Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson (1971)

Histoire de Melody Nelson is een conceptalbum over een 40-jarige man die met zijn Rolls-Royce een jong meisje (Melody Nelson) op haar fiets aanrijdt. Vervolgens worden ze verliefd op elkaar en ontstaat er een korte, maar passievolle relatie.

Wat dit album vooral sterk maakt zijn de arrangementen. De mix van opzwepende violen, funky ritmes en prachtige melodieën zorgen voor een uitstekende muzikale achtergrond voor het verhaal dat Gainsbourg vertelt met zijn zwoele stem. Je hoeft niet per se Frans te kunnen spreken om dit album te waarderen.

Mooi is ook hoe vrolijk en dromerig Ballade de Melody Nelson en Ah! Melody klinken, terwijl l’Hotel Particulier en Cargo Culte een geweldige spanningsopbouw bevatten. Deze laatste twee nummers beginnen met een dreigende baslijn en gaandeweg komen er steeds meer instrumenten bij, om vervolgens op te bouwen naar een climax. Door de korte lengte van 28 minuten luistert het album bovendien heerlijk weg.

Ik geef in principe nooit 5* aan een album na een eerste luisterbeurt, maar omdat dit zo'n korte zit is heb ik er direct 2 keer na elkaar naar geluisterd. En dat was absoluut geen straf, want wat een meesterwerk is dit zeg. Het album zit zo ingenieus in elkaar, er wordt zo mooi gemusiceerd dat ik niet anders kan dan hier direct de volle mep voor te geven.

Het eerste en laatste nummer zijn een soort 'bookend' (geen idee hoe ik dit moet omschrijven in fatsoenlijk Nederlands). Dit zijn absoluut de twee beste nummers van het album, samen met het bloedmooie 'Ballade de Melody Nelson', waar Birkin je hart steelt met haar zoete piepstemmetje.

Het is al zeer lang geleden dat dit mij is overkomen, wat een ontdekking, wat een meesterwerk! Iedereen zou dit album in z'n leven gehoord moeten hebben. De mooie articulatie en intonatie van de Franse taal, de warme stem van Serge, de schattige kreetjes van Jane Birkin (nogmaals: vooral op Ballade de Melody Nelson klinkt ze heerlijk ) en bovenal het briljante concept voegen veel toe.

Vaak wordt hier aangehaald dat men 'er niets van verstaat omdat het in het Frans is'. So what? Een Sigur Rós bijvoorbeeld is ook onverstaanbaar, maar toch kunnen ook zij vele mensen emotioneel raken... Er is dus absoluut geen kennis van de Franse taal vereist om onder de indruk te zijn van dit meesterwerk. De muziek spreekt voor zich. En de korte duur is natuurlijk een pluspunt, net daardoor kun je het album gemakkelijk meerdere keren na elkaar opzetten. Mocht deze plaat wat langer hebben geduurd zou de impact misschien toch wat verloren zijn gegaan.

Pffff, wat een meesterwerk is dit zeg. Het enige nadeel is eigenlijk dat het allemaal veel te rap afgelopen is. Wat een hemelse klanken komen hier uit mijn boxen zeg! Aan de schaterlach in 'En Melody' is het ook even wennen, maar ik denk dat de gewenning er ondertussen al is bij mij.

Dat vind ik juist het pluspunt aan het album. Het is kort, maar het laat je wel verlangen naar meer - precies wat een album moet doen in mijn ogen. Liever kort maar krachtig dan een conceptalbum van 2 uur waar allemaal vullers op staan. Ik denk dat Histoire de Melody Nelson niet hetzelfde effect zou hebben als het 10/20 minuten langer had geduurd.

Hoe dan ook, dit is een fantastisch album. Heerlijk, die unieke combinatie van (barokke) pop, funk rock en spoken word.

Uiteindelijk heb je misschien wel gelijk. We zullen het helaas nooit weten.

Waarom heb ik nooit dit album op het VWO verplicht moeten luisteren? Waarom ontdek ik nu pas dit zenuwslopend meesterwerk? Waarom heb ik geen Rolls Royce? Waarom leest niemand tegenwoordig nog Lolita? Waarom kunnen Fransozen niet de blues spelen? En waarom stapt het meisje in?

Toch niet voor mijn plezier?

Ik heb weinig meer toe te voegen aan alles wat hier al beschreven staat. Het is gewoon een fantastische plaat , met een heerlijke sfeer. Alle 7 nummers zijn topfavoriet bij mij.

