The Who - Who's Next (1971)

Ik ken maar weinig rockbands die zou kunnen vlammen als The Who, de legendarische band van meestergitarist en componist Pete Townsend. Al mag je Roger Daltrey, Peter Entwistle en drummer Keith Moon natuurlijk niet vergeten. Stuk voor stuk gevierde namen.

Who's Next wordt algemeen beschouwd als hun grote meesterwerk, al ging er een turbulente geschiedenis aan vooraf.

Townsend was bezig met zijn nooit voltooide Lifehouse project: een omvangrijk conceptdubbelalbum dat echter niet begrepen werd door de platenmaatschappij en het management van de band. Het project strandde, Townsend raakte gefrustreerd en uiteindelijk werd besloten om de beste nummers van Lifehouse op één plaat te zetten: Who's Next.

Het werd één van de krachtigste rockalbums van de seventies.

De nerveuze synthesizers en zwierige violen maken het eerste nummer Baba O'Riley tot een klassieker en het geweldige Bargain is rock, rock en nog eens rock.

Met Love Ain't For The Keeping bewees The Who dat ze zelfs met akoestische gitaren als een hardrockband klinken.

De songwritingskills van Townsend blijken uit nummers als The Song Is Over en Getting In Tune waar gitaren en piano op hemelse wijze samengaan.

En dan hebben we de beroemdste nummers nog steeds niet gehad: het poëtische Behind Blue Eyes en het ruim 8 minuten durende orgasme Won't Get Fooled Again, de bekendste live klassieker.

Mijn Who's Next-versie is uitgebreid met 7 nog niet eerder uitgebrachte Lifehouse nummers waaronder de eerste versies van Behind Blue Eyes en het later uitgebrachte Pure And Easy. Aanrader!

Who's Next is met gemak een klassieker te noemen. En hoewel het nooit mijn favoriete album zal worden, klinkt het toch allemaal wel ongelooflijk lekker. Bij de eerste tonen van Baba O'riley krijg ik al weer zin in het hele album. Niet dat ik het vaak draai, maar het is zo heerlijk opbeurend op zijn eigen manier.

Baba O'riley steekt gewoon geweldig in elkaar en de toetsenpartij is een van de bekendste ooit geworden, prachtig gewoon! De solo is overigens ook een prachtige, kortom een prachtnummer gewoon.
Bargain is dan iets minder. Het heeft iets minder de pit die in Baba O'riley zo goed overkomt. Wel is het rustige stuk erg mooi ingebouwd. Het haalt misschien de snelheid een beetje uit het nummer, maar zo is het nummer mijns inziens dan ook niet bedoeld, daar voor staan er anderen op het album.
Love and For Keeping is nog rustiger dan de twee vorige nummers, het hangt zelfs een beetje tegen de folk aan, hoewel de rock-invloeden er zeker nog in terug te vinden zijn. Dat maakt het nummer dan ook zo sterk eigenlijk. Het past perfect in de sfeer die het album uitstraalt, hoewel het van een compleet andere orde is.
My Wife gaat dan weer terug naar Bargain. Hoewel dit ook weer totaal anders is. Het swingt meer, mede door het gebruik van de blazers, wat ik erg kan waarderen. Ook positief is dat de uithalen van Roger Daltrey mooi blijven. Vaak (bij andere zangers dan) vind ik ze te krijsend en schreeuwerig en dat gevoel heb ik hier totaal niet. Ze passen er gewoon bij.
The Song Is Over is dan de ballad van het album te noemen. Het nummer is ingetogen, hoewel het een nogal rare plek heeft op het album, namelijk in het midden. Je zou het eerder als een afsluiter van het album verwachten. Ondanks dat vind ik het een prachtig nummer, dat je even een rustpuntje geeft, hoewel het nou ook niet hét rustigste nummer ooit gemaakt is.
Getting In Tune ligt weer dicht bij Bargain. De rock komt weer terug en het lijkt of The Who er weer zin in heeft (na The Song Is Over, wat een beetje een teneergeslagen gevoel overbracht). Het swingt meer, het rockt meer en dat is wel weer even prettig. The Who luister ik niet voor ballads en zielige liedjes, nee dan wil ik ook rocken.
Going Mobile ligt weer meer in het rijtje van My Wife. Het klinkt prima, hoewel het nummer verder niet zo super interessant is.
Behind Blue Eyes is misschien wel het bekenste nummer van het album. En het past gek genoeg niet echt bij de rest. Hoewel The Song Is Over nog best wel overeenkomt. Het verschil tussen de twee is echter dat Behind Blue Eyes vele malen beter is. Het is een prachtig ingetogen nummer geworden, wat naarmate het nummer vordert pittiger wordt. Het steekt gewoon prachtig in elkaar.
En ja, Won't Get Fooled Again is toch wel hét nummer van The Who voor mij. Een prachtig nummer waar de tijd voor genomen wordt om zichzelf in zijn geheel te kunnen ontwikkelen, zonder dat het te lang duurt. Hier valt gewoon weinig over te zeggen, alleen dat iedereen het toch gehoord zou moeten hebben.

