The Shins - Wincing the Night Away (2007)

Ik ben van mening dat alle goede dingen uit drie bestaan, en gelukkig heb ik de geschiedenis en een leger godvrezende helden achter me staan in deze stoutmoedige gedachte. We hebben iets met de drievuldigheid, of die nu heidens of heilig is, dat maakt ons in eerste instantie niet uit. We hebben iets tastbaars nodig, een onplaatsbaar gevoel...
De eerste twee pareltjes van the Shins lieten me voelen, wat zeg ik, het was een bewijs dat de geest van de jaren zestig niet enkel vast roestte in het hoofd van overjaarse hippies of dat de Volkswagen Kever in die tijden het asfaltdek aan gort reed in witzwart- films. Het was een bewijs dat de jaren zestig nooit echt weg geweest zijn, ze zijn gewoon verdrongen door de vloek van een alweer nieuwe generatie en dito tijdsbeeld, elk decennium krijgt opdoffers, krijgt eerst de nodige speelruimte, nestelt zich in de collectieve zandbak van het geheugen, hemelt zichzelf op en moet dan weer opkrassen. Het is het lot van elke flower power hippie, elke late seventies punker of jaren tachtig miami vice-wannabee om van de ene op de andere dag een slag in het gezicht te krijgen. Word wakker, de tijd heeft je ingehaald. De winterslaap eindigt.
Bestaat er dan nog een ankerpunt, een baken dat vanuit die modderige ondergrond der vergetelheid nog krampachtig licht uitstraalt?
Uiteraard is het antwoord ja. Elke hype, elke glorieperiode gaat door een golfbeweging, ze duiken onder de radar, lijken verdwenen, maar komen steeds terug. The Shins en de sixties hebben ook weer hun terugkeer gemaakt, de erfgenamen van the beach boys en the byrds. De zilverwitte stranden liggen er nog steeds, een zwerm vogels duikt weer op alsof ze nooit weg geweest is. er zijn nog steeds good vibrations, de melancholie bestaat nog steeds in elke muzikale millimeter, en als er iets is wat the shins altijd goed konden, was het wel het verpakken van emotie, melancholie en loepzuivere pop in elke vierkante millimeter, een muzikaal aannemersbedrijf als het ware, maar veel subtieler en zachter dan de gemiddelde betonmolen waarmee elke aannemer pronkt.
De nieuwe plaat opent met sleeping lessons, een psychedelische neongekleurde dagdroom waarin een stem zoekt naar warmte, een gloed spoelt zich over de droom, het is nog slechts een illusie van wakker worden, maar opeens scheurt er iets en breekt de dageraad aan, scheurtjes op een ruit die spoedig uiteenbarst, het levensritme stapelt zich op, versnelt. We worden helemaal wakker met de feelgood pop van Australia, down under huppelen we met kangoeroes en banjo spelende wasberen tussen de noten door, zo veel plezier, ze zouden het moeten verbieden. Rare jongens die Australiërs.
Pam Berry kruipt door het oog van een onweer en een nog geen volle minuut bijna statische dreiging, die snel overgaat en genezen wordt met phantom limb. Bijna vijf minuten muzikale verliefdheid, de lente is in onze contreien ver weg, maar het lentegevoel is gelukkig ondertussen al gelokaliseerd. Hulde voor de viool die een schitterende rol vertolkt in sea legs, een haperende muziekdoos die gekoesterd word door een nachtelijk strandsfeertje, onbezorgde helden zijn het soms toch wel. Lieflijker als Red Rabbits worden the Shins niet, een anthem voor romantici, slapeloze dagdromers en mensen die eeuwig de verstrooide tiener willen blijven. Het middelpunt, orgelpunt en hoogtepunt van het album.
Turn on me : de byrds anno 2006, eigenlijk dus 2007 want de plaat komt pas in januari uit.
Gelukkig, als het om mijn zielsgeluk gaat, wend ik mij tot andere middelen om mijn wachttijd in te korten. (hehe) Ik was ook enthousiast over het laatste drieluik (daar heb je er weer eentje), waarvan girl sailor nog het meest aanleunde bij het oude werk, maar vooral split needles was ook bijna vier minuten zweven, en ik had deze keer niet aan de spacecake gezeten.

