Iron Maiden - Iron Maiden (1980)

"niet zo fijn om naar te luisteren" klinkt me anders in de oren dan "erg irritant zingen"...
"lelijk" als manier van zingen, dat kan natuurlijk, als een soort van classificatie. Als je dat zo bij Bruce ook bedoeld hebt, dan snap ik dat ook beter - maar kon ik er eerst niet uit halen.

P.s. Andy Deris ken ik geloof ik niet, maar dat geeft niet(?).

Helloween toch gewoon? Of heb ik de naam fout onthouden?

Bruce is, vind ik, geen slechte zanger, maar kan mij wel irriteren (misschien die vibrato?) Ik denk een studioplaat zo eens in de zoveel tijd, dat is gewoon prima, maar ik zal geen uren achtereen naar Bruce kunnen luisteren.

Kan hoor, ik herinner me alleen Kiske, later heb ik de band niet gevolgd.
Ik ben ook geen echte Bruce fan, maar wat betreft een 'Run to the Hills' toch weer echt wél.
Verder heb ik een tijdje terug nog weer een flink aantal titels geluisterd, en alles t/m 'Seventh...' op een nette 8 staan.
'Run...', net als het nummer 'Ace...' van Motörhead zijn exceptionele tracks binnen op zich prima tot zeer prima oeuvres .

Ik heb alles gerate tussen de 3,5 en 4 (rapportcijfers 7 en , dus dat zit wel snor. No Prayer kreeg een 3 (een zesje).

Over deze plaat: ik was 12, liep een krantenwijk en had deze op cassettebandje. Dus ik heb ook een nostalgisch gevorl bij deze plaat.

Zoiets heb ik hier niet mee, maar snap ik helemaal.

Nochtans heeft hij Running Free en de titelsong zelf geschreven.

Wat ik schrijf heb ik gelezen op wikipedia. Ik zie ook een discrepantie tussen de afkeer jegens punk(rock) en toch de tempo's van punk hanteren. Maar het zal wel een 1980-ding zijn, wat ik niet snap.

Nochtans had Dianno een aardig grote hand in de punkfeel van Running Free. Hij schreef de beat (geïnspireerd door de Gary Glitter song Rock and Roll Part 2) en de jonge honden tekst.

Van dat snerpende gitaartje aan het begin tot het klotsbad zweet waar je in drijft aan het eind, dit is een heavy metal natte droom.

Enthousiast en heerlijk eerste album van Maiden. Vooral de nummers "Remember Tomorrow" en "Phantom of the Opera" zijn voor mij de toppers van dit album.

Glibberig.

Hun rauwste en puurste album en tezamen met de songsterkte voor mij het beste album van Iron Maiden.

Op Transylvania klinken wat echo's door van Thin Lizzies Emerald. En......das helemaal niet erg

Ik had vandaag opeens zin in de melancholie van Strange World en Prodigal Son. Lees ik na beluistering dat gekke Paultje dood is.

Ik ga ze zo nog maar eens opzetten denk ik. En Remember Tomorrow. En Twilight Zone. En..

Bijna drie jaar geleden beschreef ik dit album uitgebreid en waardeerde het met vier sterren. Nu ben ik hier kort terug, omdat ik één van de nummers van dit titelloze debuut van Iron Maiden in mijn afspeellijst met 'new wave & co' heb gezet. De reden: anders dan bij metalen tijd- annex genregenoten als Saxon, Def Leppard en Tygers of Pan Tang klinken bij Maiden punkinvloeden. Dat beleefde ik als jong pubertje en dat beleef ik nog zo.

Het zit 'm vooral in de zangstijl van Paul Di'Anno, de felle drumpartijen van Clive Burr en de ietwat springerige riffs. Wellicht heeft Di'Anno's punkerige rattenkapsel op z'n Sid Vicious' ook wel geholpen dat ik destijds de associatie legde, maar het zat hem vooral in de zang.
Ik weet dat Steve Harris zich altijd afzette tegen punk, maar opvallend is dat zijn groep de notie 'punkinvloeden' regelmatig kreeg toegeworpen, in tegenstelling tot de andere kompanen binnen de New wave of British heavy metal. Hij wilde - terecht! - niet dat zijn groep voor een drieakkoordengroep doorging.
Vanaf The Number of the Beast was dat voorbij: de zangstijl van Bruce Dickinson is geheel anders en de composities werden conservatiever, minder fel-springerig met minder tempowisselingen. Nog steeds goed, echter wel degelijk anders.