Al met al is gewoon te horen dat we hier met een klassieker te maken hebben. Het album steekt goed in elkaar en de nummers zijn stuk voor stuk dijken van nummers. Maar waarom dan 4*? Ten eerste vanwege de rare plekken van The Song Is Over en Getting in Tune. En ten tweede omdat het nooit mijn favoriet zal worden. Ik heb er geen persoonlijke of speciale band mee. Het is gewoon een erg goed album en daar zal het altijd bij blijven.

4*

Een van de sterkste albums uit de rockgeschiedenis. Ik kan helaas maar twee tracks aanvinken als zijnde mijn favorieten, anders had ik er zo zes aangevinkt.

Who's Next is een album uit duizenden met tijdloze muziek. Erg krachtige maar ook melodieuze rockmuziek op de prachtige teksten van Townsend. Tel daarbij op: de rauwe zangstem van Daltrey, Townsends gitaarkunstenen synthesizerwerk, Entwistle's leidend basswerk en natuurlijk Moon's krachtig en creatief gedrum, en je hebt een historische muziekfabriek. Een muziekfabriek die ten tijde van dit album z'n hoogtij dagen vierde, en dat valt te horen.

Geweldig album, 5*.

Ten eerste: de bonustracks heb ik nog niet beluisterd. Onderstaande bespreking gaat dus alleen over de negen nummers van de originele lp. Er is bij dit album wat discussie over de bonustracks, dus ik wil even benadrukken dat ik verder niets tegen bonustracks heb. Die van Who’s Next ga ik zeker nog een keer luisteren, maar ja, ik kan nou eenmaal maar een bepaalde hoeveelheid tijd vrijmaken voor The Who. Er moet worden gewerkt en de afwas verdwijnt niet uit zichzelf.

Toch ben ik het wel eens met de mening dat de bonustrack bij deze cd op een apart schijfje hadden moeten staan. Who’s Next, in zijn originele versie, is namelijk helemaal rond. Aan het einde van de plaat, als Roger Daltrey heeft gezongen ‘Meet the new boss/ same as the old boss’ dan is alle verzadiging bereikt die je als rockliefhebber maar zou willen. Om dan meteen, zonder pauze, met een nieuw nummer te beginnen, dat is net zoiets als een stomende huwelijksnacht achter de rug hebben, en daarna nog even snel naar de hoeren gaan. De reis van Baba O’Riley naar Won’t Get Fooled Again is een ervaring die compleet op zichzelf staat.

Grappig dat het beste Who-album dat ik ken in feite bestaat uit restjes van een mislukte conceptplaat. Het gaat hier om het Lifehouse Project, waar gitarist Pete Townsend jaren mee worstelde, bla bla bla, ga maar naar Wikipedia als je het verhaal niet kent. Of beter: ga deze plaat luisteren, want volgens mij is dit er wel zo eentje die je gehoord wil hebben.

Ik vind alle nummers goed, maar er zijn er vier waar ik even apart bij wil stilstaan. Allereerst My Wife, dat ik een tof nummer van John Entwistle vind, en niemand het als favoriet noemde toen hij stierf, wat ik een groot onrecht vind.

Ten tweede Baba O’Riley, omdat ik een aantal jaren geleden kennis maakte met The Who via een verzamel-cd, en ik toen alleen de oude singles zoals Magic Bus leuk vond. Ik herinner me dat ik Baba O’Riley hoorde en dacht, wat een saai nummer. Misschien herkennen jullie het: dat je terug zou willen gaan naar het verleden om jezelf een trap onder je hol te geven. ‘Nee snotneus! Dit is een stukje pure popperfectie! Beter luisteren jij!’ Helaas gaat dat niet, maar mijn excuses zijn alsnog gemaakt aan het Niemandsland Der Tieners.

Ten derde wil ik even Going Mobile memoreren, simpelweg omdat ik het nog niet uit mijn kop gebrand krijg, ook al ga ik keihard Sieneke meezingen.

Ten slotte noem ik natuurlijk Won’t Get Fooled Again omdat… Nou ja, ga dat zelf maar eens over de koptelefoon als je niet weet waar ik het over heb.

Nog even Limp Bizkit noemen, wiens cover van Behind Blue Eyes hier veelal kotsende smileys oogst. Bereslechte cover ook, natuurlijk, maar het is wel veelzeggend dat zo’n bandje teruggrijpt naar The Who op het moment dat hun populariteit afneemt (Limp Bizkit nam ten slotte ook een nummer op dat My Generation heet). Alsof ze wisten dat hun hoogtepunt erop zat en de magie van The Who werd ingezet als schietgebedje. Zo zijn er duizenden rockmusici die een bijna slijmerige bewondering hebben voor deze band. The Who behoren tot de Olympische Goden van de rock.

Superalbum! Ik kende The Who voorheen alleen maar van de intro's van CSI. Nadat ik Tommy maar eens op had gezocht n.a.v. de Top 2000 (Tommy is gewoon dé radiotune), vond ik het tijd om meer The Who op te zoeken. Zoals ik al zei kende ik Baba O'Riley en Won't Get Fooled Again al van CSI, maar nooit helemaal.
Afgelopen weken heb ik dit album een paar keer geluisterd en hij blijft steengoed.

