The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)

Een puike prestatie natuurlijk, om 28 nummers (en nog het nodige extra op de singles) te schrijven, Corgan had aan inspiratie blijkbaar geen gebrek. Toch is ook op 'Mellon Collie...' wel enigzins de spreuk 'more is less' van toepassing, want hoewel een aantal nummers pareltjes zijn, en onder het beste wat de Pumpkins hebben geschreven, na een tiental jaar is toch ook wel duidelijk geworden dat behoorlijk wat nummers op deze dubbelplaat skippable fillers zijn.

Opmerkelijk genoeg heeft nog niemand hier het gehad over de 2 bekendste singles, en wat mij betreft ook de beste nummers van het album, 'Tonight, Tonight' en '1979', waarbij de laatste het voordeel heeft over mijn geboortejaar te gaan. Altijd leuk.

Natuurlijk staat er meer moois op, en met name de rustiger nummers kunnen me bekoren. 'Galapogos' bijvoorbeeld, zo'n hemels nummertje. Of 'Beautiful'. Of 'Stumbleine'. Of het instrumentale titelnummer. De 'schreeuwnummers' liggen me dan weer een stuk minder.

Het blijft knap, zo'n 2 uur durende dubbelaar, maar als ik ook mijn voorkeur moet uitspreken, zal ik toch voor 'Siamese Dream' gaan, een plaat waarvan elk nummer klopt. Hoewel ik 'Mellon Collie' dan wel weer boven 'Gish' kwalificeer.

Hierna heb ik nog Adore aangeschaft, maar dat was zo'n afknapper dat mijn interesses andere (muziek)kanten op ging...

Toch 4 sterren.

Tijd om is een uitgebreid verslagje te typen over mijn favoriete cd...


MELLON COLLIE AND THE INFINITE SADNESS


DAWN TO DUSK

1. Mellon Collie and the infinite sadness - 4,0*

Een muzikaal nummer, niet echt wat je zou verwachten als de opener van een Pumpkins-cd! Wat lastig om te beoordelen vind ik, omdat je het moeilijker kan vergelijken met andere nummers. Toch vind ik het gewoon een érg mooi begin, dus waarom minder dan 4,0* geven?


2. Tonight, tonight - 5,0*

De intro van dit nummer sluit mooi aan bij ‘Mellon Collie and the infinite sadness” vind ik. Waarschijnlijk zijn sommige mensen dit nummer al kotsbeu gehoord, maar ik vind het nog steeds uiterst briljant! Een van de sterkere nummers op dit album, zonder twijfel! Ook tekstueel een briljant nummer! Neem nu de openingszin: “Time is never time at all, you can never ever leave without leaving a piece of youth.” Prachtig toch?


3. Jellybelly - 4,5*

Een van de nummers waarbij het wat langer duurde voor ik het apprecieerde. ‘Dawn to dusk’ staat vol hardere nummers, en dan vond ik dit toch een van de mindere. Al bij al blijft het wel een erg degelijk nummer. Mede door de gitaarsolo heb ik dit nummer echt leren waarderen!


4. Zero - 5,0*

Mijn nickname zegt genoeg zeker? Ik vind dit een goed nummer! Niet dat ik deze nickname koos omdat het hun beste nummer is hoor, zeker niet. Het valt echter niet te ontkennen dat ik het erg sterk vind. Wat ik leuk vind aan dit nummer is dat het ook niet echt een duidelijk ‘strofe-refrein-strofe’-opbouw heeft. Verder is het natuurlijk gewoon een leuk nummer door de geweldige gitaren!!


5. Here is no why - 5,0*

Leuke intro, goede strofes, stevig refrein, degelijke tekst, een toffe solo en goede gitaren doorheen het hele nummer. Dit alles in een kleine 4 minuten, what do we need more?


6. Bullet with butterfly wings - 5,0*

DE Pumpkins-klassieker bij uitstek. Hoewel het nummer misschien al wat veel gedraaid is blijft het mij wel bekoren. Het is niet meer mijn favoriet, maar minder dan 5,0* geven zou toch wat onfair zijn vind ik. Vooral live een erg goed nummer trouwens!


7. To forgive - 3,5*

Dit nummer haalt wat vaart uit de cd en dat vind ik toch jammer. Als het op ‘Twilight to starlight' had gestaan had het misschien meer sterren gekregen, maar ik vind het niet echt goed passen op dit album. Toch niet tussen Bullet with butterfly wings en An ode to no one...


