The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)

Ik luister nog relatief kort naar deze band die met deze CD mijn hart wel veroverd heeft. Zeer mooi allemaal. Rustig, stevig, melancholisch; het heeft alles wel in zich.
Snel wat meer materiaal van hen opsnorren. Te beginnen met het oudere werk, natuurlijk .

Uitstekend album, deze dubbelaar!

Wel iets te lang geleden dat ik dit echt luisterde, in mijn puberjaren. Met Sonic Youth mijn lievelingsband van destijds.

Mellon Collie & The Infinite Sadness heeft ook zoveel songs, zoveel te kiezen- fel(ler), zachter. Dromerig, dan weer schel. Veel goede songs.

Prima album. En met twee cd's natuurlijk ruim bediend als liefhebber. Toch ook wat waard in deze tijden.

Inderdaad een mooi album, met voor ieder wat wils... zeker geen saai album!

Een dubbel cd, en dan nog geen één slecht nr. Sterker nog, allemaal geniale nr.s!

Als er één album is waar het woord 'geniaal' op z'n plaats is, dan is het hier wel. Het openingsnummer is een van de mooiste instrumentals die ik ken. Twilight to starlight is mijn favoriete zijde: de moodswings zijn er extremer als op dawn to dusk.

Ik draai de plaat nog zelden, maar het lezen van de songtitels bezorgt me al koude rillingen. Mede omdat ik 15 was toen Mellon Collie uitkwam, heeft deze plaat een bovenaardse betekenis voor mij. Het is de plaat waar ik mijn jeugd aan ophang. Hoewel de Pumpkins erna ook zwakkere platen uitbrachten, zal ik hen eeuwig dankbaar blijven voor dit meesterwerk.

Fantastisch album! Was al altijd helemaal weg van de Smashing Pumpkins toen ik nog op de middelbare school zat. Toen deze uitkwam studeerde ik net. Voor mij als fan was het geweldig dat dit een dubbelaar was.
Absolute favoriet: Thru the eyes of ruby.

Ik kan me nog goed herinneren dat dit een van de albums was waar ik zo op zat te wachten dat ik hem op de dag dat hij uitkwam al had.

Indrukwekkende prestatie van voornamelijk Billy Corgan. Daarna was de inspiratie van hem misschien een beetje opgedroogd. Ik heb de groep kort na de release van deze plaat aan het werk gezien in Flanders Expo, het was één van de beste concerten die ik heb gezien, al is Flanders Expo geen leuke zaal...

Hun laatste album dat het luisteren waard was, het was dan ook meteen 1 van hun beste albums.
Welke band brengt tegenwoordig nog een dubbelcd uit met de kwaliteit die dit album heeft.
Cd1 is non-stop geniaal, cd2 ietwat minder maar toch nog hardstikke goed.
De vocalen van Billy Corgan kunnen sommige mensen op de zenuwen werken, maar ik vind ze goed bij de muziek passen en kan me er ook geen andere vocalen bij voorstellen.

Beste nummer van deze cd is imo "Porcelina of the vast oceans".

Hmm I have to go ahead and disagree with you here. Ik vind Adore ook nog een zeer goed beluisterbaar album (dat je misschien een paar keer moet luisteren om te waarderen).

Maar ik ben het met je eens dat het zeker 1 van hun beste albums is (zoniet beste)

Uit welke film komt dat ook alweer?

Verder ben ik het wel met je eens. Adore is zeker beluisterbaar en zo af en toe trek ik zelfs Machina nog wel. Desalniettemin blijft MCIS wel hun magnum opus (alhoewel ik tegenwoordig eerder Gish of Siamese Dream opzet).

Gewoon 1 van de beste albums ooit. Punt uit !
Zo mooi worden ze niet vaak gemaakt. De enige concurrentie van dit album op dit gebied zijn Siamese dream en Gish. En Siamese wint het meer vanwege de herinneringen bij mij. Wat een topband.
Hierna werd het inderdaad minder, en ik ben blij dat ze er op een gegeven moment mee gekapt zijn. Altijd beter dan doorgaan en bagger afleveren.

Met dit album heb ik de Pumpkins leren kennen en was het begin van mijn eerste stapjes in de rockscene (ik was toen 14). Ik weet nog dat ik bij mijn nichtje langskwam en ze me dit album liet horen en ik er niks aan vond. En paar maanden later zat ik zelf in de rockscene en heb ik dit album grijs gedraaid. Lang geleden dat ik er naar geluisterd heb. Ze hebben het niveau van dit album nooit meer gehaald. Heel spijtig.

geniaal!

Deze cd heb ik echt helemaal grijsgedraaid, hoewel dat natuurlijk onmogelijk is, maar anders weet ik 't even niet te zeggen. Ongelofelijk mooie melodieën worden afgewisseld met gierende aanvallen op je trommelvliezen, maar zelfs daarin zit nog enorm veel verfijning. Eén van m'n favoriete cd's ooit, zonder twijfel.

Wat een geniale plaat zeg. Zoveel nummers en bijna allemaal zijn ze goed. Het favoriete moment op dit album is in het nummer XYU. Corgan schreeuwt 'And into the eyes of the jackyl I say ka-boom' en dan volgt er ook een muzikale ka-boom. Misschien een beetje cliché, maar zo verdomd effectief. 4,5* voor dit meesterwerkje. En of ie nou beter is dan Siamese Dream, ik ben er nog niet helemaal uit.

