Iron Maiden - The Number of the Beast (1982)

Iron Maiden schijnt de beste band uit de NWOBHM en misschien zelfs de beste metalband oot te zijn. En 'The Number Of The Beast' schijnt hun beste album te zijn. Hoge verwachtingen had ik dus toen ik dit ging luisteren, te hoog wellicht, zo goed vind ik het allemaal niet.

De eerste drie nummers doen me bar weinig, vanaf 22 Acacia Avenue word het gelukkig al wat beter. The Number Of The beast en Run To The Hills zijn erg goed, daar kan ik niet omheen. Gangland is een afknapper. Toen ik Hallowed Be Thy Name hoorde had ik iets van 'Nu gaat het gebeuren!', maar verder dan dat kwam ik niet.

Het is niet belachelijk slecht of zo, maar de indruk de indruk die dit album me heeft gegeven is die van een overgewaardeerd album van een overgewaardeerde band. Saxon is toch veel beter?

Ik vind dit een bijzonder lekker album. Het is ook één van de albums waarmee ik begonnen ben in de metal (en dat als 22 jarige ) Het album laat toch heerlijk gitaar werk horen en een wat volwassener geluid dan de twee voorgaande platen. Die toch een wat meer punky sound hadden (mede door de zang van Di Anno)

Hallowed be Thy Name behoort tot mijn absolute top nummers, wat een heerlijk opbouw zit hier in. Geweldig! Hier kijk ik altijd naar uit, als het album op staat

Op de middelbare school had ik zo’n spijkerjack.
Versierd met emblemen van Iron Maiden.
Durfde deze niet in de garderobe te hangen.
Te grote kans op diefstal.
Hierdoor verschillende uren moeten nablijven.
Er heerste een verbod op jassen mee nemen in de klas.
Mijn boekentas liet het niet altijd toe om hem daarin op te bergen.
Weinig ruimte vanwege lesmateriaal.

Bon Jovi en Europe waren te soft.
Venom en Slayer weer te heavy.
Oma kon goed met een naaimachine overweg.
Had geen moeite met Eddie.
Waardoor ik trots mijn aanwinst kon showen.
Mijn haren waren echter net niet lang genoeg.
Mislukt als hardrocker.
Genoeg indruk achter laten.
Maar er net niet bij horen.
Noem het gerust een meeloper.

Pas later gaan verdiepen in de muziek.
Via de single Stranger In A Strange Land bij ouder werk beland.
Krachtige zang van Bruce Dickinson.
Probleemloos de hoogte in gaand.
Zonder verwijfd te klinken.
Teksten met inhoud.
Er was meer tussen de duivel en onschuldige schoolmeisjes.
Soleren op gitaar ging probleemloos.
Zonder dat het te koste ging van de kwaliteit van de nummers.
Geen krampachtig geknutsel.
Muziek met ballen.

Run To The Hills als ultieme strijdlied.
Bruce die niet bang uit is gevallen.
Als professioneel schermer en piloot kan hij de wereld aan.
Tijdens concerten in gevecht met Eddie.
Pas later zouden ze vrienden worden.
Steeds weet Eddie te overleven.
The Wickerman kost hem de kop.
Zonder tekenaar Derek Riggs geen Eddie meer.
Hopelijk wordt de samenwerking ooit hervat.

Voor mij de echte klassieker onder de metalalbums, wat een fantastische nummers zijn number of the beast, children of the damned en run to the hills toch! Ik vind het een leuke productie, een zeer lekker geluid, evenwicht in de mix zit ook goed. Dikke 5 sterren verdiend! Hopelijk blijven ze hem kennen binnen 10 jaar a 20 jaar.