Het begint gelijk met het beste nummer. Met name de solo (de "polka-beat") vind ik een geweldige ingeving van Keith Moon. De overgang van lekker rocken naar die muziek is prachtig.
Het stukje van CSI blijft overigens wel het beste:
'Out here in the fields
I fight for my meals
I get my back into my living
I don't need to fight
To prove I'm right
I don't need to be forgiven'

Bargain is een lekker nummer die de sfeer van Baba O'Riley nog even voortzet. Love Ain't For Keeping is mooi door zijn eenvoud.

My Wife is gewoon weer lekker ouderwets rocken.
The Song Over begint lekker rustig en komt wat later pas echt op gang. Overigens wel een heerlijk nummer om naar te luisteren!

Getting In Tune is een beetje hetzelfde verhaal als The Song Over. Een (relatief) rustig begin om vervolgens op het einde pas echt los te komen. Het begin deed me overigens een beetje denken aan Candle In The Wind van Elton John.
Going Home wordt een beetje overschaduwd door de volgende nummers, omdat het voor mij toch de overgang naar het einde inluidt.

Daarna heb je Behind Blue Eyes, leuk om ook eens het orgineel te horen. Ik kende alleen de versie van Limp Bizkit, welke overigens ook heel goed is.

En als afsluiter natuurlijk het geweldige Won't Get Fooled Again. Veel hoef ik niet te zeggen. De lyrics spreken voor zichzelf:
'I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
Then I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again'

Deze plaat bevat een onwaarschijnlijke perfectie. Wanneer je een willekeurig nummer van dit album beluisterd, rijst onmiddellijk de vraag in je: 'Is dit nummer als single uitgebracht?' Bij het gros van de nummers op dit album is het antwoord 'nee'. En wanneer je de archieven van de internationale hitlijsten induikt, kom je er tot je grote schrik achter dat zelfs de meest fantastische nummers van deze plaat (zoals bijvoorbeeld 'Won't Get Fooled Again') geen grote hit zijn geweest. Gelukkig is het oordeel in het critici-circuit behoorlijk eenduidig: dit album behoort tot de beste die ooit zijn gemaakt.

The Who heeft hiermee een tijdloos meesterwerk afgeleverd. Vanaf de legendarische eerste klanken van 'Baba O'Riley' (één van de meest memorabele intro's aller tijden) weet je dat je goed zit. Dit is rock in zijn allerbeste vorm. Aan de ene kant is het jammer dat het Lifehouse-project dat Pete Townshend op de stapel had staan niet is doorgegaan, omdat ik zeer benieuwd was naar wat hij zou afleveren na zijn eerste meesterlijke rockopera Tommy. Aan de andere kant is het echter zo dat de allerbeste nummers uit de sessies voor Lifehouse gebruikt zijn voor dit album, en dat is te horen.

Zoals ik al zei is de intro van 'Baba O'Riley' fantastisch. Wanneer de stampende piano erbij komt wordt het alleen maar beter, om nog maar te zwijgen over het fenomenale drumwerk van Keith Moon. De powerchords knallen uit Townshends gitaar en Daltrey brult al zijn woede eruit, iets waar hij overigens wel een beetje bekend om stond begin jaren zeventig (wat te denken van het live-album Live At Leeds, met als absolute topper 'Young Man Blues'?). Na 'Baba O'Riley' volgt 'Bargain', een al even fantastisch nummer met opnieuw fantastisch drumwerk en tevens enkele fraaie akoestische gitaarstukken van Townshend. Vervolgens komt 'Love Ain't For Keeping', eveneens met fraai akoestisch gitaarwerk van Townshend.

Eigenlijk hebben we de allerbeste bassist aller tijden, John Entwistle, nog niet eens benoemd. Hij valt echter niet erg op op dit album. Toch heeft hij 'My Wife' geschreven; een fantastisch nummer, waar The Who zowaar gebruik maakt van een blazerssectie. Deze hebben ze ook al sporadisch ingezet op het vorige album, maar in dit nummer zijn ze erg prominent aanwezig, wat het nummer een extra dimensie geeft. 'The Song Is Over' is vervolgens misschien wel de beste ballad die The Who heeft geschreven, daar kunnen we kort over zijn. Het begint rustig, maar er zitten ook enkele stukken in waar wat meer pit bij komt kijken. Kortom, fantastisch.

Side 2 van het album gaat van start waar Side 1 is geëindigd. Rustig dus. 'Getting In Tune' is een nummer waarin Entwistle wel af en toe naar voren komt, zij het zeer kort. Hij heeft trouwens op Side 1 wel een centrale rol gespeeld. Het zou wel eens leuk zijn om nummers van The Who namelijk zonder Entwistle te beluisteren. In principe kan hij gezien worden als de kers op de taart, de puntjes op de i. Hij maakt alles af met zijn vullende basstijl. Maar dat terzijde, laat ik nu eens kijken naar 'Going Mobile'. Dit is ook een heerlijk nummer, met vooral fantastisch drumwerk van Moon.