8. An ode to no one - 5,0*

‘To forgive’ durf ik soms wel is skippen en dat heeft alles te maken met dit nummer! Misschien wel het beste op het album! Hard van begin tot einde, stevige gitaren, schreeuwende Corgan… heerlijk gewoon! Vooral de live-versie van hun laatste optreden (02-12-2000) is gewoonweg briljant! Misschien wel de beste live-uitvoering die ik ooit gehoord heb van een nummer!!


9. Love - 3,5*

Dit nummer heeft me nooit écht kunnen bekoren. Het is zeker niet slecht, maar kan toch niet tippen aan het niveau van de rest van de cd. Het begin van een klein dipje…


10. Cupid de locke - 3,5*

Voor een dipje is er natuurlijk meer dan één nummer nodig en dat tweede nummer is dus Cupid de locke. Weeral zo’n nummer dat me nooit écht heeft kunnen bekoren. Het is wederom niet slecht, maar brengt ook weer niet echt iets bij aan het album vind ik.


11. Galapagos - 5,0*

Dit nummer haalt ons gelukkig weer uit het korte dipje. Een nummer dat rustig, mooi begint en naar het einde toe een kleine uitbarsting kent. Eventjes de stem van Corgan op z’n mooist!


12. Muzzle - 5,0*

Een nummer dat tof begint vind ik. Je wordt er zowat meteen ingegooid. Het was ook een van de eerste nummers op dit album dat ik echt waardeerde. Zelfs de herhalingen op het einde van het nummer, die sommigen niet zo goed vinden, vind ik leuk!


13. Porcelina of the vast oceans - 5,0*

Wat een briljant nummer! Begint met een rustige, mooie intro, om na 2 minuten overgenomen te worden door de gitaren. Na 3 minuten vervolgens de stem. Waar sommige nummers al eindigen begint ‘Porcelina of the vast oceans’ pas. De lange intro is echter helemaal niet storend of vervelend! Je merkt amper dat er al 3 minuten om zijn. Het nummer zelf is ook supergoed natuurlijk. Prachtige strofes, geweldig refrein en weer die gitaren die de song –quasi onopvallend- dragen! Mooie afwisseling tussen rustig en (een beetje) steviger. Ik denk dat elke Pumpkinsfan het erover eens is dat dit een van de beste nummers van het album is. Ook moet ik zeggen dat het een beetje een groeinummer is, het wordt per keer dat je het luistert beter!


14. Take me down - 3,0*

Waarom stopt deze cd niet gewoon na ‘Porcelina of the vast oceans’? Zou toch een prachtige afsluiter zijn. Nuja, niet dat Take me down een slechte afsluiter is, maar het is gewoon wat minder dan de rest van de cd. Het enige nummer op het album dat door James Iha alleen geschreven is en dat merk je…


Gemiddelde ‘Dawn to dusk’: 4,4*



TWILIGHT TO STARLIGHT

1. Where boys fear to sleep - 4,0*

Leuke opener voor het album, maar niet echt een uitschieter te noemen vind ik. Typisch Pumpkins-nummer, dat wel. Degelijke gitaarriff en de intro van 1m20sec is ook erg te pruimen!


2. Bodies - 5,0*

Het eerste prachtnummer van een reeks. Een van de eerste nummers op deze cd die meteen in de smaak viel bij mij. Ik vind het schreeuwerige van Corgan in combinatie met de stevige gitaarriffs echt heerlijk! Natuurlijk ook een heerlijke boodschap: “love is suicide!”.


3. Thirty-three - 5,0*

Na het stevige ‘Bodies’ een afkoeler. En wat voor een… ‘Speak to me in a language I can hear’, en je wordt meteen helemaal meegezogen in het nummer! Een bewijs dat de Pumpkins naast nummers met scheurende gitaarriffs ook gewoon prachtige rustige nummers kunnen maken. Ik vind het trouwens onbegrijpelijk dat dit nummer niet op hun greatest hits cd staat. Het is een hit geweest en het is gewoon een erg degelijk nummer!


