaren '70, maar bleek toen achteraf toch recenter te zijn. Eerste nummer wat ik hoorde was the Theme, Nicole vond ik vocaal wat minder dan de band. Een goede 3,5*

"Invisible Man" echt heerlijk!

Een album als deze doet zeker klinken als soul met een fleugje funk van weleer. Een authentieke sound met fijne nummers. Het eerste liedje, ‘Feeling free’, is al een heerlijke funky opener met een fijn ritme. En dat ritme wordt nog fijner bij het tweede nummer ‘If this ain’t love’, die baslijn en intro zijn echt off the hook. De titeltrack ‘Keep reachin’ up’ beduurt daar nog even lekker op voort en is een van de hoogtepunten van het album, wat een heerlijk nummer is dat zeg, alleen het einde vind ik iets te rommelig waardoor haar stem wat schreeuwerig overkomt!

‘Blues downtown’ is ook weer zo’n knaller en is nog weer zo’n hoogtepunt op een toch al behoorlijk goed album, die vibe die in dat nummer zit is echt gaaf. ‘My four leaf clover’ wekt echt een zomergevoel op, lekker uptempo en lekker luchtig. ‘A perfect kind of love’ weergeeft de jaren ’70 Motown sound, ook een prima nummer. ‘Invisible man’ lijkt met een beetje fantasie op een moderne versie van een Phil Spector nummer dus het moge duidelijk zijn dat ook dit nummer weer erg fijn is.

‘Holdin’ on’ is meer funk maar wel een beetje een niemanddalletje op het album voor mij; vrijwel alle andere nummers zijn sowieso meer memorabel. ‘No ones gonna love you’ is voor mij denk ik het hoogtepunt, dat intro en die gehele beat door dat nummer zijn echt zo vet. ‘Soul investigators team’ heeft ook een high danceable gehalte en swingt echt de pan uit, het is weliswaar een instrumentaal nummer, Nicole zingt dus niet, maar dat maakt mij totaal niks uit, een mooie afsluiter. Alhoewel, er staat nog een hidden track op, een nummer van anderhalve minuut waarvan de laatste twintig seconden wordt gezongen. Het eindigt een abrupt, maar goed, dat neem ik maar voor lief.

De sfeer die op dit gehele album heerst is zwaar in orde. Erg ritmisch en opzwepend met, zoals ik al aangaf, een authentieke 70s soul/funk sound. De stem van Nicole is oké en de instrumentale gedeeltes op de nummers zijn ook erg fijn. Een echte potentiële hit(single) is nergens te bekennen maar dat hoeft voor mij ook niet. Nergens overgeproduceerd en nergens te gladjes, gewoon een aangenaam album al is dit niet een album die ik dagelijks opnieuw kan luisteren, dan wordt ‘ie te eentonig.

Verdere zoektocht in de Finse Funk (of Suomi Soul)? Aanrader is dan het gelijknamige album van de groep HUBA uit 2007. Veelzijdiger, minder traditionele soul-stampers, maar met zelfde authentieke kwaliteit.

Succes!!