Rainbow - Long Live Rock 'n' Roll (1978)

Vandaag eens de rough mixes onderwerpen aan een luisterbeurt. Het album " opent" dan met Lady of the lake met een minieme keyintro. Sensitive to light heeft een verschil in een Blackmore riedel maar verschilt niet in speelduur. And so on.
Afijn, het is een " zoek de 10 verschillen" opdracht, best grappig als je het album goed kent.

Long live Rock n Roll was volgens mij vanaf 77 een vast onderdeel van de set die ook met Bonnet en Joe Lyn Turner werd gedaan.

Je hoort dat de stijl t.o.v. Rising wat aan het veranderen is.

Long live is een basisnummer, de solo vind ik wel innovatief, het nummer is basic Rock n Roll

Lady of the Lake is een juweeltje met prachtige zang en prachtig slepend gitaarwerk, mooie melodie

LA conection is weer een beetje standaard zoals Blackmore er meer heeft gemaakt

The gates of Babylan is een absolute mijlpaal, een prachtig intro van David Stone, innovatieve songstructuur aangevuld met keyboard partijen en strijkers en een passage met solo die voor mij als een van de beste in de wereld geldt, prachtig drumwerk en eindigend met een viool, meesterlijk

Kill the King meesterlijk, fantatisch intro, up tempo, Powell die tegen het ritme een upbeat geeft in het midden, briljante solo en natuurlijk Ronnie.

The Shed kan ik persoonlijk erg genieten, vet intro, lekkere rif, Dio die het tot een mooie melodie smeedt, stukje improsatie die toch weer melodieus eindigt

Sensitive to light doet me vrij weinig

Rainbow eyes, sfeervol , mooi gezonden met kamer orkastje

Eigenlijk maar een nummer waar we David Stone onderscheidend in horen

Eens over Gates Of Babylon. Wat een nummer is dat toch. Een hoogtepunt in het genre. Die solo, en die akkoordenprogressie eronder... Magnifiek.

Sterke plaat... op de laatste 2 nummers na dan...
Kill the King is trouwens mijn favoriete nummer van Rainbow.
Na dit album vond ik het bergaf gaan.

Wat Ritchie laat horen op vooral Gates of Babylon is echt vakwerk. Hier heeft hij Yngwie uitgevonden. Het is voor mij één van de beste rock anthem's aller tijden.

RISING heeft bij mij nog net en streepje voor. Maar dit is inderdaad een gaaf album.

Mwa, Gates Of Babylon en Kill The King behoren tot de buitencategorie maar voor de rest draai ik maar matig warm. Long Live Rock And Roll en L.A. Connection vind ik zelfs strontvervelend. Die waren vast al bedoeld voor die ellende die Blackmore met Graham Bonnet ging maken. Eén Dio maakt nog geen drakenzomer.

L.A. Connection deden ze, of beter gezegd deed Blackmore later met Turner dunnetjes over in de vorm van Tite Squeeze op Straight Between the Eyes. Ik kan Rainbow in alle bezettingen t/m Stranger in Us All waarderen. Down to Earth behoort samen met eerder genoemd album tot de minsten maar imo. niet echt ellendig of rampzalig, al gingen de teksten rap achteruit op Down to Earth. Edit: One Man's Meat van Deep Purples The Battle Rages On klinkt ook als een (stront)vervelende herhaling van L.A. Connection.

blijft een wereld album met een top bezetting!

Deze voor een prikje gekocht. Had deze vroeger op LP. Tja Blijft beresterk.

Nadat ik in 1980 via Black Sabbaths Heaven and Hell was gevallen voor de stem van meneer Dio, ging ik zijn eerdere werk uitzoeken. In '81 of '82 kocht ik Long Live Rock 'n' Roll op vinyl met klaphoes. In Dio's chronologie de plaat vóór HaH .
Middenin een foto van fans met spandoek waarop de albumtitel staat vermeld. Later las ik dat dit in werkelijkheid bij een concert van Rush was, een kleine manipulatie dus. Hier is dat helemaal prima.