4. In the arms of sleep - 5,0*

Het derde prachtnummer op rij en wederom een rustig. Ik vind dit het ideale nummer om in een warm badje te gaan liggen en helemaal weg te dromen! Je kan natuurlijk ook gewoon op bed ofzo gaan liggen… :-p


5. 1979 - 5,0*

Met dit nummer begint het op te vallen dat ‘Twilight to starlight’ rustiger is dan de eerste cd van het album. Tja, wat kan ik verder over 1979 zeggen? Een nummer dat iedereen kent, misschien wel de grootste hit van de Pumpkins. Voor mij zeker niet de beste, maar toch weer een erg sterk nummer hoor!


6. Tales of a scorched earth - 3,5*

Dit nummer doet me uit de droomwereld ontwaken en realiseren dat ik nog steeds naar een Pumpkins-cd luister. Na 3 rustige nummers plots een scheurende intro! En wat voor een! Over de gitaren in dit nummer valt zeker niet te klagen, want we worden ook nog eens getrakteerd op een geweldige solo (1m15sec, korte solo). De stem is echter wel wat ‘vreemd’ te noemen. Jammer. Ondanks de slechte stem voel ik me toch verplicht 3,5* te geven voor de toch wel sublieme gitaren!


7. Thru the eyes of ruby - 5,0*

Gedaan met de luide gitaren. ‘Thru the eyes of ruby’ is een nummer dat hemels begint! En niet alleen het begin is hemels, gewoon heel het nummer is prachtig. Prachtige tekst ook! Meer dan ‘prachtig’ heb ik er niet meteen over te zeggen!


8. Stumbleine - 4,5*

Misschien wel het rustigste nummer op het album. Hoewel Corgan een erg scherpe stem heeft vind ik dat in de rustige nummers niet echt opvallen. Ook in dit nummer klinkt zijn stem erg zacht vind ik. Het zoveelste droomnummer op een droomplaat!


9. X.Y.U. - 5,0*

Weeral gedaan met dromen! X.Y.U. is naar mijn gevoel het hardste nummer op ‘Twilight to starlight’ en misschien wel op het ganse album! Niet enkel om de gitaarriffs en bij momenten schreeuwerige stem, maar ook omdat er een soort onderhuidse spanning in het nummer zit! Je voelt het hele nummer al dat er iets op ontploffen staat! Een beetje vergelijkbaar met de spanning die naar mijn mening in ‘Silverfuck’ ook zit. Net zoals in ‘Silverfuck’ krijgen we ook hier de explosie na een rustig stuk. En wat voor een explosie! “And into the eyes of the jackyl I say kaaaaaa-boom!”. Heerlijk!


10. We only come out at night - 3,5*

Net zoals ‘Dawn to dusk’ kent ook deze cd even een klein dipje aan het einde. Dit nummer is zeker niet slecht, maar haalt toch niet het niveau van de rest van het album. Minder dan 3,5* is het zeker niet waard, maar van de Pumpkins ben ik beter gewend.


11. Beautiful - 4,0*

Zelfde commentaar als bij ‘We only come out at night’, hoewel ik dit nummer toch net iets beter vind. Eerst wou ik ook hier een 3,5* geven, maar als ik eerlijk ben is dat enkel omdat ik van de Pumpkins beter gewend ben. Als dit nummer van eender welke andere groep geweest was had het ook 4,0* (of meer) verdiend, dus niet meer dan logisch dat ik dit ook 4,0* geef!


12. Lily (my one and only) - 2,5*

Toch wel het zwakste nummer op het album naar mijn mening. Het mag gerust rustig zijn, maar dit nummer is toch wat te saai. Ook de tekst is naar Pumpkins-normen behoorlijk flauw… Na 2 minuten ben ik dit nummer ook wat beu gehoord. Dit nummer had geschrapt mogen worden van het album en bij voorkeur vervangen door 'The aeroplane flies high' !


13. By starlight - 4,5*

Gelukkig houdt dit nummer het albumeinde nog wat overeind. Wederom rustig, maar dit keer wél erg mooi. Vooral het zinnetje “And does she really know, who I really am? Does she really know me at last?” vind ik erg mooi. Altijd kippenvel als ik dat hoor! De enige reden dat dit nummer geen 5,0* krijgt is dat het naar mijn mening een tikje te lang duurt.


14. Farewell and goodnight - 4,0*

In dit nummer had net een tikje meer pit mogen zitten. Ook duurt het naar mijn mening weer net dat tikje te lang… Al bij al is het wel een mooie afsluiter van een méér dan mooi album!