Nu : Is deze beter of slechter dan 'Chutes too narrow' of 'Oh inverted world' Meneer Stevie?
Moeilijk, deze plaat heeft meer gelaagdheid, laat zich minder snel beoordelen. Feit is dat de shins bij mij weinig verkeerd kunnen doen, wat wel opvalt is dat er hier een paar nieuwe dingetjes aangewend worden, waren de vorige twee verloren gewaande blauwdrukken uit de jaren zestig, neigt de sound hier soms in de rustigere stukken naar de jaren zeventig (Pink Floyd zum beispiel) in de speelse naar de jaren tachtig( de meer poppy geluiden van the cure) en zelfs godbetert de eenentwintigste eeuw is aanwezig, want toevallig bestaan de goede dingen soms uit meer dan drie. Weeral een toeval om blij van te worden. Releasedate 23 januari, nog wat tijd om een bescheiden winterslaap te houden.

Popliedjes neigen naar perfectie

Wincing the night away begint zacht, mysterieus, spacy. Rustige synthesizerklanken zwellen aan en een voorzichtige zang zet in. Geen CD die het uitschreeuwt: "hier ben ik". De muziek dringt zich niet aan je op, jij moet de eerste stap zetten. Maar halverwege slaat het nummer om en verraadt het zijn ware aard: dat van een poppy nummer.

Pop heeft snel de bijklank van kauwgomballen en priklimonade. Wegwerpmuziek. Je kauwt er een paar keer op en dan is de smaak weg. Maar ware popmuziek maken is een hele kunst. Een kunst die bijvoorbeeld de Nederlandse band Johan verstaat. Dan gaat het om toegankelijke, harmonieuze nummers die beklijven, die iets extra's hebben en die niet vervelen maar erom vragen keer op keer gedraaid te worden. Repeatknopmuziek, zeg maar.

The Shins zijn de meester van díe poppy muziek. Wincing the night away, The Shins' derde plaat, is een genot om naar te luisteren. De muziek is toegankelijk, maar geeft ook weer niet te snel zijn geheimen prijs. De plaat wint aan pracht en kracht als die keer op keer gedraaid wordt. De muziek is helder, glad bijna, maar na meerdere keren luisteren komen de verschillende laagjes boven.

En dan begint het grote genieten. Op deze plaat staan zeker drie pareltjes, echt mooie nummers die dit jaar begonnen zijn aan een tijdloos bestaan: Australia, Phantom limb en Red rabbit. Als je deze nummers de eerste keer hoort, vraag je af waarom niet veel meer artiesten zulke nummers maken. Zo vanzelfsprekend, soepeltjes, drie cadeautjes die van menige band ineens een stelletje klunzen maakt. Zo moet het dus: universeel, harmonieus, maar niet te gemakkelijk of te oppervlakkig. Alles klopt: de zang, de gitaren, de toetsen, de drums.

Ik heb slechts één persoonlijke punt van kritiek. Op den duur mis ik een rauw randje, een onvolkomenheid, iets eigens. Ik schrijf "persoonlijk" omdat ik me realiseer dat dit heel veel met eigen smaak te maken heeft. The Shins maken prachtmuziek, maar uiteindelijk val ik voor het meer excentrieke, het meer emotionele, het onaffe desnoods.

The Shins - Wincing The Night Away.

