Boudewijn de Groot - Lage Landen (2007)

Vanavond (01.12), in Antwerpen, wordt het vast fantastisch, maar ondertussen toch weer een halfje er af gedaan. Dus nu komt ie ipv op de royale 3,5 op 3,0. ... nu ik nog eens luister, en ik moet helaas weer 'skip" modus inschakelen voor de flauwiteiten op het album. Het enige andere Boudewijn-album waarmee ik soms ook een skip-moment moet inlassen is "Waar ik woon en wie ik ben" (met name voor de draken die "of niet soms" en "Calypso" zijn.... )

Tja, ik ben een grote Boudewijn fan, maar hier stelt de beste man me voor het eerst echt teleur, ik kan met veel songs op dit album heel weinig, waar zit de grote melodiëen-man ?

Zoals verwacht komen de meeste liedjes live béter tot hun recht, maar ik blijf verder bij mijn standpunten ivm dit album.....

Hopelijk herpakt Boudewijn zich bij een volgende worp....

Ik wil dan toch een iets positievere noot kraken dan de meeste hier.
Lage Landen is zeker niet Boudewijn's beste album, maar het luistert toch wel goed hoor. De eerste 3 nummers zijn er een paar waar je inderdaad doorheen moet. Maar vanaf dan word het een stuk beter, Het Jagen Voorbij is erg mooi en wat meer wat we gewend zijn van Bo. Net als Altijd samen en Grijze Dame, die was al mooi in de orginele vorm maar nu is het nog vele malen mooier.
Zelden kunnen praten is iets minder dan voorgaande 3 maar zeker de moeite waard. Spelende Meisjes is nu al een klassieker, een van mijn BdG favorietjes. Daar Wil Ik Zijn en Beter Een Schelp stellen ook teleur, maar de 3 laatste nummers zijn dan weer prachtig.

Ik heb ook wel gemende gevoelens bij dit album maar toch is het over het algemeene gevoel wel goed, niet speciaal maar goed.

LAGE LANDEN
is zo grijs als zijn hoes.
Geen grote orkesten dit keer,
maar basisinstrumenten die inkleuren.

Deze plaat wordt hier volgens mij wat ondergewaardeerd (amper 3*).

Sommige liedjes zitten dicht bij een demo-gevoel.
Andere liedjes stralen diezelfde zalige nostalgie uit
die Het Eiland in de Verte zo prachtig maakte.

Favorieten: Het Jagen Voorbij, Altijd Samen en Lage Landen.

Vanaf nu is het definitief zonder Lennarts teksten.
Hier en daar voel je de nog verre winter al aanbreken ...

Een vraagje voor de grote fans: is Boudewijn bezig met een nieuw album of is dit zijn laatste?

Bezig als in opnemen in ieder geval niet, maar dat hij nieuw werk aan het schrijven is denk ik wel.

het begint allemaal goed. Hoogtevrees in Babylon heeft een lekker countryritme. Achter de Hemelpoort doet denken aan Dylan op Modern Times en met De Treinreis houdt hij ook nog een beetje vaart erin, hoewel ik de tekst door Freek de Jonge niet erg origineel bedacht vind.
Maar dan....het tempo gaat flink terug met het jagen voorbij, een zwak nummer trouwens. En het vervelende is dat het daarna niet meer echt goed komt. Bespiegelende langzame nummers moeten wel een heel goeie tekst en arrangement hebben, anders krijgen ze al vlug wat meligs.
Ik ben niet onder de indruk van Boudewijn's eigen teksten. Ze passen soms ook slecht in het metrum en dan wringt het.
Het titelnummer Lage Landen zorgt gelukkig nog voor wat opleving.
Dat is een song die twintig of dertig jaar geleden ook op een album van de Groot had kunnen staan. leuk.

Ik kan me redelijk goed vinden in het commentaar van Bertus99.

Het begint allemaal heel redelijk, maar vanaf 'Zelden kunnen Praten' zakt de CD bijna volledig in elkaar. Alleen 'Lage Landen' is dan nog van hoog niveau.

'Hoogtevrees in Babylon' en 'Altijd Samen' vind ik wel sterke nummers. 'De Treinreis' luistert fijn weg, maar de tekst is inderdaad niet super. 'Beter Eén Schelp' gooit vervolgens weer hoge ogen in de verkiezing voor slechtste Boudewijn nummer ooit.

Deze CD klinkt een beetje als een routineklus van Boudewijn (zie ook de hoes). En tuurlijk, hij haalt een bepaald niveau, maar erg veel bezieling en plezier hoor ik hier niet vaak. Ik kan mij dan ook goed vinden in het gemiddelde van 3,18.

