Explosions in the Sky - All of a Sudden I Miss Everyone (2007)

Momenteel ben ik veel aan het luisteren naar deze plaat. Ik had mijn verwachtingen wat naar beneden geschroefd maar ben aangenaam verrast met dit werk! Goed, het is meer van hetzelfde. Daar kom je niet onder uit. Maar toch wordt er met een redelijk succespercentage geprobeerd het spannend te houden. Sterker nog, een drietal nummers op dit album zijn gewoon zeer goed.

Opener The Birth and Dead of the Day is inderdaad kippenvel. Wat een geweldig mooie climax. Het volgende nummer, Welcome, Ghosts, is wel minder, maar toch ook zeker geen ramp om te moeten luisteren. Het mist alleen iets wat het onderscheidt. It's Natural to be Afraid onderscheidt zich gelukkig weer wel. Heerlijk nummer dat twijfelend begint maar vervolgens een koers vindt die het niet meer verlaat met ook hier weer een mooi slotoffensief.
What do You Go Home to? is een opvallend nummer gezien het feit dat hier voor het rest gebruik wordt gemaakt van een piano. Het is een mooi tussenstukje, maar meer ook niet. Liever hoor ik dan de oude vertrouwde EitS geluiden op Catastrophe and the Cure. Wat me vooral opvalt op dit nummer (maar eigenlijk ook op de eerste twee tracks) zijn de tempowisselingen. Erg prettig en niet zo in your face als op Those Who Tell the Truth.
Afsluiter So Long, Lonesome (wat een titel weer he?) is misschien nog wel het mooiste stukje. Had van mij zo twee keer zo lang mogen duren.

In totaal gezien zeker geen competitie voor de prachtige voorganger uit 2003 die mijn top 10 is binnengedrongen. Maar toch zeker wel gelijk aan Those Who Tell the Truth. Weer een album met een duidelijk gezicht. Qua loudness tussen de twee voorgangers in. Qua gevoeligheid ook. De cover is een zeer goede afspiegeling van het gevoel dat ik krijg van dit album. Namelijk vrijheid. Het voelt allemaal heel weids en open. Bovendien een heel positief ingesteld album. Complimenten daarvoor.