Crying - Beyond the Fleeting Gales (2016)

Beyond the Fleeting Gales is een plaat die volgens mij onder haast ieders radar - inclusief de mijne, tot vorig jaar - is gebleven; in mijn geval tot ver nadat de band er helaas al de brui aan had gegeven. Hoewel deze plaat op RYM inmiddels een paar duizend stemmen heeft verzameld had ik er tot vorig jaar letterlijk nog nooit van gehoord. Ook hier op MuMe maar een mager aantal stemmen en ook nog eens een mager gemiddelde. En dat terwijl Beyond the Fleeting Gales één van de leukste en meest energieke platen is die ik ken. Gekke shit. Waar is het misgegaan?

Crying bracht in 2013 en 2014 twee EP'tjes uit: Get Olde en Second Wind (later verzameld op, u raadt het al: Get Olde / Second Wind). Hierop combineerde de band chiptune en power pop, een combinatie van stijlen die misschien een beetje uit de mode waren geraakt en wat suggereert dat Crying misschien in een wel heel nerdy niche opereerde - geen wonder dus dat de bekendheid beperkt bleef, toch? Op Beyond the Fleeting Gales wist de band echter een dermate succesvolle en eigen synthese van hun invloeden neer te zetten dat uitblijven van verdere waardering eigenlijk een raadsel is. Hier combineren ze power pop, prog rock, chiptune en scheutjes math rock tot een wel heel aantrekkelijke cocktail die gemakshalve nog het makkelijkst indie rock genoemd kan worden - ook al zo'n stijl waarvan de reputatie in 2016 inmiddels flink tanende was. Dit alles om maar te zeggen: wat jammer dat de band zich zo makkelijk (of moeilijk) in een hokje laat vangen.

Want één zin is uiteindelijk eigenlijk maar nodig om deze plaat degelijk te beschrijven: wat is het toch een fucking lekker album. Beyond the Fleeting Gales is zó energiek, zó opbeurend, zó heerlijk, kent zo'n fantastische drive. De melodietjes die zowel via het geweldige gitaarwerk als het gepiep en geronk van de GameBoy-synth je oren in gepropt worden zijn groots, grootser, grootst: we kennen allemaal het gevoel wel van als je je lievelingsliedje hoorde toen je twaalf was - wat een song was het! Die jankende gitaar! Je sprong op je bed en speelde op je luchtgitaar natuurlijk mee met het absolute hoogtepunt, je gezicht bijeen geperst als een gedroogde pruim, elke spier van je lichaam keihard aan het werk om iedere goddelijke noot via je poriën in je op te kunnen nemen! Beyond the Fleeting Gales is ruim 34 minuten dat moment, keer op keer op keer. De stuwende drums duwen nog een paar pepers in de reet van wat al een onmogelijk energiek potje muziek was. Tel daarbij op nog de geweldige zang van Elaiza Santos - verre van perfect en tegelijk volledig perfect - en tel uit je winst: Crying is gewoon echt fucking top.

De productie doet de muziek verder volledig eer aan en is eveneens groots, grootser, grootst: alles ronkt en knalt en suist en slaat je op heerlijke wijze voortdurend en genadeloos op je bek. Ruimte, als je daarnaar op zoek bent, is er misschien weinig op Beyond the Fleeting Gales; alleen op Well and Spring (en in mindere mate Children of the Wind) wordt echt even gas teruggenomen, de rest van de plaat is vooral gewoon barstensvol. Barstensvol geluid, ideeën, muziek, kracht, plezier. Een (verder volledig onterecht, natuurlijk) kritiekpuntje dat hier en daar weleens klinkt betreft de productie en het vermeende gebrek aan dynamiek erin. Daarin wordt dan zo nu en dan een objectieve meting van dynamiek aangehaald die verder subjectief totaal irrelevant is. Beyond the Fleeting Gales klinkt retevol en overdonderend, maar daar kwam ik voor en daar ben ik voor gebleven. Het is iets waar sommigen echter wellicht op kunnen afhaken. Wees dus, wellicht, gewaarschuwd (al tijdens de nog rustige eerste seconden van de opener worden de vocalen al richting het rood gepusht en neemt een gevoelige luisteraar wellicht wat onplezierige artefacten waar). Maar heb vooral schijt aan nodeloze waarschuwingen en ervaar het zelf.

Op zoek naar een vreselijk catchy, leuke, aanstekelijke, spetterende plaat vol spelplezier? Beyond the Fleeting Gales!

Oeh dit ken ik niet. Snel eens proberen.

Dat was nog eens lekker wegstuiteren tijdens de saaie werkuren.