Cecil Taylor - Conquistador! (1968)

inderdaad een redelijk toegankelijk plaat. . Hij knabbelt lekker door en behoeft zeker niet mijn volle aandacht zonder dat de plaat zijn charme verliest.
taylor speelt voor zijn doen vrij rustig, ook de rest van de band speelt "netjes" binnen de lijnen en een ieder wacht gewoon op zijn beurt. Hierdoor krijg je een leuk freejazz album met de enige structuur, met hier en daar een "freejazz-climax" .

een erg leuk album (misschien iets voor mensen van het jazz-album van de week topic).

Wat een knotsgekke pianist is die Cecil Taylor toch, ik ken eigenlijk geen enkele andere muzikant die zo in zijn spel weet op te gaan als hij ( of het zou al Devendra Banhart moeten zijn maar dat is een excentrieke folkgitarist dus hier niet zo belangrijk). Een beetje excentriek lijkt hij me natuurlijk ook wel. Als je hem ziet spelen, kijk je naar een man die alles rondom vergeet en compleet verdwijnt in zijn eigen melodieën. Het is alsof hij 1 wordt met zijn piano en via dat instrument al zijn gevoelens naar muziek vertaalt, een soort spreekbuis ofzo. Die bezieling is dan ook het mooie aan zijn spel, je krijgt een erg persoonlijke compositie voorgeschoteld die niet voor iedereen weggelegd lijkt.
Nochtans is deze toch ietwat toegankelijker dan zijn voorganger Unit Stuctures en persoonlijk bevalt Coquistador me ook wat beter. Cecil treedt hier meer op de voorgrond en soleert wat vaker. En die stukken bevallen me ook wel het best. Op die momenten lijken er geen beperkingen meer te zijn en kan hij eigenlijk doen wat hij wil. En dat vertaalt zich in erg virtuoze en briljante stukjes muziek waar ik maar geen genoeg van krijg. Zo heeft deze plaat toch wel tot een hevige verslaving geleid. Ongeveer 3 maal daags staat deze tegenwoordig op en door die verdraaid ingewikkelde muziek blijft er eigenlijk nooit veel hangen van zijn solo’s. Zo kan ik er toch keer op keer van genieten zonder het ook maar een beetje beu te geraken. Natuurlijk zijn er wel herkenpunten wanneer de blazers even gezamenlijke ritmes laten horen maar toch kan je hier moeilijk van meezingmuziek spreken dacht ik zo.
Op die manier is hij toch wel aan het uitgroeien tot mijn favoriete pianist. Art Tatum is nog zo’n kerel die ik werkelijk fantastisch vind maar diens spel is niet zo imposant en verbazingwekkend als dat van Taylor. Cecil is nog wat heviger, rauwer en compromislozer dan meneer Tatum. Hij zoekt nog meer grenzen op ( de erg zware akkorden en razendsnelle loopjes tijdens de solo’s zie ik maar weinig anderen nadoen) en lijkt er nog meer in op te gaan dan welke andere pianist ook. Echt verbazend zijn de verhalen waarin verteld wordt dat Taylor soms compleet uitgeput was na zijn concerten dan ook niet. Ik zie het al voor me hoe hij zich dan aan die piano zet en zijn vingers laat nederdalen op de toetsen, hoe hij dan begint te spelen en de controle verliest, want eenmaal begonnen denkt hij waarschijnlijk niet meer na. Dan telt enkel dat instrument en speelt hij er maar op los… tot het einde van het concert om dan compleet uitgeput achter te blijven.
Van mij krijgt deze plaat alleszins een dikke 5*( en voorlopig zelfs een top 10 plaatsje) en ik moet ook wel zeggen almaar meer onder de indruk te geraken van zijn gekke pianokunstjes.

