Hard Knocks - School of Hard Knocks (1992)
mijn stem
12 stemmen
Verenigde Staten
Hip-Hop
Label: Wild Pitch
-
Dirty Cop Named Harry (4:04)
-
Nigga for Hire (4:21)
-
Ghetto Love (4:35)
-
Thoughts of a Negro (4:39)
-
Opposite Side (3:35)
-
Road to the Precinct (4:20)
-
Blow to the Head (4:26)
-
Hands of a Stranger (3:51)
-
Runaway Child, Running Wild (3:45)
-
Young Black Male (4:33)
-
Young Guns (4:30)
-
Strictly from the Bronx (4:23)
0
geplaatst: 27 augustus 2008, 16:29 uur
Erg onbekend en ondergewaardeerd album.
De MC (Hardhead) heeft een monotone, chille stem en flow, waarmee hij 12 tracks lang verhalen recht van de straat vertelt. Zijn vertellingen zijn narratief erg onderhoudend en zijn rhymes kwalitatief hoogstaand genoeg om de aandacht erbij te houden. Erg optimistisch is het wel niet.
En dat wordt eigenlijk op een prachtige wijze in de hand gewerkt en kracht bijgezet door de meestal trage, slome, jazzy beats (cfr. Gang Starr's "Step in the Arena") die omhuld zijn door een donkere waas van melancholiek.
De interactie tussen en het geheel van sombere inhoud en sombere muziek creëert een erg gelaten sfeer. Als bijvoorbeeld Kam op "Neva Again" rapt over de slechte toestand van de zwarten in achtergestelde buurten dan is hij kwaad, net als Public Enemy. De boodschap wordt dan in een boze bui kenbaar gemaakt. Het zijn strijdliederen die mensen zouden moeten warm maken om zelf mee te helpen om verandering te brengen. Hier heerst echter een soort van onverschillige gelatenheid alsof het kalf toch al verdronken is en niets meer te redden valt. Een zeldzaam nummer als "Nigga For Hire" bezit wél nog die energie, muzikaal dan toch want de toon blijft ook vrij zwartgallig.
De rhymes en uitstekende jazzy beats (sommige trage, dromerige achtergrondnoten zijn werkelijk om van te smullen) missen hun effect niet en laten de luisteraar achter met een melancholisch, quasi moedeloos gevoel.
4*
De MC (Hardhead) heeft een monotone, chille stem en flow, waarmee hij 12 tracks lang verhalen recht van de straat vertelt. Zijn vertellingen zijn narratief erg onderhoudend en zijn rhymes kwalitatief hoogstaand genoeg om de aandacht erbij te houden. Erg optimistisch is het wel niet.
En dat wordt eigenlijk op een prachtige wijze in de hand gewerkt en kracht bijgezet door de meestal trage, slome, jazzy beats (cfr. Gang Starr's "Step in the Arena") die omhuld zijn door een donkere waas van melancholiek.
De interactie tussen en het geheel van sombere inhoud en sombere muziek creëert een erg gelaten sfeer. Als bijvoorbeeld Kam op "Neva Again" rapt over de slechte toestand van de zwarten in achtergestelde buurten dan is hij kwaad, net als Public Enemy. De boodschap wordt dan in een boze bui kenbaar gemaakt. Het zijn strijdliederen die mensen zouden moeten warm maken om zelf mee te helpen om verandering te brengen. Hier heerst echter een soort van onverschillige gelatenheid alsof het kalf toch al verdronken is en niets meer te redden valt. Een zeldzaam nummer als "Nigga For Hire" bezit wél nog die energie, muzikaal dan toch want de toon blijft ook vrij zwartgallig.
De rhymes en uitstekende jazzy beats (sommige trage, dromerige achtergrondnoten zijn werkelijk om van te smullen) missen hun effect niet en laten de luisteraar achter met een melancholisch, quasi moedeloos gevoel.
4*
0
geplaatst: 22 februari 2010, 23:59 uur
Lekker oldschool album. Grimmige straatraps op een rustige manier gerapt op fijne beats. Het hoogtepunt vind ik de afsluiter Strictly from the Bronx.
0
geplaatst: 24 oktober 2019, 13:43 uur
raffael77 schreef:
Musthave voor elke hiphop liefhebber.
Musthave voor elke hiphop liefhebber.
Eens. Vandaag weer eens beluisterd. Bijna 30 jaar geleden. Pffff ik word oud ?
* denotes required fields.
* denotes required fields.