Ooit eens als picturedisc lp gekocht en elke keer verbaas is me weer hoe mooi deze plaat klinkt. De drumpartij vind ik schitterend om te volgen, de baslijn klinkt alsof je de snaren voor je ziet trillen en zorgt samen met de gitaar voor een wat verboden sfeer, verboden fruit maar niet te versmaden, de zalvende en alles gladstrijkende stem van Serge, het wulpse van Jane. Prachtig!

De introductie en kennismaking met Melody (de eerste twee nummers) zijn het mooist. (al had nr1 wat minder abrupt mogen eindigen)

Merde, op slag ook verliefd. Verliefd op Melody. Melody Nelson.

Wat een geweldig album. Sfeer, melodien, tis een uniek album. Deze staat al een lange tijd in mijn playlist, en ben hem nog lang niet moe !

Ik zou bijna over een perfect album spreken, ware het niet dat ik me mateloos erger aan Jane Birkin's gelach tijdens 'En Melody'. Dat is gewoon letterlijk zoals Janice in Friends, niet te doen. Jammer. Voor de rest wel een TOPPLAAT hoor

Heb je deze al thuis gehoord, 123poetertjes? Zal je moeder prachtig vinden.

Ik versta er helemaal niks van, maar het gaat dwars door mijn ziel
Fenomenale plaat! Dit is waarom ik af en toe de lijstjes blijf afstruinen, anders had ik deze plaat waarschijnlijk nooit ontdekt.

Een heerlijke zwoele mix van stijlen die mooi in elkaar vloeien. Ook al hoor je verschillende invloeden en sferen, is het geheel toch duidelijk Gainsbourg. Prachtig album dat ik al snel een paar keer meer heb opgezet. Hij is de jaren '60 ontgroeid en heeft een tijdloos album gemaakt met Histoire de Melody Nelson.

Prachtig eerbetoon aan dit geweldige album in de Volkskrant vandaag. Serge's klassieker wordt Abraham. Van harte gefeliciteerd met de 50e.

Fantastisch mooi. Nooit van het album gehoord, maar wel van de artiest natuurlijk.

Gezien het aantal stemmen, het aantal berichten en de eindscore ben ik de enige die de plaat niet kent. Maar goed, ik zit ook wel vaak onder een steen.

De instrumentatie en productie van deze plaat vielen mij direct positief op. Misschien deze man zijn andere platen ook een kans geven.

Met deze dubbele verzamelaar kom je ook al een heel eind, Mssr Renard.

Het liefste luister ik songs in de context van het album waarop ze zijn verschenen. De volgorde en de overgangen van nummers en dezelfde productie en bandbezetting dragen bij mij veel meer bij aan de totale beleving.

Ik heb niets tegen verzamelwerken, maar luister die juist van bands waarvan ik alles heb, op zoek naar non-albumtracks.

Ja, bij mij ook. Al kan dat een slaapverwekkende beleving zijn als het een slaapverwekkend album is. En ik geloof niet dat elk album een uitgekiend geheel is, enkel bedoeld om als geheel te consumeren. Histoire de Melody Nelson is in ieder geval wel een album om als geheel te beluisteren. Maar dat had je zelf al ontdekt.

Je zou ook kunnen zeggen dat een hele discografie beluisteren bijdraagt aan de totale beleving, omdat je dan de evolutie van een artiest beter begrijpt. En beluisterd op zijn plaats in de muziekgeschiedenis krijg je nog veel meer context mee. Maar de beperkte tijd van ons aardse leven dwingt tot keuzes maken. Wat Gainsbourg betreft is dat wat mij betreft Histoire de Melody Nelson en een serieuze verzamelaar geworden. Bonnie en Clyde met Brigitte Bardot heb ik ook nog.

We willen wel natuurlijk voorkomen dat ik de zoveelste Musicmeteraar wordt die in een week een discografie beluisterd en beoordeel. De zogenaamde marathonluisteraars.
Ik wel natuurlijk wel de diepte in, en een plaat vaak/vaker luisteren.

Als er verder in het oeuvre niet zo een plaat als Histoire de Melody Nelson is, schuif ik gewoon door naar de volgende artiest. En desnoods zet ik gewoon (weer) Brothers and Sisters op, want die verveelt sowieso nooit.

Vaak helpt het ook om de plaat vóór en ná een succesplaat even tot je te nemen. Want soms heeft een artiest gewoon een gelukstreffer gemaakt en is de rest maar zo-zo. We merken het wel. Het kan ook zo zijn, dat ik Serge even links (of rechts) laat liggen en over 10 jaar weer eens op pik.