"The Number of the Beast" is het eerste album van Iron Maiden met Bruce Dickinson als zanger. Alleen daarom al is "The Number of the Beast" van grote waarde. Of het daarmee een legendarisch album is zou ik zelf niet durven zeggen. Maar dat is uiteindelijk ook een kwestie van smaak. Ik hou wel van een stevige pot gitaren en wat dat betreft past "The Number of the Beast" wel in mijn straatje. Ik ben echter geen uitgesproken metalfan. Desalniettemin vind ik "The Number of the Beast" een zeer lekker klinkend album met goed en vlammend gitaarwerk van Dave Murray en Adrian Smith. Het geheel klinkt behoorlijk meeslepend en ik heb dan ook nergens het gevoel dat ik nummers wil skippen, of dat ik moeite heb om de rit uit te zitten. Ik vind "The Number of the Beast" gewoon een lekker stevig en meeslepend album. Ik zal het geen klassieker noemen, dat laat ik aan de metalpuristen (of anderen) over.

Hun geweldig debuutalbum Iron Maiden uit 1980 was veelbelovend, de fantastische opvolger Killers uit 1981 liet een verfijnder klinkende groep horen, deze The Number of the Beast met nieuwe zanger Bruce Dickinson voel ik nog steeds aan als dé aanval naar de absolute top van Metal. Na 31 jaren heeft dit album, nog steeds een belangrijke impact op mij. Mijn definitie van een zuivere klassieker.

Die impact is nog dusdanig dat ik me zelfs herinner, zoals bij Kill ‘Em All van Metallica, waar ik dit album in 1982 op vinyl heb gekocht, in een platenwinkel in de Kapellestraat in Oostende, nabij het Wapenplein. De prijs hangt nog binnenin de hoes: 275 BEF! Zoals zovele platenwinkels is deze ook al lang uit ons straatbeeld verdwenen, nu bevindt zich daar een krantenwinkel. Ik denk er nog vaak aan als ik dat gebouw passeer. Best raar wat een mens zich nog herinnert.

De interesse voor dit album werd voornamelijk gewekt door de eerste single, Run to the Hills, en heel zeker de tweede single, het titelnummer. Was de videoclip voor de eerste single tamelijk grappig, toonde de videoclip voor de tweede single een heel ander facet van de groep. Van dan af werd Iron Maiden satanische trekken toebedeeld. Nooit begrepen wat de goegemeente hier satanisch aan vond. Geen gevoel voor humor, denk ik dan.

Staat de originele vinylversie in mijn kast, dan staat de versie met bonustracks op mijn computer. Nu en dan draai ik de versie met die bonustracks, meestal mis ik die niet eens. De voornoemde singles vind ik niet de sterkste nummers op dit album, Run to the Hills is een ideaal live nummer om eens de nicotine uit je longen te brullen, The Number of the Beast laat sinds een aantal jaren live een bittere smaak na, want soms wordt het toch rommelig en meestal te snel gespeeld. Op dit album heeft het zijn unieke dreiging kunnen bewaren.

Invaders en Gangland worden soms verguisd als “mindere nummers”, hoeveel groepen zouden niet een arm en een been over hebben gehad om die nummers te mogen componeren. Luister toch eens naar het opgewekte en swingende drumwerk van Clive Burr (RIP), de gitaarsolo’s van de heren Murray en Smith en laat je gewoon eens gaan. Ik worstel nog eerder met 22 Acacia Avenue, hoewel ik het na al die jaren niet kan uitleggen waarom. Naast het fulminerende titelnummer, de studioversie althans, staan hier voor mij nog drie absolute hoogtepunten uit hun loopbaan en ze kunnen er een groot aantal voorleggen: Children of the Damned, The Prisoner en Hallowed Be Thy Name. Bangelijk is het rijtje topnummers. Nat is het lijf na het airdrummen bij The Prisoner.

Slotwoord: voor mij persoonlijk en voor het genre (dat lelijk woord) één van de absolute klassiekers en topplaten uit de muziekgeschiedenis en moet je nog het beste van al weten? Dankzij hun verenigde talenten slaagden ze later erin dit album nog te overtreffen. Straffe mannen, die ijzeren maagden.

Oh ik ken de song al lang, maar ben er nooit een fan van geweest. Dat refrein vind ik vreselijk.

