Slayer - Reign in Blood (1986)

Na vele positieve verhalen toch maar eens beluisterd, maar ik vind dit album nogal overschat. Toegegeven, Angel Of Death en Raining Blood zijn echte toppers. Maar de rest van de nummers vind ik niet zo bijzonder, het lijkt allemaal teveel op elkaar.

3*

Slayer - Reign in Blood

Om te beginne even over Slayer. Had laatst een gesprek met een iemand, die zei dat elke band wel 'commercieel' word. Nou als iemand me kan vertelle wat er aan Slayer 'commercieel' is/geworden zou ik dat graag wille horen.

Reign in Blood het vierde full-lenght album, en ook nog eens het doorbraak album van Slayer.

Dit word door vele, en daar onder ook door mij, het apsolute meesterwerk van Slayer genoemd, en word ook wel bestempelt als een klassieker, waar ik het 100% mee eens ben.

De snelheid van de nummers zijn echt geweldig, vooral in '86, toen was die snelheid ongekend, en daarom inspireerde vele rock,metal musikanten dit ook, waar onder ik zelf ook wel.

Reden waarom geen 5 sterren.. Omdat bijna nooit kan iets 100% perfect zijn. Daarom een mooie 4.5!

4.5*

In mijn optiek een behoorlijk overgewaardeerd album.

Goed, het is een mijlpaal geweest in de geschiedenis van het thrash genre, maar dat maakt het niet meteen automatisch een goede plaat.

De plaat opent met "Angel of Death" een nummer wat ontzettend goed in elkaar zit. Vanaf dat moment passeren er een aantal nummers die moeilijk uit elkaar te houden zijn met als dieptetepunt het irritante "Reborn". Met name het soleerwerk in deze nummers is ontiegelijk monotoon. De plaat sluit echter af met Raining Blood, een nummer wat me wel kan bekoren.

Ook als ik de plaat volledig beluister vind ik het maar vermoeiend om geboeid te blijven luisteren. Des te meer heb ik met een plaat als South of Heaven en Seasons in the Abyss waar veel meer afwisseling in zit.

En dit album blaast Master of Puppets omver? In de snelheid van de nummers misschien, in de diversiteit en compositie in de verste verte niet!

Thrash metal is verre van mijn favoriet metal genre. Het klinkt mij in de oren als lekkere riffs die eindeloos worden herhaald en snelle maar eentonige drums. Hoewel Reign in Blood bij momenten best wel spannend uit de hoek komt, bevestigt het voornamelijk mijn vooroordeel. De productie van Rick Rubin is wel leuk, en draagt bij aan de zware klank van de muziek. De opener en de afsluiter, niet toevallig de twee langste nummers, springen er voor mij uit. Daartussen staan een hele hoop nummers, die op Jesus Saves na allemaal erg inwisselbaar zijn. Erg snel en op zich wel leuke riffs, maar zo ongelooflijk eentonig dat het me vooral verveelt. Af en toe gaat de zang héél hoog met zijn stem, en dan heb ik het lastig om niet te grinniken. Echt niet m'n ding.

Na een oneindig aantal keren gehoord te hebben hoe essentieel en goed deze plaat wel niet is, hem toch maar in huis gehaald. Ik had hem ooit al eens in z'n geheel beluisterd bij een vriend van mij en toen afgedaan als te hard voor mij. Dat net iets te snelle vind ik nog altijd een jammer aspect, hierdoor wordt er minder plaats gegeven aan de melodie. Het positieve is dat er niet van die rakkers tussenstaan van meer dan 5 minuten, zodat het lekker afwisselend blijft en degene die toch wat langer zijn, zijn dan ook wel effectief de toppers op deze plaat. Maar het verschrikkelijk snelle drumwerk op deze plaat, wordt wel mooi gecompenseerd met de prachtige riffs die je hier te horen krijgt. Ook het begin en einde van een plaat kan niet beter zijn.
Een mooie 4*, maar ik sluit niet dat die plaat nog kan groeien.