Nu even lekker onderdompelen in de heerlijke gekte van Climax Blues Band.

Ja, dat kan ook best oppervlakkig zijn. Het werkt wel bij een band die je al goed kent en/of als je voor elk album voldoende tijd neemt. Maar mijn punt was eigenlijk dat ik niet te dogmatisch ben in het idee van 'het album'. Op dit moment beluister ik vaak spotify lijsten die ik heb samengesteld op basis van mijn collectie. Ik hoor nu weer bands waar ik in geen jaren meer aan toe gekomen was. Draagt dus bij tot de beleving van mijn platenverzameling.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson (1971) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson (1971)
Serge Gainsbourg heeft een onuitwisbare invloed gehad op de ontwikkeling van de (Franse) popmuziek en heeft een aantal geweldige albums op zijn naam staan, met Histoire de Melody Nelson uit 1971 als onbetwist meesterwerk

Luister naar Histoire de Melody Nelson van Serge Gainsbourg en je hoort een album dat in 1971 zijn tijd ver vooruit was. Het is echter ook een album van een soort dat nu niet meer gemaakt wordt. De Franse muzikant zou in 2023 niet weg zijn gekomen met de thematiek van het conceptalbum, maar ook in muzikaal opzicht kom ik geen albums als dit album meer tegen. Serge Gainsbourg combineert op zijn meesterwerk rock vol uiteenlopende invloeden met rijk georkestreerde en beeldende klanken en voegt hier zijn fluisterzang aan toe, hier en daar bijgestaan door de fluisterstem van zijn muze Jane Birkin. Het levert een uniek maar ook verschrikkelijk goed album op.

De in 1991 overleden muzikant Serge Gainsbourg heeft niet alleen enorm veel invloed gehad op de ontwikkeling van de Franse popmuziek, maar wordt inmiddels ook buiten de Franse landsgrenzen gezien als een van de allergrootsten uit de geschiedenis van de popmuziek. En terecht. De muzikant uit Parijs heeft ons een flinke stapel albums nagelaten, maar ik vind het nog altijd een lastig te duiden oeuvre. Het is een oeuvre dat op zijn minst wisselvallig is, maar ook de mindere albums van de Franse muzikant hebben hun geniale momenten.

Serge Gainsbourg maakte zijn beste albums tussen 1967, toen de soundtrack bij de film Anna verscheen, en 1976, het jaar waarin het album L'Homme à Tête de Chou werd uitgebracht. Voor dat laatste album heb ik altijd een enorm zwak gehad, maar als ik het beste album van Serge Gainsbourg moet kiezen kom ik zonder enige twijfel uit bij Histoire de Melody Nelson uit 1971.

Dat is op zich geen verrassende keuze, want het album wordt over het algemeen gezien als het onbetwiste meesterwerk van de Franse muzikant, al verkocht het in 1971 voor geen meter. Het is een album dat zich heeft laten inspireren door het werk van de Russische schrijver Vladimir Nabokov in het algemeen en zijn roman Lolita in het bijzonder. Histoire de Melody Nelson vertelt het verhaal van de piepjonge Britse Melody Nelson die in Parijs wordt aangereden door de Rolls Royce van een volwassen man, wat uiteindelijk resulteert in een romance, die eindigt met de trieste dood va de jonge vrouw.

Ik weet niet of de thematiek van het conceptalbum in 1971 stof deed opwaaien, maar dat zou in 2023 ongetwijfeld anders zijn. Histoire de Melody Nelson is overigens niet alleen een eerbetoon aan het werk van Vladimir Nabokov, maar het is er vooral een aan Serge Gainsbourg’s toenmalige muze Jane Birkin, die ook tekent voor de vrouwenstem op het album.

Het verhaal van Histoire de Melody Nelson is in het perspectief van het heden misschien wat discutabel, maar in muzikaal opzicht is het nog altijd een geweldig album. Op Histoire de Melody Nelson werkt Serge Gainsbourg samen met de componist en arrangeur Jean-Claude Vannier, die tekent voor rijke orkestraties met veel strijkers en af en toe een koor. Deze rijke orkestraties bepalen voor slechts een deel het geluid op het album, want Histoire de Melody Nelson heeft ook een meer gitaar georiënteerd geluid met invloeden uit de rock, psychedelica, blues, funk en jazz.

Op het album maakt Serge Gainsbourg met enige regelmaat gebruik van repeterende passages, waardoor het album een eenheid wordt. Het contrast tussen de filmische strijkerspartijen en de als jams klinkende passages met een hoofdrol voor gitaren maken van Histoire de Melody Nelson een razend spannend album en het is een album van een soort die momenteel niet meer gemaakt wordt.

