David Bowie - Aladdin Sane (1973)

De opvolger van het fantastische The Rise and Fall en zoals verwacht is het niet direct een voortzetting van Ziggy. De plaat is meer uptempo, meer glam en uitbundiger. Watch That Man is een leuke energieke opener maar ook niet meer dan dat. Het titelnummer is interessant, wordt gedragen door een tapijtje aan pianoklanken en hoezeer ik Bowie's stem niet altijd weet te appreciëren past zijn klankkleur wonderwel bij deze gevarieerde song. Drive In Saturday is een melancholisch nummer, met een bombastisch refrein en heeft mij nooit zo weten in te pakken. Hetzelfde geldt voor Panic In Detroit, het zeurderige toontje en de drummer die het ritme aangeeft klinkt in mijn ogen wat vervelend. Cracked Actor kan mij dan wel weer plezieren, een lekkere beat, een prima rocksong en had mij wat betreft het album wel mogen openen. Het theatrale Time vormt ook weer een uitstekend werkje, hier komen de sterkste kenmerken van Bowie goed uit de verf, bombastisch, fijne kitsch, een mooie samensmelting van gitaar en piano stukken. The Prettiest Star ligt een beetje in het verlengde hiervan, is echter wat opgewekter van aard, een degelijke song maar ook niet meer dan dat. Let's Spend the Night Together vind ik niks, deze versie voegt voor mij weinig toe aan het origineel terwijl dat al geen topper was. Het volgende hoogtepunt dient zich echter aan; het bluesy The Jean Genie, wat een heerlijke song is dat toch, swingender dan dit heeft Bowie ze volgens mij bijna niet gemaakt, hier kun je toch niet op stil blijven zitten. De afsluiter Lady Grinning Soul vormt het laatste hoogtepunt - wat een pianowerk en van een prachtige signatuur. Zo is niet alles even sterk op deze plaat maar halen enkele songs zo'n belachelijk hoog niveau dat het de magere nummers ook in een wat ander perspectief plaatsen. Samen met zijn voorganger blijf ik dit de twee beste worpen vinden van Bowie.

Het eerste Bowie album dat ik kocht in 1973, en wat een ervaring was dat!
Dagenlang knalde het album uit de speakers, tot mijn ouders bijna rijp waren voor een instelling
De meeste tracks zijn geschreven tijdens de eerste Amerikaanse tour die volgde op zijn fameuze Ziggy tour, die zo emotioneel eindigde in het Hammersmith Odeon theater in Londen.

The Jean Genie: stuwende bass die veelvuldig airplay kreeg op de radio en zo Bowie's eerste hit werd hier.
De titel track met zijn jazzy opbouw leerde ik pas in een later stadium waarderen, wat niet vreemd is gezien de leeftijd die ik toen had. Maar Drive in Saturday had direct mijn belangstelling en dat is altijd zo gebleven.

Eigenlijk zijn alle -op 1 na- songs op dit album geweldig op de ene of andere manier.
~~Panic in Detroit: wat een spannend intro en dan Bowie die op zijn Glam manier dit nummer naar de refreinen toe zingt. Mooie percussie effecten.

Time, met zijn cabaretesque opening maar gezongen naar een climax. en Prettiest star, dit was qua sfeer voor mij op en top Bowie.
Maar ook bij dit album is het mooiste bewaard voor het laatst: The Lady grinning soul, wat een fantastische evergreen. Dit nummer blijft altijd en overal als een huis overeind staan.
Op het moment dat Bowie prachtig begint te zingen klateren de Pianoklanken als een waterval je boxen uit.
Een prachtig melodieus refrein en daar een duet tussen de Spaanse gitaar en de Pian van Mike Garson.
Wonderschoon!

voor mij was het ook mijn eerste Bowie album. En nog steeds heerlijk om er naar te luisteren

Bowie zou Bowie natuurlijk niet zijn als hij na succesplaat Ziggy Stardust een andere richting in zou slaan. Schijnbaar geïnspireerd door zo’n tour in Amerika, presenteert Bowie aan ons de koele kikker opvolger van Ziggy; een plaat die ontspringt in rollende gitaren en een hoofdrol kent voor de swingende piano-solo’s van Mike Garson. Het psychedelische, soms zelfs wat carnavalesque, pianowerk van Garson op nummers als Aladdin Sane en Lady Grinning Smile katapulteert dit album naar een hoger niveau.