Moeilijk om hier nog iets nieuws over te schrijven... Zo'n klassieker in het genre, 613 stemmen, 791 stemmen en een plaats in de MuMe-top-250, me dunkt dat dit album wel tot in alle hoeken en gaten belicht is. Voor mij persoonlijk is het de eerste serieuze kennismaking met deze band, en hoewel het natuurlijk niet toevallig is dat ik juist met The number of the beast ben ingestapt, heeft deze plaat me toch redelijk weggeblazen. De composities, de invalshoeken van sommige teksten, de zang en de sound staan sowieso nog altijd als een huis, ook 34 jaar na dato en zelfs in de ongemasterde versie (waar in het boekje nota bene de namen van de muzikanten en de componisten ontbreken...), maar wat me vooral opvalt is het zelfvertrouwen en de flair die de band uitstraalt, alsof ze wéten dat ze met deze zanger en dit materiaal nu opeens goud in handen hebben en dat ze bezig zijn met een historisch album – en belangrijker nog, met iets waarin ze al hun lol, energie en spelplezier kwijt kunnen. Zoiets is natuurlijk bij (bijna) elke band heerlijk om te horen, maar wanneer er dan ook nog een plaat als deze uit blijkt te zijn gerold is het helemaal een moment om te koesteren.

Het eerste échte album met Bruce Dickinson is een extreme hit en blijft mijn all-time favo album met natuurlijk een paar tegekke songs van mijn favoriete metalband Iron Maiden. Met Hallowed Be Thy Name heeft Iron Maiden zeker zijn stempel achter gelaten en hebben ze de tijdperk van Paul Di'anno gehad die ook wel zeker een stempel op Iron Maiden heeft gezet als begin jaren. Ik heb wat van deze songs afgelopen concert in het Gelredome mogen bewonderen en het was te gek, ook dit album is te gek: Iron Maiden is gewoon te gek.

Het gaat nog lastig worden al die geweldige albums van Iron Maiden in een ranking te plaatsen. Waar het vooraf duidelijk leek dat dit album voor mij boven Killers zou eindigen, is die keuze na het achter elkaar luisteren van de albums niet zo evident meer.

De komst van Bruce in de band geeft de band veel meer mogelijkheden op vocaal gebied. Echter levert de band ook een beetje in op de energie die Paul DiAnno bracht, al komt de band bij Gangland weer in de buurt.

Al met al heeft dit album toch een klein streepje voor op Killers omdat de nummers toch weer nét wat beter in elkaar zitten en Hallowed Be Thy Name een übernummer is. Toch is dit album wederom geen voltreffer, daarvoor is het refrein van The Prisoner net te 'zeikerig' en doet Run To The Hills me toch wat minder (wellicht ook omdat ik het nummer te vaak gehoord heb).

Score: 96/100

1. Number Of The Beast
2. Killers
3. Iron Maiden

Het is grappig dat ik Number Of The Beast nog niet eens in mijn Maiden top 5 zou zetten doorgaans, maar ik toch met gemak kan (h)erkennen dat dit album een terechte doorbraak is. Killers was muzikaal voller en agressiever en Number Of The Beast voelt gestroomlijnder en een pietsie gladder aan, maar het rockt nog steeds zoals alleen Iron Maiden kan rocken. Enter Bruce Dickinson. De hysterische dramatiek van Ian Gillan, met de bombastische aanwezigheid van Arthur Brown. De Air-Raid siren. Di'Anno was de perfecte zanger voor de eerste twee albums, Bruce Dickinson is de enige zanger die de band naar deze hoogtes had kunnen brengen. Waar Iron Maiden en Killers die ruwe diamanten waren, is Number Of The Beast de opgepoetste steen die fonkelt en iedereen betoverd.

22 Acacia Avenue was het eerste Iron Maiden lied dat ik van voor tot achteren leerde te spelen op de basgitaar en het heeft zodoende nog steeds een speciale betekenis voor me. Het tweede lied dat ik leerde spelen was het vreemde Total Eclipse, dat op mijn cassettebandje toen niet te vinden was en pas voor het eerst bekend werd toen ik de heruitgave cd kocht met al die videoclips extra's. Het lied heeft een kabbelende hardrockende vibe in het begin terwijl Dickinson als onheilsprofeet de eindtijd voorspelt en dan is daar ineens die furieuze (thrash metal) versnelling met overstuurde gitaarsolo's die het lied helemaal een andere kant opstuurt. Een heerlijk lied, zeker een van Murray's beste bijdrages wat mij betreft.