Gemiddelde ‘Twilight to starlight’: 4,3*

Gemiddelde ‘Mellon Collie and the infinite sadness’: 4,4*


4,4*, vind ik echt bijzonder veel. Uiteraard geef ik het album niet het gemiddelde van alle nummers, maar wel de quotatie die het verdiend, namelijk 5,0*! Waarom niet het gemiddelde? Simpel: er zijn veel nummers die ik graag 5,0+ zou geven! Voor mij is het simpelweg de beste cd ooit gemaakt. Op dit moment dan toch!

Mellon Collie and the Infinite Sadness: het album van een band waar ik inmiddels een groot fan van was in 1995. Twee albums achter de kiezen die het predikaat fantastisch (en meer) verdienden. Kon het dan wel goed blijven gaan? En dan ook nog eens een dubbelaar, de grootste struikelplaten voor veel artiesten (want immers vaak rijk voorzien van vullers). Ik zag het al helemaal gebeuren. Dit kon nooit goed gaan.........


Bij de titelsong die als opener fungeerde begon gelijk al de verbazing. Wat doen ze nu? Een prachtig, instrumentaal nummer. Wat gaan ze hierna in godsnaam dan laten horen?
Al snel bleek het de opmaat voor heel veel moois dat zou gaan komen en dat vele moois kreeg een start in de vorm van Tonight, Tonight op de eerste cd genaamd Dawn to Dusk, een wat pompeuze song die opvallend ontdaan was van scherpe randjes die we toch wel gewend waren van de 2 vorige albums. Maar een prachtnummer is het wel degelijk. "We'll make things right, we'll feel it all tonight". Het zou zeker goed gaan komen met dit album............
Want al op Jellybelly gooiden de Pompoenen de beuk er in. Lekker raggen maar. Het zaagt ook zo lekker door. En daar doet de stem van Corgan ook flink aan mee. Het is een cirkelzaag die overal dwars doorheen gaat. Mooi? Denk het niet, maar het is wel wat de Pumpkins zo herkenbaar maakt en de band een eigen smoel weet te geven.
Zero heeft zo'n heerlijk intro. Beetje dreinerig ook, zeker als Corgan zijn mond open gaat doen. Perfecte concert-deiner. Voetjes van de vloer dan maar, en dat heb ik tijdens de liveshows zeker ook gedaan.
Ergens moet ik nog wel zo'n Zero-longsleeve hebben liggen.
Here Is No Why neemt wat gas terug en laat horen dat ook de midtempo nummers vaak goed uit de verf kwamen bij de band.
Lekkere vette gitaarriffs maken de boel af (of smeren het dicht zo u wilt).
Bullet With Butterfly Wings had ik al helemaal stuk gedraaid nog voor het album uitkwam. Het was immers de eerste single die werd uitgebracht voor het verschijnen van deze dubbelaar. Het was typisch zo'n nummer dat de verwachtingen extra hoog wist te maken.
En hoe heerlijk is het om nog steeds heel hard mee te zingen. "Despite all my rage I am still just a rat in a cage".
To Forgive is een warm nummer van het soort waar we er al meer van hadden gehoord. Alsof je in een warm bad stapt en Corgan en consorten je langzaam aan verdoven en je laten wegzakken in een roes.
Voordat dat fout gaat schudden ze je ook weer net zo makkelijk wakker d.m.v. de gitaarbeuker Fuck You (An Ode To No One). Erg vrolijk kun je er niet van worden. Allesvernietigend maaien ze in het rond, maar oei wat kan dat lekker zijn.
Love was een van de nummers waarin je kon merken dat de Pumpkins andere wegen probeerden in te slaan. Ik vind het nog steeds een meeslepend nummer en daar zijn die probeersels mede verantwoordelijk voor. Ik kan me voorstellen dat mindere voorstanders van dit album een nummer als deze als vuller beschouwen. Ik zelf zie dat zeker niet zo. Voor mij is het een mooi keerpunt op de eerste cd, want hierna laten ze betoverend mooie dingen horen op Cupid De Locke. Even klinkt er hoop door, maar die is slechts vluchtig, alles vervaagt namelijk weer snel.
En die weemoed uit zich snel in Galapogos. Mooie, dwarrelende melodieën die dit nummers wat triests mee weten te geven.
Voordat we hierin verdrinken schreeuwen we het nog even uit op het meeslepende Muzzle. Wat een mooi nummer is dit toch.
En maak dan de riemen maar eens vast voor de rollercoaster genaamd Porcelina Of The Vast Oceans. Nog steeds één van de mooiste nummers van deze band ooit. Het is een nummer dat recht door je heen gaat. Het snijdt, het schuurt en het slingert je alle kanten op. Geweldig. Ik kan er niet meer of minder van maken. Geweldig dus.
