The Roots - Illadelph Halflife (1996)

Super album, eerste album wat ik kocht van the roots en damn.. wat een album.. vooral respond/react en section zijn mijn favorieten

black thought is een van de meest onderschatte rappers imo
4,5*

Sommige tracks vind ik niks, maar anderen zijn echter goud waard!
Nu 4 sterren maar dat kan hoger worden.

waar ik na 1 keer luisteren, er teleurgesteld was, kon ik dit album nu enorm waarderen. Ik geef het een 4

Dope album! De beats zijn gewoon goed net als de raps.

Geen enkel slecht nummer. Dat zegt genoeg, denk ik.

Na eerdere luisterbeurten die mij minder bevielen, moet ik zeggen dat dit een erg vet album is. Het is wat rauwer, wat meer hip-hop dan bijvoorbeeld How I Got Over, wat ik toch nog beter vind. Hoewel dat album echt vloeiend overloopt, is dit een gevarieerder geheel. De producties zijn erg goed en er wordt ook leuk gespeeld hiermee. Het echo-effect in Episodes vind ik echt cool. Ook qua rap is dit uitstekend. Ik weet zo niet wie hier alle rappers van The Roots zelf zijn, maar het is wel leuk om meerdere rappers te horen naast Black Thought. Met gastartiesten als Common, D'Angelo, Q-Tip en Raphael Saadiq kan het alleen maar beter worden. Het nummer met Raphael is trouwens wel erg relaxed! Heerlijk! Het enige echt minpunt aan het album is het einde. Vooral met One Shine slaan ze de plank echt mis...

Wat is er zo erg aan One Shine dan? Ik vind het wel een mooi nummer.

Komt bij mij gewoon niet aan. Eigenlijk zou ik dit een mooi nummer kunnen vinden, want ik houd wel van deze muziek. Daarnaast vind ik, hoe gevarieerd het album ook is, het geen leuk en bijpassend einde. Ik vond het gewoon jammer toen ik dit nummer hoorde. En dat nummer vol gepraat maakt het einde ook niet beter.

The Adventures in Wonderland vond ik ook juist wel een mooi nummer, erg sterke storytelling imo. Je hebt inderdaad wel gelijk dat One Shine niet echt past als einde, dat is iets wat wel vaker terugkomt in het oeuvre van The Roots, net als het eindeloze gepraat en wat nutteloze toevoegingen lijken, dus jammer maar helaas.

It Just Don't Stop vind ik nou meer een nummer wat ze weg hadden mogen laten, omdat het niet "speciaal" genoeg is. En met "speciaal" bedoel ik dat alle nummers op Illadelph Halflife uniek zijn, terwijl It Just Don't Stop eigenlijk een beetje standaard klinkt, niet gedurfd genoeg.

Klinkt deze ook zo soulvol als How I Got Over?

How I Got Over heb ik niet geluisterd, maar heb wel alle platen van Do You Want More??!!!?! t/m Rising Down (7 platen) en daar op afgaande is Illadelph Halflife heel anders. Naar mijn mening is het echter wel de beste Roots! Bijna elk nummer op dit album kan me bekoren, wat ik knap vind voor een album met een speelduur van 80 minuten.

Oke ga ik morgen eens luisteren

dit is idd een goed album.

Ook ik vind dit het sterkste album van The Roots. Dit is imo ook het meest veelzijdige album. De sfeer zou ik over het algemeen als relaxed omschrijven en bij vlagen zelfs een beetje experimenteel. Maar de veelzijdigheid valt mij toch het meeste op.

Al die goede reacties maken me toch benieuwd ik heb als eerste(raar eigenlijk)hun recenste album How I Got Over beluisterd en die staat op 6 in me top 10 door de schitterende refreinen en soulvolle beats en aanvullende raps.

Je mist echt wat in je leven als je deze nog nooit hebt beluisterd.

Goed album mijn 2de van The Roots heb nu trouwens Things Fall Apart opstaan(dus is eigenlijk 3)
en ik wil zeker meer van hun hebben.