Afgelopen weekend nog eens een paar keer gedraaid. Prachtig album en erg gevarieerd. Halfje erbij.

In de oude LP hoes van mijn vader allemaal verzamelde krantenknipsels gevonden van toen hij mijn leeftijd had. Een recensie van dit album met als kop: 'De nieuwe Bowie is van plastic'.

Het album in zijn geheel is niet mijn kopje thee, maar The Jean Genie is geweldig. Dat nummer had ik vroeger op single. Met Ziggy stardust op de b-side.
5* voor dat nummer en 3* voor de rest. Gemiddeld 3,2 dus.
Wel goed scorend in de 100 greatest Albums of 1973 met plaats 15. In de huidige best ever albums lijst over 1973 zelfs op 9. Ongetwijfeld verdiend.
3*

Nog net bekomen van zijn prima voorganger trapt het energieke Watch That Man de plaat af en deze titel vormt een degelijke opener. Swingende Rhythm & blues, hoewel de heren tegen het einde van de song ook wat creativiteit ontberen om er wat variatie in te gooien. De titelsong is geweldig, de speelse vocalen van Bowie die een mooie symbiose aangaan met de piano, de saxofoon die invalt en dan het geweldige jam achtige middenstuk, fenomenaal. Wat mij betreft een van man's sterkste nummers in zijn oeuvre. Drive-In Saturday is ook sterk hoewel het refrein minder indruk maakt. Panic in Detroit, de ruigheid van de stad, vervat in een rauwe sound doorspekt met glamrock, knap gedaan. Cracked Actor, niet alle vlotte rockers van de man kunnen mij boeien, deze song doet dan weer wel. Time, wederom een topper. Al eerder genoemd; de piano arrangementen zijn weergaloos, ook weer op dit nummer. In een dergelijke setting lijkt altijd wel het beste in Bowie naar boven te komen, de opera achtige structuur, de koortjes, de gitaarsolo van Ronson en de zanger die helemaal los gaat maar zich wel weet in te houden, heerlijk. The Prettiest Star gaat op hetzelfde niveau verder, wederom gevarieerd. De cover van Jagger en RIchards; Let's Spend the Night Together, kan mij niet zo bekoren, hoewel het ook niet slecht is. Dan gaan we direct door naar wederom een fenomenale track; het bluesy aandoende The Jean Genie, hier kan ik niet op stil blijven zitten, de funky groove en riff, de swingende ritmesectie, de mondharmonica op de achtergrond. Fantastisch, en dit terwijl het nummer zeker niet een van meest lastige arrangementen kent. Bowie komt tenslotte met nog een verassing; afsluiter Lady Grinning Soul, een song die enigszins in het verlengde ligt van de titeltrack, en hoe verassend, wederom maakt het pianospel het verschil. Ik word weer ingepakt door onze Engelse crooner. Ondanks 2 a 3 songs die zeker een dikke voldoende scoren maar net geen toppers vormen, zorgen de overige songs er wel voor dat ik voor de bijl ga. Ziggy was al sterk maar in mijn beleving vormt Aladdin Sane tot dit moment de plaat waarop alles mooi samenkomt. Band en voorman zijn optimaal op elkaar ingespeeld en de arrangementen zijn weergaloos. Een voorlopig hoogtepunt.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. The Man Who Sold the World
4. Space Oddity
5. Hunky Dory
6. David Bowie