Aan het begin van dit jaar dacht ik: Laat ik weer eens een leuk albumpje pindakazen. Toevallig kwam het derde album van The Shins op dat moment uit en stond het op nummer 1 in de Musicmeter-rotatielijst. Toen ik ook naar het stemgemiddelde keek, dacht ik: “Dat moet wel goed zitten.” De eerste reacties op het album waren positief en ik wilde gewoon weer eens een leuk albumpje in huis hebben.

Ondertussen had ik het album binnengekregen en begon ik met luisteren. Vreemd soort pop - want dat stond bij genre boven het album - maar wel zeer fris en vaag. De opener Sleeping Lessons is meteen al een beetje vaag, maar tegelijkertijd ook “lentefris,” ik kreeg er een gevoel bij van net wakker worden en de nevel boven de velden zien hangen als voorbode van een mooie dag. Maar verder een niet bepaald spetterend begin van een CD die echt doorgaat tot in de herfst.

Daarna krijg je het Australia met al zeg ik het zelf een redelijk goed gekozen titel omdat je de Australische hitte en vrolijkheid uit je boxen voelt komen. Al zeg ik het zelf een van mijn favorieten van deze CD.
Na een korte regenbui die Pam Berry heet ben je dan aangekomen bij Phantom Limb. Ik zou niet weten wat de titel inhoud, maar ’t is gewoon een heerlijk nummer om naar te luisteren.
Phantom Limb is gelijk ook het meest toegankelijke nummer op de CD en niet voor niets ook de eerste single. En naar pop-single-maatstaven een beeldschoon nummer.

Dan komen de Sea Legs. Een vrolijk liedje waar de percussie een hoofdrol in speelt. De fluit die soms een loopje speelt in dat nummer doet me denken aan de zomer en met windstilte op een spiegelglad wateroppervlak in je zeilbootje zitten. Hierbij moet je uitkijken voor een windvlaag waardoor je af en toe toch op je zeil moet letten.

Helaas staat dit nummer 1 positie te vroeg want Pasen komt normaliter niet na de zomer. Jawel Red Rabbits doet me serieus denken aan Pasen en eieren zoeken. Lekker door het gras hoppen met dit stuiternummertje op de achtergrond. De stuiterfactor in dit nummer wordt echter niet door een basedrum veroorzaakt (zoals in bijvoorbeeld Boten Anna) maar door een moeilijk te plaatsen ander muziekinstrument.

Het vervolg op het zeilverhaal is dan natuurlijk Turn On Me, nadat je tijdenlang op het water hebt gedobbert kun je eindelijk aanleggen en aan het eind van de steiger gaan zitten om van een prachtige zonsondergang te genieten. Soms voel je de wind van de muziek door je haar gaan en je kan gewoon niet geloven dat sommige nummers zo simpel, maar zo mooi kunnen zijn.
The Black Wave zorgt dan wel voor een donkere en stille nacht, maar je kunt de sterren aan de hemel tellen. Het is het donkerste en saaiste nummer van de hele CD en naar mijn mening is de nacht ook het saaiste en donkerste deel van de dag. Dat klopt dus ook weer.

Na de prachtige zomer krijg je de herfst met al haar kleuren. Zo ook Spilt Needles. Dat nummer klinkt gewoon oranje, bruin, geel en rood. Als de zanger dan uithaalt met die geweldige ingehouden stem naar het stukje met: “You’re only a golden boy” (of iets in die richting). Prachtig. Voor mij een van de mooiste songs ooit geschreven. Een dergelijk geweldige opbouw als een storm in de herfst. En de dan het weer rustig worden, de kalmte, de ingehouden spanning en alles bij elkaar maakt dit gewoon een meer dan 5 sterren nummer. Wat een klasse.

Dan heb je een nummer dat heel erg lijkt op een vaarwelsong, maar niets is wat het lijkt. Er komt nog een laatste nummer! En dat is echt de afbouw. Je gaat toch maar eens slapen en denkt bij jezelf, laat die komeet maar neerkomen, ik heb een prachtige CD geluisterd met een paar magische nummers.