Heerlijk als je ff al je energie kwijt wilt hebben. Dit zijn echt van die platen waar je zo heerlijk mee kan brullen totdat je stembanden in kritieke conditie beginnen te raken. Ik had zo'n gevoel ook bij Pantera.

Nu het muzikale gedeelte, dat was helemaal niet slecht. Ik had tot voor kort altijd een beetje afkeer tegen Slayer. Hoewel deze band qua populariteit op een eervolle tweede plaats staat in de Big 4 of Thrash Metal, heeft het mij nooit echt kunnen grijpen. Reign in Blood zijn echt van die weinig platen die dat dus wel deden. Want, of je het nou cool vindt of niet, het is en blijft na het debuut van Black Sabbath misschien wel één van de meest invloedrijke platen in de historie van de thrash metal. Alles was hierna in dat genre kwam wou op Slayer lijken.

Sommigen noemen deze plaat eentonig. Ik heb dat gevoel totaal niet. De kracht van de nummers zijn dat net wanneer je denkt ''nou op naar het volgende nummer'' stopt het ook. Je kan er geweldig op headbangen maar het geeft je gelukkig ook de ruimte om je nek uit te strekken om weer 2 minuten er tegenaan te gaan.

Gewoon een goed album, niet mijn favoriet, maar muzikaal is het van grote klasse.

4*

Op Reign in Blood kent Slayer slechts twee versnellingen: de hoogste en de allerhoogste. In minder dan een half uur worden er tien nummers doorheen gejaagd. Wat mij betreft heeft het album daarmee een goede lengte: de nummers, of het album, moeten het niet van hun verscheidenheid hebben, maar meer van snelheid en bruutheid. Een langer album had Reign in Blood aan kracht doen verliezen. Nu blijft het een soort sonische roofoverval: het is over voor je het door hebt, en je blijft min of meer murw achter.

Reign in Blood is een merkwaardig album. Zeven van de tien nummers zijn korter dan drie minuten, en zijn, samen met Postmortem, lastig uit elkaar te houden (en daarbij is Raining Blood weliswaar langer dan vier minuten, maar dat komt ook door de lange outro). Het is een lange brij van riffs en solo’s en zang die in hoog tempo wordt uitgespuwd. Doordat het tempo regelmatig afgewisseld wordt tussen snel en sneller wordt het toch niet te monotoon. Daarbij: eigenlijk klinken de solo’s op dit album nergens naar. Volgens mijn ‘1001 albums’-boek zijn Hanneman en King hun gitaren aan het villen in plaats van aan het bespelen, zelf hoor ik vooral chaos. Alsof de gitaristen de controle over hun instrument kwijt zijn. Tot slot vind ik de zang eigenlijk maar op het randje. Doordat het veelal snel is, en half geschreeuwd, valt niet zo op dat Tom Araya eigenlijk niet kan zingen.

Ondanks dit alles blijft Reign in Blood een sterk album. Het is een half uur waanzin dat bijna dertig jaar na de release nog steeds indruk op me weet te maken. Ik was mij nog niet bewust van muziek in 1986 (eerst maar eens leren lopen), maar kan me voorstellen dat de impact van dit album ten tijde van de release groot moet zijn geweest. Uiteraard zijn veel nieuwe metalreleases anno 2014 bruter en harder, maar toch weet Reign in Blood veel van die nieuwere albums gemakkelijk te overtreffen.

4.0*

Op Reign In Blood gaat het aan één stuk door supersnel tekeer. Daardoor is het voor mij toch teveel een ééntonige bedoening: soms lijken de riffs en solo's te verzuipen in de muziek. Hoe het wel moest laat Slayer wat mij betreft horen op de sterke opvolgers South of Heaven & Seasons in the Abyss. Daar zitten meer tempowisselingen in en hoor je meer variatie.

Toch staan op deze letterlijke knaller wel een aantal sterke tracks, zoals de titelsong Reign In Blood, Post Mortem & Jesus Saves. Een ander erg goed muzikaal nummer (wat een solo's!) is natuurlijk Angel of Death, alleen die tekst, die man waar het over gaat (Mengele) gaat ver, hoewel Hanneman begrijp ik later heeft gezegd dat het toch logisch was dat hij hem een slecht mens vond. Dat hoefde hij niet in de tekst te melden. Zo heb ik in een aantal opzichten wisselende gevoelens bij dit album.