Bowie's eerste plaat als media-magneet en superster, en in Engeland schoot dit album dan ook meteen door naar de eerste plaats om daar vervolgens vijf weken te blijven staan. De critici waren er minder over te spreken, en ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom: een veel breder en volwassener geluid dan op Ziggy Stardust, qua insteek nu meer decadent dan glam, een scheurende gitaar die bijna de vullingen uit mijn gebit hamert (dat invallen na Bowie's gehijg op Time!), de briljante piano van Mike Garson waardoor het geluid nóg rijker wordt, en (het belangrijkste) een serie uitstekende songs met scherpe en fanasievolle teksten vol dystopische beelden en getroebleerde personages. Ook veel aandacht voor de details: het stiekeme On Broadway-citaat op het einde van het titelnummer, al die kleine geluidseffectjes op Drive-in Saturday en daarna het meezingen met de sax tegen het einde, de phasing op de conga's op Panic in Detroit, de héél zachte fluit op het einde van Time, de tamboerijn die vlak voor het refrein van The Jean Genie de spanning opvoert – allemaal perfect.
        Ook voor mij was dit Bowie's eerste plaat in de collectie, blind gekocht omdat ik wel eens wilde weten waar Jan en alleman (en de Muziek Expres) zo opgewonden over waren. Een uur na aankoop was ik er al in geslaagd om een druppel Velpon op het eerste nummer te laten vallen, zodat ik Watch that man pas weer kon beluisteren toen ik in 1990 de CD kocht. Raar hoe zulke herinneringen je bijblijven – ik heb sindsdien nog veel meer belangwekkends meegemaakt, maar de lijm op die groeven (ja, ik weet het, eigenlijk gewoon maar één groef) ben ik nooit vergeten. (En Watch that man blijft voor mij natuurlijk toch altijd "het onbekende nummer" van Aladdin sane.)
        Voor wat het waard is: een herinnering van een halve eeuw geleden aan iets dat ik vermoedelijk in de Muziek Expres heb gelezen. Er was sprake van dat The Jean genie een rip-off van Blockbuster van The Sweet zou zijn, of andersom. Bowie en Brian Connolly zaten op hetzelfde label, en toen ze elkaar een keer op de RCA-burelen tegen het lijf liepen konden ze er hartelijk om lachen. (Maar hoe vaak zouden Bowie en Connolly zich in hetzelfde gebouw hebben bevonden? Personeelsfeestje?)
        Mijn twee aangevinkte hoogtepunten: het titelnummer vanwege de hypnotiserendste pianosolo ooit (ik las ergens dat Mike Garson vertelde dat hij op letterlijk honderden nummers heeft meegespeeld, maar het enige waar mensen hem ooit naar vragen is deze solo), en Lady Grinning Soul als het meest erotische nummer ooit. Een donkere kamer, ik lig daar op dat bed, iemand glijdt op me af...

Mooi verhaal BoyOnHeavenHill en herkenbaar. De alom bekende voorganger van Aladdin Sane wordt terecht geprezen want het is een prachtig werk.
Echter Aladdin Sane doet wat mij betreft niet onder voor Ziggy. De sound is wat rijker, de arrangementen weldadiger en Bowie is als een ontluikende bloem in het voorjaar, die zich in al haar schoonheid laat zien.
Was The Rise and Fall een plaat waar het bewustzijn van Bowie afspatte, veranderde Bowie op Aladdin Sane alweer van koers, een kenmerk zo typerend voor zijn loopbaan.
Wellicht steekt voor veel liefhebbers The Rise and Fall sterker in elkaar, vanwege de durf en variatie wint Aladdin Sane voor mij op punten van zijn voorganger, maar weliswaar nipt.

Ik weet nog dat ik de single The Jean Genie destijds heb gekocht. Bij Hompy, de platenzaak van Harlingen. Voor het echt serieuze werk ging je naar Elpee in Leeuwarden. Die hadden veel meer keuze.

Het hele album heb ik pas later in beeld gekregen. Zoals reeds eerder verteld ben ik vooral een Best of David Bowie fan. Het was me destijds wat te experimenteel. Tenminste zo voelde ik het. Hieronder mijn relaas.

David Bowie's Aladdin Sane: Een Iconisch Album met Een Verrassende Diepgang

David Bowie, een van de meest invloedrijke en vernieuwende artiesten van de 20e eeuw, bracht in 1973 Aladdin Sane uit, een album dat de opvolger was van zijn doorbraakplaat The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Aladdin Sane werd vaak gezien als een soort vervolg op Ziggy Stardust, maar het album onderscheidde zich door zijn complexiteit en de manier waarop het verschillende muziekstijlen combineerde. Het is een album dat Bowie’s veelzijdigheid en bereidheid om te experimenteren met verschillende muzikale genres toont.

Stijl en Productie

Aladdin Sane is een eclectisch album dat elementen van rock, glamrock, blues, soul en avant-garde samenbrengt. De muziek is divers en krachtig, met opvallende bijdragen van pianist Mike Garson, wiens avant-garde jazz-invloeden een unieke textuur toevoegen aan het geheel. De productie, verzorgd door Bowie en Ken Scott, is scherp en goed uitgebalanceerd, met een focus op zowel de instrumentatie als de vocalen. De geluidskwaliteit is voor zijn tijd indrukwekkend, en elke track heeft een eigen, herkenbare sfeer.

