The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)

Mij ook, ik leerde ze kennen bij Gish, en ben grote fan van de eerste twee platen. Ik beschouwde Mellon Collie destijds als een teleurstelling en dat doe ik nog steeds. Het speciale was er hier wel af. Volgens mij heb ik dat hier al een paar keer gezegd, maar het zit me hoog. Infinite sadness inderdaad

Ik kende die bands al wel. Nirvana ging rond in mijn vriendenkring voordat Teen Spirit als single verscheen en Ten ging ook rond. Het deed me niet zoveel. Later is het me gewoon gaan tegenstaan omdat we ermee doodgegooid werden. Bovendien was ik heel erg druk met het verzamelen van underground metaldemo's en cd's. Daar ging veel geld aan stuk. Af en toe nam ik wel ander spul mee. Uit nieuwsgierigheid en omdat het allemaal gewoon kon toen. De laatste tien, vijftien jaar ben ik al die dingen weer aan het herontdekken.

Dat megalomane is nu juist wat ik leuk vind aan Mellon Collie. De hoes vind ik ook prachtig. Echt de enige reden dat ik dit ding kocht. Gish en Siamese Dream vind ik ook tof trouwens.

Oh help... Zometeen komt er ook nog iemand een bijdrage doen over het feit dat hij de Pumpkins ooit nog heeft gezien in het buurtcentrum van Surhuisterveen, en dat hij is afgehaakt na het commerciele succes, omdat de muziek dan blijkbaar ineens altijd minder wordt... Natuurlijk was de jeugdige onbezonnenheid er af bij deze plaat, natuurlijk is de verrassing deels weg, en natuurlijk klinkt het anders dan Gish, maar ik prijs juist de schaamteloze en tomeloze ambitie van deze dubbelaar. Megalomaan inderdaad. Van hoesconcept tot de laatste noten van Farewell Goodnight. Juist DAT maakt het WEL een verrassende plaat. Maar ook ik val in herhaling hahaha.

Heeft op zich niks te maken met commercieel succes maar met hoe je door commercieel succes van een band niet altijd meteen met hun mogelijk beste werk in contact komt. En verder met hoe dat succes bij sommigen naar het hoofd kan stijgen en de muzikale richting kan bepalen van een band. Billy Corgan waande zichzelf ook poëet en ging bundels uitgeven die alleen gewaardeerd werden door een kleine groep die-hard fans.


Dat is allemaal prima. Maar mij verraste het in negatieve zin.

Ben het helemaal met je eens dat het Billy op een gegeven moment allemaal naar zijn kale bolletje is gestegen. Zeker na Mellon Collie is dat op bepaalde momenten hopeloos geescaleerd. Erg jammer. En ik denk dat je een punt hebt dat het hem ook al parten speelde bij het maken van Mellon Collie, alleen hebben we beide een andere interpretatie over het eindproduct

Ik zie Mellon Collie, en eigenlijk ook Siamese Dream al, toch wel als platen waarop Billy Corgan zijn gepijnigde megalomanie nog kon aanwenden om met hyper-ambitieuze platen te komen, die het desondanks nog waar wisten te maken ook. En in vergelijking met vele andere '90s altrock-debuutplaten, vind ik ook Gish al zeker geen kleinschalige plaat. Het heeft er bij hem gewoon altijd ingezeten.

Want ja, Billy was in die tijd natuurlijk een echt trekpaard dat tot het uiterste ging om alles wat in hem zat eruit te persen, dus ondanks de schaalvergroting vind ik het lijntje van Gish naar Mellon Collie toch een natuurlijke/niet-artificiële. Voor mij brak Billy pas op Adore zijn beide schouders onder het gewicht van zijn eigen ambities (het was ook wel een onhoudbare werkwijze op de lange termijn), maar Mellon Collie vind ik nog een wonderlijke, meeslepende tour de force. Onlangs nog eens in de auto gedraaid tijdens een lange rit en de tijd vloog voorbij.

Billy Corgan is gewoon een jaren '90 progrocker. Hij is bijvoorbeeld ook een enorm fan van Rush.

The Smashing Pumpkins waren met dit ambitieuze album groot geworden al vind ik de voorganger iets beter. Ik denk dat Billy Corgan het moeilijk had met zijn sterrenstatus en daarna een meer ingetogen en erg melancholiek album uitbracht. Daarna hebben de Pumpkins (lees Billy Corgan) nooit meer het niveau van de eerste 4 albums bereikt.

Ik heb de vinylversie. Prachtige driedubbelaar, met boekje. De volgorde is hier heel anders wat het echt een andere plaat maakt. De rustige nummers bij elkaar en de harde nummers bij elkaar. Op een enkele uitzondering daargelaten. Was even wennen want ik ken hem als de oorspronkelijke dubbel-cd maar bevalt me zo heel goed. Want, als ik zin heb in rustige Pumpkins zet ik een rustige plaatskant op, heb ik zin in harde(re) Pumpkins zet ik een harde kant op.

