Arcade Fire - Neon Bible (2007)

Daar is ie dan, die o zo bekende tweede. En wat vind aERo er nu van?
Het grappige is dat die vraag niet zo snel gesteld had kunnen worden bij het debuut Funeral. Die had aardig wat tijd nodig om goed tot me door te dringen. De stem van Win Butler vond ik maar niks (laten we het over Régine Chassagne maar niet hebben) en het duurde dan ook even voor ik daar goed mee uit de voeten kon.
Bij dit Neon Bible ligt dat gelijk al heel anders: The Arcade Fire hoeft niet meer door dat gewenningsproces heen en daarnaast zijn een aantal nummers al stap voor stap tot ons gekomen. Leve internet, leve de slimheid van de marketingmachine, want gelooft u nu echt dat dat allemaal 'per ongeluk' ging?
De spanning werd er in elk geval niet minder door. En dan is ie daar dus. Nog niet helemaal in het handje en de speler, maar toch........

Black Mirror is geen onbekende meer. Een zeer sterke opener die mij erg goed smaakt. Absoluut te vergelijken met het betere werk van dat formidabele debuut. Die heerlijke drive, die wat maniakale zang waar ik nu niet meer aan hoef te wennen en lekkere rock gelardeerd met allerlei ronddwarrelende geluiden en instrumenten. Bombastisch mogen we het zeker ook noemen.
Keep The Car Running opent al lekker met de strijkers (alsof het orkest nog net aan het stemmen is) en dan dat pompende ritme. Kort, puntig en vooral erg poppy. En uiteraard ook weer de uithalen van Win Butler. Hier en daar weer extra toeters, bellen en handgeklap en het feest is compleet.
Titelnummer Neon Bible start wat rustiger en blijft dat ook. Een lieflijk nummer waar de zang nu eens ingehouden is. Bevalt me goed, alleen heeft het 1 nadeel: het duurt simpelweg te kort.
Maar ach, dan komt dat grootse orgel van Intervention. Hallelujah prijs de heer. Niet voor het komende kabinet, maar wel voor deze pracht van een song. Hoe vaak ik het al gehoord heb weet ik niet, maar vervelen doet het me zeker niet. Een heel dik 5* nummer. Potjandosie (vloeken is nu helemaal uit den boze) wat een band is het toch. Hiermee toont The Arcade Fire toch echt wel aan tot de crème de la crème van dit moment te behoren.
Black Waves / Bad Vibrations was ook al eerder te horen en dat is er dan weer eentje waar ik de ene keer heel enthousiast over kan zijn en het volgende moment een beetje mijn schouders over ophaal. Ik merk wel dat het de laatste tijd steeds beter gaat tussen dit nummer en mij, dus het komt wel goed.
Ocean of Noise start onheilspellend met donderslagen en blijkt al snel en loom sfeertje te hebben. Na een lekkere onweersbui heb je dat ook wel eens: de wereld komt weer even bij van de bui. Het geeft zo'n fris gevoel en we moeten weer even ontwaken. Zo voelt dit nummer ook aan. Het Sufjan Stevens achtige eind geeft het nummer een aparte schwung.
Hierna het pittige, up-tempo The Well And The Lighthouse. Wederom een hoogtepunt van dit album. En ook hier weer van die heerlijke wendingen. Wat een avontuur en wat een pracht en praal.
(Antichrist Television Blues) deed me heel snel aan de band The Hidden Cameras denken. Dat jachtige, dat uitbundige en lichte gevoel. Alsof de bubbels van de champagne naar je hoofd stijgen en je spontaan een rondedansje doen maken.
Als je hier niet vrolijk van kunt worden weet ik het ook niet meer.
Op Windowsill is de zang weer wat ingehouden. Ook muzikaal, maar ja het is en blijft The Arcade Fire en na 3 minuten gooien we de beuk er toch weer in door het lekker dicht te plamuren en er een hoop bombast aan toe te voegen. Ik heb het al bij meerdere albums gezegd: ik ben niet vies van kitsch en bombast, dus ook dit is dan weer smullen voor mij.
Alsof er een zoetsappige Disney-film gaat starten, zo is het intro van No Cars Go, maar vrees niet, het blijkt wederom een pakkende popsong te zijn volgens bekend recept. Alsof ze het zo uit hun mouw schudden. Wederom een nummer dat al wat langer bekend is. Geweldig nummer ook (maar ja dat zijn ze allemaal).
My Body Is a Cage sluit dit album aanvankelijk wat donkerder af, maar horen we daar op de achtergrond niet dat orgel uit Intervention? Jazeker, en datzelfde orgel krijgt al snel alle ruimte. Wilt u allen de kerk verlaten? De mis is ten einde.
Hoe krijgen ze het voor elkaar....

