Wes Montgomery - The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery (1960)

gitaar kan wel degelijk een leading instrument zijn. Wes laat soul, swing, lyriek horen gesteund door een akelig goede band

Als er 1 plaat is die mij volledig in de wereld van de jazz kan laten inleven is het deze. Wat een relaxt album, enig mooi.

Terwijl ik ook al andere Jazzgrootheden goed kan waarderen heb ik toch nog nooit een jazzplaat gehoord die zulke impact op mij heeft. Misschien is het wel omdat de gitaar hier prominent aanwezig is.

Ik wil via deze plaat hier even wat reclame maken bij alle jazz- en gitaarfans voor dé Wes Montgomery plaat. --> Wes Montgomery & The Wynton Kelly Trio - Smokin' at the Half Note

Een ware must (want hij véél beter naar mijn mening) voor iedereen die bovenstaande cd kunnen pruien

The magic thumb!!
Alles gespeeld met de duim.
Hij werkt zo mooi met octaven heerlijk!
1 van mn favo jazzmuzikanten.

Vergeet het live album Full House niet...ook "beter" dan dit album

Ik ben hem (uiteindelijk) niet vergeten. 'k Zal hem binnenkort eens recenseren hier op MuMe

Jeetje, wat een heerlijke jazz is dit zeg! Wat een gouden periode was dat toch. Moet maar weer even een tripje naar de platenboer plannen..

Die trip is een bestelling geworden en de plaat draait nu met grote regelmaat zijn rondjes in mijn cdlade. Ontzettend smooth en genietbare plaat dit. Absolute aanrader.

Heerlijke Jazz plaat, waarbij Montgomery prachtig gitaarspel laat horen. Een aanrader voor de liefhebbers van het genre.

Rustgevend en onderhoudend tegelijk. Deze plaat leent zich goed als achtergrondmuziek, maar dat is eigenlijk zonde aangezien het gitaarspel van Montgomery onverdeelde aandacht verdient. Ik geniet!
Spotify heeft in dit album nog 3 bonustracks geplakt die absoluut de moeite waard zijn.

madmadders (her)ontdekkingsreis door de sixties en seventies #5: Wes Montgomery – The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery

God, dit stuk liet even op zich wachten. Ik luister dit album al maanden, maar ik vond nog niet het juiste moment om even te gaan zitten voor een berichtje bij dit album. Het voordeel is wel dat ik alle tijd heb gehad om The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery helemaal te doorgronden. Voor zover je daarvan kunt spreken bij een jazz-album.

Want naar jazz luisteren is toch een heel ander soort luisteren dan ik gewend ben. Waar je bij popliedjes na vaak luisteren kunt anticiperen op iedere noot, op ieder woord, ligt dat bij (instrumentale) jazz toch net wat anders. Ik heb dit album nu inmiddels een keer of 10 gehoord schat ik, maar nog steeds klinkt ieder nummer fris. Natuurlijk, je begint bepaalde structuren, wendingen wel te herkennen, maar er echt op anticiperen, dat lukt me nog niet. Ik ben dan ook (nog) geen doorgewinterde jazzluisteraar.

Maar dat jazz zo moeilijk te doorgronden is, is denk ik juist wel een heel positief gegeven. Voor een popliedje moet je vaak toch in de stemming zijn, en de meeste liedjes kun je ook niet eindeloos horen, want op den duur gaan ze vervelen, juist omdat je ze te goed kent (en ja, ik weet het, er zijn natuurlijk heel veel uitzonderingen op die regel). Dat probleem heb ik dus nooit met jazz die ik goed vind. Een goede jazzplaat blijft steeds weer fascineren en er zijn altijd weer nieuwe details die opvallen, ook na tig keer luisteren.

Dit is voor mij dus zo'n goede jazzplaat. Sowieso is het best verfrissend om een gitaar in de hoofdrol te horen (in het geval van jazz dan, hè), en Montgomery beheerst het instrument uitstekend en weet er indrukwekkende melodieën uit te persen. Wat me echter het meeste aanspreekt, is toch wel hoe dynamisch dit album is. 'Polka Dots and Moonbeams' is bijvoorbeeld enorm melancholisch en nodigt uit tot mijmeringen en overpeinzingen. Maar dit schitterende liedje wordt opgevolgd door 'Four on Six' dat energiek is en waar je direct vrolijk van wordt (geen overbodige luxe in deze tijden van ellende).

Zo springt The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery op en neer qua sfeerzetting maar tegelijkertijd voelt het wel heel erg aan als een afgebakend geheel. De gemene deler is namelijk ontspannenheid. Montgomery brengt alles met een zelfverzekerde rust die heerlijk is om je aan te laven.

Deze werkt enorm verkwikkend heb ik gemerkt. Heerlijk na een dag hard werken, heel fijn wanneer je na veel sociale verplichtingen weer wat tijd voor jezelf hebt. En ik moet zeggen, na twee dagen totaal opgegaan te zijn in al het nieuws over de oorlog, voel ik me na het luisteren van dit album toch weer even stukken beter. Zeer therapeutisch, die ongelooflijke gitaar van ome Wes.

Next stop: Etta James – At Last!