De laatste twee nummers van het album zijn absoluut legendarisch. 'Behind Blue Eyes' is tegenwoordig vooral bekend in de verpeste versie van Limp Bizkit, maar dit origineel is een nummer dat ver boven alle covers uitstijgt. Fantastische vocalen van Daltrey, en na een tijdje in rustig vaarwater te hebben gedobberd, ontspringt het nummer opeens in een ruwe explosie van muziek, met (opnieuw) Moon als centrale muzikant. Tot slot 'Won't Get Fooled Again'. Als er één nummer is waar The Who om herinnerd moet worden, dan is het deze. Alle vier de leden van de band laten zich hier van hun beste kant zien. Als je bijvoorbeeld op Youtube geluidsfragmenten beluisterd waarin de afzonderlijke instrumenten zijn 'geïsoleerd', hoor je de enorme complexiteit van het drumwerk van Moon, de basloopjes van Entwistle en zelfs de powerchords van Townshend. Om over Daltrey nog maar te zwijgen.

Who's Next is zonder twijfel het allerbeste album dat ooit is gemaakt. Forget the Beatles, forget Bob Dylan. Dít is wat je in je kast moet hebben staan. Dompel jezelf onder in de fantastische wereld van The Who, waarin solo's toegestaan zijn, maar het geheel er nooit onder te lijden mag hebben. Op dit album is dat perfect in balans. Waarvan akte.

Weeral zo een band die ik heb leren waarderen door effectief volledige albums te gaan beluisteren. Nu had het niet zoveel moeite en energie nodig, maar toch ben ik heel blij dat deze band zich nu ook tot mijn favorieten mag horen. En dat is allemaal te danken aan dit album. Niet helemaal, maar het heeft er toch een groot aandeel in. Enkele weken terug heb ik het debuut beluisterd en mijn mening was dat het enorm klonk naar The Beatles. Ik bedoelde niet dat het om copypaste betrof, maar dat er een voornamelijke gelijkenis in zat. En dat zat vooral in de stemmen. Nu klonken de geluiden ook wel een beetje naar The Beatles, maar dat kan gewoon liggen aan het feit dat rock zo klonk in die tijd. De echte hoorbare gelijkenissen blijven nog steeds de stemmen.

Nu genoeg over het debuut, dit album overtreft naar mijn mening het debuut. Het geweldige is dat het eigenlijk klinkt als een plaat die prima tussen de platen die het hippie tijdperk vertegenwoordigen, maar toch werd die begin jaren '70 uitgebracht. Misschien niet zo heel vreemd, aangezien er maar twee jaar tussen zit tussen de release van deze plaat en de qlimax van de hippie tijdperk. Maar toch fijn dat zelfs na de grote depressie van de hippie periode er bands zijn die alsnog deze geluiden gebruiken op hun plaat. Nu moet je niet denken dat er psychedelische geluiden staan, die ik heb althans niet gehoord, maar je voelt gewoon de sfeer dat het album uitstraalt. Een identieke sfeer die veel albums ook hebben die wel de volledige eigenschappen van een hippie ding hebben.

En het klinkt ook heel grensverleggend. Niet in de vorm dat er nieuwe dingen gecreëerd worden. Dat is trouwens in het algemeen, want ik kan best begrijpen dat dit destijds wel nieuwe dingen deed, al kan ik het moeilijk geloven. Alles wat hier werd gedaan werd al jaren terug gedaan (in die welbekende periode), maar misschien zie ik iets over het hoofd. Ook heb ik niet echt de eigenschap om dingen in het verleden te plaatsen en zo toch de vernieuwing en impact te kunnen voelen. En zeker niet een tijd die zelfs mijn eigen moeder mentaal niet heeft meegemaakt. En met dat bedoel ik dat mijn moeder te jong was om er effectief van te kunnen genieten. Nee, met grensverleggend bedoel ik vooral het audio gedeelte, hoe het klinkt voor de eindgebruiker.

Wenkbrauwen worden gefronst bij het lezen van die laatste zin. 'Wat bedoelt die nu weer ?' spoken door hoofden. Ik zal proberen om het simpel uit te leggen. Zonder technische termen, want dan moet ik ook heel lang zoeken om de juiste woorden aan de man te brengen. Ik bedoel dat het voor het formaat vinyl (en CD) helemaal anders klinkt dan iedere andere plaat. Misschien typerend voor The Who, want bij andere albums zoals Quadrophenia wordt dit ook vaak gezegd. Het klinkt echt alsof de muziek uit een theatraal audio systeem komt. Alsof The Who in jouw huiskamer staat en daar een optreden aan het geven. Al betwijfel ik of een huiskamer wel geschikt is om zulke golven perfect om te zetten zoals in een concertzaal.