Track-by-Track Review

Watch That Man (4:25)
Watch That Man opent het album met een stevige rock & roll vibe, duidelijk beïnvloed door de sound van The Rolling Stones. Het nummer is energiek en dynamisch, maar voor sommigen misschien niet direct toegankelijk. De mix, waarin de instrumenten soms de zang overschaduwen, geeft het een rauwe, ongepolijste rand. Hoewel het nummer zeker goed is, viel het voor mij persoonlijk wat buiten mijn smaak.

Aladdin Sane (1913-1938-197?) (5:06)
Het titelnummer Aladdin Sane is een van de meest experimentele tracks op het album. De avant-garde pianopartijen van Mike Garson creëren een desoriënterend, maar fascinerend geluid dat in eerste instantie even wennen kan zijn. Toch is het juist deze eigenaardigheid die het nummer zo memorabel maakt. De tekst lijkt te reflecteren op de chaos en onzekerheid van verschillende tijdsperioden, wat bijdraagt aan de unieke sfeer.

Drive-In Saturday (4:29)
Drive-In Saturday is een meeslepend nummer met een nostalgische sfeer, waarin Bowie’s voorliefde voor sciencefiction en de jaren '50 rock & roll duidelijk naar voren komt. De melodie is pakkend en de harmonieën voegen een extra laag emotie toe. De tekst beschrijft een toekomst waarin mensen hun romantiek moeten herontdekken door oude films te bekijken, wat zowel origineel als intrigerend is.

Panic in Detroit (4:25)
Panic in Detroit is een van de meer emotioneel expressieve nummers op het album. Het nummer is gebouwd op een funky ritme en wordt gedreven door de krachtige gitaarriffs van Mick Ronson. De tekst, geïnspireerd door de politieke onrust in de jaren '60, geeft het nummer een intensiteit die versterkt wordt door Bowie's gepassioneerde zang. Het is een van de meest energieke en meeslepende tracks op het album.

Cracked Actor (2:56)
Cracked Actor is een melancholisch rock & roll nummer dat zich richt op de duistere kant van Hollywood. De rauwe gitaarpartijen en de sombere toon van de tekst, die gaat over een afgedankte filmster, geven het nummer een scherp randje. De mix van melancholie en energie maakt het een intrigerend nummer dat de luisteraar niet onberoerd laat.

Time (5:09)
Time is een krachtig nummer met een dramatische opbouw en een opvallende melodie. De theatrale zang van Bowie wordt prachtig ondersteund door Garson’s expressieve pianospel. De tekst van het nummer lijkt te reflecteren op de vergankelijkheid van tijd en het onvermijdelijke verval, wat het nummer een diepe emotionele lading geeft. Het is een van de hoogtepunten van het album.

The Prettiest Star (3:26)
The Prettiest Star is een vrolijk en lichtvoetig nummer, maar mist misschien de diepgang van sommige andere tracks op het album. De eenvoudige melodie en de optimistische tekst maken het een aangenaam tussendoortje, maar het blijft niet zo sterk hangen als andere nummers op het album. Desondanks is het een leuke toevoeging aan de variatie op het album.

Let's Spend the Night Together (3:03)
Deze cover van The Rolling Stones’ klassieker is energiek en opwindend, maar treedt misschien wat buiten de comfortzone van sommige luisteraars. Bowie geeft het nummer een glamrock twist, met een over-the-top uitvoering die het origineel eer aandoet, maar ook zijn eigen stempel drukt. Het is een gewaagde keuze, maar past goed binnen de rebelse sfeer van het album.

The Jean Genie (4:02)
The Jean Genie is een van de meest iconische nummers op het album en een van Bowie’s grootste hits. Het nummer combineert rauwe blues met glamrock, en heeft een onweerstaanbare groove die onmiddellijk in het geheugen blijft hangen. De tekst is speels en vol karakter, en het nummer zelf is een perfecte mix van toegankelijkheid en originaliteit. Geen wonder dat dit een van de favoriete tracks van veel Bowie-fans is.

Lady Grinning Soul (3:46)
Het album sluit af met Lady Grinning Soul, een prachtig en enigszins mysterieus nummer met een mediterrane flair. De delicate piano, de zwoele zang en de meeslepende melodie maken dit een indrukwekkend slotstuk. De tekst is poëtisch en raadselachtig, wat bijdraagt aan de mystieke sfeer van het nummer. Het is een waardige afsluiting van een gevarieerd album.

