Elbow - Asleep in the Back (2001)

Stelt me alweer niet teleur, deze Elbowplaat. Nogal wat nummers worden niet meer/zelden gespeeld tijdens optredens (Red, Powder Blue en Newborn passeren nog wel 'ns) heb ik gemerkt. Enige punt waarop ik zou kunnen afgeven, is dat het hier en daar niet zo snedig is als op de volgende albums.

Het prachtige 'The Seldom Seen Kid' heeft mij geprikkeld om het hele oeuvre van Elbow te gaan beluisteren. En dat is geen straf! Het is inderdaad een heel eigen geluid (soms hypnotiserend, soms betoverend, soms bitter), maar het knappe vind ik toch vooral de variatie in geluid en in de toon van de songs. En Guy Garvey zingt geregeld de sterren van de hemel. Gek dat het een beetje een verborgen band is geweest. Maar best aangenaam, zo met terugwerkende kracht een nieuwe band ontdekken.

Na mijn uitermate prettige kennismaking met Elbow (via "The Seldom Seen Kid") heb ik besloten om de band verder te gaan ontdekken. Gisteren heb ik dit debuutalbum besteld. Ik ben echt ontzettend benieuwd, hoe dit album zich verhoudt tot "TSSK", want dat album kwam na slechts twee luisterbeurten al in mijn persoonlijke top 10 terecht.

Wat ik opvallend aan dit album vind, is het kwaliteitsverschil tussen de eerste 5 tracks en de rest. Na Bitten by the Tailfly zakt het als een plumpuddinkje in elkaar. Dan komen de songs waardoor Elbow nog wel eens wordt verweten dat ze saai zijn. Er wordt daarop behoorlijk zeiïg gespeeld en gezongen. Uitzondering: Coming Second.
De eerste 5 tracks daarentegen zijn buitengewoon sterke composities: mooie originele lichte rock muziek. Als het album daarmee vol stond zou ik zo 4,0 of 4,5* geven.

Dit is trouwens bijna precies dezelfde kritiek, als die ik bij Leaders of the Free World op schreef: ik kon het zo kopiëren. De albums lijken hetzelfde te zijn opgezet: eerst de popsongs met een vleugje rock, gevolgd door de meer ballad achtige songs.

Kan je mening niet delen, west. Juist het tweede gedeelte vind ik erg goed, met name Newborn, Asleep in the back en Scattered..... Wel deel ik je mening dat er af en toe een saai nummer tussen zit, maar die zijn op twee of drie vingers te tellen.

i'll be the corpse in your bathtub...!?


ik heb de cd binnen! maar waarom zijn er hier eigenlijk maar een kleine 200 stemmen, voor deze geweldige groep/cd?. Terwijl een Radiohead wel 3000 stemmen heeft! en deze cd is ook al weer 8 jaar oud... misschien kan Musicmeter hier iets aan doen?

en wat een mooie hoes eigenlijk..

Ben naar aanleiding van The Seldom Seen Kid de andere albums ook aan het beluisteren. Ik weet vanuit dat album dat de muziek van Elbow 'groeimuziek' is, dus een 1e luisterbeurt zegt nog niet zoveel.
Maar voor mij is wel al duidelijk dat ik deze vaker moet horen om een goede mening te vormen. Maar "Newborn" roep ik alvast uit als meesterwerk !

En dat heb jij alvast goed gehoord. Hun beste nummer ooit en niet voor niets nog altijd live gespeeld !!

Na leaders en seldon seen kid mijn nummer drie

Jammer dat ik natuurlijk weer de versie heb zonder het titelnummer en zonder Can't Stop.
Maar goed, nog steeds genoeg moois en net zoals zovelen zijn mijn twee favorieten Powder Blue en Scattered Black and Whites.

Amen.

nu verkrijgbaar in deluxe version , 2 cd's en een dvd voor 16, 50 bij cdwow

fantastisch debuut van elbow die daarna nog 3 meesterwerken ging maken !

mijn favoriet is blue powder

idd nu als 3 disc deluxe edtie verkrijgbaar. Stond bij de Media Markt in Alexandrium op stapel gepresenteerd voor 16,99 dus die ging snel het mandje in!

op de 2de cd staat de Noisebox ep (4 tracks), Live at the Astoria (6 tracks) en BBC sessies (3 tracks) en dan nog een dvd welke ik nog niet gekeken heb met een film over dit album, zal ook wel met videoclips zijn maar dat hoor je dan nog wel.

Ik ben wel benieuwd wat er op die dvd staat. Ben erg benieuwd naar hoe dit album in elkaar is gezet en wat de diepere gedachtes achter bepaalde nummers zijn. Dit is toch wel mijn favo Elbow plaat. Newborn is echt een van de mooiste nummers die ik ooit gehoord heb en Presuming Ed heeft ook zweverigs waar ik me erg in kan vinden.
Overigens oo kaanteraden om wel de versie met Asleep in the Back the krijgen. Echt een prachtig nummer die, naar mijn mening, niet voor niets vlak voor Newborn is geplaats. Vormt echt een mooie introductie voor het nummer.

bizar dat dit album de laagste score van alle elbow albums krijgt. dit blijft immers mijn absolute favoriet: songs als newborn, don't mix your drinks, presuming ed, powder blue en red zijn toch gewoon onklopbaar in hun eenvoudige schoonheid?