Het album is tevens bijzonder omdat Adrian Smith hier voor het eerst zijn schrijftalenten doet gelden. Vooral de combinatie van Dickinson en Smith zal in de toekomst een paar van mijn favoriete songs ooit opleveren, maar hier tonen zijn bijdragen (The Prisoner, 22 Acacia Avenue, Gangland) al flinke kwaliteit. En Clive Burr die twee songs meeschrijft... dat is zeker een heel lied meer dan toekomstige drummer McBrain ooit heeft gedaan. Hun collaboratie van Gangland moet ik nog even verdedigen, aangezien dit lied veel te weinig liefde krijgt en vaak onterecht een filler wordt genoemd. Het drumintro is heerlijk, de jagende gitaarriffs zetten een wanhopige sfeer neer en Dickinson levert een aantal fantastische uithalen aan. Het gitaarstuk vlak tot en met tijdens de solo is weergaloos.

Verder metalklassiekers genoeg te vinden. De titeltrack vond ik als tiener een van de stoerste liederen ooit. Run To The Hills ben ik lang zat geweest, maar nu hij vol uit mijn speakers knalt kan ik niet anders dan meezingen en genieten van hoe ingenieus het in elkaar zit. Hallowed Be Thy Name is de afgelopen jaren anders gekleurd door het plagiaat in de teksten, maar het is nog steeds op en top een Harris song qua compositie. De dreigende dood van de hoofdpersoon aan de galg zal later terugkomen bij Candlemass' At The Gallows End en als je naar Children Of The Damned luistert, dan merk je dat deze Zweedse doomgoden voor Nightfall goed moeten hebben geluisterd naar hoe opera-achtige metalzang werkt onder dreigende gitaarriffs.

Killers is in al zijn rauwheid een iets favorieter album, maar het scheelt bijna niets. Number Of The Beast is van het opzwepende Invaders tot de wegstervende uithaal van Dickinson op Hallowed Be Thy Name een pure metalklassieker die menig ander band heeft geinspireerd en Iron Maiden voorgoed uit de underground haalde. Met recht een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.

Tussenstand
1. Killers
2. The Number Of The Beast
3. Iron Maiden

Een fantastisch album. Niet alleen een mijlpaal voor Maiden, maar ook voor metal in het algemeen. Hier vind je een paar onbetwiste klassiekers zoals de titeltrack, Run To The Hills (ook al zullen velen deze te vaak gehoord hebben, hij blijft wel goed) en uiteraard Hallowed Be Thy Name. Maiden voert een wat toegankelijke koers. Niet alleen omdat Bruce Dickinson makkelijker de luisteraar aan zich kluistert, maar qua opbouw is het allemaal makkelijker te behappen dan Killers. Maiden legt hier de blauwdruk voor toegankelijke heavy metal zonder aan kracht en energie in te boeten. Ook de "mindere" songs mogen er absoluut wezen. Zelfs het verguisde Gangland draai ik met veel plezier. De voorkeur gaat naar het uitdagendere Killers, maar het verschil is nipt.


Tussenstand
1. Killers
2. The Number Of The Beast
3. Iron Maiden

The Number of the Beast voelt voor mij altijd als de Maiden klassieker. Desondanks heb ik hem lang niet geluisterd en zet ik vaak liever Piece of Mind op. Hoe dat komt? Ondanks een relatief onbekend pareltje als 22, Acacia Avenue staan hier ook twee tracks op die ik liever oversla. Het zwakke Gangland en het op Headbanger's Ball te vaak gedraaide Run to the Hills.

Wat Maiden voor mijn gevoel in die tijd perfect deed was het uitdragen van het metalimago met Eddie als hulpmiddel. Ik herinner me dat ik een jaar of vijftien was en een jonger neefje op bezoek had. We waren gezellig aan het kletsen terwijl ik het veel ruigere Venom - Black Metal (1982) - MusicMeter.nl op had staan. Toen ik op zijn verzoek The Number of the Beast opzette, stopte hij zijn vingers in zijn oren. Want Iron Maiden; dat was in zijn beleving pas echt harde muziek.