Was het vorige album rijk gearrangeerd (met orkest enz ...)
dan koos Boudewijn hier bewust voor een straight forward jam aanpak.

Althans ... dat is mijn idee.

Klopt, dat geeft hij zelf ook aan in de tekst in het boekje. Ik hou meer van het eenvoudige geluid dan van de georkestreerde aanpak die al gauw wat overtrokken klinkt. Maar het songmateriaal moet ook sterk zijn. En dat vind ik van een aantal nummers op lage landen niet.

Voor mij tot nu toe het eerste album van Boudewijn dat me echt niet kan bekoren.
De eerste paar liedjes gaan nog wel, maar dan... kan ik er de aandacht echt niet meer bijhouden; Vrij zwakke en middelmatige plaat, en ik ben dat van deze topartiest echt niet gewend. Zou het een beetje op zijn? Zou het nog lukken nu L. Nijgh geen teksten meer aan kan voeren? Is zijn liedje uitgezongen?
Ik ga deze niet echt vaak draaien.

rare perceptie hoor... Ik vind nèt de eerste 3 nummers het beste op de plaat, daarna wordt het enkel minder.... en verslapt mijn aandacht door de slappe nummers.

frankieman, Dat moet ik Father beamen. Na nummer 3 gebeurt er weinig interessants meer op deze cd. dat weinige is eigenlijk het titelnummer Lage Landen dat een lekker in het gehoor liggend refrein heeft, maar (alweer) een wat belegen tekst.

Ik sluit me bij mijn 2 voorgangers aan, als je de 1ste 2 a 3 nummers voorbij hoort komen verwacht je een dijk van een album maar helaas zakt het allemaal een beetje weg...

toch een mooie uitdrukking bij deze plaat

Boudewijn de Groot is een van de weinige nederlandstalige zangers met een markante, opvallende stem die een tekst kleur kan geven. Daarnaast met zijn eigen muzikaliteit en teksten, naast die van Nijgh o.a., geeft het ook wat meer diepgang. De jaren zestig en zeventig waren meer dan vriendelijk voor deze laatste troubadour...of telt Rikkert (van Elly en..) ook mee?
Daarna kwam eigenlijk in de jaren negentig een vorm van herwaardering op gang, met verzamelaars, live albums en nieuw werk. Sindsdien verrijkt de Groot met enige regelmaat de nederlandstalige muziek. Avonden, De Vondeling van Ameland of Het Jagen Voorbij, zijn wat mij betreft een aantal nieuwe nummers die de tand des tijds ws. goed zullen weten te doorstaan. Toch knap in een tijd waar een echt 'gezicht' m.i. wat ontbreekt t.o.v. de jaren zestig en zeventig, om toch met composities te komen die kleur geven zoals Lage Landen. Wilmink en Nijgh hebben altijd een grote bijdrage gelevert, maar de Groot doet een goede greep in hun richting. Samen met tekstschrijvers Freek de Jonge en Jack Poels, is dit een aangename plaat om naar te luisteren.

Net als Maalstroom een tegenvaller! 'Altijd Samen' springt eruit ...

De eerste twee nummers van "Lage Landen" vind ik heel mooi. Met name het tweede nummer "Achter de Hemelpoort" vind ik fantastisch. Met een verhalende stem bezingt Boudewijn de Groot het thema God of het geloof. De muziek heeft iets weg van roots met die gitaren, orgel en violen. Wat dat betreft hebben de eerste drie nummers wel min of meer dezelfde sfeer. Daarna gaat het tempo naar beneden. Het blijven mooie luisterliedjes, maar het gevoel van met name de eerste drie nummers krijg ik er niet door terug. Vanaf "Daar Wil Ik Zijn" grijpt Boudewijn de Groot terug naar het begin van "Lage Landen". Laat ik voorop stellen dat ik geen uitvoerige kenner ben van het oeuvre van Boudewijn de Groot, los van de bekende nummers natuurlijk. Eigenlijk is "Lage Landen" de eerste volledige plaat die ik van Boudewijn de Groot luister. Ik vind dit album bovengemiddeld goed. Niet alle nummers kunnen me even goed bekoren, maar ik vind met name de teksten meer dan prima in orde. Ik had liever gezien dat de sfeer van het naar roots neigende begin van "Lage Landen" was doorgezet, maar los daarvan vind ik, zeker binnen de Nederlandstalige muziek, "Lage Landen" een behoorlijk genietbare plaat.

Inderdaad, dat viel me ook gelijk op. Niet dat dit nummer aan Dylan's strapatsen kan tippen, overigens..