Take Me Down sluit Dawn to Dusk keurig af. James Iha mocht dit voor zijn rekening nemen. Iha was wel vaker verantwoordelijk voor de zachtere nummers. Zijn stemgeluid is hier zeker ook verantwoordelijk voor. Niks scherps of snijdends. Eerder wat vlak. Ik heb er altijd wat twijfels bij gehad.
Door naar cd 2 genaamd Twilight to Starlight.
Where Boys Fear To Tread opent het avontuurlijker broertje van het duo genaamd Mellon Collie and the Infinite Sadness.
Een wat rauwer en ruigere gitaarstamper die in de vorm van Bodies nog even lekker doorgaat. Wederom het van dik hout zaagt men planken geluid. Gaspedaal in en scheuren maar.
Thirty-Three is dan opeens een stuk lichter van toon en geeft even de tijd om op adem te komen, want hoe je het ook went of keert, dit album is en blijft een tour de force.
Op adem komen? Dan doen we er nog een schepje bovenop met het wiegenlied In The Arms Of Sleep. Lieflijk en klein. Iets wat de Smashing Pumpkins wel degelijk ook goed konden. Wel zijn dit soort nummers wel eens op het randje vanwege de zang van Corgan. Het zijn de nummers waarbij ik me kan voorstellen dat dit tegen de pijngrens aanzit bij sommigen, want juist in dit soort rustige nummers valt zijn manier van zingen extra op.
1979 liet duidelijk horen dat de Pumpkins meer konden dan mooie en lieflijke of ruige en zagende nummers schrijven. Het experiment werd niet geschuwd en dat waardeer ik zeer in een band. Zeker als het dan ook nog eens uitpakt zoals op dit 1979. Een nummer waarbij ik op de een of andere manier moet terug denken aan de middelbare schooltijd. Niet vanwege het jaartal (dat was namelijk lagere schooltijd in mijn geval), maar puur het gevoel dat dit nummer naar boven brengt bij mij.
En dan is het hoogste tijd voor herrie: Tales Of A Scorched Earth. Wat nou romantisch terugdenken? Het moet vies en voos en we raggen er dus smerig op los. Volume op open en gaan......
En dan, ja dan, o hemel daar komt ie aan...........Thru The Eyes Of Ruby..............misschien wel het mooiste nummer dat ik ken van wie dan ook.
Wat is dit mooi, wat is dit goed. Als er iets goddelijks bestaat dan is dat zeker in de vorm van dit nummer.
En hoe moet je in hemelsnaam een nummer als dit gaan omschrijven? Gaan ophemelen? Onmogelijk. Neem dus maar gewoon van mij aan dit dit de song der songs is voor mij en wat u er zelf van vind zal mij worst wezen.
Na een episch nummer als hiervoor moet het even een tandje terug en dat doen ze goed in de vorm van het akoestische Stumbleine. Een perfect nummer om ons even bij te laten komen van een wereldnummer.
X.Y.U. heeft mijn toenmalige onderburen indertijd vast ware nachtmerries weten te bezorgen. Wat heb ik staan stampen en springen op dit nummer (en misschien wel erger: mee staan schreeuwen).
Ik vind het een ijzersterke rocksong, een mening die niet iedereen met me deelt omdat ik vaak lees dat dit juist een van de mindere nummers is op dit album.
We Only Come Out At Night is een persoonlijke favoriet van mij. Dit nummer blijf ik krachtig vinden. Het is ook best een avontuurlijk nummer, zeker gezien de rest van wat de Pumpkins ons vaak voorschotelen. Maar zo hoor ik het graag (en niet zoals ik het op latere albums nogal eens moest aanhoren).
Hierna wederom een enorme favoriet: Beautiful. Misschien wat zoetsappig, maar heel sterk. Ik heb vanaf het eerste begin een enorm zwak gehad voor dit nummer en dat is altijd zo gebleven.
Met Lily (My One And Only) bleek de koek der ruige nummers op te zijn. Soms heeft me dat wat gestoord: er staan opeens iets te veel rustige nummers achter elkaar.
Maar nu vind ik het wel passen. We hebben al zoveel moois en heftigs te horen gekregen, daarvan mogen we best even bijkomen en hoe kan dat beter dan ons gewoon een paar rustige nummers voor te schotelen van hoge kwaliteit?
By Starlight doet het zelfs nog een tandje lager om vervolgens over te gaan naar het slot van disc 2 in de vorm van groepsknuffel Farewell And Goodnight.