Ik heb trouwens niet mijn platenspeler gebruikt in combinatie met mijn vader zijn audiosysteem , maar simpele in-ear oren. Dat er alsnog zulk niveau wordt behaalt, dat is gewoon petje af voor deze heren. Ik zei eerder in dit stuk dat het wat klinkt als die welbekende periode eind jaren '60, maar dat gaat niet op voor sommige nummers. Een nummer zoals Won't Get Fooled Again en zelfs een Baba O'Riley neigen meer naar de oude hard rock nummers. Het gaat niet even snel zoals bijvoorbeeld een Paranoid, maar het heeft dezelfde kracht als een hard rock nummer. Vooral enkele minuten van Won't Get Fooled Again en de volledige vijf minuten en tien seconden van Baba O'Riley vliegen er goed in.

Moest ik een top drie maken van favoriete en in mijn ogen betere nummers van The Who, dan staat Baba O'Riley op nummer één. Gevolgd met Won't Get Fooled Again en hekkensluiter Behind Blue Eyes. Leuke anekdote trouwens over Behind Blue Eyes. Als jongen afkomstig van de generatie die Limp Bizkit helemaal te gek vond, was het even schrikken toen ik de originele versie hoorde. De versie van The Who klonk helemaal niet wat heer Limp destijds maakte en ik vond de originele versie in het begin maar slecht. Dat was toen dat nummer al vijf jaar bestond en in die vijf jaar was ik dus gewend geworden aan die cover. Gelukkig is dat al vier jaar geleden en in die tussentijd heb ik heel wat gesleuteld aan mijn (muziek)smaak. Daarom ook dat Limp zijn versie een Guilty Pleasure geworden is die ik helemaal niet meer beluister, maar toch in mijn herinneringen blijft. Niet echt een schande dat je tot jouw veertiende een middelmatig nummer hebt bemind. Zeker niet als je weet dat je op die leeftijd nog altijd labiel bent.

Nu heb ik even gekeken of ik nog wat over het hoofd heb gezien, maar ik denk dat ik alles gezegd heb. Het album heeft in tegenstelling tot het debuut wel een geheel eigen persoonlijkheid en het is duidelijk dat The Who een eigen stijl heeft gekweekt die op audiogebied enorm grensverleggend was, een sfeer die me deed denken aan vele hippie platen en een kracht van een hard rock / heavy metal nummer. Helden!

Na de in 1969 verschenen rockopera Tommy begon Pete Townshend met het ontwikkelen van een nieuw project genaamd Lifehouse. Toen dit project voor een groot deel sneuvelde ontstond er wel een nieuw album waar een deel van de geschreven nummers op terug te vinden waren. Dit succesvolle album Who’s Next verscheen in 1971 en maakte gebruik van vernieuwende geluidstechnieken zoals de synthesizer. The Who’s populariteit bleef stijgen en hun opmerkelijke live performance waarbij gitaren en drumstellen sneuvelden droeg hier zeker aan bij.

Het album opent met de lange intro van het prachtige Baba O’Riley (vaak foutief “Teenage Wasteland” genoemd). Het geluid ontwikkeld met een synthesiser klinkt als de geluiden die op een kermis te horen zijn, de toevoeging van de piano en drums maakt de opbouw compleet. Roger Daltrey en Pete Townshend klinken goed samen in de verschillende delen van het nummer. Niet voor niks uitgegroeid tot een klassieker van The Who door het expirimentele geluid. Het vervolg met Bargain klopt helemaal, een liefdesnummer opgedragen aan God. De muzikale technieken brengen het hele nummer samen en munten uit in de versnelling op het einde van het nummer.

“I’d gladly lose me to find you
I’d gladly give up all I had
To find you I’d suffer anything and be glad

I’d pay any price just to get you
I’d work all my life and I will
To win you I’d stand naked, stoned and stabbed

I’d call that a bargain
The best I ever had
The best I ever had”

De song Love Ain’t for Keeping was in eerste instantie voor het Lifehouse project van Townshend ontwikkeld als een hardrock song. De uiteindelijke versie op Who’s Next is een stuk rustiger en bevat als één van de weinige nummers op het album geen geluiden ontwikkeld met de synthesizer. Een ontspannen nummer zo tussendoor op het album wat de snelheid er gelukkig niet uithaalt. Het vervolg met My Wife wordt gezongen door basgitarist John Entwistle (het enige bandlid dat zijn instrumenten niet sloopt). Het nummer gaat over een dronken man die bang is dat zijn vrouw denkt dat hij vreemd is gegaan omdat hij voor een bepaalde tijd weg is. Op een mooie wijze gezongen door John waarbij hij het merendeel van de bespeelde instrumenten tot zijn rekening neemt.

Het nummer Song is over begint vrij rustig met ondersteuning van de piano. Townshend en Daltrey nemen de zang voor hun rekening waarbij zowel de synthesizer als het drumwerk van Keith Moon een goede vorm geven aan het nummer. Een lange song die met prachtig drumwerk wordt afgesloten. Getting in Tune kent verschillende tempowisselingen wat een swing geeft aan het nummer door het drum- en gitaarwerk. Afwisselend en sterk geproduceerd.