Is het beter dan Funeral? Kan het Funeral evenaren?
Laten we Funeral even begraven (graven we het later wel op), laten we genieten van Neon Bible. Want er is veel te ontdekken.
Ik ben allesbehalve teleurgesteld, sterker: dit zou wel eens 5* kunnen gaan worden (op niet eens zo lange termijn).
Ongelooflijke sterke plaat. En wat ben ik blij met releases als deze. Het jaar is nog geen maand oud en nu al is mijn top 10 al vele malen beter dan die uit 2006.

Ik vind dit nu al een van de albums van het jaar.

Natuurlijk hebben de schrijvers hiervoor gelijk die zeggen dat het meer poppy/netter/minder ongepolijst is dan de vorige. Maar de kracht is gebleven: melodieuze muziek die iets met je doet.

En het is toch ook niet dat er risicoloos is voortgeborduurd op de vorige. Ik vind de titel erg ambitueus het is toch ook wel wat om met onderwerp ´kerk´ een mooie popplaat te maken. En je zal maar, wetende dat je een groot potentieel publiek hebt, in het midden van je langverwachte opvolger-album een nummer zetten dat begint met een kerkorgel en kerstbelletjes, en dan ga je midden in het nummer ook nog ´een toontje hoger´! Wanneer hoorde je dat voor het laatst - buiten het songfestival? Maar het kan allemaal als je een hymne als Intervention hebt geschreven.


Het wordt een mooie lente met dit album op 5 maart en het concert op 2 april.

Nee, het is niet helemaal mijn ding geworden deze cd. Ik vind hem op vele fronten toch wat tegenvallen. Het kan mij niet stimuleren om het hele album verder af te luisteren. Ik blijf dan ook meestal hangen bij ongeveer nummer vijf/zes. Dan heb ik het ook wel weer gehad met deze Neon Bible. Ik zeg zeker niet dat Neon Bible een slecht album is, maar hij valt voor mij een beetje tegen. Toch heeft het album zeker wel zijn mooie hoogstandjes waaronder de prachtige Keep The Car Running en ook Intervention kan mij wel aanspreken. Mijn standpunt blijft erbij dat Arcade Fire meer kan bieden dan we op Neon Bible horen. Desnietaltemin kan ik het niet over mijn hart halen dit album een onvoldoende te geven, dus ik blijf voorlopig op 3*.

Arcade Fire grijpt je bij de lurven

De Canadese veelmansband Arcade Fire is geen grote belofte meer, maar staat definitief op de kaart. Met hun debuut Funeral in 2004 oogste de band veel lof. En met hun opvolger Neon bible bewijst de band tot zeer veel in staat te zijn. Het debuut was geen toevalstreffer, Arcade Fire is here to stay. Want critici worden het er niet over eens welke plaat van beide nu de beste is. Oftewel: het ongekend sterke debuut is stomweg geëvenaard. En dat zonder dat de band een Funeral 2 heeft gemaakt.

Funeral was de meer folky plaat met in zichzelf gekeerde teksten. Dood in familiekring was de rode draad van dat werk. Nu is de blik naar buiten gericht, al blijft de somberte onverminderd voortduren. Nu maken de bandleden dood en verderf van de boze buitenwereld tot thema. Op Neon bible is de stijl aangepast. Niet meer de folk, maar meer bombast en majestueuze muziek. Maar ook zingeving speelt nog steeds een rol en daarmee krijgt de muziek iets spiritueels, iets religieus.

