Barren Cross - Hotter Than Hell! (1990)

Typische jaren 80 Trash Metal, dit keer met een glimlach en een "goede boodschap". Het luistert allemaal lekker weg, nergens verslapt de aandacht. Je moet er van houden.........

Ik ken dit album vaag omdat een maat van me dit op cassette had vroeger. Heb zelf laatst het album 'Atomic arena' op vinyl gekocht. Aardig album. Niks meer niks minder. De zanger heeft best veel overeenkomsten met Bruce Dickinson van Iron Maiden.

Destijds beleefde ik Hotter than Hell! Live van Barren Cross als een kleine teleurstelling. Hij verscheen onverwachts, een jaar na het sterke State of Control. Alleen jammer dat deze opnamen van de tour bij voorganger Atomic Arena waren, waardoor enkele krakers van hun laatste album node worden gemist. Opgenomen in Californië, waarmee de groep een thuiswedstrijd speelde.

Ik meen me te herinneren dat het album buiten medeweten van de groep werd gepland; had men dat wél gedaan dan waren opnamen van een recentere tournee gebruikt en wellicht had de mix ook meer aandacht gekregen; wat klinkt is vrij rauw. Ook vreemd vond ik dat een titel was gekozen die al veel eerder bij Kiss furore had gemaakt; niet slim laat staan origineel, oordeelde ik.
Dit alles door perikelen bij platenbaas Enigma, waarna dit album bij Medusa verscheen. Als mijn geheugen me niet bedriegt... In 2020 kreeg het album een heruitgave bij Roxx / Retroactive, niet op Discogs vermeld.

Wie 35 jaar later met frisse oortjes luistert, hoort robuuste U.S. metal; daarmee ontbreken dus de speedmetalinvloeden die op State of Control gingen doorschijnen.
De vier spelen op hoog niveau; de zang van Mike Lee, de gitaarsolo's van Ray Parris, het baswerk van Jim LaVerde en drumwerk van Steve Whitaker: rasmuzikanten. Extra hulp was er ook: bescheiden toetsen klinken van de hand van Christine Whitaker en dan zijn er ook een gastzanger en -gitarist.

De set bestaat uit het beste van debuut Rock for the King en de opvolger. Extra's zijn het instrumentale en akoestische gitaarlied Opus to the Third Heaven, een prachtig buitenbeentje. Later komen we een lekkere bas- (halverwege In the Eye of the Fire) én drumsolo tegen (het slot van Terrorist Child, niet te lang maar wel lekker). Aan het slot is daar een stevige versie van kinderlied (!) King Jesus dat bovendien een Blues Jam krijgt.
De groep was benaderbaar en stond voor meer dan alleen muziek. Zo waarschuwt men tegen drugs en aan het einde is er een uitnodiging om over het geloof te praten met de bandleden.

Al met al kom ik op een keurig zeventje uit, waar Barren Cross meer had verdiend als planning en budget beter waren geweest. Desalniettemin beter dan ik toen oordeelde.