En na die knuffel is dit avontuur al weer ten einde. En daarmee leverden de Smashing Pumpkins 5*-album nummer 3 op rij af.
Als ik tussen die 3 moet kiezen is de keuze bekend gezien mijn top 10: Siamese Dream wint het dan licht van dit Mellon Collie.
Misschien toch vanwege het feit dat het hier een dubbelaar betreft en omdat ik Siamese Dream puntiger vind.
Maar ja dat album heeft Ruby dan weer niet...............

Dit album moeten ze een grote waarschuwingssticker op plakken: Pas op, verslavend!
Ik weet het nog 3 maanden geleden:
Hee Muse naar Pinkpop! Dat hoef je mij maar 1x te zeggen, de rest van de line-up kan dan nog zo bagger zijn, maar ik moet dan proberen te gaan. Die line-up die was dus verre van bagger. De Pumppkins als hoofdact?
Ohja dat is dat ene bandje van de grunge periode die ik nooit zo kon waarderen, omdat die zanger van die vage noten uit zn strot probeert te persen. Ach, je kan bij een eindact toch niet je kop houden en voor je uit staan staren. Opnieuw proberen dan maar. Eerst natuurlijk Gish en Siamese Dream. Verrek, die stem past eigenlijk best goed in de muziek. Na heel wat luisteren was het zover, de Pinkpopgig. WOW! Die was toch wel erg strak. Eenmaal weer thuis; Hee, een dubbelalbum ook nog es een keer. Je kunt ook overdreven he, een uurtje Pumpkins is wel genoeg he! Maar nee, blijkbaar niet. Dit album leek zelfs iets mooier, complexer, harder en zachter dan Siamese Dream. Tot vandaag aan toe het album steeds per cd geluisterd, dus OF cd 1 OF cd 2. Dit leek me genoeg, anders zou het weleens overkill kunnen worden toch? Ach, ik had vanavond niks te doen en na deel 1 gewoon deel 2 erachteraan gegooit. Hee, dat gaat eigenlijk best goed. Eerlijk gezegd had ik het niet eens door dat ik alweer 2 uur verder was. Het enige punt dat ik misschien kan maken is dat de volgorde opo disc 2 wat anders mocht. Na X.Y.U is het wel erg jammer dat er op die laatste 5 nummertjes nog niet 1 beukertje zit ofzo, alsof alle energie na X.Y.U weg was. Nu ja, gelukkig zijn het topnummers. De afsluiter vind ik echter nog niet superbijzonder, maar wel gewoon goed. Ook valt het me op dat ik elke keer nog steeds zo ondersteboven ben van X.Y.U. Ik ben toch Tool gewend en Muse? Dit is lekker geweld en gewoon goed rocken, maar wat is hier zo bijzonder aan? Ik weet het niet, maar het werkt wel.

Hoogtepunten: Hee, wat is dat nu weer voor vraag. Goed, daar gaat ie dan: Tonight Tonight, Jellybelly, Zero, Fuck You, Porcelina, Scorched Earth, X.Y.U.
Minpunten: Nog zo'n stomme vraag! Farewell and Goodnight lichtelijk? Nee, eigenlijk ook niet.

Een dubbelalbum dat volledig boeit. Dat is me eigenlijk alleen maar gelukt met Ayreon - The Human Equation en zelfs die niet volledig.

Ciijfer? tsja, een 5* is wel heel veel he? dat moet toch ook geen gewoonte worden. Nu vooruit 5* voor deze keer dan, omdat ik moet bekennen dat ik vooral vanaf na Pinkpop toch 3 kwart van mijn muzikale tijd besteed aan SP muziek.
Oja, tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik het Pumpkins materiaal tot nu toe alleen op mn pc heb. Geen flut mp3 natuurlijk, FLAC uiteraard. Tsjah ik spaarde voor mijn vakantie naar Spanje (over 2 weken) en ik wil ook nog steeds Twin Peaks serie. Maargoed, als ik mijn geld weer es ergens anders aan kan besteden moet ik minimaal MC en SD maar in huis halen dacht ik zo.