Nog steeds Slayer's beste album, wat mij betreft, met 29 minuten kort maar zeer krachtig. Opener Angel Of Death hakt er direct ongenadig in, waarna het album meedogenloos doorbeukt tot en met de geweldige afsluiter Raining Blood. Hier valt geen speld tussen te krijgen. Ook produktioneel staat dit nog steeds als een huis. Rick Rubin heeft zelden beter werk afgeleverd.

Deze erg populaire Slayer plaat heb ik al wel eens vaker geluisterd maar nog nooit wat van laten horen hier of ergens anders, ik kende Slayer niet maar al mijn vrienden vertelde me dat ik sowieso 'Raining Blood' eens moest gaan luisteren, en toch door dat besluit ben ik in Slayer gerold en kende ik dit album al wel. En tot zoverre ik kan horen is dit tot nu toe de beste plaat die Slayer heeft gemaakt, maar toch zit 'Show No Mercy' deze plaat op de hielen want veel beter dan het debuutalbum vond ik 'Reign In Blood' niet alleen vond ik hem net ietsjes fijner klinken en zijn de populaire platen als 'Raining Blood' en 'Angel of Death' ook een stuk beter. Het klinkt beter, Araya is nog steeds in bloedvorm en de solo's zijn ook erg fijn. We kunnen zien dat Slayer hier op hun beste waren met een geweldig viertal die een super trashmetalband vormen, en het klinkt ook nog eens goed, hard en ruw. Dan moet ik toch zeggen dat dit tot zoverre nog de beste plaat is, al zit 'Show No Mercy' erg dichtbij.

Tussenstand:

01. Reign in Blood
02. Show No Mercy
03. Hell Awaits

Dat klassiekers niet heilig zijn, is iets wat ik besefte bij Reign In Blood. Ik wilde dit wel graag goed vinden toen ik zestien was. Angel Of Death, Postmortem en Raining Blood zijn pareltjes. Niets op af te dingen...

... maar dat kwartier dat ertussen zit balanceert tussen rampzalig en best ok. Het raast maar door. Hoe sneller Araya zingt, hoe belachelijker het eigenlijk wordt. Sommige passages zijn echt tof, maar ik kan niets van het middensegment aanwijzen dat ik geweldig vindt. Hooguit een riff of een passage. Het valt wel op dat Hanneman hier echt een stuk beter is dan King. De solo's van King klinken nergens naar en zijn teksten zijn soms echt kinderachtig. Gelukkig is daar Raining Blood waarin alle opgekropte woede en frustratie nog eens uitgespuugd wordt. De redder van dit album.


Tussenstand:
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
3. Hell Awaits

Ach, het is beter dan de vorige. Grappig is dat nu ik Angel Of Death beter in context kan plaatsen (als in: ik heb nu ook het vorige album gehoord), het nummer zelf eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is. Het zal me verbazen als de fans daarnaast echt zoveel onderscheid in de riffs kunnen plaatsen, want zolang Slayer het gaspedaal volledig intrapt, is het allemaal eenheidsworst. Raining Blood is het beste nummer en de productie is beter dan de vorige, maar ik vind dit album gruwelijk overschat.

Tussenstand.
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
2. Hell Awaits

Dat Reign in Blood wat mankementen heeft, dat wist ik al. Het zal voor mij nooit de perfecte score halen omdat, zoals eerder opgemerkt, de vulling (nummers 2-8) niet bestaat uit briljant geschreven nummers als de opener en afsluiter, maar afwisselt tussen flarden van genialiteit en losse flodders. De meeste nummers schieten geweldig uit de startblokken, maar brengen vervolgens amper structuur aan. Dit geeft de plaat een gigantische impact, maar in de decennia na deze plaat is bewezen dat het toch echt nóg wel harder en sneller kan.
Dat is althans mijn verklaring waarom deze plaat bijna uitsluitend wordt geassocieerd met Angel of Death en Raining Blood, en het beleg van de sandwich meestal niet eens wordt genoemd. Voor de impact van Reign in Blood dus vijf sterren, maar voor de kwaliteit in retroperspectief toch een puntje minder. Vanwege de twee absolute metalklassiekers krijgt deze plaat van mij al een dikke vier sterren. Maar met de overige nummers wordt dat meer geconsolideerd dan dat ik nog neig naar een verhoging.