'Lage Landen' is een album met een paar erg goeie songs, maar voor de rest vooral middelmatig materiaal dat me niet echt weet te bekoren. Ik heb een gevoel van "'t Zal allemaal wel goed zijn, maar ik hoor het niet echt.".

Het tempo ligt voornamelijk laag, en de Groot heeft hier en daar een snuifje country aan het klankenpalet toegevoegd. Ik vind het niet helemaal bij hem passen, maar dat kan aan mij liggen. Enfin, het titelnummer is toch nog best fraai te noemen, alsook 'De Treinreis'.

2,5 sterren

'Achter de Hemelpoort' en 'Lage Landen' zijn meer dan prima liedjes. Daarentegen is 'Beter een Schelp' weerzinwekkend. Over het geheel vind ik dit nogal onsamenhangend en weinig inspirerend album. De stem van Boudewijn blijft natuurlijk altijd prettig om naar te luisteren.

Niet echt een memorabel album, snel vergeten,denk ik..
Ook jammer dat het atheïsme door boudewijn de Groot zo benadrukt word
(Achter de Hemelpoort)

Waarom jammer ?
Muziek is meer dan alleen geluid, ook de teksten zijn belangrijk. En zelf vind ik het heel fijn om, onder andere via de teksten, de mening.en van een groep of zanger.es te kunnen. Het bepaalt mee in hoeverre ik van de muziek kan genieten.

De opmerking zette mij wel aan het denken - volgens mij heeft Boudewijn de Groot zich, noch via eigen teksten, noch via die van Lennaert Nijgh, echt eerder op die manier uitgesproken.

Ik ben zelf overtuigd atheïst en kan om het nummer wel glimlachen, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen met een andere levensovertuiging er even enthousiast over is.

Uiteraard, maar wanneer iemand om die reden niet van BDG houdt, dan luistert hij/zij er gewoon niet naar, en koopt er geen platen van.
Dat lijkt me meer fair dan wanneer je het níét zou weten, en zo onbewust platen koopt van iemand waar je dat eigenlijk helemaal niet zou willen.

NB: Mijnheer de President was een politiek nummer, ik waardeerde dat heel erg. Dat hij het later niet meer wou spelen - want na de eerste en tweede golfoorlog 'niet van toepassing' of zoiets - gaf me dan weer het gevoel dat zijn politieke mening een lichte draai gemaakt had....

Maar er zijn in elk geval wel heel veel zangers en bands die in meer of mindere mate uitspraken doen over politieke, religieuze, of andere thema's. En dat vind ik meer dan oke...

Ik meen begrepen te hebben dat vooral het zwart-witte karakter van de protestsong hem vrij snel tegen ging staan. Kan allicht. Ik heb zelf ook de indruk dat het merendeel van Welterusten, Mijnheer de President (helaas) onverkort van toepassing was op latere oorlogen, soit. En dan oudjes als Elégie Prenatale en De Dominee van Amersfoort... maar goed, dat gaat toch meer tegen de algehele burgerlijke moraal van toen in.

Achter de Hemelpoort is overigens in mijn oren geen protestnummer, maar meer een soort scherts. En dat is misschien wel kwalijker in de oren van...

De sfeer van de meeste liedjes op dit album spreekt mij erg aan. Die is hier en daar somber, althans zo ervaar ik het. Wellicht dat ik het album tijdens een warme zomermaand geheel anders zou beleven, maar voor nu, met het kille, sombere weer van deze winterdag, loopt wat ik hoor synchroon met mijn gemoedsstemming van de laatste tijd. Dus voorlopig vind ik het een prachtalbum, dat ik een aantal jaren geleden in een kringloopwinkel kocht. Bepaald geen spijt van, ook omdat ik de muzikale vormgeving juist prachtig vind.

Jaren in de kast , weinig geluisterd en geen idee waarom eigenlijk. Op een paar zeperds na, is dit geen foute plaat. De sfeer waar heartofsoul over spreekt is inderdaad aanlokkelijk. Ook doet het klimmen der jaren bij mij de weemoed woekeren in het oudere lijf. Benadering van muziek is anders , teksten in een andere context zien en rusteloosheid verdwijnt langzaam aan uit je woelige bestaan. Wil nu ook niet meteen beweren dat dit een plaat is voor de aan mid life crisis lijdende 50-er is , maar vanuit het perspectief van ouder worden vind ik dit een heel fijn album. Boudewijn kon het nog en plukt er 4 sterren mee.

Kabbel-de-kabbel, het blijft een erg saai album, met weinig urgentie.
Ik ben van de stroming die de eerste paar nummers niet om door te komen vind...