David Bowie - Aladdin Sane (1973)

Een van de betere albums van Bowie, wat mij betreft. Panic in Detroit en Time vind ik echt geweldig.

Alweer een heerlijk Bowie album. Je merkt duidelijk dat David nog in zijn Ziggy Stardust roes zit. Lekkere rocksongs met als basis de gitaar. Ik krijg alleen een beetje het gevoel dat hij niet helemaal gefocust was ten tijde van dit album. Er staan enkele briljantjes op, maar ook een paar mindere tracks. De cover van de Rolling Stones is een beetje onnodig, maar ik vind hem wel lekker strak uitgevoerd, in tegenstelling tot het wat meer blues achtige origineel. Mijn favoriet is net als bij Herman het briljante Time, wat een heerlijke gitaarpartij zit daar in zeg.

4*

mooie drumpartij op Panic in Detroit
verder valt het album toch tegen, behoorlijk vlakjes allemaal
niet meer dan 3***, kan zelfs nog dalen

De komst van Bowie pianist Mike Garson heeft ook echt een duidelijke stempel op het album gezet.

de titeltrack Aladdin Sane en Lady Grinning soul zijn gewoon werkelijk fantastisch samen met de bovengenoemde nummers.

Maar ook het nummer The Jean Genie is ook best goed. Het album versie vind ik zelf een beetje te recht toe recht aan, maar ik heb bijvoorbeeld de MTV unplugged versie waar hij er een bluesnummer van maakt en daar kreeg ik kippenvel van.

De komst van Bowie pianist Mike Garson heeft ook echt een duidelijke stempel op het album gezet.

de titeltrack Aladdin Sane en Lady Grinning soul zijn gewoon werkelijk fantastisch samen met de bovengenoemde nummers.

Maar ook het nummer The Jean Genie is ook best goed. Het album versie vind ik zelf een beetje te recht toe recht aan, maar ik heb bijvoorbeeld de MTV unplugged versie waar hij er een bluesnummer van maakt en daar kreeg ik kippenvel van.

Niet het aller-, allerbeste Bowie-album maar toch erg goed. 'Panic in Detroit' en 'The Jean Genie' vind ik het leukst, ook de zeer eenvoudige songs 'Watch that man' en 'The Prettiest Star' vind ik erg goed.

Inderdaad, maar wat is dan de beste van Bowie. Ik kan geen keuze maken

Nou, het album waar je je het meest prettig bij voelt..

Erg persoonlijk, maar The Rise & Fall of Ziggy Stardust natuurlijk, maar ook Scary Monsters (geen enkel slecht nummer, alleen It's no Game is wat minder) en Hunky Dory (Kooks!) en Heroes en ja, eigenlijk ook Lodger; en eigenlijk - maar dan meer wegens jeugdherinnering - Let's Dance...

Wat mij betreft het beste Bowie album. Onweerstaanbare sound en liedjes. Scherpe teksten.
Kreeg dit album ooit voor het eerst op een bandje. Bowie heeft hier nog de nkracht dat ie nummers maakt die in je kop blijven zitten en toch niet vervelen.

Meesterwerk. 5*

Drive-In Saturday is ook geweldig. (heb enkel de best-of)

Hier vind ik weinig aan, onsamenhangende riedelnummertjes met teveel freestyle pianostukjes en opgeklopte lucht. Weinig to the point en weinig spannend ook voor Bowie-begrippen.. het titelnummer heeft nog wel iets, maar bij de meeste songs haak ik af. Tegenvaller.

Tegenovergestelde

Een van mijn favo's, 3 nummers die mij minder doen
(Watch That Man
The Prettiest Star
Let's Spend the Night Together)
Maar voor de rest vind ik het geniaal.
Met voor mij op de top Lady Grinning Soul

Tsja, ik kan hier niet voor warmlopen.. als ik dit met het onheilspellende hunky dory vergelijk, waar de spanning en de donkere teksten vanaf druipen lijkt dit wel een saloon pianolaplaatje Ik zal hem vanavond weer eens een kans geven, maar ben bang dat ik weer niet gepakt ga worden..

Ja, Hunky Dory is ook geweldig! Fijne van Bowie; elk album klinkt anders.

Misschien doet deze plaat mij heel veel, omdat dit aan mijn kinderjaren doet denken. Dit is het eerste album die ik als klein kind in mijn walkman had, dankzij mijn moeder.