Serge Gainsbourg stond aan de basis van de Franse zuchtmeisjes pop, maar op Histoire de Melody Nelson moeten we het vooral doen met de grotendeels gesproken zang van de Franse muzikant, die hier en daar wordt bijgestaan door de fluisterzang van Jane Birkin. Het originele album bevat slechts 28 minuten muziek, maar het is 28 minuten lang een fascinerende roller coaster ride. Het is een album dat stiekem veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de popmuziek en het is nog altijd een mooi startpunt voor het ontdekken van het unieke oeuvre van Serge Gainsbourg. Erwin Zijleman

Hoe kon ik deze plaat al die jaren links hebben laten liggen. Natuurlijk zag ik wel alle loftuitingen en scores, maar ik had geen idee. Terwijl ik toch echt een liefhebber van het Franse chanson uit de jaren 70 ben. Maar dit album overtreft al mijn verwachtingen. Wat een concept album. In 2021 stond er een heel goed artikel over dit album in de Volkskrant n.a.v. de 50e verjaardag van het album. Een album wat qua thematiek nu niet meer gemaakt zou kunnen worden, de sociale media zou ontploffen. Nu was het in 1971 ook redelijk provocerend, maar 2 jaar daarvoor was de grote hit "je 't aime, .....moi non plus" van Serge Gainsbourg en zijn muze Jane Birkin uitgebracht dat nogal wat teweegbracht. Nu hield Serge wel van provocaties en hoe meer reacties dat opleverde , hoe liever. Ook veel later wist hij half Frankrijk te shockeren met 'Lemon Incest' gezongen door hem en zijn piepjonge dochter Charlotte, vergezeld van een clip die ook weer voor flinke ophef zorgde.
In ieder geval : het verhaal van 'Histoire de Melody Nelson' is niet ingewikkeld. Een 40 jarige man rijdt in een Rolls Royce in een wat mindere buurt en mijmert over zijn leven. Niet oplettend rijdt hij een jong popperig meisje op de fiets aan. Hij verleidt haar en na een korte passievolle relatie (een kirrende Jane Birkin in L'Hotel Particulaire) vertrekt Melody weer terug naar Engeland, maar haar vliegtuig stort neer. De plaat is als eerste een ode aan Jane Birkin : Melody is een vervoeging van de 2e naam van Jane Birkin en Nelson was een held in de oorlog en ook een held van de vader van Jane. Verder herken je natuurlijk ook wel 'Lolita' van Nabakov erin, een boek wat Serge Gainsbourg zonder meer aan sprak.
De muziek, zeker het eerste nummer van 7,5 minuten is bijzonder broeierig met de lome, luie bas, het orgel en de tegendraadse gitaar. Wat een nummer en goed voor te stellen dat deze plaat een inspiratiebron was voor de triphop beweging uit de haren 90 (Portishead etc). Serge praat mee dan dat hij zingt , zo nu en dan en muzikaal is het bijna niet voor te stellen wat er allemaal langs komt. De muziek was trouwens niet door Serge geschreven, maar door een vriend van hem Jean Claude Vannier. De muziek, funk, soul, jazz rock alles komt erin voor, maar ook strijkers en een heel koor. Ook nu niet meer voor te stellen net zoals de thematiek. Een album wat misschien enkel maar in de jaren 70 gemaakt en uitgegeven kon worden en ook enkel door een artiest als Serge Gainsbourg. Wat een ongelooflijk sterke plaat, enkel 28 minuten lang, wat een goede studio muzikanten en wat een belangrijke plaat in de jaren 70 voor Frankrijk. Er werden er trouwens toen maar 20.000 van verkocht. men zag het bijzondere van die plaat er niet in, maar pas veel later zag werd de plaat op waarde geschat. Een iconische plaat. Serge verliet ons in 1991 en Jane een paar maanden geleden.

Prachtig stuk hierboven, daar heb ik eigenlijk niet zoveel aan toe te voegen. In mijn studententijd kon ik hier niet veel mee (te pretentieus?), maar bij herbeluistering komt het echt wel binnen. Boeiend van begin tot eind, en eigenlijk veel te kort. Misschien een wat aparte vergelijking, maar de strijkers en opbouw van het eerste nummer doen mij aan Inflo producties (Sault, Little Simz) denken. Start met 4,0*, maar dit is binnen kortste keren een 4,5*