Ja leuk album..Taylor speelt overigens avant garde jazz en geen "free" dus als je goed je best doet dan moet je een structuur of idee horen.

natuurlijk wel veel impro tussen de "regels"door, dus de meeste mensen gooien dit dan voor het gemak op de "freejazz hoop"

Het is inderdaad wat duidelijker/rustiger en bied voor 97,3% van de mensheid meer houvast dan Unit Structures, dat naar mijn idee vooral bekend is geworden door de uitgifte op het grote Blue Note label en zijn voortdurende beschikbaarheid. Laten we daarnaast het "Scaruffi effect" ook niet vergeten.

Ik vind het soms nog verbazingwekkend hoeveel verschil er tussen de diverse albums van Taylor zit. Naar mijn idee een bewijs dat er echt over nagedacht is ipv "wat uit de losse pols" en zonder nadenken "raggen tot je er bij neervalt". Nu zijn er hele verhandelingen geschreven over de muzikale genialiteit van Taylor maar aangezien ik niet veel opheb met muziektechnisch geneuzel heb ik me daar nog nooit aan gewaagd en moet ik het dus met mijn gehoor en mijn muziekbeleving doen....en dat is gelukkig voldoende om intens van deze muziek te kunnen genieten.

Wil je de werkelijk allesoverheersende en aarde verschroeiende Taylor horen dan moet je verderop in zijn carriere zijn. De jaren 80 worden als zijn meest creatieve periode gezien. vrijwel alle albums uit die periode zijn meer dan de moeite waard. (mits je deze verre van alledaagse muziek weet te genieten natuurlijk)

Structuur zit inderdaad zeker in, bepaalde stukken waren natuurlijk van vooraf afgesproken en er is op voorhand zeker over nagedacht. Maar wanneer ik Cecil zie spelen dan lijkt hij niet meer na te denken voor eventjes. Het is alsof hij alles perfect lijkt aan te voelen en zijn instrument zo perfect onder de knie heeft dat het vanzelf gaat. Zeker zijn solo's, die zijn zo... buitenaards mooi en en komen denk ik gewoon recht uit het hart. Lukraak speelt hij natuurlijk niet en hij weet perfect wat hij doet maar veel denkwerk lijkt hij me niet nodig te hebben. Als je zo geniaal bent, kun je spelen vanuit het hart en dat is wat Cecil doet denk ik. Maar het is natuurlijk zeker geen willekeurig stukje muziek dat hij uit die pianotoetsen tovert.

Die allesoverheersende Taylor heb ik gisteren voor het 1st kunnen horen op Olu Iwa en dat is inderdaad meer dan de moeite waard, echt een meesterwerk meen ik nu al na de 1ste luisterbeurt.

En deze is dus ondertussen heel subtiel naar de 1ste plaats in mijn top 10 gekropen en daar staat hij eigenlijk wel goed . Meesterlijke plaat die me steeds weer opnieuw weet te verrassen en laten genieten. Cecil Taylor is totnogtoe gewoonweg het grootste muzikaal genie dat ik ooit ben tegengekomen!

Deze cd is een hele goede aankoop geworden, maar zo te lezen is dat helemaal niet zo bijzonder

Heb eens ergens gelezen dat hij klassiek pianist van opleiding is. Dat kan waarschijnlijk ook zijn weldoordachte composities verklaren. Want die zijn echt coherent en verbluffend boeiend in combinatie met zijn vrije en energieke spel.

Free jazz dan wel avant-garde, het is 1 van m'n toppers in "het genre". Leuk om te lezen dat er toch wat gelijkgestemden bestaan, want telkens als ik dit aan m'n naasten en/of geliefden laat horen (telkens erg verwachtingvol: hóren jullie dat dan niet?) krijg ik die bezorgde, onderzoekende blik waarna ik berustend in m'n lot 'm weer netjes klasseer...

Moet je ook niet doen. Grote kans dat je alles wat je liefhebt kwijt raakt. Geliefden incluis. Freejazz is als drank: even verslavend en het maakt meer kapot dan je lief is. Als men vraagt waar jij naar luistert zeg je gewoon: radio 538, dat scheelt een hoop scheve gezichten

Ik zeg gewoon dat ik hiernaar luister, de reacties kunnen me dan doorgaans niet schelen. Bij black metal heb ik ook zoiets. Als men het niet kan velen, is dat maar zo. Freejazz zelf is ook gewoon 1 grote opgestoken middelvinger richting alle gevestigde systemen, waarden en structuren.

