Explosions in the Sky - All of a Sudden I Miss Everyone (2007)

Momenteel ben ik veel aan het luisteren naar deze plaat. Ik had mijn verwachtingen wat naar beneden geschroefd maar ben aangenaam verrast met dit werk! Goed, het is meer van hetzelfde. Daar kom je niet onder uit. Maar toch wordt er met een redelijk succespercentage geprobeerd het spannend te houden. Sterker nog, een drietal nummers op dit album zijn gewoon zeer goed.

Opener The Birth and Dead of the Day is inderdaad kippenvel. Wat een geweldig mooie climax. Het volgende nummer, Welcome, Ghosts, is wel minder, maar toch ook zeker geen ramp om te moeten luisteren. Het mist alleen iets wat het onderscheidt. It's Natural to be Afraid onderscheidt zich gelukkig weer wel. Heerlijk nummer dat twijfelend begint maar vervolgens een koers vindt die het niet meer verlaat met ook hier weer een mooi slotoffensief.
What do You Go Home to? is een opvallend nummer gezien het feit dat hier voor het rest gebruik wordt gemaakt van een piano. Het is een mooi tussenstukje, maar meer ook niet. Liever hoor ik dan de oude vertrouwde EitS geluiden op Catastrophe and the Cure. Wat me vooral opvalt op dit nummer (maar eigenlijk ook op de eerste twee tracks) zijn de tempowisselingen. Erg prettig en niet zo in your face als op Those Who Tell the Truth.
Afsluiter So Long, Lonesome (wat een titel weer he?) is misschien nog wel het mooiste stukje. Had van mij zo twee keer zo lang mogen duren.

In totaal gezien zeker geen competitie voor de prachtige voorganger uit 2003 die mijn top 10 is binnengedrongen. Maar toch zeker wel gelijk aan Those Who Tell the Truth. Weer een album met een duidelijk gezicht. Qua loudness tussen de twee voorgangers in. Qua gevoeligheid ook. De cover is een zeer goede afspiegeling van het gevoel dat ik krijg van dit album. Namelijk vrijheid. Het voelt allemaal heel weids en open. Bovendien een heel positief ingesteld album. Complimenten daarvoor.

Wat een mooie productie zeg ..3 werf hoera voor John Congleton!!!

Dit album bevalt me al een stuk beter dan Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever. It's Natural to Be Afraid is fenomenaal, jammer dat de eerste twee nummers weinig bijzonder zijn.

niet overdrijven;-)

als je m nog niet hebt geprobeerd...hun vorige album is nog beter dan deze imo. probeer gazpacho - tick tock eens! beste album wat ik dit jaar heb gehoord! beetje atmosferische (lange) tracks met heerlijke uitspattingen! k weet niet of je het post-rock mag noemen maar het komt wel een beetje in de buurt!

mijn stem op deze laat nog even op zich wachten!

Onlangs het genoegen gehad deze band live bezig te zien in de prachtige locatie van het OLT Deurne. Speelden een lange sessie zonder oponthoud. Een bis-nummer was overbodig na deze zondvloed. Geen zang maar toch beklijvend.
Postrock op zen best.

Mijn theorie: de hiphoppers vinden jouw hiphopsmaak maar matig, maar verwachten dat er wel iets goed moet zijn aan je top 10.

Daar ben ik het mee eens, super mooi, intens concert was het. Bijzonder, die muziek in de openlucht te mogen luisteren.

Daar deze LP aangeschaft, prachtig. Artwork is ook schitterend

Zozo

Héél binnenkort komt deze aan bod. Ik ben zeer nieuwsgierig. Fijnzo.

Ik ben nog niet heel vel geraakt in deze plaat maar bekoren doet ze me tot dus ver wel. Alles nog wat bezinken en weldra met veel plezier nog vele malen beluisteren.

Het gemiddelde lijkt me alvast zeer onterecht.

Deze plaat is een stuk beter dan The Earth is Not a Cold Dead Place. Vooral het drumwerk is indrukwekkend en speelt hier een belangrijke rol. Zeer verdienstelijke plaat

Maar Those Who Tell the Truth blijft toch hun beste.

Dit album heb ik als tip gekregen in het Tip-topic. De opener is echt geweldig, als het hele album zo was geweest was het gemakkelijk 4,5 ster geweest. Maar de rest vind ik niet zo bijzonder, het is wel mooi, maar ik heb het allemaal al eerder gehoord. Gewoon goed. Ik mag nog geen beoordeling geven, maar ik denk dat deze wel 4 sterren gaat krijgen en ik ga zeker nog wat andere albums van de band beluisteren.

Verschild deze erg van Those Who Tell The Truth?

Wereld van verschil. Deze is wisselvalliger, mist een algemene sfeer en leunt veel meer op 'post-rock cliches'. Bevat wel een aantal prachtige momenten, maar zo'n legendarisch, grondverleggend album als Those Who is het absoluut niet.