“I’ve got it all here in my head
There’s nothing more needs to be said
I’m just bangin’ on my old piano
I’m getting in tune with the straight and narrow”

Going Mobile is opgenomen zonder leadzanger Roger Daltrey en wordt gezongen door Pete Townshend. Ondanks dat het nummer nooit live is vertolkt past het goed op het album waarbij het thema van een mobiel huis centraal staat. Het vervolg met Behind Blue Eyes mag er wezen, een nummer dat met het geluid van een akoestische gitaar opent waarbij het explodeert naar het einde toe. Een tekstueel sterk nummer waarbij de gitaar riff op het einde de overgang naar het slotnummer Won’t Get Fooled Again in gang zet. Eén van de sterkste nummers van de plaat opent met synthesizer geluiden waarbij de vele afwisselende geluiden goed naar voren komen. Het nummer zit sterk in elkaar en brengt een duidelijk bericht naar buiten. Afsluitend met opnieuw de vele geluidseffecten maakt het nummer een einde aan het album.

” I’ll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
Then I’ll get on my knees and pray
We don’t get fooled again“

Niet voor niks is dit album van The Who uitgegroeid tot een klassieker. Het Lifehouse project mag dan niet voltooid zijn door Pete, de selectie van de nummers met toevoeging van een aantal nieuwe nummers doet het album toch aanvoelen als één geheel. De experimentele geluiden en goed geschreven songs vormen een mijlpaal in de muziekgeschiedenis en de opmars van de synthesizer.

5*

Dit is een geweldig album, waar de nodige klassiekers op staan. Dat begint al direct met het stevig rockende ”Baba O’Riley”. Een direct herkenbaar liedje, en niet alleen van de CSI reeks, al heeft die wel voor een revival van de muziek van The Who gezorgd. Het album als geheel vind ik behoorlijk gevarieerd. Het is niet alleen maar stevig rocken zoals in ”Bargain”, maar er is een mooie balans tussen de hardere en zachte liedjes. Ook binnen de nummers wordt er mooi afgewisseld tussen elektrisch en akoestisch. Het gitaarspel van Townsend is natuurlijk om door een ringetje te halen. De stem van Daltrey is fantastisch en de ritmesectie Moon en Entwistle swingt de pan uit. De ballad (met mooie stevige climax overigens) ”Behind Blue Eyes” is heel mooi en het afsluitende ”Won’t Get Fooled Again” vind ik een van de beste liedjes van The Who, vooral muzikaal is dat liedje fantastisch opgebouwd. ”Who’s Next” is een van die must have rockalbums en behoort wat mij betreft tot het beste wat de jaren 70 te bieden heeft. Tijdloos!

Tot 10 jaar geleden was The Who voor mij vooral een onbekende echo uit de jaren 60. Als 12 jarige had mijn vader mij wel eens Tommy laten horen, maar dat trok ik toen niet zo goed. Teveel hippie-achtig gedoe, naar de mening van een 12 jarige Cosmic Kid.

Jaren en jaren later leerde ik via Arrow Classic Rock nummers kennen zoals Won't get fooled again en Baba O'Riley en dat vond ik al veel beter. Het zou weer jaren duren voor ik mijn tanden zou zetten in een complete cd van The Who. Geholpen door de goede recensies op deze site viel mijn oor al snel op Who's next.

Al gauw groeide dit album uit tot 1 van mijn favoriete cd's aller tijden, 1 van die albums die ik mijn leven lang zal koesteren. De diverse nummers beschrijven is hierboven al veel beter en met meer kennis van zaken gedaan, dus daar zal ik niet snel mijn handen aan branden. Wel wil ik vermelden dat dit album een ongekende energie bevat, zeker voor een studio-cd. Er zijn weinig cd's die zo tijdloos en energiek klinken als deze Who's next. De 3 bekende nummers zijn natuurlijk terechte rockklassiekers maar elk nummer is eigenlijk raak. De opbouw en het veelvuldige en gevarieerde gebruik van de synthesizer zijn diverse schoten in de roos. Ik heb de versie met de 7 bonustracks en die voelen als 7 zeer goede toegiften na een uitstekend concert.

2/3 jaar geleden heb ik alsnog Tommy aangeschaft. De mening van de 12 jarige Cosmic Kid moet ik wel bijstellen, maar deze Who's next vind ik nog steeds 2 klasse beter

Deze marathon over The Who ging met The Who Sell Out al een beetje mis, maar nu met Who's Next is me wel duidelijk dat dit 'm niet meer gaat worden. Tijdens het luisteren ben ik me zelfs gaan afvragen of ik wel hetzelfde materiaal hoorde als al die mensen die hier zonder enige twijfel 5* neerplempen.