Ik ben al vanaf het moment dat deze plaat uit kwam fan van dit album. Geen nummer teveel wat mij betreft. Belachelijk ambitieus, pompeus en pretentieus? Absoluut, maar dat is juist ook de kracht van deze plaat. Het blijft me verbazen dat iemand die in deze periode zoveel fantastische nummers schreef (ook veel van de b-kantjes van de singles van deze plaat zijn heel tof) later zoveel matige platen heeft gemaakt. Adore vind ik nog geweldig, Machina gedeeltelijk maar niks van het nieuwe(re) werk kan me boeien.

Tof trouwens dat die gigantische reissues op Spotify staan. Ik ben benieuwd naar de Machina reissue.

Vandaag 25 jaar geleden kwam hij uit. Ik kocht hem bij de Free record shop in Beverwijk en wat een plezier heb ik hier aan gehad en wat was ik verbijsterd dat het maar door ging met alleen maar topnummers en dat 2 cd’s lang. Dit is echt mijn topalbum allertijden! Bedankt Billy!

Ah, de grootse plannen van de Pumpkins. Zal de eerste keer niet zijn dat daar niks van terecht komt.

En dan nog? Als je kijkt naar wat hun laatste albums zijn geworden dan vind ik dit wel heel erg ambitieus en denk ik 'Billy, doe nou niet'.

I-DEN-TIEK aan mijn gedachten!!!
Al blijf ik na al die teleurstellingen altijd wel weer benieuwd. Maar laten ze nu eerst eens die Machina heruitgave voor elkaar krijgen....

Teargarden by Kaleidyscope: 44 nummers zou het gaan worden. Op hoeveel is het gestrand?

En inderdaad: wanneer die heruitgave van Machina? Billy roept iets te snel voor zijn beurt lijkt het wel, en om dan straks nummers te willen verkopen onder de noemer Mellon Collie part 2 vind ik nu niet bepaald een slimme zet. Ik denk dat de messen nu al geslepen worden.

Vinden jullie het ook niet een beetje goedkoop dat Corgan nu al over zo'n project begint terwijl Cyr nog niet eens in de schappen ligt? Alsof dat slechts een tussendoortje is. Dat is het hopelijk ook, maar dat terzijde.

Een man van het momentum! en zo is het maar net

Porcelina Of The Vast Oceans (Remastered 2012) - YouTube en dit blijft voor mij ook een heerlijke trip.

Heerlijk gevarieerd album van de Pumpkins. Van lieve liedjes tot metal en alles daartussen komt langs. Mogelijk had het met minder nummers een beter album kunnen zijn, maar ik vind de ambitie wel leuk. De bekendste nummers zijn niet per sé de beste nummers van dit album. Het verbaast me wel dat X.Y.U. zo weinig genoemd wordt als favoriet.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Het is duidelijk geen album die even tussendoor beluisterd. Dit is er één voor de lange adem. Stemgeluid is vanwege de nasaliteit even wennen en niet direct heel prettig eerlijk gezegd. Bij het beluisteren had ik bij het begin nog wel een prima gevoel, maar het gerag bij Jellybelly staat me tegen en dat gaat daarna nog wel even verder op die wijze. To Forgive is dan weer beter behapbaar. Daaronder vallen ook Cupid de Locke, Galapogos, Take Me Down en 1979. Maar ja, die stem kom je dan weer niet zo snel vanaf.

Ik ken geen album dat zo divers is als Mellon Collie. De echt harde nummers kan ik een stuk minder hebben dan de paar nummers die Reijersen hierboven noemt. Dit album is één grote rollercoaster. Ik kan er geen 5* voor geven, maar de artwork en sfeer op deze plaat blijft me pakken.

Voor mij persoonlijk het beste album allertijden. Hier zit echt alles in verwerkt. Billy corgan heeft geprobeerd om het meest prestigeuze, megalomale en absurde album ooit te maken. En ja, dit is imo zeer gelukt.
Metal, rock, new wave, goth-rock, grunge, ballads, pop, indie, shoegaze- bijna ieder genre dat ik adoreer zit in dit album verwerkt. Is het een lang album? Ja. Maakt dit uit? NEE!
Het is ook een album dat kleur gaf aan de 90's door zijn eigenzinnigheid. Dit album was zijn tijs ver vooruit.
Ik kan hier wel ff mn favoriete nummers neerzetten maar eigenlijk doe ik de andere zo te kort.

Een melanomaal album? Dat moet je toch eens uitleggen.

