The Heads - No Talking Just Head (1996)

Indie Hair, kijk, dat is nog eens een titel

micheal hutchence, ed kowalczyk en debbie harry samen op een album?

De Talking Heads, maar dan zonder David Byrne. Ooit hoop ik dit album nog eens ergens uit een platenbak te vissen.
De losse nummers die ik wel in mijn bezit heb zijn beslist de moeite waard, maar doen aan de ene kant toch weer niet aan de Talking Heads (ander geluid) denken, en aan de andere kant toch weer wel (aparte melodien, niet passend in de "main stream").
Dit album kreeg destijds jaren geleden in de Nieuwe Revue een hele goede recensie, en dat heeft me alleen maar nieuwschieriger gemaakt.

Damage I've Done met Johnette Napolitano is een heerlijk nummer dat ondanks de lengte zeker niet te lang aandoet, en ook het nummer Punk Lolita, heeft ergens nog wel iets van die eigenwijze Talking Heads sound.
Enerzijds jammer dat David Byrne hier dus nergens te vinden is, als er iemand karakteristiek was voor de Heads, dan was hij het wel. Op deze plaat hoor je echter wel dat de overige muziekanten niet verloren zijn zonder David, maar dat ze terdege kwaliteit kunnen neerzetten.
Helaas bleeft het bij deze ene plaat........

Geen stem, omdat ik (helaas) niet alles van deze plaat gehoord heb....zoek....zoek ......zoek....

Ik vreesde dat een Heads album, zonder opperhoofd Byrne helemaal niet interessant zou zijn, dus ben ik hier nooit voor gegaan.
Maar misschien zie ik het wel verkeerd en is dit toch een genietbare plaat, geen Talking Heads maar nèt iets anders??

Als de rest van de plaat net zo is als de twee nummers die zich op mijn media player hebben gevestigd, dan gaat deze voor mij toch al snel boven de drie-en -een halve stem.
Ja, het is inderdaad jammer dat David hier niet op meezingt/componeerd, maar het klinkt ook niet gedevalueerd zonder hem. Het blijft lekker eigenwijs klinken.
Ik moet dit album dus echt ergens zien op te vissen, al is het maar om een compleet oordeel te kunnen geven, en mijn gevoel zegt dat dat echt niet tegen zal vallen, Tina Weymouth, Chris Frantz en Jerry Harrison zijn gewoon niet commerciele topmuziekanten, dus daar zou het echt niet aan kunnen liggen.
Tot die tijd geniet ik maar van Damage I've Done en Punk Lolita.

Ik zag in een winkeltje in Berlijn een hele dikke stapel liggen voor 2 euro, dus ik durfde em niet te kopen.

Ik heb 'm vandaag in Gent zien liggen voor 4€, maar nog niet gekocht. Aan satie's berichten te zien moet ik dat maar 'ns gaan doen

Ik heb deze een aantal jaren terug in een 2ehands zaak zien liggen. Ik kende enkel Damage I've done wat ik een schitterend nummer vind. Aanvankelijk viel de rest wat tegen, maar dat is typisch voor albums die niet van voor naar achter klinken zoals wat je ervan kende.

Om Byrnes zang op te vangen hebben de overige Talking Heads hier geopteerd voor wisselende gastzangers. En niet de minste! Ze wisten de frontlui van XTC, Happy Mondays, Blondie, Live, Concrete Blonde en INXS, om er maar een paar te noemen, te strikken. Als ik naar het album luister, lijkt het mij ook dat deze gasten meer inspraak kregen dan dat ze een tekst kregen en eventjes snel moesten inzingen. De plaat varieert sterk van nummer tot nummer en je hoort zeer duidelijk het aandeel van de gasten ook in de arrangementen, de stijl, de beat, het gevoel.

Eenmaal je aanvaardt dat je naar een halve compilatie zit te luisteren, begin je ook de songs te horen zoals het moet en is er dus meer dan enkel Damage I've done. Vooral het titelnummer met Debbie H. en Don't take my kindness for weakness met Shaun R. verrassen mij zeer positief.

Voor zij die ook niet zó veel van Engelse vuile taal kennen als ik: vorig jaar pas, werd mij de woordspeling van de titel echt duidelijk.
Als je weet dat "head" ook pijpen betekent, dan wordt de titel dus wel ontzettend geslaagd.

3,5*

ja, geen echte talkinh heads voorman de heer byrne , maar toch nog genietbaar door de verschillende gastoptredens en meer een feestplaat zoals die dekselse tom tom club dan een plaat met meer diepgang zoals talking heads

intussen meer dan 10 jaar geleden maar Don't Take My Kindness for Weakness met Shaun Ryder was rond 1996 een groot indie hit in GB - rond dezelfde tijd dat Shaun ook bezig was met Black Grape.

En volgens mij was Only the Lonely met gast de zange van Violent Femmes ook een hitje in de indie top 20 van toen

best een goed album