Ook dit is weer een fijne plaat, Taylor is een erg interessante pianist, die zichzelf in de schijnwerpers speelt.

Dat is exact wat het is!
Hop, ik til 'm gewoon naar 5!

(Free/avantgarde)-Jazz in woorden vangen is als een zoektocht ondernemen naar Schrödingers kat. Elk moment dat ik aandachtig een bepaalde passage tracht te bekijken, verlaat emotie de kamer. De instrumenten bij dit soort Jazzmuziek zijn blijkbaar zo met elkaar verwoven, dat het haast per definitie muziek is die als orkaan aan je voorbij trekt
-
Cecil Taylor’s manische pianospel is al vaker mijn gehoorveld gepasseerd. Het is misschien wel een van de grootste complimenten die je een artiest kan geven: dat zijn speelstijl meteen herkenbaar is. Zijn zenuwachtige en duwende spel vormt hier de basis. Persoonlijk vond ik zijn spel beter toen het moest opboksen tegen het Jazz Composers Orchestra. De kracht en energie waarmee hij de piano naar de voorkant vocht, was meer dan memorabel.
-
Eerlijk gezegd zit ik in dubio bij deze plaat. Aan de ene kant steken beide suites ongelofelijk sterk in elkaar. De duels van Taylor met respectievelijk de drums en trompet/saxofoon zijn met name indrukwekkend. Het blijft dan ook een rasmuzikant! Aan de andere kant mis ik echter nou juist de overweldigende, intense emoties die free-jazz zo’n indrukwekkend genre maken.
-
Conquistador is bovenal een toegankelijke free-jazzplaat. Er wordt hier en daar buiten de lijntjes ge(t)reden, maar nergens wordt de muzikale berm opgezocht. Dat is eigenlijk wel een beetje jammer. In het beste geval kan jazz compleet ontregelend werken. Ik zit hier nog te vaak te wachten op een storm die niet aan wal komt.
-
Conquistador is verre van een slecht album, maar de emotionele bonding heb ik niet en bij dit soort muziek is dat nou juist de crux. Misschien is het een plaat die een tijdje op de plank moet rijpen, om als goede wijn op een later tijdstip geconsumeerd te worden. Voor nu;

3*

Geen meesterwerk zoals Unit Structures dat is (voor mij althans), maar beide suites kennen een erg sterke opbouw, met uiteraard een glansrol voor het frivole, herkenbare pianospel van Taylor himself. Het zoemende geluid dat Lyons uit z'n sax weet te persen, is ook intrigerend, en geeft de plaat een eigenaardig sfeertje mee; alsof er een vlieg of wesp ergens door het zwerk zweeft, en je 'm niet te pakken krijgt. Werkt op de heupen, jazeker, maar het kat-en-muisspel is bovenal erg spannend!

Bill Dixon lijkt wat lijziger te spelen, maar freakt er ook geregeld ongeregeld op los, vooral in het tweede stuk. Cyrille is bij momenten onnavolgbaar achter de drumkit, en het basspel valt dan nog het minst op, maar wanneer dit naar de voorgrond treedt, zakt het tempo wat, wordt de sfeer nog wat donkerder (alsof er onheil in de lucht hangt) en doet de eerstvolgende neerslag (lees: invallen sax, trompet, piano of al het voorgaande) extra deugd. Een versterker, dus!

Een warrige uitleg, je le sais. Maar dat past er ook wel bij, vind ik. Want probeer je gedachten bij dit soort misschien maar eens te ontwarren, terwijl Taylor en co ze vakkundig in de knoop blijven leggen.

4 sterren

Zijn er meer mensen die als ze die cover zien heel even denken dat dit een Snoop Dogg album is?

Nu wel