De vierde en laatste Rainbow met Dio in de gelederen, de band in dezelfde bezetting als op On Stage. Bij verschijnen stond in de Hitkrant (!) een artikel over de plaat, zo wist ik nog, met een lovend verhaal. Vooraf kende ik twee nummers: de titelsong had op Hilversum 3 geklonken en vond ik voor een meezinger goed te doen. Dit dankzij de heerlijke coupletten; het denderende Kill the King was me bekend van de liveplaat; ook in deze studioversie heerlijk, nu met enkele dubbele zangpartijen.

Nieuwe hoogtepunten waren er ook! In Lady of the Lake verwijst naar het verhaal van het zwaard Excalibur uit de sagen rond koning Arthur, de vrouw die het mythische zwaard presenteert. Een lied met prachtige melodieën. De gitaarsolo bestaat uit lange noten, die enigszins oosters aandoen.
De openingsregels van L.A. Connection keerden later terug als er iets grondig was mislukt: "Carry home my broken bones and lay me down to rest. Forty days of cries and moans, I guess I’ve failed to pass the test". Prachtige dichtregels bij een prachtige compositie, helaas enkele malen toepasbaar op mijn leven. In het laatste deel zit honkytonk pianospel, wat ik toen niet mooi vond maar nu wél; doet aan Dio’s jaren bij Elf denken.
Gates of Babylon met z'n toetsenintro van David Stone en oosterse gitaarlijnen is majestueus, over de verlokkingen van het kwaad en het uiteindelijke fatale einde.

Op de B-kant springen twee liefdesliedjes eruit. Hé, was dat niet wat Blackmore vanaf de volgende plaat ambieerde? Sensitive to Light bezingt een prachtige maar ongrijpbare schone jonkvrouw. In het drumsloze Rainbow Eyes zingt Dio niet voluit maar juist ingetogen en liegt zichzelf voor: "She's been gone since yesterday, oh I didn't care. Never cared for yesterdays, were they ever there?" Ja, ze gaan over de liefde maar de teksten hebben een diepgang die normale liefdesliedjes missen. Te moeilijk voor de hitlijsten, de richting die Blackmore vervolgens nadrukkelijk zocht.

Het is uiteraard een stevige plaat, maar wat me hier opeens sterk opvalt is dat de man in het zwart het gebruik van massieve powerchords veelal mijdt, om melodieus om de melodielijnen heen te spelen. Cozy Powell drumt weer herkenbaar de sterren van de hemel en in combinatie met het betrouwbare spel van Bob Daisley staat een basis waarop Blackmore de ruimte krijgt voor zijn melodieuze invulling.

Later verscheen een Deluxe Edition, inmiddels deels op streaming te vinden, waarvan vooral een kort maar fenomenaal mooi intro van Lady of the Lake opvalt; waarom heeft dit de definitieve elpee niet gehaald?

4 sterren. Uitschieters naar boven - net als bij de meestere andere stemmers - 1. Gates of Babylon en 2. Kill the King. Uitschieter naar beneden is Rainbow Eyes, voor mij een voortkabbelend zeiknummer. Gelukkig zit die op het eind, dus gemakkelijk te skippen.

Wat betreft Rainbow eyes kan ik niet anders dan je gelijk geven. Vind het ook helemaal niks. Het had nog kunnen werken als het bij een minuut of 3 was gebleven. Nu duurt het veel en veel te lang.

"voortkabbelend zeiknummer"


Ik vind het werkelijk een ontroerend mooie ballad. Nog even lekker wegdromen na deze fenomenale plaat.

En zo zie je maar weer hoe persoonlijk muziek is en beleefd wordt. Prachtig!