Hij bedoelt megalomaan.

klik

Spelfoutje oepsss

De komende week staan de eerste drie albums van de Pumpkins op het programma. De eerste GISH waarnaar ik zelfs mijn MovieMeter account heb vernoemd, kocht ik direct nadat hij het daglicht zag. Daarna volgde het geweldige Siamese Dream en deze dubbelaar die ik destijds nogal pretentieus en wisselvallig vond. Bij het teleurstellende Adore haakte ik af en heb verder ook niets meer gekocht van ze. Het momentum was voorbij. Eerst is Gish aan de beurt.

Och. Och
Ik wilde dat ik jou was.
Ik zou zo graag dit album weer voor de 1e keer luisteren zeg
Veel plezier alvast! Teleurgesteld zal je zeker niet worden

Ook al jaren in het bezit en ook al jaren niet meer gedraaid. Op een gegeven moment had ik het wel gehad met een aantal albums. Waaronder deze. Kwalitatief meer dan uitstekend, maar ik kwam er maar moeilijk doorheen. Nu weer eens er bij gepakt en dit weekend laten draaien en verdomd hij komt wel weer lekker binnen nu. Blij hem weer eens gehoord te hebben, en ik zal hem een weer wat prominenter plekje in de verzameling gaan geven. 4 sterren voor nu.

Wisselvalligheid troef toch op dit 3e album van de Pumpkins. Na het Opus Magnum Siamese Dream volgde deze. CD 1: Dawn to Dusk en CD 2: Twilight to Starlight, ongetwijfeld een conceptalbum, maar te hoog gegrepen vind ik. Met het weglaten van een fors aantal matige songs (alles na de track X.Y.U. onder andere) had je met 1CD een veel beter album overgehouden. Maar Billie Corgan besloot anders, en dat mag.
Adore was mijn laatste CD die ik later zelfs heb weggedaan, maar er is daarna nog een bak muziek verschenen. Hoewel de beoordelingen daarvan matig zijn zo te zien.

En dan By Starlight missen vind ik wel een erg slecht idee

Op zich snap ik de berichten over "de plaat is te lang" wel, maar ik ben het er -verrassing- niet mee eens. met name de uitloop na XYU vind ik een heerlijke "landing". By Starlight vind ik magisch, Lily is een leuk niemendalletje, maar Beautiful is toch ook niet te versmaden. En zo kabbelen we in het midden van de nacht rustig naar de laatste pianoklanken van Farewell & Goodnight....

Corgan noemt Siamese Dream een popalbum. Korte nummers met een simpele structuur. Vergelijkbaar met het eveneens poppy Nevermind van Nirvana. SD was Butch Vigs belofte een doorbraakalbum te maken. Wat hem met Gish niet gelukt was maar met Nevermind wel. Publiek en pers konden Gish niet goed plaatsen.

Bovendien bleek dat toen Butch Vig Teen spirit aan Corgan liet horen hem twee dingen opvielen. Ten eerste dat het een rip off was van Bostons More than a feeling. Corgan was een grote Bostonfan, in het bijzonder van het genie Tom Scholz en het sonische geluid dat hij in de studio creëerde. Ten tweede dat het harde gitaargeluid in het intro gejat was van Corgan zelf tijdens de opnamen van Gish. Vig gaf dat toe, hij had de instelling van de effecten als template opgeslagen en toegepast bij het maken van Nevermind. Dus Vig had wat goed te maken in de ogen van Corgan.

Ondanks het succes van SD bleef de verstandhouding tussen beide mannen stroef. Dus werd Flood gevraagd voor Mellon Collie. Wat Corgan aansprak was zijn andere manier van werken. Vrijwel alle drumpartijen werden uit jamsessies gehaald waarbij alle andere geluiden werden weg gefilterd. Om later weer toegevoegd te worden. Dit geeft dit album zijn live vibe.

Verder wilde Corgan geen eindeloze overdubs van gitaren maar meer tijd besteden aan de opbouw van de nummers zelf. Dat verklaart het verschil tussen het poppy SD en de rock opera die MC uiteindelijk werd. Hij wilde meer op Queen lijken hoewel hij dat voor zichzelf hield. Want hoe kun je nu een alternatief muzikant zijn en van Queen houden? Dat zouden de fans nooit begrijpen. Die waren op zoek naar een nieuwe Cobain of zelfs nog naar nieuwe Curtis.
Binnen die smalle marges moest Corgan zijn weg vinden. Dus is het niet verbazend dat MC sommige mensen minder aanspreekt dan het commerciële en makkelijk in het gehoor liggende SD.

Hoewel bij SD al gekozen moest worden uit een groot aantal nummers was de keuze bij MC nog groter. Uiteindelijk viel de keuze op het criterium dat de nummers bij moesten dragen aan het idee van een conceptalbum. Dat betekende dat zeker de helft van de nummers afviel. Zij kregen uiteindelijk een plekje als b side of op een verzamelalbum vol rareties.
Het waren jaren met een creatieve en productieve piek. En zoals later bleek, iets dat eenmalig zou blijken te zijn.