Leuke moeder heb je dan!

En vader, ze hebben me overspoeld met goede muziek vanaf mijn derde met een walkman op

Tja.... vind dit persoonlijk niet een van z'n beste albums. Het hangt iets teveel als los zand aan elkaar. De Stones-cover is wel vrij lollig, erg 'edgy' uitgevoert.

Nogal een onevenwichtig album.

Wie wacht tot helemaal op he einde wordt wel beloond

met het prachtige Lady Grinning Soul!

(dat geen enkele verzamelplaat haalde ???)

3.5 sterren ***1/2

Gezien mijn "gebruikersnaam" spreekt het voor zich dat ik mijn eerste bericht hier plaats.

Ik ben een Bowie Fan sinds ik de LP The man who sold the world op 13 jarige leeftijd aanschafte. Sindsdien ben ik een Bowie junkie gebleven.
Aladdin Sane is de zijn ultieme Glam plaat. In al zijn decadentie en experimenteerlust vind ik deze plaat beter dan de algemeen hoger gewaardeerde Ziggy Stardust en Hunky Dory.
Bowie's glorieperiode volgde na deze plaat, van Diamond dogs t/m Scary Monsters.

Stand-out tracks : Aladdin Sane , Drive-in Saturday , Panic in Detroit , Cracked Actor en Time.

Een Bowie-junkie kan ik mezelf zeker niet noemen zoals de user hierboven, maar dit Bowie-weekend doet duidelijk anders vermoeden
Ook dit album weer eens tevoorschijn getoverd en kunnen concluderen dat ik het eigenlijk leuker vind dan ik in eerste instantie met mijn stem had aangegeven hier. Een kleine verhoging dus.
Het decadente en het hoge glamrock gehalte spreekt me toch behoorlijk aan. Nu is Ziggy Stardust mijn favoriete album van Bowie en het zijn dan ook de rockers die ik wel weet te waarderen hier. Maar daartegenover staan er net even wat meer 'mindere' nummers die ik op Ziggy Stardust nauwelijks aantref.
Als je in één weekend zoveel albums van de man draait valt pas echt goed op hoe veelzijdig hij is en dat de bijnaam kameleon absoluut terecht is.
Heerlijk om dit weer eens terug te horen (vooral het weergaloze Lady Grinning Soul) : moet ik eens vaker gaan doen, dit soort 'weekenden met een artiest in de hoofdrol'.

The Jean Genie is werkelijk van een ongekende schoonheid.

Wel jammer dat hij hierop 'Let's spend the night together' van The Beatles gecoverd heeft.
Dat is weer beter dan 'Let's spend some time together' van The Stones.

Een zware Bowiefan kunnen we hier uiteraard altijd goed gebruiken, de voorraad is al zo beperkt, welcome my friend.

Persoonlijk hoor ik toch liever Hunky Dory. En zijn allerbeste blijf ik Low vinden, op de voet gevolgd door Station to Station.

Zoveel genialiteit op één plaatje gebald. David weet me toch keer op keer weer te verbazen. Time... Aladdin Sane... Jean Genie... en vooral Lady Grinning Soul! Wat een prachtplaat. Hij gaat wel een beetje uit de bocht met de Stones-cover 'let's spend the night together'. Zonder dat nummer een dikke 5; jammer genoeg moet ik streng zijn en het ultieme muzikale genie een 4.5 geven voor deze meesterlijke plaat.

Net het album weer eens geluisterd en vooral van Lady Grinning Soul krijg ik kippenvel! Jaja, nog even en het wordt nog echt wat tussen Bowie en Ace. Platonisch, dat wel.

Goed zo, LGS is natuurlijk geniaal!
Platonisch ja, je weet natuurlijk wel bij wie hij echt behoord ...

By the way, Bowie's recentste dateert al van 2004 (Reality). Het wordt nu toch echt tijd dat ie eens een nieuwe plaat uitbrengt, hij lijkt U2 wel die het laatste decennium zo ook ongeveer 4 jaar nodig hadden om eens een vers ei te leggen...



Fan die op zijn honger zit!

Ik hoop maar dat zijn volgende album het niveau kan aanhouden van 'reality' (toch wel een vrij sterke plaat) Én dat er een bijbehorende tournée zal zijn mét een optreden in vorst nationaal! Want ik heb hem nu wel nog altijd niet live gezien..

Het titelnummer is geflipt heerlijk