Ik ben alweer uitgeschoten in lengte met dit bericht zie ik, oeps.

Dubbelalbums, of je geniet er van of je zit heel de tijd op de Skip-button te rammen omdat er te veel nummers op staan. Geslaagde dubbelalbums zijn The White Album van The Beatles, Songs in the Key of Life van Stevie Wonder en Stadium Arcadium van Red Hot Chili Peppers. Maar nu kan ik daar ook Mellon Collie and the Infinite Sadness van de Smashing Pumpkins aan toe voegen, want wat is dat een geweldig album!

Ik kende de band al wel van de bekendere nummers en ik heb Teargarden by Kaleidoscope Vol.1 op CD en heb dit album dus gedownload. Ik dacht: Dit is een lang album en hier zul je alle gezichten van de band wel zo´n beetje kunnen horen, want 2 uur heel de tijd rocken is bijna onmogelijk. Mooie opening en dan gelijk Tonight, Tonight, geweldige drumpartijen van Jimmy Chamberlin die zijn snare drum op dit nummer zeker niet onberoerd laat. En dan komt er compleet het omgedraaide, namelijk Jellybelly. Het begin klinkt net alsof een metalband aan het werk is en het beukt echt enorm! Dit dubbelalbum heeft echt extreem veel variatie en heeft ook geen last van fillers, ik hoef niks te skippen.

Dit album is 2 uur lang genieten, voor iedereen die Rock een warm hart toedraagt zal er zeker wel iets van zijn gading op te vinden zijn. Er zijn namelijk enorme beukers op zoals Jellybelly en Bodies, maar ook nummers met progressieve elementen zoals Porcelina of the Vast Oceans dat 9 minuten lang is! Is dit het beste album van de jaren ´90? Ik denk het bijna wel. En de download wordt natuurlijk vervangen door de originele CD, maak je geen zorgen. 5 sterren en een plek in mijn top 10.

Met volle teugen.

Als puber sleepte een album als deze mij door de ellendig lange busreizen in Friesland. Voorbijrazende weilanden, met jellybelly op de achtergrond. Toen ik deze draaide van de week voelde ik me enigszins sentimenteel. Een meesterwerk!
Ik dank de meeste muziekkennis toch echt aan deze site. En ook platenmaatschappijen zijn blij, aangezien dit heeft geleid tot een uit de kluiten gewassen muziekcollectie...

alles tussen zoetsappige hijg tracks en scheurende gitaren met nummers als Bodies en bonus track Set the ray to Jerry als hoogtepunten. De bonus tracks zijn opnieuw vaak weer erg sterk!

Ik ben geen grote fan van Billy Corgan's stem. Het punt is echter dat de man bijzonder goede composities ten gehore heeft gebracht, muzikaal dan, want vocaal trek ik het niet altijd. "Mellon Collie and the Infinite Sadness" is dan ook een intrigerend album en een ambitieus project van Corgan en de zijnen. Achtentwintig nummers verdeeld over twee cd's. Het album kent een goede balans tussen hard en zacht, waarbij van de harde nummers "Bullet with Butterfly Wings" mijn favoriet is en van de zachte nummers ik "1979" heel mooi vind. Gitarist James Iha laat overigens horen dat hij een uitstekende snarenplukker is die samen met Corgan hele fijne riffs produceert. Dus ondanks dat de stem van Corgan me regelmatig tegenstaat vind ik "Mellon Collie and the Infinite Sadness" best genietbaar en ik snap dat liefhebbers/fans van The Smashing Pumpkins dit album een warm hart toedragen.

Uitgaande van bovenstaande originele LP indeling luistert Mellon Collie and the Infinite Sadness net weer anders. Het wordt zo meer en meer een conceptplaat. Te beginnen met the Dawn. Een verzameling rustige nummers onder die kop is logisch en klinkt alles bij elkaar erg mooi. Hoogtepunt is Tonight, Tonight. Wat verder op de dag is het Tea Time, wat gelijk een compleet andere insteek biedt, namelijk de rauwe grunge rock van Jellybelly en Bodies: iedereen wakker! Here Is No Way heeft een fijne gitaar(-basis). Dan een volgend hoogtepunt: Porcelina of the Vast Oceans, een prachtig nummer waar het mooie en melodieuze van deze plaat op samenkomen.