Van dit album staat Charlotte the Harlot op mijn afspeellijst, voorafgegaan door High Fidelity van Elvis Costello en gevolgd door respectievelijk Brand New Age van U.K. Subs, Soulkitchen van X en Computerstaat van Abwärts. In dit rijtje is niet Iron Maiden maar Elvis Costello de vreemde eend in de bijt. Probeer het maar eens!

Op reis door de albums achter mijn afspeellijsten met new wave en aanverwanten ben ik in april 1980. Vorige halte was het titelloze album van Sue Saad and the Next. Omdat ik de albums van U.K. Subs (Brand New Age) en X (Los Angeles) al beschreef, is het volgende station de EP Computerstaat van Abwärts, die twee weken na deze Maiden verscheen.

En..... het prachtige en -zeer ten onrechte- vergeten Rockballad Prodigal son. De eerste 2 albums van Iron Maiden zijn albums die ik koester, het zijn absolute parels van de NWOBHM. En waar staan ze muzikaal gezien anno 2025 : in the middle of nowhere, met andere woorden werkelijk geen schim meer van wat het ooit was. Eeuwig zonde!!!!!!!!

Wellicht ben ik het met je eens, maar bij zo'n grote band hooŕ je dit, naar mijn idee, wel goed toe te lichten.

Ik ben het er totaal niet mee eens. Maar snap wel dat de eerste albums bij een gedeelte van het publiek veel harder resoneert. Ik ken gasten die Number Of The Beast al niks vinden. Helemaal prima natuurlijk.

Vanwege mijn jeugdige leeftijd kwamen de Di'Anno albums bij mij pas op het netvlies toen ik enkele Dickinson albums al van haver tot gort kende. Killers sloeg meteen keihard aan. Het debuut moest even rijpen. Ik kon bijvoorbeeld niet wennen aan het lijflied dat hier nog zo sloom gespeeld werd in vergelijking met de versie op Live After Death die ik al wel kende. Nu kan ik dit niet meer missen. Het was de eerste Iron Maiden elpee die ik weer terugkocht op vinyl nadat ik ze op één na ergens in de 90s allemaal had weggedaan.

PFFFFFFF, heb je even????? het is bekend dat ik nogal lang van stof ben. Ik zal proberen om het kort en duidelijk te houden. Als je de teksten even terzijde schuift en je puur concentreert op de muziek. Dan wordt het allemaal duidelijker. Van het debuut album : Phantom of the opera, Transylvania, Sanctuary, Charlotte The Harlot en Remember tomorrow. Als je die nummers hoort hoor je veel gitaar rifs en tempowisselingen. Het intro van Charlotte The Harlot is een intro om in te lijsten. Remember tomorrow doet mij qua opbouw denken aan Beyond the realms of death van Judas Priest. Van het Killers album : de instrumentaaltjes is verplichte kost, maar ook Wratchild, Murders in the rue morgue, Another life, Prodigal Son, Purgatory en Drifter. Nummers staan bol van de gitaar rifs en tempo wisselingen. Een lust voor het oor is het tussenstuk in Murders of the rue morgue het gedeelte richting de gitaarsolo, de gitaarsolo zelf en het gedeelte daarna heb ik vaak herhaald en het verveelt nooit, Another life heeft ook zo'n tussenstuk, tijdelijk naar een ander ritme en weer terug. Purgatory is ook zo'n nummer wat lekker weg luistert, Drifter heeft ook weer zo'n tussen stuk waar Cliff Burr z'n roffels even laat horen. En tot slot het gevoelige Prodigal Son. Intro is prachtig, het bas werk en de gitaren die later invallen maken het compleet, een prachtige gitaarsolo, daarna weer terug naar dat intro en vervolgens komen de bas en de gitaren weer. The Ides of March en Genghis Khan zijn het de tempowisselingen en het dubbele gitaarwerk wat die nummers zo mooi maakt overduidelijk Thin Lizzy/ Wishbone Ash invloed en daar heb ik niks op tegen want dat zijn ook goeie bands. En ondanks dat The number of the beast een ander album is dan de voorganger heeft het wel raakvlakken als het gaat om snelle nummers, gitaar rifs en tempo wisselingen. Nummers als Invaders, The Prisoner, Run to the Hills en Gangland hadden ook op het Killers album kunnen staan. Wat -in positieve zin overigens- afwijkt zijn de 2 lange nummers 22 Acacia Avenue en Hallowed be thy name en Children of the damned is een prima power ballad. Of men de 1e 2 albums nou goed of slecht vind feit is denk ik wel dat wijlen Clive Burr, Steve Harris en de gitaar tendem Murray/Smith een stevige stempel hebben gedrukt op deze 2 albums. Wat het fundament heeft gelegd, en van datzelfde fundament is nagenoeg niets meer over. De klad kwam er al een heel beetje beetje in op het Somewhere in time album en dat is stukje bij beter alleen maar erger geworden. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat alle albums van na Somewhere in time slecht zijn Seventh son of a seventh son, Fear f the dark, A matter of life and death en The final frontier zijn best wel goeie albums. Alleen moet je de vergelijking met de eerste pakweg 5 albums niet maken. Wat ik van tevoren al vreesde is toch weer gebeurt : weer een lang verhaal!!!!! SORRY!!!!