Het was anno 1982 wel een serieuze wijziging in de sound van de band: Paul Di'Anno werd door de band ontslagen wegens meerdere redenen (onder andere stevig drank- en drugsgebruik) en Bruce Dickinson werd zijn vervanger. Hoewel ik op zich ook nog altijd een voorliefde heb voor de eerste twee studioalbums met Di'Anno, staat het natuurlijk buiten kijf dat Iron Maiden met Dickinson als zanger de grootste successen uit hun carrière zouden behalen. Deze The Number of the Beast was al een uitstekend voorproefje op al dat moois dat nog ging komen en het is vooral straf om te zien hoeveel van die typische Maiden nummers hier al op te vinden zijn. Uiteraard het titelnummer en Run to the Hills, twee nummers die al jaar en dag onderdeel maken van de setlist, maar ik was bijvoorbeeld vergeten dat het fenomenale duo Children of the Damned en Hallowed Be Thy Name hier evengoed op staan. Nummers die ik onlosmakelijk met Dickinson associeer, maar deze luisterbeurt viel het me opeens op dat het album verder wat als "tussenplaat" aanvoelt. Zo'n Gangland lijkt echt nog te zijn geschreven met het oog op de stem van Di'Anno en klinkt met de stijl van Dickinson niet helemaal lekker. Invaders daarentegen is dan weer zo'n nummer dat alleen Dickinson zou kunnen zingen, die opera-achtige uithalen blijven na al die jaren indrukwekkend. Een aantal klassiekers in hun oeuvre, maar ik prefereer toch nog een aantal andere platen van de band. Wel nog eventjes vermelden dat dit één van mijn favoriete albumhoezen van de groep is. Somewhere in Time is nog net iets indrukwekkender door de vele details, maar dit is ook gewoon erg cool.

In de eerste helft van de jaren ‘80 had de BRT op zaterdagmiddagen een jongerenprogramma, dat ik graag bekeek; via de kabel was “de Belg” ook in Nederland te ontvangen. Wekelijks gaf daar een bandje acte de présence.
Het zal in februari 1982 zijn geweest dat plotseling Iron Maiden daar stond om hun nieuwe single te promoten. Dat was een meer dan aangename verrassing: metal zag je zelden op tv. Bovendien was er wel veel over die nieuwe superzanger te lezen geweest, gehoord hadden we echter nog níets. Ja, hij had bij Samson gezongen, zo las ik, maar daar viel zijn stem nog niet op; dat was sowieso een matig bandje tussen de rest. In Nederland was Bruce Dickinson zo goed als onbekend.
Heb gezocht, helaas staat de BRT-uitzending/clip niet online. Ik weet nog dat de zanger weliswaar een rare boblijn in zijn kapsel had, maar die stem… Meteen bij de eerste tonen werd duidelijk dat ie veel krachtiger zong dan voorganger Paul Di’Anno, zeker als Run to the Hills na zo’n vijftig seconden versnelt; in het refrein gaat Dickinson al helemaal los. Als grote fan van Di’ Anno was ik wel degelijk onder de indruk van diens opvolger. Ook al was dit optreden playback, moet ik wellicht toevoegen.

Hetzelfde geldt voor het album, waarmee de IJzeren Maagd zich in éénmaal ontegenzeggelijk als koploper van de New wave of British heavy metal posteerde. Jammer voor mijn favoriet Saxon, maar ook ik moest toegeven dat dit werkelijk een klasse beter was. Dat Martin Birch bovendien The Number of the Beast zo vét had geproduceerd, zette de Saksen en alle anderen op achterstand. Alles klopte op deze plaat: het vette gitaar-, bas- en drumgeluid, Dickinson die daarover heen knalt, de composities.
Hanneke Kappen draaide bijna wekelijks met enthousiast commentaar een track in haar radioshow Stampij. In Europa werden ze onmiddellijk de grootste band in het genre. In Oor oordeelde Hans van den Heuvel dat hardrock/metal naast Ronnie James Dio een tweede topzanger kende. Hij portretteerde hen zelfs samen, waarbij ze onder andere elkaars werk hoorden in een luistertest. Veel waardering beiderzijds. Enkele maanden geleden heb ik het artikel kunnen herlezen, erg leuk!

