Slayer - Reign in Blood (1986)

Zo dan, nou goed?

Oh man, net gewoon even op you tube dit helemaal gehoord. Een jaar of 30, 40 geleden kende ik iemand die helemaal gek was van dit soort metal. Slayer, SOD, MOD, Metallica... dat soort dingen.

Ben helemaal gemangeld. Nog geen half uur, maar ik ben uitgewrongen. Ik kan me wel voorstellen waarom mensen dit geweldig vinden. Voor mij werkt het niet, maar dat is dus maar na één keertje.

Verrassend genoeg deze nog nooit in geheel geluisterd! Ik herinner me nog zo goed hoe ik als 12-jarige (net Black Sabbath, Metallica, Nirvana en Iron Maiden ontdekt) en Raining Blood hoorde en het gevoel had alsof ik Satan in me oren hoorde brullen. Angel of Death, Postmortem en Raining Blood blijven klassiekers en de rest van de plaat zit vul met energie en woede. Na eerste volledige luisterbeurt 4*, maar waarschijnlijk stijgt het wel een keer

Ik was 18 volgens mij toen ik dit voor het eerst hoorde, ongenadige knal voor je bakkes! Heb ik bij maar een paar andere metalbands ooit zo intens ervaren. En eigenlijk amper verouderd dit, dankzij mr. Rubin.

Tijdens Kerst niet zo vaak, gok ik

EttaJamesBrown, ik zou een Oudejaarslot kopen als ik jou was...

Twijfelgeval... niet zo vaak is niet nooit....

Indien ik vandaag plotseling de onweerstaanbare behoefte mocht voelen om alsnog mijn Kerst 2024 te verkloten dan bestaat de kans dat ik dat doe door "Reign in Blood" te draaien...

Deze afgelopen week nog eens in de auto opgezet, maar het blijft voor mij de ultieme metal beukplaat! Hij dendert door van begin tot eind!! Maar na hem 2 keer gehoord te hebben gaat hij ook weer voor ongeveer een jaar in de kast!! Zeker als je het jaartal 1986 bekijkt, man wat een vette plaat!! Van Slayer heb ik overigens alleen dit album en het live album Decade Of Agression op cd in huis, behoefte om meer te ontdekken van Slayer heb ik echter niet, die 2 platen vind ik voor mij mooi zat voor af en toe een muzikale mega kopstoot!

Ergens heb je een punt, qua intensiteit hebben ze dit nooit overtroffen. De plaat hiervoor en de plaat hierna zijn zeker wel de moeite, maar een RiB is het allemaal niet.

De eerste keer dat ik Angel of Death zal ik niet vergeten. De ongelofelijke agressiviteit, de snelheid en de sfeer. Des duivels gewoon. En dat niveau houden ze in de andere nummers ook lekker vol. Niet zo heel gek aangezien ze maar 29 bezig zijn hier. 8 minuten korter dan de vorige en dan nog 3 nummers meer hebben. Waar de vorige met nummers als Crypts of Eternity nog wat mooie langer uitgesponnen muzikale dingen bracht. Is dit vooral zo snel en zo hard mogelijk beukwerk afleveren. Dat doen ze veruit als beste van de vier. De furiositeit en agressiviteit die Slayer hier ten gehore brengt, halen de andere drie bands niet (en vele die nog zouden volgen). Dit is puur genieten.

Het enige minpunt dat ik kan noemen is dat ik de langer uitgesponnen nummers van de vorige plaat mis. Ze wisten daarmee wat extra sfeer op te bouwen. En ze klonken daarin op muzikaal vlak wat creatiever en interessanter dan hier. De korte speelduur hier werkt in dat opzicht dan ook wel weer in het voordeel, want deze verveeld absoluut niet. Tegelijkertijd voelt dat ook als een minpunt want ik wil na dit half uurtje altijd meer van ze. Gelukkig luisteren Hell Awaits en Reign in Blood makkelijk na elkaar weg dus die minpuntjes zijn zo weg te strepen.

Kudos ook nog voor Araya, die met zijn screams nog altijd kippenvel weet te veroorzaken hier. Ook dit is weer een machtig sterke plaat. Reign in Blood is Slayer in bloedvorm.