Dat religieuze is het meest expliciet hoorbaar - afgezien van de teksten - op Intervention en My body is a cage waar een heus kerkorgel op te horen is. Op Intervention zelfs in een stevige hoofdrol. Het nummer begint met stevig orgelspel en gaat daarna moeiteloos over in een zeer verslavende rocksong. Dit moet je op volume 10 horen en een keertje draaien volstaat niet, Intervention draai je keer na keer en dan nog verveelt het niet. Op My body is a cage wordt het orgel ingezet in de tweede helft om de climax van het nummer kracht bij te zetten. Het begint als een verstilde song, maar halverwege gaat het roer om en begint een grande finale.

Arcade Fire haalt alles uit de kast. Neon bible is een overdadige, extraverte, orkestrale plaat geworden. Bombast en kitsch wisselen elkaar af. Maar de Canadezen hebben zoveel in huis dat er binnen al dat muzikaal geweld ongekend gevarieerd wordt. Elk nummer staat stevig op zichzelf en is even karaktervol. Bijna nergens zakt de plaat weg. Natuurlijk zijn er nummers die iets minder indruk maken, maar dan nog zijn die charmant en de moeite waard.

Ondanks de orkesten, orgels en koperblazers is Neon bible gewoon een rockplaat. Alleen is de rock verbreed en verrijkt. Net als op Funeral heeft de muziek ook hier steeds een rauwrandje, alles klinkt in mineur. De zwalkende en ongrijpbare zang (van zowel Win Butler als Régine Chassagne) klinkt even zeurderig en jankend als we van het debuut gewend zijn. Het is juist de zang die de muziek een echt David Byrne-feel (je weet wel, de zanger van Talking Heads) geeft.

Neon bible zal ongetwijfeld een van de beste platen van dit jaar blijken te zijn. De band heeft een ongekende hoeveelheid gevoel in zijn donder en het knappe is nu juist dat dat ook overgebracht wordt. Als emotie muziek wordt ontstaat er iets moois. Dan wordt er niet gecomponeerd met de rekenmachine of de drumcomputer, maar dan stuurt het gevoel de muziek aan. Het lijkt wel of Arcade Fire patent heeft op die manier van musiceren. Gevoelens, emoties, twijfels, angsten worden één op één muziek. Dat levert een onvoorstelbare intense plaat op die de luisteraar wreed bij de lurven grijpt.

Na een keer of drie luisteren naar deze opvolger van Funeral, mijn huidige nummer 2, kan ik toch al besluiten dat het weer een pareltje is. Misschien niet het debuutniveau, maar nummers als Black Mirror, Intervention en Windowsill bezorgen mij toch weer rillingen. Een minder nummer heb ik nog niet kunnen ontdekken.
Nog een paar keer luisteren, en dan een oordeel vellen. Maar ik vermoed dat iets rond de 4,5 in het verschiet ligt.

Ik heb dit album de laatste tijd weer een paar keer gezet en ik heb gemerkt dat ik het toch bij lange na niet zo'n goede plaat vind als het debuut. De hoge toppen van dit album (Intervention, No Cars Go, het laatste nummer) scheren wel het niveau van Funeral, maar over het algemeen mist het een beetje de spontaniteit en de geldingsdrang van het debuut. Ik kan me ook helemaal niet inleven in Win's aversie van religie (alhoewel ik zelf geenszins religieus ben). Ik ga wat omlaag met mijn stem (door de genoemde nummers blijft het nog wel een 3,5*).

Deze kan zich voor mij zonder moeite meten met hun heerlijke debuut Funeral, maar toch lijkt Arcade Fire 'n beetje een 4*-band te gaan worden. Begrijp me niet verkeerd, ik ga 'n heel end mee met deze bende, maar échte verliefdheid is er nog niet van gekomen. Soms wel 'ns meer dan gezonde bewondering voor afzonderlijke nummers, maar de albums als geheel breng ik nog niet onder bij mijn absolute lievelingen. En nochtans zal ik Arcade Fire waarschijnlijk wel noemen als je me vraagt naar m'n favoriete bands.