Mijn muziekmaatje van school had de plaat en nam 'm voor mij op. Geen zwak nummer te bekennen, al vind ik anno 2022 inderdaad dat Gangland niet het hoogtepunt is. In ’82 echter paste het met zijn hoge tempo er prima tussen.
De spannende gesproken intro’s bij Prisoner en de titelsong maakten grote indruk, net als de flitsende gitaarsolo’s. Het enige wat ik jammer vond, was dat de onvoorspelbare tempowisselingen grotendeels waren verdwenen. De muziek was gestroomlijnder.
Mijn überfavorieten werden naast de snelle openerInvaders; Prisoner vanwege de gitaarsolo’s (mooi daar naartoe opgebouwd bovendien) en de gevarieerde afsluiter Hallowed be Thy Name. Die laatste heeft een boeiend verhaal in de tekst, waarbij de songtitel naast de titelsong opnieuw een bijbelse verwijzing is. Het nummer is een blauwdruk voor veel epische songs die de band nadien zou opnemen.
En laat ik 22 Acacia Avenue niet vergeten, waarvan het tekstvel vermeldt dat dit het vervolg is op Charlotte the Harlot van Maidens debuut. Voor mij het perfecte overgangslied tussen het Maiden van Di’Anno en Dickinson. Clive Burr mept er prachtig om zich heen en de langzame riff met solo vanaf 3’50” is prachtig.

In de jaren daarna kreeg de plaat veel kritiek uit (Amerikaans-)christelijke hoek, vanwege de hoes en de regel “The one for you and me” in het titelnummer. Ik kwam uit een NCRV-gezin, het zette mij er juist toe aan het bijbelboek Openbaring met extra belangstelling te lezen (het beest uit de tekst vinden we in hoofdstuk 13, zoals de achterzijde van de hoes keurig vermeldt).
Maar uiteraard waren er ook in Europa verontruste christenen die de aanval openden, zeker vanaf 1985 met een berucht boekje over omkeerteksten erbij. Een oerslecht geschreven boekje overigens, maar dat is een ander verhaal. Toch had een andere vriend wel degelijk last van zijn moeder die dit voor zoete koek slikte. Grappig is daarbij dat het op de hoes mascotte Eddie is, die op het punt staat de duivel bij de kladden te grijpen… Maar die humor ontging de strengen.

"Run to the hiiiiiiiiiiils!" Hopelijk wordt dit epistel ooit gelezen door iemand die bij de BRT-archieven kan, en wil deze persoon een zoektocht ondernemen naar dit programma, in het bijzonder deze uitzending. Hoe leuk zou het zijn dit opnieuw te kunnen zien!

Toen ik een jaar of 13 a 14 was begon mijn muzieksmaak en natuurlijk bijpassende imago zich te vormen. Tegenwoordig is mijn muzieksmaak wat breder, maar het spitste zich in die jaren toe op punk, grunge en metal. Genres die volgens veel tijdgenoten niet zo bij elkaar hoorde, maar ik vond het heerlijk om dan weer een album van NoFX voluit te zetten, opgevolgd door Nirvana en afgerond door Prong of Metallica.

Binnen de metal was er één plaat die ik mijn hele jeugd heb grijs gedraaid en dat was The Number of the Beast. Uiteindelijk denk ik dat een album als Powerslave nog net wat beter is, maar van dit album kan ik elk nummer dromen. Het gekke is dat ik ook lang maar één album heb gedraaid en pas op latere leeftijd meer ben gaan luisteren.

Op de één of andere manier is het er ook nooit van gekomen om Iron Maiden te bezoeken, wat dit jaar dan eindelijk gaat gebeuren in de Ziggo. Erg benieuwd.