The Roots - Illadelph Halflife (1996)

Dit album heeft het meest een andere sound dan de andere werken vergelijkend (is dit een NLse zin? ). Het rauwste album en een andere sound, zelf vind ik het juist heel goed want houd van vollere beats en iets agressievere stijl van rappen. Maar denk inderdaad dat als je het latere werk fantastisch vond deze wellicht minder is.

Nou, sommige nummers zijn wat rauwer, maar dat zijn zeker niet de mindere nummers, integendeel. Wel is de sound op dit album afwisselender, maar helaas de kwaliteit van de nummers ook. En dat hangt niet van de sound af.

Na zoveel jaren nog steeds mijn favoriet van The Roots!
Ik vind al hun albums erg goed maar deze doet het nog altijd het beste bij mij

Constant van begin tot einde qua tekst en beats en dat is toch een ferme prestatie als je bijna tegen 1uur en 20minuten afklokt.

De 2de helft (vanaf Clones vooral) is wel rustiger maar het boet nergens in aan kwaliteit en heeft met No Alibi en No Great Pretender zelfs nog 2 van de beste tracks op deze " Illadelph Halflife "

Favorieten ten huize Ernie zijn nu It Just Don't Stop, What They Do, Concerto of the Desperado, No Alibi & No Great Pretender maar dat kan constant veranderen omdat ze hier op zo hoog niveau presteren

Ik vind die verhalen van Ursula Rucker niet heel interessant..

Ik wel.

Heerlijk album. ? legt weer heerlijke beats onder de fantastische raps. The Roots blijft toch een bijzonder bandje. Ik vind het ook moeilijk kiezen wat de betere nummers zijn. Het niveau is namelijk constant hoog.

Niet alles is een voltreffer, maar Clones en Ital heersen de pan uit. Black Thought is liefde en de plaat weet hetzelfde sfeertje goed vast te houden.

Ze zullen nooit mijn favoriete hiphop groep worden, maar ik zal liegen dat ik barst als ik zou beweren dat ze geen goede muziek maken en vooral: ongelofelijk consistent zijn. lladelph Halflife werkt goed als een geheel album, ondanks de lengte blijft het een boeiende luisterbeurt. Tekstueel zo sterk en ze hebben zich een opvallend relaxte, goed doordachte stijl aangemeten. Misschien iets të doordacht, iets té gepolijst, waardoor het me nooit helemaal om de oren klapt, maar het is nog steeds erg goed

Dat gevoel heb ik eigenlijk pas vanaf Things Fall Apart. Juist de diversiteit aan rauwe hardcore tracks als Concerto Of The Desperado en It Just Don’t Stop afgewisseld met smooth tracks zoals What They Do en The Hypnotic maakt dit album zo sterk. Voor mij is dit album het visitekaartje van The Roots en het bewijs dat ze verschillende stijlen beheersen zonder aan identiteit in te boeten. Illadelph is een aaneenschakeling aan hoogtepunten en by far het beste album van The Roots.

Ze zijn later nog veel geëvolueerd en hebben nog prachtige (en voor velen nog betere) platen uitgebracht maar dit is echt een kroonjuweel van rauwe 90's HipHop. Live zijn ze fantastisch maar die te lange jams en instrumentals zou ik zo inruilen voor nog meer classics van deze Illadelph Halflife in de setlist.

Ik moet zeggen dat ik de eerste albums van The Roots - behalve het debuut, dat ik nog altijd niet te pakken kan krijgen; komt er verdorie nog eens wat van een cd-heruitgave? - niet tot mijn favoriete platen behoren: de nummers zijn sterk, maar niet heel bijzonder, en vooral de teksten zijn weinig inhoudelijk, noch echt spitsvondig. Things Fall Apart zit op het randje van 4,5*, dat wel, maar het geluid vanaf het meesterlijke Phrenology heb ik veel hoger zitten. Rauwe hiphop deed de Wu-Tang eerlijk gezegd toch beter, maar het avontuurlijke, maatschappijkritische jasje staat The Roots veel beter. Maar eigenlijk vind ik wat ze aan 'soloplaten' hebben uitgebracht in de jaren '10 gewoon nog het allerbest: die drie albums zijn echt ziek vet.

Enkel "And then you shoot your cousin" doet het niet zo goed bij mij. Had een vrij slechte indruk neergeschreven daar.

Nog eens herbeluisteren.

Vandaag na lange tijd nog eens besloten dit derde studioalbum van deze band op te zetten. Buiten dit album ken ik enkel de 3 recentste projecten (en de collaboratie met John Legend) van The Roots en ik vind het steeds wel goed klinken maar ik grijp er weinig naar terug.

Nu toch tot de conclusie moeten komen dat Illadelph Halflife wel erg fijn in het gehoor ligt. Prima raps van Black Thought en wijlen Malik B over heerlijke jazzy beats die tegelijk ook boom bap aanvoelen. Van de gastartiesten ben ik met name erg te spreken over Common en Q-Tip, rappers die ik (net zoals The Roots) ook wel apprecieer maar niet meteen fan van ben.

Je zou denken dat de plaat met zijn speelduur van 1:18u een lange zit is maar de tijd gaat snel tijdens het beluisteren. Enkel de bijdrage van Ursula Rucker op het einde (The Adventures in Wonderland) is een compositie dat ze mochten wegsnijden van mij.

Het heeft voor mij de deur toch open gezet om dit wat vaker te beluisteren en ook andere oudere albums van deze Hip Hop band een kans te geven. Sowieso vind ik The Roots wel een interessant en vrij uniek gegeven in het genre, geen groep maar werkelijk een band met muzikanten.

Verhoging met een half punt.

4*