Deze is inderdaad wel een stuk minder dan 'Those Who ...' maar is alsnog een redelijk album van de heren. De opener is wat mij betreft een van de betere nummers van Explosions. Er komt ook een nieuw album aan, ik ben benieuwd hoe het gaat klinken. Of ze verder borduren op dit 'wat mindere' album, of weer terug komen met een klassieker.

Het blijft voor mij een raadsel waarom mensen dit een wat 'minder' album vinden. Wat mij betreft de beste plaat van de heren, doet het vooral goed op de iPod terwijl je je in een bus door één of ander berglandschap in een exotisch land laat rijden
Gewoon de trein pakken in Nederland werkt overigens ook: The Birth and Death of the Day is de perfecte soundtrack terwijl het landschap in hoog tempo aan je voorbijtrekt... Magisch.
5*, zonder twijfel.

The Birth and Death of the Day: Wauw.

Ik ben compleet weggeblazen door dit album. Fantastische muziek die over de gehele rit spannend blijft. Niet alleen de bulderende gitaar en drumpartijen zijn heerlijk maar ook de momenten van rust zijn prachtig en lijken steeds op het juiste moment te komen. Ik begin 'voorzichtig' met 4,5* maar dat kan zelfs nog wel doorgroeien naar de maximale score. Het is lang geleden dat een plaat zo'n indruk op me heeft gemaakt.

Dankzij Coachella heb ik deze band ontdekt en wat is Catastrophe And The Cure toch een geweldig nummer.

Zeer degelijk album ook, dit. Grijpt me nog niet zoals The Earth Is Not A Cold Dead Place, maar die plaat, die ondertussen stevig in mijn top 10 staat, is ook met een 3,5 begonnen, meen ik mij te herinneren. Kan dus zeker nog groeien. Postrock begint me alleszins wel heel erg aan te staan.

Mooi dat er hier nog altijd veel mensen verliefd geraken op EitS. Dit is dan ook zeker een mooie plaat. Niet bijster origineel maar heel goed in de uitvoering. Toch wil ik alle enthusiastelingen wijzen op The Earth is Not a Cold Dead Place. Enkele nummers op deze, over het algemeen veel slimmer opgebouwde, plaat zullen je doen beseffen dat EitS hier alweer over hun hoogtepunt heen zijn. "The Only Moment We Were Alone" is een van de mooiste, meest ontroerende stukken muziek die ik ooit heb gehoord.

Dit album laat misschien te weinig progressie horen ten opzichte van zijn vaak terecht bewierookte voorganger om als essentieel post-rock materiaal te worden gezien. Hier staat geen knaller op als 'First Breath After Coma', maar toch zijn de composities verre van braaf. De progressie zit in te subtiele arrangementen, net iets harder aangezette akkoordenschema's, een gruizige distortion op de achtergrond.
De grote stap voorwaarts kwam vorig jaar met de opvolger van dit album.

Ben erg benieuwd naar de remixes.

Verder wel al eens hulde brengen aan The Birth and Death of the Day! Hemels! De 4 sterren zitten er al heel snel aan te komen.

Hier staan een paar kleppers op van het kaliber The Earth Is Not A Cold Dead Place, zoals The Birth and Death of the Day en Catastrophe and the Cure, maar het niveau is jammer genoeg niet zo constant als genoemde plaat. What do you go home to? is geen slecht nummer, maar mist toch wel wat imo. Voorlopig blijft het dan ook een dikke 3,5, maar de eerste 2 genoemde nummers zijn een 5 waard.

Catastrophe and the Cure is het nummer die ik heb gehoord op Coachella en dit nummer liet me kennismaken met de band waarvan ik al inmiddels drie platen heb gehoord. Het begin van dat nummer is heerlijk, maar helaas kakt het wat in op het moment dat het een nieuwe energie gebruikt. En dat is eigenlijk iets dat typerend is voor dit album. De intro's zijn geweldig, maar dan kakt het wat in en heb ik meermaals een 'been there'-gevoel wat ik eigenlijk heel jammer vind. Op de één of andere manier voelt het te consistent aan en begint het daarom wat op hetzelfde te klinken. Beter dan het tweede album van deze band, maar toch krijgt het mindere punten dan het derde album.

Ik kon de band helemaal niet, maar via Russian Circles en Red Sparowes ook bij hier aangeland. En, het bevalt me prima. Dit is een goed album, wat minder riff georienteerd als Russian Circles en bijvoorbeeld Long Distance Calling. Maar lekkere, vrij uitgesponnen nummers, met genoeg variatie om te blijven boeien.

Voor mij de ultieme EITS-plaat. Raar dat dit tegenstrijdig is met velen anderen, maar laat dat net zo mooi zijn aan muziek. The Earth Is Not A Cold Dead Place vind ik ook grandioos goed, maar ik vind deze net dat tikkeltje mooier. Positieve, lieflijke vibe, mooie composities en ik vind het allesbehalve 'typische crescendo post-rock'.

Live in Utrecht
The Birth and Death of the Day