Ik heb inmiddels wel door dat The Who niet de stevige hardrockband was die ik wel in mijn hoofd had. Prima. Omschakelen kan ik best, maar dan moet het materiaal wel goed zijn. EIgenlijk hoor ik hier niets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Bij de gebruikte keyboards op de opener en afsluiter kom ik op mijn meest positieve gedachte en dat is dat de band daar zelfs bijna vijftig jaar na uitbrengen vrij modern klinkt. Maar zoals ik al zei, is dat het meest positieve dat ik kan bedenken. Ik val namelijk een beetje in slaap bij deze plaat. De hoes ziet er 'stoer' uit, maar dat uit zich niet in de muziek. Het is wat koddig. Suf zelfs bij vlagen. Bij My Wife ga ik me flink irriteren aan het valse zingen en vraag ik me oprecht af wie dit nou echt mooi vind. Behind Blue Eyes ken ik vooral van de cover uitgevoerd door Limp Bizkit. Ik kan me nog goed de heisa van toen herinneren, want veel mensen spraken er schande van. Ik denk dat het meer iets zegt over hoe men tegen Limp Bizkit keek, dan het nummer zelf, want The Who brengt het ook uitermate saai. Ik vind The Who hier echt ongelooflijk zeikerig klinken. Voor mij staat het wel vast: dit is niet mijn band. (maar ik ga wel door met de marathon)


Tussenstand:
1. A Quick One
2. My Generation
3. The Who Sell Out
4. Tommy
5. Who's Next

Als we een marathon doet levert het soms wel eens andere meningen op, maar dat de mening bij Who's Next zo zou verschillen had ik niet verwacht. Ik hoor hier namelijk een bijzonder gemotiveerde en krachtige band die een aantal weergaloze topcomposities op de luisteraar afvuurt. Baba O'Riley heb ik altijd al een prachtige track gevonden, maar ook Bargain, The Song Is Over en vooral Won't Get Fooled Again zijn ware krakers. Het moment dat Limp Bizkit Behind Blue Eyes coverde reageerde ik nog met een 'oh, ze kunnen wel nummers schrijven', tot ik erachter kwam dat het origineel zoveel malen beter is. Ook nu nog steeds een fantastische track. Who's Next is een hele fijne verrassing en eentje waarvoor ik van de week meteen even naar de cd zaak zal rennen om hem ook aan te schaffen!

Tussenstand:
1. Who's Next
2. Tommy
3. A Quick One
4. My Generation
5. The Who Sell Out

Vaak gezien als de beste plaat van deze band. Terecht? Bij het opnieuw draaien en ontdekken van hun discografie valt mij juist op hoe weinig kwalitatief verschil er eigenlijk zit tussen Sell out, Tommy, dít album en Quadrophenia – allemaal geweldige platen die op hun eigen mérites bijna maximaal scoren. Misschien dat ik elk van deze vier nèt een beetje beter vind dan z'n voorganger (met uitzondering van Sell out die ik echt een straatlengte beter dan A quick one vind), en Who's next staat dan voor mij als bijna het beste dat deze band heeft voortgebracht. De composities zijn gevarieerder met meer dynamiek, het instrumentarium is rijker dankzij de verschillende gastmuzikanten plus de anders klinkende gitaren en natuurlijk Townshends synthesizers, Moons drumwerk is gedisciplineerd wanneer het moet en woest wanneer het mag (Bargain!), de bijdrage van Entwistle knalt bijna uit de speakers, Daltrey heeft zijn brul inmiddels geperfectioneerd, en met de opener en de afsluiter hebben ze twee voor de eeuwigheid bestemde klassiekers in huis (huidige stand bij de Favoriete Tracks: Baba O'Riley 314 stemmen, Won't get fooled again 279, Behind blue eyes 113, Bargain 40).
        Qua bonustracks is de uitgebreide uitgave uit 1995 net zo gul als die van Live at Leeds, maar helaas wel wat minder succesvol. Pure and easy is een prachtig nummer dat gemakkelijk met de hoogtepunten van het oorspronkelijke album meekan, maar daarna wordt het een stuk minder. Waarom zowel de Small Faces als de Band als de Who Baby don't you do it leuk genoeg vond om te coveren is mij altijd een raadsel geweest, en Naked eye en Water bevatten allebei interessante ideeën maar gaan allebei ook te lang door met veel herhalingen en veel plechtstatigheid. Pas Too much of anything en I don't even know myself komen weer op niveau, en de vroege versie van Behind blue eyes is een aardige maar niet opzienbare variant.
        Maar goed, al die extraatjes tellen niet mee in (en doen dus ook niets af aan) mijn waardering van dit album. Quadrophenia is mij nog net iets dierbaarder, maar als compact rockalbum èn als een staalkaart van het geweld dat dit kwartet ook in de studio wist te ontketenen is Who's next moeilijk te overtreffen.