Ik vind 'm zonder enige twijfel beter dan Siamese Dream. Ik denk dat dat komt omdat bij Mellon Collie de band vrijwel alle basis-tracks live heeft opgenomen. Dat heeft tot gevolg dat ze zich direct aan elkaar hebben kunnen optrekken, waardoor een extreem geladen intensiteit ontstaat. Dat hoor je in die specifieke vorm op SD geen enkele keer terug. Bovendien vind ik SD in vergelijking wat te gelikt qua geluid. MC klinkt daarentegen zowel ruwer (Bodies, Tales of a scorched earth) als ook geraffineerder, luister alleen al naar de soundscapes van 'Porcelina', 'In The Arms Of Sleep' en 'Thru The Eyes Of Ruby' en 't is gelijk duidelijk dat het klankpalet veel breder en dieper is. En dat er af en toe 'n wat minder moment op zo'n lange dubbel-cd staat, neem ik graag voor lief; MC neemt me echt mee op een geluidstrip terwijl SD - hoe goed ik die ook vind, want dat is 'ie zeker - voor mij iets te studiogebonden blijft.

zero = 1 van de mooiste nummers van deze plaat en ook een van de mooiste nummer ever al zeg ik het zelf

Een puike prestatie natuurlijk, om 28 nummers (en nog het nodige extra op de singles) te schrijven, Corgan had aan inspiratie blijkbaar geen gebrek. Toch is ook op 'Mellon Collie...' wel enigzins de spreuk 'more is less' van toepassing, want hoewel een aantal nummers pareltjes zijn, en onder het beste wat de Pumpkins hebben geschreven, na een tiental jaar is toch ook wel duidelijk geworden dat behoorlijk wat nummers op deze dubbelplaat skippable fillers zijn.

Opmerkelijk genoeg heeft nog niemand hier het gehad over de 2 bekendste singles, en wat mij betreft ook de beste nummers van het album, 'Tonight, Tonight' en '1979', waarbij de laatste het voordeel heeft over mijn geboortejaar te gaan. Altijd leuk.

Natuurlijk staat er meer moois op, en met name de rustiger nummers kunnen me bekoren. 'Galapogos' bijvoorbeeld, zo'n hemels nummertje. Of 'Beautiful'. Of 'Stumbleine'. Of het instrumentale titelnummer. De 'schreeuwnummers' liggen me dan weer een stuk minder.

Het blijft knap, zo'n 2 uur durende dubbelaar, maar als ik ook mijn voorkeur moet uitspreken, zal ik toch voor 'Siamese Dream' gaan, een plaat waarvan elk nummer klopt. Hoewel ik 'Mellon Collie' dan wel weer boven 'Gish' kwalificeer.

Hierna heb ik nog Adore aangeschaft, maar dat was zo'n afknapper dat mijn interesses andere (muziek)kanten op ging...

Toch 4 sterren.

Er staan een paar zeer goede nummers op, maar ik heb toch het idee dat ze beter één cd hadden kunnen maken met daarop het beste van dit dubbelalbum.

Wat een onzin. Ik moet er niet aan denken dat de helft van de nummers op deze cd nooit zouden worden uitgebracht.

Helemaal mee eens! En natuurlijk staan er wel wat 'mindere' nummers op, maar die dragen bij aan een geheel dat meer is dan de som der delen en geven 't bovendien ook extra kleur. Gewoon zo laten dus.

Pardon? Dit album is The White Album van deze/onze/mijn generatie! Sommige nummers zijn wel ietsjes minder, maar ik ben hier groot mee geworden.

Bij The White Album vind ik ook dat ze beter één album hadden kunnen maken met de beste nummers. Zie ook http://www.musicmeter.nl/?album=2025


Grappig. Precies dezelfde opmerking bij The White Album, maar dat is natuurlijk te begrijpen. Ook hier: zet de sterkste nummers op de ene cd, de andere nummers op een andere, dan kan jij allebei kopen en ik alleen de eerste.

Overigens vind ik bij dit album dat de kwaliteit van de nummers onderling minder verschillend is dan bij de Beatles. Op The White Album staan echt een aantal zwakke nummers. Hier valt dat wel mee.

alhoewel dit (dubbel)-album een geheel andere sfeer uitadement dan "Siamese Dream" is dit een zeer waardige opvolger, zeer sterke songs hierop, ik trok mijn ogen (lees: oren) nogal open toen de piano-intro begon als ik de cd voor het eerst beluisterde, Pumpkins waren fenomenaal ja 5

Wist al een tijdje dat dit een vette plaat was, maar nu ik hem weer eens onder het stof vandaan heb gehaald... WOW! Dit album is écht goed...

Ik heb deze plaat altijd zo graag mooi willen vinden en er staat ook werkelijk schitterende muziek op maar die word me toch vergald door schelle, snijdende stem van Corgan. Heel erg jammer

jezus, ik heb dit album al weer veel te lang niet gehoord. Eenmaal in die schuifla blijkt dat de kwaliteit voor mij nog steeds enorm hoog is. Ontzettend lekker afwisselend album!
Elk nummer is overigens op z'n sterkst als je het gehele album hoort. SUPER 4,5*

de beste van de pumpkins , maar ik heb een hekel aan het gekweel van die kale zanger , ik vind de ballads prachtig en sfeervol , vooral de 2 de cd , maar als ze zo doordeweeks beginnen te rocken vind ik het zwak , over de muur getilde groep net als nirvana , maar die james iha kan schitterend gitaar spelen