Judas Priest - Painkiller (1990)

Hieronder diverse citaatjes, op originele invalshoeken zal ik niet worden betrapt.

Met als kennismaking in 1980 beukers Steeler en Rapid Fire van mijn instapplaat British Steel, was ook ik meer dan blij verrast met de titelsong van Painkiller die MTV ons toonde in tv-show Headbangers Ball. Dat Scott Travis de overigen een schop onder de bips gaf was nodig geweest. Het bleek effectief. Dat deze drummer een mens was in plaats van de drumcomputer op de voorganger, bewees de meerwaarde daarvan.
Zoals RuudC optekende: "Het is alsof iedereen na Ram It Down de band gesmeekt heeft om meer hardere en snellere tracks".
Hierboven vinden sommigen het de beste Judas Priest ooit, anderen zijn iets minder positief. lennert noteerde: "De dubbele bas overheerst op praktisch ieder nummer en de harde klappen verdringen enige vorm van subtiliteit. Resultaat: Painkiller is een vermoeiend album om te luisteren."

Ik heb he-le-maal niets met de meezing- en hairmetalkant van de groep, die in de jaren '80 op ieder album wel ergens opdook in de vorm van popachtige melodieën. Die ontbreekt hier geheel, de eerste winst is een feit.
Halford zoekt vaker de grenzen van zijn toch al niet misselijke stem op en Tipton en Downing gaan mee in alle nieuwe energie. Zoals Dirkrocker opmerkte: "Wat ik hier hoorde was geen heavy metal meer, gewoon speed metal." De tweede winst is daarmee binnen.
Vond ik de productie van de voorganger soms te schel, ondanks dat dit album om energie draait klinkt de boel zoals BlauweVla meldde: "Keihard droog drumwerk met evenzo droge gitaarmuren die strijden om de frontpositie.". Met dank aan Chris Tsangarides is de derde winst binnen.

Hierna viel de groep stil. Het zou zeven jaar duren voordat opvolger Jugulator verscheen met Tim Owens als zanger. Alhoewel in 1990 opgenomen en verschenen, vormt dit album daarom voor mij het uitroepteken achter de jaren '80 van Judas Priest.
In mijn beleving: met British Steel betrad de groep dat decennium met muziek die deels aansloot bij de New wave of British heavy metal én bij de nieuwe muzieksmaak die ik inmiddels omarmde. Knallend gingen ze de jaren '80 uit met hun versie van de heftiger metalstijlen die later in het decennium waren ontstaan.
Dat ik geen vijf sterren geef, is omdat ook ik een eenvormigheid beleef. Harde metal kan ook langzaam en log zijn immers, nog een nummer als A Touch of Evil had niet misstaan en de variatie vergroot.
Favorieten naast het titelnummer: Night Crawler met zijn ingetogen middendeel dat zo mooi contrasteert en Battle Hymn / One Shot at Glory, met die heerlijke beginklanken en vervolgens lekkere riff.

Al een paar maanden niks meer gezegd, maar de ontdekkingstocht is nog steeds kalmpjes aan het doorgaan. Deze al weleens vaker geluisterd door de jaren heen en wat is deze plaat belachelijk metal.

Beste tracks zijn sowieso Painkiller en Night Crawler.

1. Painkiller 4.5*
2. Defenders of the Faith 4.5*
3. British Steel 4.5*
4. Firepower 4*
5. Screaming for Vengeance 4*
6. Turbo 3.5*
7. Ram it Down 3.5*
8. Point of Entry 3*

De berichten doen me het slechtste vermoeden. De lof gaat vooral uit naar de hardheid. Mijn gevoelige oortjes flappen er al van. Toch ga ik het album een eerlijke kans geven. Ik ken het nummer 'A Touch of Evil' van de dvd 'Rising In the East' en vind het een prachtig nummer: de zang, de dreigende opbouw, de gitaren die melodieus klinken, alles klopt volledig. Dit is JP op zijn best voor mij. Met deze song kunnen ze zich meten met Iron Maidens epische nummers. Alleen vrees ik dat deze song het buitenbeentje van het album is. Ik lees hier dat de song het rustpuntje van het album is, iemand noemt het zelfs een ballad. Oei, als dit een ballad is, wil ik eigenlijk niet weten wat de rest van het album inhoudt.
Over de genoemde dvd: het drieluik 'The Ripper' - 'A Touch of Evil' - 'Judas Rising' is werkelijk supergoed!

Dat was een waanzinnige show. In Den Bosch gezien. Rising In The East dvd heb ik toen ook direct gekocht. Dat was de terugkeer van Rob Halford bij de band en de release van Angel Of Retribution.

De verwachtingen waren heel laag en ik vreesde voor een veel te hard album, maar na een aantal luisterbeurten bevalt het me beter dan gedacht.
Oké, het nummer 'Painkiller' is niks voor mij: veel te schreeuwerig, beukend, stampend en druk. Op de dvd 'Rising In the East' liet ik dit niet volledig spelen en nu weet ik weer waarom. Sorry!
De nummers 2 tot en met 6 moeten nog groeien. Ze zijn volgens mij niet super, maar heel wat beter dan de nummers van 'Ram It Down'.
Vanaf 'Between the Hammer & the Anvil' tot het einde komen de beste nummers van het album voorbij, alsof ze het beste voor laatst bewaard hebben. Die nummers doen me begrijpen waarom dit album bij de die hards zo'n status verworven heeft.