De beste plaat in Slayers oeuvre? Moeilijk te zeggen, de rest gaat echter ook geluisterd worden, dus we komen er vanzelf achter. Maar voorlopig luidt de tussenstand:

1. Reign in Blood
2. Show No Mercy
3. Hell Awaits

Ben misschien een uitzondering en heb ook veel Slayer gedraaid, maar dit album in zijn geheel vind ik gewoon veel minder dan Show No Mercy, Hell Awaits, (vooral) South of Heaven en Seasons in the Abyss.

Komt voornamelijk omdat ik de opbouw mis in veel nummers hier. Je wordt er meteen in gepleurd en dat vind ik normaal nog geen probleem, maar dan wel met een brute opbouw en dat vind ik hier ook net niet het geval in de meeste nummers (lekker raggen en op een ander nummer ook, maar dan net even het ritme anders). Het album in geheel blend teveel ineen voor mij (te weining unieke nummers, teveel dat een herhaling van elkaar is en soms zelfs rommelig: Jesus Saves of Reborn).
Uitschieters van nummers zijn dan ook Angel of Death, Criminally Insane en Raining Blood. Dat zijn zonder twijfel brute nummers, maar de rest is voor mij toch wel teveel van hetzelfde terwijl ik bij South of Heaven en Seasons in the Abyss echt unieke variatie in nummers hoor met brute opbouw (veel meer spanning).
Geef mij Show No Mercy, Hell Awaits, South of Heaven en Seasons in the Abyss!!! Dat is en blijft voor mij echt Slayer!

Verrassend genoeg deze nog nooit in geheel geluisterd! Ik herinner me nog zo goed hoe ik als 12-jarige (net Black Sabbath, Metallica, Nirvana en Iron Maiden ontdekt) en Raining Blood hoorde en het gevoel had alsof ik Satan in me oren hoorde brullen. Angel of Death, Postmortem en Raining Blood blijven klassiekers en de rest van de plaat zit vul met energie en woede. Na eerste volledige luisterbeurt 4*, maar waarschijnlijk stijgt het wel een keer

De eerste keer dat ik Angel of Death zal ik niet vergeten. De ongelofelijke agressiviteit, de snelheid en de sfeer. Des duivels gewoon. En dat niveau houden ze in de andere nummers ook lekker vol. Niet zo heel gek aangezien ze maar 29 bezig zijn hier. 8 minuten korter dan de vorige en dan nog 3 nummers meer hebben. Waar de vorige met nummers als Crypts of Eternity nog wat mooie langer uitgesponnen muzikale dingen bracht. Is dit vooral zo snel en zo hard mogelijk beukwerk afleveren. Dat doen ze veruit als beste van de vier. De furiositeit en agressiviteit die Slayer hier ten gehore brengt, halen de andere drie bands niet (en vele die nog zouden volgen). Dit is puur genieten.

Het enige minpunt dat ik kan noemen is dat ik de langer uitgesponnen nummers van de vorige plaat mis. Ze wisten daarmee wat extra sfeer op te bouwen. En ze klonken daarin op muzikaal vlak wat creatiever en interessanter dan hier. De korte speelduur hier werkt in dat opzicht dan ook wel weer in het voordeel, want deze verveeld absoluut niet. Tegelijkertijd voelt dat ook als een minpunt want ik wil na dit half uurtje altijd meer van ze. Gelukkig luisteren Hell Awaits en Reign in Blood makkelijk na elkaar weg dus die minpuntjes zijn zo weg te strepen.

Kudos ook nog voor Araya, die met zijn screams nog altijd kippenvel weet te veroorzaken hier. Ook dit is weer een machtig sterke plaat. Reign in Blood is Slayer in bloedvorm.