Dit vind ik echt een album waar ik heel erg in moest komen, bij de eerste luister beurt wou ik hem meteen uitzetten omdat het leek dat dit niks voor mij was.
Nadat ik hem voor de 2e keer in zijn geheel luisterde begon ik hem iets beter te vinden en dit werd bij de luisterbeurten steeds meer en meer.
Nu bij de 5e keer vind ik het echt een top album en hikt hij tegen mij top 10 aan waar ik hem nog niet inzet.
ik vind dit album net iets beter dan zijn voorganger Do You Want More?!
daarom geef ik hem ook een 4.5

Door het uitkomen van How I Got Over en de lyrische reacties daarop (ook van mij) ben ik vorig jaar al het werk van The Roots weer wat meer gaan luisteren. Daarbij viel me met name op hoe ongelofelijk HARD dit album is. Ieder nummer is gewoon recht in de roos.

(off topic) berichten verwijderd.

Heel sterk album, wat meer straight up hiphop dan later werk van de crew. Vooral de eerste paar tracks zijn gruwelijk. Tegen het einde een paar (rommelige) minpuntjes. Over de hele cd wel een relaxte sfeer en passende featurings. Van de albums die ik ken van The Roots, wel m'n favoriet dit.

Alleen al door 'No Alibi' kan ik het album de volle K.O. mep geven, damn...
Subtiele en sfeervolle beat, laid-back als een opgemaakt bed, BT die in z'n 2e verse de beat aan het murderen is met interessante rijmschema's en de afbouw van het nummer... now that's hiphop!
Helaas staan er ook wat mindere tracks op en zal ook ik moeten beamen dat het einde niet naar mijn wens is, maar dit is voor mij een onbetwiste classic die ik minimaal 1x per maand in z'n geheel beluister.

-0,5 voor het smakeloze einde

Clones en Universe at war staan hier op repeat
Maar blijf nog steeds bij de 5*, want de rest is gewoon niet normaal goed.

vet album

Waarom wordt The Hypnotic zo weinig geprezen? Vind ik zelf misschien wel wat mooier dan What They Do.

Ik heb The Hypnotic gewoon als favoriet aangegeven, hoor. Het is inderdaad een parel van een track.

Clones is zo vet. Voelt zelfs een beetje aan als een Wu-Tang posse cut op een of andere manier

Dice Raw

Wutanga pussy kut

Na de fantastische albums How I Got Over & Undun ben ik terug in de tijd gegaan om nog meer moois van the Roots te ontdekken. Vaak aangenaam verrast kwam ik uiteindelijk vol verwachting bij de, samen met Undun, hoogst gewaardeerde plaat aan: dit Illadelph Halflife.
Het album begint stevig en sterk met Respond / React & Section. Dan volgt een wat minder deel met Panic! & het vlakke Just Don't Stop. Episodes heeft een lekkerder flow en beat. Push Up Ya Lighter is weer net wat minder. Dan volgt een prachtnummer met die typische 'Roots-sound': What They Do?

Met Concerto of the Desperado klinkt het weer iets steviger. Dat nummer zit goed in elkaar, mooie instrumentatie ook. Clones is rauwer en erg goed, mooie piano ook. De beat van Universe At War ligt mij niet echt. Maar dan volgt het voor mij beste nummer van de plaat: No Alibi. Wat een heerlijke beat en bijpassende flow!

Dat had het laatste nummer kunnen zijn, want ik heb het idee dat ze wat te lang doorgaan. De rest van de plaat is namelijk wel aardig, op 2 vrij goede nummers na: The Hypnotic & Ital (The Universal Side).
Alles bij elkaar weliswaar een zeker voor the Roots gevarieerde plaat, maar helaas ook in kwaliteit. Niet alles op dit album haalt het hoge niveau, wat ze kunnen halen. Een aantal nummers zeker wel en een aantal tracks zijn daarnaast zeker de moeite waard, maar dit is voor mij zo niet hun beste werk.