Ok, jij begint nu een echte Priestie te worden

Is absoluut mijn intentie niet.
Soms krijg ik de indruk dat sommigen alleen maar luisteren naar namen van wie ze alles supergoed vinden en niemand beluisteren van wie ze het ene wel en het andere niet goed vinden.

Ben het er wel mee eens dat ze de beste nummers voor de tweede helft van het album hebben bewaard. De opener is natuurlijk legendarisch, maar de nummers daarna stompen mij teveel door. Dan slaat de metaalmoeheid gauw toe met denderde double bass. Vanaf Night Crawler is het dan wel weer de ene klepper na de ander!

Tegen mijn verwachtingen in stijgt dit album steeds meer naar de JP-top.

Stilaan tijd voor wat conclusies: dit album behoort tot de betere van JP omwille van het talrijk aantal sterke songs.

Er staan volgens mij 3 nummers op die niet om aan te horen zijn: 'Painkiller', 'Leather Rebel' en 'Metal Meltdown'. Geschreeuw en gitarengekrijs waar ik bij afhaak. Sorry voor de die hards, maar mijn oortjes zijn te gevoelig. Omwille van die reden kan het album de eerste plaats niet innemen ondanks de talrijke songs die een eerste plaats wel zouden rechtvaardigen. Het openingsnummer plaats ik wel in de afspeellijsten omdat het nu eenmaal dé single van het album is. Zo horen ook nummers als 'Living After Midnight' (commercieel brolnummertje) en 'Ram It Down' (koppijnveroorzakend geschruwel) in de selectie. 'Sweet Dreams' hoort nu eenmaal ook bij Eurythmics, ook al vind ik het eigenlijk geen mooi nummer.

Dan zijn er 2 degelijke nummers die doen twijfelen of ze wel of niet de selectie halen: 'Hell Patrol' en 'All Guns Blazing'. Ze hebben een leuke intro en iets aparts, maar vervallen ook weer in het te harde en te drukke.

De rest (nummers 6 tot en met 10) horen tot de betere nummers van JP met 'Between the Hammer & the Anvil' en 'A Touch of Evil' als absolute heersers, hoewel ik de liveversie van het laatstgenoemde nummer op de dvd 'Rising In the East' nog beter vind. Het tweede deel van dit album houdt constant een hoog niveau aan, wat bij JP mijns inziens maar zelden gebeurt.

3,5 sterren (veel te weinig voor de topnummers, maar de draken halen het gemiddelde naar beneden).

Tussenstand:

1 Rocka Rolla (3,5) (minder topnummers dan 'Painkiller', maar ook geen draken van songs)
2 Screaming For Vengeance (3,5)
3 Painkiller (3,5)
4 Sad Wings of Destiny (3,25)
5 Point of Entry (3)
6 Killing Machine (3)
7 Defenders of the Faith (2,75)
8 British Steel (2,75)
9 Sin After Sin (2,75)
10 Stained Class (2,5)
11 Turbo Lover (2,5)
12 Ram It Down (2)

Ik begrijp stilaan meer van de benadering van goldendream van Priest met zijn "te gevoelige oortjes", zoals hij zichzelf hierboven omschrijft. Waar hij afhaakt, haak ik juist aan. Zo kan een eindeloze schoolpleindiscussie ontstaan, omdat de meeste fans dat anders beleven dan hij. Ik mag die afwijkende insteek wel, ook als het titelnummer wordt omschreven als "niet om aan te horen"; daar zit ik toch anders in.

Misschien vind je de analyse van Doug Helvering interessant, die voor het eerst Painkiller hoort en analyseert qua toonsoorten en meer. Hier op JijBuis.

@Ronald: ik kan me wel vinden in de analyse van Doug.

Ik zag op mijn instatimeline waar ik verschillende verzamelaars volg, een Spaanstalige versie van Painkiller voorbijkomen. Met Spaanse titels dus enzo. Zijn die ook echt officieel? Want dat is toch om te gillen?

Op de tracklist zie je dan Mata Dolores, Patrula del Infierno, Todas Las Pistolas Brillando enzovoorts

Dit is net zo gek als de Duitse nasynchronisaties van Miami Vice op RTL Plus. In dezelde categorie zag ik ook Apagon (Blackout) en El Ultimo Mantamiendo (The Last Command) voorbijkomen. Briljant!

Waarom doen er dat eigenlijk in Nederland? Pijnbestrijder, Tussen de Hamer en het Aambeeld, Een Aanraking van het Kwaad.
Klinkt te gek!

Ja die releases zijn voor zover ik weet officieel. Al zullen er ook best bootlegs van in omloop zijn tegenwoordig. Volgens mij vooral in Spaanstalige Zuid Amerikaanse zo uitgebracht. Een maat van me heeft al jaren een Spaanse Killers van Maiden met op de voorkant 'Asesinos'

Ik zie het nu ook op Discogs.

Het album Acto de Locura met als openingstrack Donde Las Aguilas Se Atreven en met als bekendste track El Soldado is er nog zo één....

Noem me sneu, maar ik vind dit dus echt uitermate geestig.

Gretz

Scott Travis over zijn drumintro van Painkiller. Leuke details!