Okee, dan nu even rationeel. Het album is op zich een heel goed geheel, maar zoals ik al eens eerder liet doorschemeren, is de mixage en de volgorde van de tracks wat minder. Red Rabits had beter iets meer naar voren gekund wat mij betreft, dan heeft de CD toch net dat beetje meer lading.
Dan, alles wat ik over Spilt Needles zei; dat mensen een dergelijk mooi nummer kunnen maken. Daar is echt maar een woord voor: Bloedmooi. Spilt Needles is een nummer waar je verliefd op kunt worden. Jammer dat niet elk nummer op deze plaat die lading heeft, bijvoorbeeld Phantom Limb, dat is allemaal heel losjes en heel lieflijk, maar het heeft niet de charmes van Spilt Needles.

Deze CD moet ik toch maar weer eens wat vaker gaan draaien, want nu ik ‘m tijdens het schrijven van dit stukje weer opheb denk ik toch bij mezelf: “Dit blijft toch pure klasse.”
Ik heb dit schijfje minder gedraaid omdat ik veels teveel nieuwe muziek aan het ontdekken was, zo zijn er nog veel meer goede bands in mijn leven gekomen. Weliswaar allemaal wat harder, maar dat pakt mij dan toch iets meer. Misschien zijn The Shins niet mainstream genoeg voor mij. Mijn smaak is toch naar Musicmetermaatstaven zeer mainstream. Maar goed, ik geef dit album bij deze nog een paar kansen en dan zal ik zien of ik er weer een 4,5* van kan maken.

Het eerste album was heel mooi. Het tweede was nog mooier. Prachtig...

Wincing the Night Away is iets anders. Elektrischer, zou ik zeggen. Heb het al een paar keer beluisterd en ik moet zeggen dat het me niet raakt. Ik zal nog een paar luisterbeurten nodig moeten hebben om het echt te kennen en mijn stem te kunnen uitbrengen. Voorlopig zou ik het een 2,5 à 3* geven.

Bij het eerste album was het de sound die het me deed. Héél mooi. Een paar nummers staken er bovenuit. De rest was gewoon maar leuk. Deze mening is tot op zekere hoogte hetzelfde gebleven (een paar nummers heb ik na een tijdje kunnen appreciëren, anderen zijn maar 'gewoon' gebleven). Maar de sound was dus erg mooi.

Tweede album was het weer die sound maar het was een beetje uitgewerkt. Maar daar waren de erg goeie popsongs, melodiën en gitaarriffjes die het me deden. Geniaal. Het beste album van de drie als je 't mij vraagt.

Met dit album proberen ze wat anders, iets 'moderner'. En zoals ik eerder al zei, het moet wat bezinken maar ik weet niet of ik het echt wel zal omarmen. Daarenboven raakt geen enkele song mij direct, dit in tegenstelling tot de twee eerste albums, zelfs Phantom Limb, he 'beste' nummer van dit album zogezegd, vind ik maar middelmatig.

btw: héél mooie top-10, Chronos.

The Shins blijt één van mijn favoriete bandjes. Dit is wederom een prachtige plaat. Persoonlijk vind ik dit wel de minste van de drie maar dat zegt meer over de eerste twee. Ik heb deze zelfs 4,5 sterren gegeven.

Naast de prachtige popliedjes als Australia, Phantom Limb, Turn On Me, Girl Sailor en A Comet Appears, die allen in het verlengde liggen van de eerste twee albums, heeft James Mercer (en band) wat geexperimenteerd met sfeer. Dat is goed terug te horen in Sleeping Lessons, Pam Berry en Black Wave. Erg geslaagd ook.

De teksten zijn ook nog altijd even sterk.

Ondanks dat dit album alweer 4 jaar geleden uit kwam moeten we nog even wachten op nieuw materiaal. Er komt wel een nieuwe EP van Broken Bells aan, dat maakt het wachten wat dragelijker.