The Dusk begint logischerwijs met vampires op het harde en erg goede Bullet With Butterfly Wings. Toch wordt de ondergaande zon van de mooie achterhoes hierna begeleidt door fraaie melodieën in de volgende songs. Uiteindelijk eindigt the Dusk toch chaotisch met Tales of a Scorched Earth.
Daarna komt the Twilight met gelijk dat geweldige nummer 1979. De rest van de muziek is rustig en speels, soms even saai, maar eindigt wel met de tekst: We Only Come Out At Night. Tijdens Midnight worden wij verwend met een trio van fantastische rocksongs: Where Boys Fear To Tread, Zero en An Ode to No One (Fuck You). Dit Midnight is het absoluut briljantste stuk van deze plaat: rauw, goor en steengoed. Hierna sluit de plaat fraai af met Starlight, terug te zien op de hoes van de plaat. De 2 bonustracks voegen zeker wat toe aan de drie mooie laatste nummers van het album.

Mellon Collie and the Infinite Sadness is een prachtplaat. Er staat hele mooie muziek op, intense muziek, harde rock of alles door- en in elkaar. Tussen de grote hoeveelheid erg goede tot geweldige songs staat af en toe een 'aardig' nummer, maar 'overall' lukt het de band hier op 2 CD's of 3LP's regelmatig het hele hoge niveau van de voorgangers vast te houden. Een prestatie op zich.

Door de opkomst van de cd heb je de mogelijkheid om ruim een uur aan muziek aan de consument aan te bieden in plaats van de 45 minuten die gemiddeld voor een elpee staan.
Geschrokken zetten een aantal artiesten er nog een paar b-kantjes op, of geven ze een bonus zoals The Cure met Disintegration.
Guns N' Roses pakt het op zich slim aan; twee verschillende albums tegelijkertijd uitbrengen, met op beide een aantal geweldige songs.
Smashing Pumpkins slaat hier echter de plank wel mis met een dubbelalbum.
Na het geweldige Siamese Dream (welke qua titel en albumhoes geschikter zou zijn voor een dubbelaar) was magisch, en ja ze hadden het in zich om zichzelf te overtreffen.
Voor mij zit er toch wel teveel werk op die van mij inderdaad beter dienst kon doen als prima b-kantje.
Het vervelende is dat mijn aandacht halverwege wel verzwakt, met zo nu en dan een opleving.
Eigenlijk hetzelfde verhaal als The Fragile van Nine Inch Nails, al kan ik mij bij Trent Reznor wel voorstellen dat er bewust gekozen is voor een minder gemakkelijke weg.
Billy Corgan lijkt mij wel de persoon die voor de grote doorbraak ging, al maakt de rest van de band een verveelde indruk; mede vanwege disinteresse en drugsgebruik.
Vanwege de grote uitschieters als het rustige Tonight, Tonight en 1979, en de geweldsuitbarstingen Zero en Bullet with Butterfly Wings krijgt deze verdiend nog een hoge waardering.
Conclusie voor mij is wel dat de toppers voornamelijk op de eerste disc zitten, en daar zelfs erg in het begin.

Vandaag 25 jaar geleden kwam hij uit. Ik kocht hem bij de Free record shop in Beverwijk en wat een plezier heb ik hier aan gehad en wat was ik verbijsterd dat het maar door ging met alleen maar topnummers en dat 2 cd’s lang. Dit is echt mijn topalbum allertijden! Bedankt Billy!

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Het is duidelijk geen album die even tussendoor beluisterd. Dit is er één voor de lange adem. Stemgeluid is vanwege de nasaliteit even wennen en niet direct heel prettig eerlijk gezegd. Bij het beluisteren had ik bij het begin nog wel een prima gevoel, maar het gerag bij Jellybelly staat me tegen en dat gaat daarna nog wel even verder op die wijze. To Forgive is dan weer beter behapbaar. Daaronder vallen ook Cupid de Locke, Galapogos, Take Me Down en 1979. Maar ja, die stem kom je dan weer niet zo snel vanaf.