Opnieuw is de sound opzwepend en ontroerend tegelijk, maar het warme gevoel in de buik dat velen vol ervaren, is er bij mij maar met vlagen bij. Neon Bible is geen radicale breuk met Funeral, maar toch worden er voorzichtig nieuwe paden bewandeld: zo is het zachte titelnummer best verrassend in al z'n eenvoud en springt ie er al vlug uit.

Maar dit lieve liedje is nog niet voorbij of het euforische kerkorgel staat al voor de deur in Intervention, een behoorlijk indrukwekkende song die qua opzwependheid met gemak wordt bijgebeend door de fenomenale krakers (Antichrist Television Blues) en No Cars Go: liedjes die tonen tot wat deze band in bloedvorm in staat is en je compleet uitgeteld achterlaten. Bij-zon-dere klasse!

Ook de rustpunten mogen er wezen: het opvallend ingetogen gehouden Windowsill en de waanzinnig broeierige slow burner My Body Is A Cage behoren tot m'n favorieten.

Bij momenten voel ik al de opwinding van een 4,5*- of 5*-plaat en misschien dat de muziek van Arcade Fire wel verder blijft groeien. Mocht dat toch niet het geval zijn, heb ik met Funeral en Neon Bible sowieso twee ijzersterke albums in huis waar ik eigenlijk opvallend vaak zin in heb. En die je best zo luid mogelijk door de boxen laat knallen.

Met Intervention in het achterhoofd pikte ik deze laatste van Arcade Fire in de bib mee. Mijn eerste impressies:

Black Mirror belooft veel goeds.Een leuk gelaagd nummer met een mooie opbouw.

Keep the Car Running zou een ideaal nummer zijn om de dag mee te starten. Een vrolijk nummer dat je direct goedgezind maakt.

Neon Bible doet het wat ingetogener. Een nummer waar niet veel op aan te merken valt.

Intervention is dan een beetje het tegengestelde; een bombastisch nummer doorsponnen met die prachtige, emotievolle stem van Win Butler. Genieten geblazen!

Black Wave / Bad Vibrations springt er niet echt boven uit. Niet super maar ook niet slecht.

Ocean Of Noise is aan het begin ietwat saai maar popt zich uit tot een mooie song mede door de mooie strijkers.

The well and the Lighthouse kent mooie wisselingen en wordt weer beter naar het einde toe.

(Antichrist Television Blues), een catchy popsong a la keep the car running en kan me zeker bekoren.

en Windowsill start als Black Mirror maar groeit langzaam uit tot een Intervention. Lekker bombastisch allemaal .

No Cars Go: leuk basloopje, refrein en strijkers en een prachtige song is geboren

My body is a Cage laat de orgel weer te voorschijn halen. Een waardige afsluiter.


Zoals verwacht een zeer leuke plaat die zeker nog kan groeien.
Ik begin met een 4*, maar dat zal waarschijnlijk binnenkort nog omhooggaan

Niet zo revolutionair als hun eerste full album, maar toch zeker memorabel, deze Neon Bible. Arcade Fire behoudt de stijl van hun vorige album, maar trekt de ideeën wat radicaler door: hier klinken de nummers wat meer duister (de opener Black Mirror zet wat dat betreft meteen de toon), meer bezwerend (Antichrist Television Blues), en zijn de structuren soms nog ongewoner (zoals het vreemde Black Wave / Bad Vibrations).

De nieuwe versie van No Cars Go (een heropname van de versie die op hun eerste EP stond) is wat mij betreft het hoogtepunt, Keep The Car Running was een prima eerste single, en ook 'Intervention' is zeer sterk. Alleen de afsluiter doet het eigenlijk niet zo voor mij...

Ik ben wel erg benieuwd wat Arcade Fire hierna zal doen.

