Stoney & Meatloaf - Stoney & Meatloaf (1971)

Een jonge Meat Loaf uit '71. Leuke plaat met die typische muziek uit de beginperiode van de jaren zeventig, met nog wat natrillingen van de jaren zestig. De samenzang met Stoney klinkt goed en Meat Loaf's stem leent zich prima voor de soul met een randje. Heel wat anders dan de bombast die hij zou brengen met Bat Out of Hell en daardoor des te leuker om hem zo eens te horen....wat mij betreft zou hij daar best wel eens naar terug mogen grijpen.
Niet direct nummers die er met kop en schouders er bovenuit steken, maar als geheel een plaat die zich goed laat luisteren.

inderdaad een leuke plaat, waarvan ik What you see, Heavy as jesus en vooral Sunshine tocn net ietsjes beter vind dan de rest.

Deze heb ik ooit eens op LP gehad. Iedereen had de lp Bad out of hell gekocht. Dus ik wilde toen een andere Meat Loaf en kocht deze plaat.
Dit is een compleet andere Meat loaf, die nog heel ver af staat van het geluid wat hij samen met Jim Steinman zal gaan produceren.
Dit is een typische begin jaren 70 plaat. Veel motown en soul invloeden. Lekkere plaat. Volgens mij was dit zijn debuut.

Als je dit leuk vindt: probeer eens de band Rare Earth. Dat is de naam van een band die een gelijknamig label begonnen onder de Motown vlag met 'witte soul', waar deze plaat ook bij is uitgebracht. Kan je aanbevelen! (O.a. de band Matrix en Rare Earth zelf)
Of buiten dat label: average white band, doobie brothers...

Ik heb trouwens een LP met een andere tracklisting (uitgave 1979): 11 songs, waarvan 3 die niet op de plaat staan...

Wat een lekker album…je zal maar zo’ n debuutalbum maken. Heerlijke samenwerking met de prima zangeres Stoney. Naar verluidt leerden de twee elkaar kennen bij de musical Hair, zijn vervolgens gaan samenwerken en hoppa dit is het resultaat.

Album start wat gospelachtig (I’d love to be) as heavy as Jesus en knalt er daarna prachtig uit met sfeervolle bluesy en soulvolle nummers als Game of Love en Kiss me again. Van bombast is hier nog geen enkele sprake. Kant 2 rijgt vervolgens het ene pareltje na het andere aaneen. Luister eens naar het kippenvelduet Sunshine (where’s heaven) het lekker swingende Jimmy Bell en het fijne met soul overgoten bluesje (fraaie mondharmonica) Lady be mine.

Ik heb de USA ‘71 vinyl uitgave met die lekkere dikke kartonnen hoes. Heel fijn om zo weer even de seventees ingeslingerd te worden.

Zoals bekend was 77 de grote doorbraak van Meatloaf een feit en ach na zo’n lekker album als dit gun ik hem dat dan ook wel weer.