Had hier ooit eens een nummer van gehoord, met name Powder Blue, ergens met de MuMe Ladder denk ik. Als gevolg van die aangename luisterervaring had ik dit album dan ook terstond toegevoegd aan mijn "in de gaten houden" lijstje... om alsnog een tijdje later in mijn vergetelheid te raken.

Tot ik een tijdje geleden nog eens een tweedehands platenzaak binnenstapte met de intentie van daar gewoon nog eens twee uur alle bakken te doorbladeren, en dan met dingen naar huis te stappen waar ik anders nooit mee naar huis zou stappen. Dit album zat daar ook bij. Die blauwe hoes, die herinnerde ik me nog van toen ik na die bewuste kennismaking met Powder Blue op zoek ging naar wie dat bandje, en welk album, dit nu feitelijk was? En alhoewel ik mij geen noot meer van dat nummer kon herinneren, werd een zekere aangename herinnering naar boven gebracht, alsook het feit dat ik dit album toen als "zeker nog eens kopen" had gebrandmerkt. Aangenaam genoeg dus om het risico van die 8€ te nemen.

Beklagen doe ik mij dat zeker niet! Dit album heeft iets... spookachtigs, iets nevelachtigs. Als ik ernaar luister heb ik gevoel dat ik mij in een soort van mist bevind, een soort van spooknevel. Telkens je het probeert te grijpen, verdwijnt het, of glipt het gewoon door je vingers. Alsof deze muziek op één of andere manier niet meer deel uitmaakt van de wereld der levenden. Het kruipt ook onder m'n vel allemaal, langzaam, traag, maar zeker. Het heeft zoiets... ijls. Toen ik dit album voor de eerste keer hoorde, verwachtte ik me ook meermaals aan een uitspatting in sommige nummers, maar die kwam er maar nooit, wat dat ijle, dode, ongrijpbare nevel-sfeertje alleen maar versterkte. Er zit een soort van bizarre buitenaardse rust ingeprent in het sonische landschap van dit album.

Paar schitterende tekstuele passages ook, met bovendien toch wel een one-liner die me hartelijk heeft doen lachen, en dan niet verkeerd bedoeld, toen ik hem voor de eerste maal hoorde:

Brilliant vind ik hem.

Fijne productie ook. Leuke verrassing om hier Ben Hillier, verantwoordelijk voor o.a. de twee laatste Depeche Mode albums, weer eens achter de knoppen tegen te komen.

Maar wat ik dan weer niet snap, is dat ik ondanks deze lofbetuiging gevoelsmatig toch niet verder dan een 3,5* ervaring kom. Stemmen is en blijft, voor mij alsnog, puur iets wat met je gevoel te maken heeft, en werkelijk waar, ik snap het echt niet, maar 3,5* it is, terwijl mijn verstand mij verteld dat dit album eigenlijk meer waard is. Ik kan mezelf er gewoon niet zo in verliezen als ik wel zou willen. Misschien heeft het te maken met dat gevoel van ongrijpbaarheid dat ik eerder aanhaalde...

Ook Asleep in the Back mag er zijn. Naar mijn mening heeft dit album een iets urgentere sfeer dan de latere albums van Elbow. Maar voordat ik ga vergelijken; eerst de muziek zelf maar eens de kans geven. Er zit iets ongemakkelijks in dit album, die het zowel aantrekkelijk als moeilijk om te luisteren maakt.

Volgens mij is Asleep in the Back vooral een sfeer-album. De lange uitgesponnen nummers, waarin veel herhalingen zitten, zorgen voor een epische sfeer. Soms denk je dat er een climax komt, maar meestal loopt het nummer anders af dan gedacht. Zoals in Powder Blue, als het eindigt met brekend glas. Er hangt een loomheid en traagheid over die tegelijk de kracht en zwakte van het album is, en zowel rust als onrust veroorzaakt.

Al tijdens de openingstrack ben ik verkocht. Hoewel het nummer ruim 6 minuten duurt, had het van mij zo nog wat langer mogen doorgaan. Guy Garvey die gejaagd zingt met zijn krachtige en bij vlagen breekbare stem, ongekend schoon. Mijn volgende favoriet is Powder Blue, onder andere vanwege de tekst I'm proud to be the one you hold when the shakes begin. Volgens mij gaat het over een stel waarvan de één epilepsie heeft, of waarschijnlijker vanwege alcohol/druggebruik een insult krijgt. De titel gaat niet voor niets over poeder.