Na een debuut als Funeral is het natuurlijk lastig om Neon Bible er niet mee te vergelijken. Dus doe ik het maar . Vooreerst is Neon Bible serieus verschillend van Funeral. De sfeer is donkerder, de productie is beter en de band gaat hier en daar wat meer de avontuurlijke toer op (het orgeltje van Intervention) al blijft het alles bij elkaar toch mooi binnen de lijntjes. Daar waar het debuut nogal wisselvallig was - hoogtepunten afgewisseld met halve missers - is Neon Bible constanter. Het tempo en de kwaliteit zakt nergens in, maar echte uitschieters zijn er ook niet, behalve dan de afsluiter My Body is a Cage, waar er naast bombast eindelijk ook plaats is voor onvervalste epiek. Da's een beetje het pijnpunt van het album voor mij. Door de rijke instrumentatie klinkt het allemaal nogal bombastisch, maar alle opwinding kan schijnbaar nergens naartoe. Over de hele lijn schat ik deze dus een beetje hoger in dan Funeral. Qua score blijf ik twijfelen tussen 3,5* en 4*, ik geef ze het voordeel vanwege het sterke einde.

Dat heb ik dus ook. Inmiddels dus maar verhoogd naar een 4.5*. Maar ik moet zeggen dat ik Funeral toch net een tikje beter blijf vinden

Eigenlijk weet ik niet precies waarom ik dit album met 4,5* beoordeel. Natuurlijk, het album bevat No Cars Go (voor mij het beste nummer van Arcade Fire), het prachtig opgebouwde (Antichrist Television Blues), en andere toppers als Keep the Car Running, Intervention, Black Wave/Bad Vibrations en The Well and the Lighthouse. Maar bij de andere vijf nummers heb ik gemengde gevoelens die ik moeilijk onder woorden kan brengen.

Voor mij zijn de overige nummers een beetje te vergelijken met Crown of Love, een nummer afkomstig van het eerste album (Funeral). Deze nummers missen voor een deel het bombastische wat ik zo waardeer aan Arcade Fire, en hebben daarnaast nog iets wat mij tegenstaat. Bij bijvoorbeeld Black Mirror en Neon Bible bevalt het mij niet dat de titelwoorden steeds herhaald worden. Vooral omdat ik er zo weinig mee kan. Ik besef dat het metaforen zijn, maar het doet mij weinig en ik vind het eerder een beetje eentonig klinken. Hetzelfde geldt trouwens voor Windowsill.

En toch geef ik dit album 4,5*. Waarschijnlijk komt het doordat Arcade Fire ermee wegkomt. Binnen elk nummer zit altijd nog genoeg kwaliteit om mij als luisteraar te laten genieten. Meestal is dat een enkele uitbarsting van zanger Win Butler of de briljante tekst (op die titelwoorden na). Kortom, Arcade Fire kan bij mij weinig fout doen.

Arcade Fire heeft op het moment van mijn schrijven reeds 3 platen uitgebracht, en allemaal hebben ze een kernthema als solide thema. Op deze ‘Neon Bible’ is dat godsdienst (iets wat uit de titel duidelijk valt af te leiden), en tekstueel is het, net zoals ‘Funeral’, niet erg rooskleurig. Op deze plaat staan ook minder uitspattingen dan op ‘Funeral’, terwijl het dan wel weer wat grootser klinkt. Enkele nummers geven ook al de discokant van Arcade Fire voor een deel bloot. Verder ga ik dit niet vergelijken met ‘Funeral’, want dat is niet echt eerlijk; dat blijft in mijn ogen een volstrekt unieke, geniale plaat, en het zal erg moeilijk, zo niet onmogelijk zijn om die plaat te overtreffen. ‘Neon Bible’ is echter een meer dan sterke tweede van de Canadezen.