The Who had vooral een stevige live reputatie en was in de jaren '60 nog meer een frisse vooruitstrevende band met sterke muzikanten. Anno 1971 mag het wat meer virtuoos gaan, waardoor de rock meer voor de muzikanten dan voor het publiek wordt. Geen 'My Generation' meer te horen hier. En dat rauwe mis ik toch wel. Al kan je niet ontkennen dat het een aangenaam album is. De nummer staan er wel en als je de bonustracks even wegdenkt, is dit een echte klassieker. Maar mijn topfavoriet zal het niet worden.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Natuurlijk een bekende naam, maar veel muziek heb ik van The Who nog niet gehoord. Zo kijken naar de tracklist van dit album kende ik op titel in eerste instantie alleen Baba O’Riley, een wat chaotisch nummer in mijn beleving. Nu heb ik gedurende het hele album wel het gevoel dat ze bij The Who heel veel in nummers willen stoppen. Alsof alle ideeën die ze hadden ook echt in de songs moesten komen. Dat maakt het mijn inziens allemaal wat onrustig. Wel een heel fijne stem voor deze muziek trouwens. Love Ain’t for Keeping en Getting in Tune zijn voor mij de beste nummers.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #206

Who’s Next is er in de RYM-lijst eentje waar ik op voorhand een beetje bang voor was: Baba O’Riley, dat ik goed ken van zijn succesjaren in de MuMeladder, ontwikkelt zich vanuit een mooie opening naar een kolderiek en opgeblazen epos en Behind Blue Eyes vind ik een oversentimentele tranentrekker. Twee oudere heren staren me, zonder ogenschijnlijk ook maar iets van hun ego voor zelfrelativering verruild te hebben, op de Spotify bandfoto door hun zonnebrillen aan. De hoes lijkt uit de ‘hoe-hoort-een succesalbum-eruit-te-zien’ catalogus lijkt te komen. Lijkt, want het plas-element zorgt voor enige zelfspot en abonnementshouders op die hoezencatalogus als Oasis en U2 bestonden anno ‘71 nog niet. Zo lukt het nog net om met open vizier de plaat in te duiken. Toch kom ik hier op het punt dat het me vooraf al zou verrassen als ik deze LP goed ga vinden.

Starten met ‘Baba O’Riley’ dus. Intrigerende titel – ik lees dat hij onder meer vernoemd is naar Terry Riley, op wiens werk het openingsmotief, dat door de hele track heen meandert, geïnspireerd is. Maar waar ik van Terry Riley thuis twee platen (‘In C’ als bekendste) in de kast heb staan die me meeslepen door de minimalistische verkenning van het motief zelf, gebruikt The Who het als functionele opmaat naar heel veel groots. Daarmee verliest het voor mij zijn intrinsieke kracht. Ik lees dat ‘Baba O’Riley’ initieel 30 minuten duurde, maar is ge-downsized tot een 5-minuten versie voor deze plaat. Mijn bezwaar: zo klinkt het nummer ook – als een groots epos gecomprimeerd tot consumeerlengte. Er gebeurt vanalles, het werk grossiert in grootsheid en tegelijkertijd klinkt het heel vrijblijvend. Ik verlang daarbij naar ofwel meer subtiliteit ofwel meer consistentie. In de zang ondertussen mis ik vervreemding of tenminste dat vleugje absurditeit dat de hoes kenmerkt. Dit is puur een smaakkwestie, want het is ontegenzeggelijk een doordachte en vakkundig uitgevoerde compositie.

Ook de op het eerste gezicht meer straightforward nummers als ‘Bargain’ lijden zeker niet aan gebrek aan interessante ritmes, verrassende wendingen of geïnspireerde opbouw. Toch kan ik me er moeilijk mee identificeren en klinkt het me nogal gedateerd. De tracks die volgen vallen in een vergelijkbaar niemandsland: het is niet echt subtiel, maar ook niet echt hard. Het is niet vervreemdend, maar raakt ook niet aan concreet identificeerbare situaties. Het is vaardig, maar ook afstandelijk: de plaat kruipt nergens onder mijn huid. Daarmee komt dit gezelschap meer op me over als vakmuzikanten dan als kunstenaars of nabij gezelschap. Het album meer als historisch document dan als tijdloos werk. Er staan buiten het pathetische ‘Behind Blue Eyes’ geen uitgesproken zwakke tracks op, maar ondertussen ook weinig dat ik vaker zal draaien. Enkel de eerste helft van afsluiter ‘Won’t Get Fooled Again’ steekt er voor mij bovenuit, met zijn meanderende synthesizer die het nummer een goede drive geeft en mooi interacteert met de gitaren. Dat de track met ruim 8 minuten veel te lang duurt voor hoe concreet hij is, neem ik op de koop toe.

Normaalgesproken voorzie ik lagere scores graag van een uitgebreide toelichting als het favoriete artiesten of genres betreft waarin een bepaald werk erg tegenvalt. Voor alom bewierookte muziek die me in het algemeen niet ligt – zoals deze uberklassieker van The Who - vind ik dat lastiger, en is het vaak aanlokkelijk om ofwel helemaal niet te stemmen, of de stem in stilte te plaatsen. Deze RYM-lijst maakt het op een leuke manier uitdagend om mezelf te ‘dwingen’ om ook platen als deze aandachtig te beluisteren en te bevatten (en verwoorden) wat me er wel en niet in bevalt. Aan Who’s Next kun je meteen horen dat de makers een succesvolle carrière in de muziek hebben gehad. De doordachtheid, overgave en overtuiging zijn onmiskenbaar. De muziek zit ze hoorbaar als gegoten. Maar diezelfde muziek doet mij absoluut niets. Voor mij is dit te aards om mezelf in te verliezen, maar te onpersoonlijk en achterhaald om van te genieten.

2.75*