Ik waardeer het wanneer users hier ruimte nemen voor een goed verhaal. Liever dan nietszeggende oneliners....

Tip: Af en toe een witregel maakt je verhaal een stuk beter leesbaar

Invaders en Gangland wel ja, die razen ook zo lekker voort.

Maar The Prisoner en Run to the Hills passen minder goed bij Paultjes stem. Ze zijn ook medegeschreven door Bruce, ook al kon hij door omstandigheden geen credits voor krijgen.

Dat laatste is officieus in meerdere media bevestigd. Ook in What Does This Button Do.

Overigens kun je op YT wel een dronken Di'Anno wel een regeltje Run To The Hills horen proberen. Hij vond toen dat hij dat ook wel kon. Over de doden niets dan goeds, maar het was vooral in de jaren 90 een hele rare banaan hoor. Ik heb hem zelf meegemaakt in Het Paard een keer. Zo zat als een tor wilde hij met iedereen vechten die iets te hard wat geks riep.

Haha ja wat een mannetje he. Heb jij zijn boek The Beast toevallig gelezen? Dat gaat ook werkelijk helemaal nergens over, alleen maar over hoeveel coke hij kon snuiven en hoe hij van de ene vechtpartij in de andere rolt. Hoe hij bijvoorbeeld zijn eigen bandleden het ziekenhuis intrapt tijdens een tour. Zo werkte hij zijn gitarist opeens in een extreme driftbui tegen de grond en vond het nodig toen nog even zijn kaak kapot te schoppen. En dan telkens met de verklaring "tja zo ben ik nu eenmaal"

De man heeft twee gezichten zullen we maar zeggen, want het gevoel dat hij legde in nummers als Strange World en Remember Tomorrow blijft ongeëvenaard.

Nog niet. Dank voor de tip!
Heeft ie die zelf geschreven?

Gary Moore was er ook zo'n één, die was ook niet vies van een vechtpartijtje. Wat Paul met Coke had, dat had Gary met drank. Overigens wel een krankzinnige goeie gitarist. Ook veel te vroeg heen gegaan net als Paul.

Murders in the rue Morgue is echt een Paul Di' Anno nummer dat is weer niet weg gelegd voor Bruce Dickinson. In het verre verleden heeft hij het ooit gezongen en dat was echt niet best. Geeft ook weer het verschil aan tussen die 2 zijn niet met elkaar te vergelijken.

Die versies op Beast Over Hammersmith en de Running Free (live) single vind ik juist geweldig.

Niet per se beter dan de studioversie, maar toch. Heeft ook geen zak met het debuut te maken, maar goed.

Officieel wel maar hij heeft later wel gezegd dat het door iemand anders is geschreven en er niks van klopte. Maarja ook dat is typisch Paultje, altijd tegenstrijdige verhalen. Ook over zijn Maiden royalties heeft ie verschillende dingen verklaard. Hij zou ze destijds afgestaan hebben aan de band voor een schandalig laag bedrag (50.000 pond). Andere keren weersprak ie dat weer en beweerde miljonair te zijn.

"Running wild, running free"

Haha