Ik vind persoonlijk deze tikkeltje minder als het debuut album en rising. Maar neem niet weg dat er nog zat op staat om van te genieten.Met de afsluiter rainbow eyes heb ik ook niet zoveel. Uitschieters zijn voor mijn titelnummer,lady of the lake,L.A. Connection en kill the king. Prima album, maar kom net en tikkeltje minder binnen bij me als zijn voorgangers

De laatste van Dio met Blackmore. Het debuut is charmant en met opvolger Rising kan ik uitstekend uit de voeten.
Met de titelsong en Lady of the Lake valt de wat eenvoudige insteek op, niet dat het simpele tracks betreft maar de nummers klinken haast alledaags.
Wie had verwacht dat Dio en Blackmore hun ambities verder zouden uitbouwen komt wellicht bedrogen uit. Het songmateriaal is vrij rechttoe-rechtaan, zeker niet slecht maar het vuurtje wordt niet echt aangewakkerd.
Pas bij Gates of Babylon wordt de interesse enigszins gewekt, het nummer herinnert doet qua structuur wat denken aan Stargazer, een nummer met een Oosterse insteek. Het is een fraaie song.

Met Kill the King is het weer korte halen vlug thuis, een vlot rockende song waar an sich weinig niks mis mee is, maar men zich zeker ook niet weet mee te onderscheiden.
De band doet de titel van de plaat eer aan, echter nergens weet het songmateriaal het niveau van zijn twee voorgangers te evenaren.
Daar kan ook het sfeervolle maar tevens wat saaie Rainbow Eyes niks aan veranderen.

Ik ervaar dit ook wel zo. Blackmore wilde duidelijk een andere kant op met Rainbow, dat was hierop al duidelijk. Wat ook te begrijpen is, want tijden waren aan het veranderen. Zelfs de stem van Dio is op "Kill the King" en "Sensitive to Light" heel anders klinkend door de mix en dubbele vocalen. Alsof nou juist die magische heldere klank van zijn stem niet de bedoeling meer was. Toch is dit album mij even lief als de twee voorgaande studio albums. Ieder jaren 70 Rainbow album heeft zodoende iets anders te bieden. Dat wat jij omschrijft milesdavisjr met "Kill the King", heb ik met "Sensitive to Light", dat meerdere bekende Blackmore riffs bevat.

Als" Kill the King" als doorsnee rock track wordt gezien dan is er maar met een half oor geluisterd.

milesdavisjr schreef:

Dan heb je deze periode niet bewust meegemaakt! Ik weet nog dat Alfred Lagarde in zijn Betonuur (dinsdagmiddagen, VARA) draaide. De liveversie van On Stage, die eerder (1977, opnamen uit '76) verscheen dan deze plaat.
KNALLEN! De dubbele basdrum zó inzetten was nog nooit eerder gedaan. Zangmelodie en gitaarsolo spetteren, een beuker zoals ik nooit eerder had gehoord. Grensverleggende muziek en dit jongetje werd omvergeblazen door de energie ervan.

De studioversie van Long Live Rock 'n' Roll valt dan inderdaad wel wat tegen, knalt iets minder door de productie. Maar als je beseft dat Cozy Powell drumt op Motörheadse wijze vóórdat Phil Taylor dat bij die groep deed... Dit was destijds grensverleggend.

Want nummers zoals Kill The King waren schering en inslag in de jaren '70? Rainbow is met nummers zoals deze zo'n beetje de oervader van de powermetal!

Rainbow behoort natuurlijk niet tot de voorlopers van de powermetal, ofschoon het nummer wel lekker heavy is.
Drie jaar voor Kill the King kwam Black Sabbath met Symptom of the Universe op de proppen, een dergelijke song zou ik bestempelen als proto-thrash.



Ik heb deze periode zeker niet bewust meegemaakt, ik snap ook wel dat dergelijke muziek flink indruk maakte.
Kill the King vind ik niet slecht, met onderscheidend bedoel ik; was het nieuw voor die tijd, was het nog niet eerder gedaan. Ik durf te stellen dat qua energie, tempo en ruigheid het pad al was geëffend.
Of het nu Sabbath, Purple of Zeppelin betreft, deze bands hadden toch ook al nummers uitgebracht van vergelijkbare intensiteit.
Dat neemt niet weg dat Kill the King je destijds omver kon blazen.