Conclusie

Aladdin Sane is een album dat Bowie's vermogen om genres te mengen en te experimenteren met geluiden perfect illustreert. De productie is scherp en het album bevat een breed scala aan stijlen, van rock & roll tot avant-garde. Elk nummer heeft zijn eigen unieke karakter, wat zorgt voor een afwisselende luisterervaring. Dit album is een must voor Bowie-fans en liefhebbers van experimentele rock. Het is een werk dat blijft fascineren, zelfs na meerdere luisterbeurten.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Een van zijn beste LP`s zonder meer.
Middelbare school zat ik toen.
Was mijn muziek in die tijd, net als T ,Rex , David Essex, foute Gary Glitter,Lou Reed e.d.
De nummers erop staan ook in een volgorde die klopt als een bus.
Favarieten nummers kiezen als ze dat bijna allemaal zijn, wordt lastig.

Helemaal mee eens. Sterker nog, ik vind Aladdin Sane een sterkere plaat dan voorganger The Rise and Fall of Ziggy Stardust.
Voor veel fans is dat misschien vloeken in de kerk, echter de muzikale groei die Bowie op Aladdin Sane laat horen vind ik indrukwekkend.
De voorganger, hoewel erg sterk, was voor Bowie's begrippen nog vrij conventioneel van aard, deze plaat is diverser en voor mijn gevoel afwisselender van aard.
De funky blues in The Jean Genie, de glaminvloeden in Time, het bohemian karakter van de titelsong en het zeer fraai gearrangeerde Lady Grinning Soul, in mijn ogen een wat onderbelichte klassieker. Zeker in vergelijking met zijn voorganger.

Je hebt Bowie en Bowie vanaf Aladdin Sane.
Blij dat ie met een ander rockstem is gestart toen.
Zijn repertoire is daarom enig in zijn soort.
Was eigenlijk een perfecte timing van hem om niet op die voet door te gaan toen, het was tijd voor iets anders.
Bowie is Bowie , hij wist dit zelf ook.
Maar desondanks blijf ik zeker groot liefhebber Hunky Dory en The Rise and Fall of Ziggy Stardust .
Wat daarvoor kwam is een maatje kleiner , draai ik zelden meer.

Aladdin Sane is toch grotendeels in het verlengde van The Rise and Fall of Ziggy Stardust, alleen iets minder evenwichtig.
Het openingsnummer Watch That Man komt niet helemaal uit verf door de matige mix en de Stones-cover Let's Spend the Night Together voegt weinig toe. De rest is wel van hoog niveau.

Aladdin Sane ligt zeker in het verlengde van The Rise and Fall of Ziggy Stardust, met dat verschil dat een aantal tracks zijn gecomponeerd tijdens zijn Amerikaanse tour, dat verklaard wellicht het sfeer verschil. Daar waar ZS meer een conceptalbum is heeft AS dat niet.

Ik vind Bowie wel krachtiger op dit album, diverser en mature, de nummers zijn ook minder tijdgebonden.
Naast de Glam van Drive in Saturday en The Jean Genie en de rock in Cracked Actor en Panic in Detroit, levert het album ook echt tijdloze nummers als de Jazzy titel track Aladdin Sane, het Cabaretesque Time en het hemeschrijend mooie The Lady Grinning Soul. Waarin de piano en de Spaanse gitaar een duet aangaan.
Mike Garson, de pianist met wie Bowie door de vele jaren heen erg veel heeft samengewerkt verdient ook een diepe buiging. Tijdens tal van optredens kon hij ook lekker los gaan in variaties op zijn eigen spel.

Ziggy vormt wellicht ook meer een geheel, hoewel ik de 2e helft van de schijf wel als iets minder ervaar in vergelijking met de A-kant.
Aladdin Sane bevat voor mij persoonlijk net even meer echte krakers, songs die er echt tussen uit springen. Hoewel ik ook moet bekennen dat nummers als Let's Spend the Night Together, Drive-In Saturday en Panic in Detroit niet tot mijn favorieten van Bowie behoren. De andere nummers echter....

De Rolling Stones cover had er voor mij ook niet op gezet hoeven worden.

Maar met name de intro's van Drive in Saturday en Panic in Detroit, vind ik wel gaaf-knisperend