Het CD-boekje dat bij mijn exemplaar zat, is in ieder geval erg de moeite waard. Alle lyrics staan er in (altijd een pluspunt bij mij!), de overheersende kleur is zwart, met hier en daar wit, als tegengewicht. De foto’s zijn op artistiek vlak erg mooi, en passen ook wel in de sfeer van dit album; een meisje dat een boek leest (de Neon Bible waarover men het heeft, zou ik denken), geflankeerd door twee jongens met een trompet; een hevig klotsende zee waarin dan stilaan in het zwart geklede figuren naar boven komen, met een grote X op de romp (op elke pagina staat zo’n foto, het lijkt wel een kortfilmpje, als je het pagina per pagina bekijkt, maar dan wel een intrigerend kortfilmpje). Op de laatste pagina ontwaar ik een rijtje artiesten die een bijdrage hebben geleverd, dat nog een pak langer is dan op ‘Funeral’. Die pagina leert me ook dat de albumtitel afkomstig is van een roman van de mij onbekende schrijver John Kennedy Toole. Als ik dan even op Wikipedia ga kijken, ontdekt ik dat het een beetje een illuster figuur was, wat dus perfect past bij deze plaat. Een illustere plaat.

Maar goed, de plaat zet in met ‘Black Mirror’, een titel die meteen raak is; enkele woordjes in het Frans mengen zich onder de uitstekende tekst; bovendien is het een spannend, duister nummer. De titel mag dan wel helemaal raak zijn, maar het is toch een beetje een aarzelende start. Die wordt helemaal tenietgedaan door het hierop volgende ‘Keep The Car Running’; een pak vinniger. Handgeklap, ritmisch gitaarspel, pompend drumwerk, en een overtuigend declamerende Win Butler; meer heeft zo’n song blijkbaar niet nodig om geweldig goed uit de verf te komen. De titelsong is een beetje een buitenbeentje, enorm ingehouden, en zelfs een beetje saai, naar mijn mening. Maar de tekst maakt dit draaglijk; je vraagt je af waar het net om gaat, zoals wel vaker bij die semi-vage teksten. Mij lijkt het allemaal vrij apocalyptisch, en dit is misschien een verkeerde gedachtegang, maar de titel zou in dat geval kunnen slaan op het Nieuwe Testament (waar de Apocalyps volgens mijn beperkte Bijbelkennis toch deel van uitmaakt).

Schokkend is dan de opening van de volgende song, ‘Intervention’. Dat gebeurt door middel van een heus kerkorgel, dat het hele nummer lang dreigend op de achtergrond zijn rol blijft spelen. En zo lijkt elke iets mindere song afgewisseld te worden door een kathedraal van een nummer. De manier waarop dit nummer steeds meer aanzwelt, en de haartjes op m’n armen als het ware overeind trekt, is toch een beetje het handelsmerk van deze band. Op ‘Black Wave/Bad Vibrations’ mag Chassagne, de vrouw van Win Butler, nog eens op het voorplan aantreden, met die prachtstem van ‘r. Er klinkt, net zoals op ‘Funeral’, nog steeds een soort kinderlijke onschuld door in haar stemgeluid. Wat ook merkwaardig is, is het feit dat het nummer eigenlijk in tegengestelde richting gaat; Chassagne heeft het eerst over “les vagues de l’oubli”, en in het tweede, dreigende deel van de song heeft Butler het over “There’s a great black wave in the middle of the sea”. Maar ik denk dat het niet zoveel verschil uitmaakt, “Bad Vibrations” en “Black Wave” zou wel eens op hetzelfde kunnen slaan.