Kill The King is een ongekende klapperrr. En met een waaaanzinnige solo. Ook het epische Gates Of Babylon is zeer fraai. Episch ende meeslepend.

Voor de rest is het eigenlijk maar een saai hoempapa hardrockalbum. Ene oor in, andere weer uit. Op zijn best een hele knappe single met veel overbodige ballast. Je moet er net zin in hebben. Vandaar dat ik door de jaren heen zweef tussen de 2.5 en 3 ster.

Als jij het zegt...... Klik, klik

Ja, eens..... maar wat hebben die twee met elkaar te maken?

Exact dit. Long Live Rock 'n' Roll ervaar ik toch als een pak minder dan de 2 voorgaande platen, waarbij het debuut charmant klinkt en Rising barst van het vertrouwen in eigen kunnen.
Long Live Rock 'n' Roll is vrij degelijk maar ontbeert voor mij het speciale karakter van zijn voorgangers.

Ik deel wel dat het nummer Kill The King een voorloper/prototype/inpiratie is voor het dungeons and dragons powermetalgenre. En dat terwijl het gewoon over schaken gaat.

Moet je voorstellen: Ritchie Blackmore en Ronnie James Dio keken dan op zondagmiddag halfbrak op hun zwart wit televee met uitschuifbare antenne die voortdurend bijgesteld moest worden om het minst korrelige beeld te krijgen naar stoffige Russische types die met het eindeloos wegtikken van de klok een volgende zet aan het bedenken waren om hun even stoffige tegenstander na urenlang getreuzel klem te kunnen zetten omdat er nou eenmaal niks anders op was, en schreven daar dan een ongekend flitsend nummer over dat heden ten dage nog steeds nadreunt. Dat is echt wel een gave hoor.

Kijk, dat wist ik niet. Leuke anekdote!

Ja ik denk dat "Kill the King" qua snelheid, en tegelijk het melodisch ervan, zeker van invloed was op dat genre. Er was al wel "Light in the Black" en iets verder daarvoor "Fireball". Maar dat onderbouwt alleen nog maar meer de invloed van Ritchie Blackmore

is imaginair hoor

Owwwww... Nou ja, soms is het verhaal zó mooi... zoals hier!

Je verhaal over dat kijken naar korrelige beelden van twee Russen die elkaar bekampen om het wereldkampioenschap mag dan imaginair zijn, nieuw voor mij is dat deze tekst over een schaakspel handelt. Dat had ik tot dusver nooit gezocht achter de toch wel agressieve, tot revolutie oproepende tekst. Al zie ik nu dat het woord 'pawn' natuurlijk een aanwijzing is.

Even nagezocht, maar het kan rond 1976 waarschijnlijk niet om een strijd tussen twee Russen gegaan zijn, in elk geval niet om de wereldtitel. De clashes tussen Karpov en Kasparov dateren van later datum, de jaren tachtig. Maar Anatoli Karpov was in die dagen al wel oppermachtig. Maar goed, het blijft fantasie dat Dio en Blackmore zich daardoor hebben laten inspireren. Ook in dat opzicht was Kill the king dus een voorloper van de latere 'fantasy metal'.

Een van mijn leermeesters in de journalistiek zei het vroeger al: 'Sommige verhalen moet je niet kapot willen checken...'

Zoals gezegd: het was volledig mijn eigen imaginaire voorstelling van het ontstaan van de chanson.

Kasparov en Karpov herinner ik mij natuurlijk van die oersaaie televisiebeelden. Dat moet jaren 80 geweest zijn omdat ik toen opgroeide. Ik ging er gemakshalve vanuit dat het schaakspel ook in de jaren 70 al beoefend werd.

De werktitel van Opeth's song Slither was Kill the Queen als een link aan deze Kill the King. Leuke tribute track die wat meer weg heeft van de live versie van deze song. Beste track van Rainbow, de melodie, opbouw, gebeuk en dan nog de mighty Dio eroverheen. Daar kun je me wakker voor maken ( op t werk dan)