Tot en met Newborn zit ik er lekker in en is het niveau hoog. Daarna wordt het mijns inziens wat minder, met name Presuming Ed en Coming Second vind ik niet erg bijzonder. Gelukkig staat er nog een heerlijk toetje te wachten, want ik weet niet of ik zonder Scattered Black and Whites het einde van dit album telkens zou halen. Wat mij betreft een perfecte afsluiter van een erg volwassenen debuutalbum. Petje af!

Heb het album hier dankzij een vriend, Marc thuis bij me liggen. Dit album kende ik nog niet, maar het mag er zeker zijn. Ik vind de muziek erg sfeervol, dromerig en een tikkeltje mysterieus; En die gasten kunnen spelen, dat hoor je meteen;
De zanger heeft ook al een heel aparte stem. Raar, hun recenter werk ken ik uiteraard, maar ik ontdek nu pas, met wat vertraging dit debuut, en het mag er wezen.
Powder Blue, Newborn en opener Any Day Now, morgen er zijn.
Mooie plaat, ik denk zelfs een groeiplaat.

Zeker een groeiplaat dit. Ik maak niet snel reclame voor een album, maar deze verdiend het wel.

Ik vond dit in eerste instantie niet bepaald het beste album van Elbow. Hoewel ik Newborn altijd een goed nummer heb gevonden was ik van mening dat de rest niet voor mij was weggelegd. Nadat ik hem toch wat vaker heb geluisterd (waarom? geen idee, het sprak mij stiekem toch wel aan en het had een erg aparte sfeer, hoewel ik de nummers niet direct goed vond) ben ik toch compleet overstag gegaan. Newborn is nog steeds wel mijn favoriet, een van de beste nummers die ik ooit gehoord heb, maar Presuming Ed en bonusnummer Asleep in the Back zijn ook echt schitterend. Daarmee doe ik Red, Powder Blue, Scattered Black and Whites, en Any Day Now, misschien nog tekort die niet in mijn top 3 nummers staan.

Het heeft een erg aparte sfeer wat ik erg belangrijk vind voor een goed album(DirkM beschreef dat vrij aardig waar ik me goed ik kan vinden). Vandaar mijn vrij hoge top 10 notering voor dit album. Het is echt een groeialbum waarin je steeds nieuwe ontdekt en steeds nieuwe favoriete nummers krijgt.

Zeker aan te raden deze wat vaker te draaien!

Dit album zorgt voor een heerlijke luisterervaring. Ongrijpbare dromerige nummers met een bepaalde spanning. Ik vind de sfeer wel op Massive Attack lijken.

zit deze nu te luistreren met een espresso achter glas in de zon, heerlijk, super relaxte muziek, van een constanter nivo als the seldom seen kid

Dat vind ik nog al een uitspraak zeg ... Ik vind AITB best een goed album van Seldom Seen Kid vind ik denk het eerste album van Elbow dat ik over de gehele linie goed vind.

Bij herbeluistering toch een tikkie minder spectaculair dan bijna 2 jaar geleden. Het is een fijne plaat, waar het kenmerkende slepende, lome Elbow-geluid zich al manifesteert. Maar de plaat weet me niet zo vaak bij de strot te grijpen. Mooi, prima, fijn, maar dat is het dan ook wel.

pakt Newborn je niet bij de strot!?

Newborn, Red, Powder Blue, Scattered Black & White behoort tot het beste wat Elbow ooit gemaakt heeft!
Powder Blue is zelfs één van de mooiste nummers die ik ken

en wat vind je dan van de birds, lippy kids, neat little rows, en jesus is a rochdale girl ??

De nieuwe van Elbow weet me niet zo te bekoren vooralsnog, moet ik zeggen Vind deze dan toch een stukje beter, spannender.

oo! maar dat komt nog wel denk ik...

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat dit debuut al zó goed zou zijn. Dit klinkt al zo professioneel en ervaren dat je nauwelijks van een debuut kunt spreken. Hoewel de muziek best wel afwijkt van hun latere werk hebben ze al wel die dromerige, mysterieuze sfeer. De eerste reeks van nummers behoort makkelijk tot het beste dat Elbow opnam. Ik snap wat mensen bedoelen als ze zeggen dat de tweede helft minder is, maar als ik dan toch ook 'Newborn' en 'Don't Mix Your Drinks' hoor ben ik al snel weer overtuigd. Garvey zingt hier ook ijzersterk.

Ik weet nog niet helemaal zeker of ik de tweede helft wat wisselvalliger vind, of dat ik even aan het soms ietwat afwijkende geluid moet wennen. In het laatste geval gaat de plaat 4,5* halen, in het eerste geval een ruime 4*.

Het enige punt dat ik verder kan bedenken is dat de productie nog niet van hetzelfde niveau is als bij The Seldom Seen Kid het geval is. Daar wordt ook erg sterk met dynamiek gespeeld. Was dat hier het geval geweest dan vond ik deze wellicht zelfs beter, maar aan de andere kant, dit is pas een debuut. Ik mag eigenlijk nog helemaal geen bijna perfecte plaat verwachten. Dat ik er toch stiekem aan begon te denken zegt wel hoe overtuigend dit debuut is.