Dit nummer vloeit naadloos over in één van mijn favorieten, het heerlijk relaxed beginnende ‘Ocean Of Noise’ (die nonchalante basgitaar, geniaal gewoon!). Het sfeertje dat van deze song afdruipt, is om van te smullen en van te huiveren tegelijk; die tweespalt maakt het net zo’n geweldig nummer. na ongeveer drie minuten treedt de piano prominent op de voorgrond, om de fantastische finale in te luiden. De manier waarop die blazers in het geheel worden geïmplementeerd, getuigt van een uitzonderlijk talent. Samen met de strijkers trouwens, die het dramagevoel nog wat versterken. Zelden heb ik een song zo statig en waardig horen eindigen. En dit keer wordt de rangorde doorbroken; na een geweldig nummer volgt zowaar nog eens een geweldig nummer, dit keer in de vorm van het erg levendige, springerige, wispelturige ‘The Well And The Lighthouse’. De waterput en de vuurtoren; over hoogtes en laagtes, vergeet vooral je ticket retour niet! Het tweede deel van de song (over “the lighthouse”) is haast cabaretesk. Maak er een theatershow van, en trek ermede rond de wereld, zou ik zeggen. Succes zouden ze ongetwijfeld oogsten. Wat dit nummer ook zo mooi maakt, is de toevoeging van de harp, op onnavolgbare wijze bespeeld door Liza Rey. Ook Owen Pallett speelt weer mee op dit album, trouwens, zij het in een wat minder vooraanstaande rol. Dit slechts terzijde.

Want we moeten door met de muziek. Het vorige nummer heeft zich nog maar net in alle stille schoonheid naar z’n einde gesleept, of een vitaal nummer zet in. ‘(Antichrist Television Blues)’. Deze song van ruim 5 minuten is een aangrijpend verhaal van een “God-fearing man”, die een spiegel op de wereld wil richten, in de hoop ‘m weer beter en zuiverder te maken. Het lieflijke, af en toe opdravende pianospel creëert een extra dimensie, en het einde van deze song is wel erg abrupt. Muzikaal is het misschien wel een ode aan de bluesmuziek, want Arcade Fire is toch ook wel gebeten door de oude bluesmuziek, die passie is zeker aanwezig. ‘Windowsill’ is tussen al deze giganten op het einde misschien (tijdens de eerste luisterbeurten toch zeker) een beetje een grijze muis, maar in feite is ook dit weer een erg geslaagd nummer. De wereld gaat naar de haaien, luidt de boodschap, en wij kijken liever in alle vermeende onschuld weg dan er iets aan te doen. Het pijnlijke is dan ook dat dit niet gelogen is. Een ietwat spaarzamer nummer, zeker tegenover het volgende, ‘No Cars Go’. Je hoort al vanaf de eerste noten dat dit in feite één van dé hoekstenen van deze plaat is. Terwijl het tekstueel dan weer niet al te veel om het lijf heeft. De tegenstelling; het ene nummer is een spervuur aan woorden, het andere nummer is een rijke, prachtige omkadering van bondigheid. Dit nummer weet me dan vooral muzikaal uitermate te boeien, want wat zit dit goed ineen, zeg! Dat zijn we natuurlijk van Arcade Fire gewoon, het vioolspel en de blazers zijn niet zelden groots op de werkjes van deze band. Dit is ongetwijfeld het meest grootse nummer op de plaat, een nummer met stadionallures. Een hele waaier aan instrumenten passeert de revue; koude rillingen bezorgende strijkers, warme koperblazers, en ik meen zelfs een innemend stukje accordeon te hebben gehoord. Op een bepaald moment ga je gewoon spontaan in je handen klappen, dat bedoel ik met stadionallures.

Afsluiter is het verrassende ‘My Body Is A Cage’. Een onheilspellend kerkorgel speelt weer een hoofdrol, koorzang weerklinkt in samenhang met Win Butler, en na twee minuten breekt de song nog open ook. Gospel op z’n Arcade Fires.

En dan heb ik het eigenlijk nog amper over de teksten gehad. Die zijn wederom van een erg hoog niveau, en handelen over onder andere angst van het Opperwezen (en het hele gedoe daaromtrent), het verdrukkende leven van de normale man, het verstikkende karakter van het mens-zijn en de verdorvenheid van de wereld. Misschien, in navolging van mijn stukje bij ‘Funeral’, toch ook maar eens enkele geweldige fragmenten tevoorschijn halen:

“Working for the church while your life falls apart;
Singin’ Hallelujah with the fear in your heart.”
(‘Intervention’)

“You’ve got your reasons;
And me, I’ve got mine;
But all the reasons, I gave;
Were just lies, to buy myself some time.”
(‘Ocean Of Noise’)

“I heard the voice;
Calling from just outside the well;
She said: “You fool, now that;
You know your end is near;
You always fall;
For what you desire;
Or what you fear!””
(‘The Well And The Lighthouse’)

Vooral dat laatste fragment vind ik van grote klasse, erg poëtisch uitgedrukt. Ik neem het woord Shakespeariaans niet gauw in de mond, maar dit komt toch aardig in de buurt..

‘Neon Bible’ is een ijzersterke opvolger van ‘Funeral’, en lost de verwachtingen misschien niet geheel in. Maar als ik een tip mag geven; beluister dit plaatje, en denk niet te veel aan ‘Funeral’, probeer je helemaal in te leven in deze plaat. En dan heb je gegarandeerd een prachtige luisterervaring te pakken.

4,5 sterren

Veel mensen zien Neon Bible als een minder album vergeleken bij Funeral. Ik hoor bij die mensen die dit album zeker niet minder vinden. Arcade Fire heeft zeker geen tweede Funeral gemaakt, terwijl dat commercieel toen natuurlijk interessant leek. Dit Neon Bible heeft een eigen geluid, een heel donker geluid. De vaak donkere teksten worden dan weer eens ingetogen, dan weer bombastisch begeleid. De bassen denderen soms, de violen zijn mooi en de kerkorgels gaan er vol in. Een deel van de nummers zijn ook in een kerk opgenomen. Dat geluid alleen al maakt dit een unieke plaat.

Daarnaast staat het vol met sterke en gevarieerde composities. Luister alleen al - bij voorkeur met volume op hoog - naar de briljante opening Black Mirror - Keep the Car Running - Neon Bible, gevolgd door het echt fantastische Intervention. Ontroerend vind ik het dubbelnummer Black Wave / Bad Vibrations, met een prachtig zangstuk van Regine Chassagne. Ocean of Noise is dat juist niet: wat een ontzettend mooi liedje. Antichrist Television Blues loopt als een trein en bevat ook vlagen van chaos die de muziek van the Arcade Fire ook kenmerkt. Een ander hoogtepunt is Windowsill: een fraai, intens en bijzonder triest nummer. No Cars Go is simpelweg één van beste Arcade Fire liedjes en het pompeuze My Body Is A Cage begeleidt door kerkorgel is erg mooi.

Belangrijk is dat deze plaat, misschien nog wel meer als Funeral, één fraai duister geheel is. Een ontzettend prachtig duister geheel en buitengewoon intens. Een absoluut meesterwerk in mijn opinie.

Arcade Fire maakt muziek dat niet direct mijn voorkeur geniet. Maar ik sta open voor nieuwe ontdekkingen. "Neon Bible" laat in ieder geval rijke arrangementen horen met her en der bombastische orkestratie. Dat Arcade Fire een band is met de nodige kwaliteiten is me wel direct duidelijk. De liedjes zijn mooi opgebouwd en ook de teksten zitten prima in elkaar. Ik vind het dan ook zeker geen straf om naar te luisteren. Mijn smaak is het echter niet, dus heel vaak zal ik "Neon Bible" niet opzetten. Maar als die dan zo nu en dan in de shuffle voorbij komt, heb ik ook nergens de neiging om te skippen.

Ik heb dit album de afgelopen vijftien jaar minstens twintig keer beluisterd, en geef het elke keer een nieuwe kans. En dat doe ik omdat ik de albums die chronologisch aan beide kanten ervan staan, het spontane en toch intieme "Funeral" en de beklemmende onderstroom van "The Suburbs", absolute meesterwerken vind.
Maar de vonk die ik bij die albums voel, en ook bij "Reflektor", is mij nooit overkomen bij de donkere "Neon Bible". Hoewel ik een aantal hoogtepunten van dit album, zoals "Intervention" en "No Cars Go", echt heel erg waardeer, is het geheel een beetje te veel bombast, een beetje te veel kitsch voor me.