Leonard Cohen - Songs of Leonard Cohen (1967)

Quatsch. Bobbie en Lennie zullen vast met elkaar gepraat hebben en zo, maar het lijkt me sterk dat Bobbie een aandeel had in Hallelujah. Mocht dat wel zo zijn, dan is dat het beste nummer dat hij ooit heeft geschreven. Wel heb ik ergens gelezen dat Bobbie het zo'n mooi liedje vond.

Dit album vandaag tussen de platen uitgevist bij een boeken/platen beurs....dus in mijn nopjes...want dit is naast Dear Heather de enigste die ik nog niet had. Kan dan ook niet...gezien het 'feit' dat een van zijn beste platen is en tegelijk ook zijn debuut. Het succes ervan overrompelde hem ook en het aanklampen van fans en vrouwen die zich aan hem aanbieden voor verdere verstrengelingen, maakten hem toch ook wat verlegen. Van schrijver werd Cohen in ene keer een beroemde zanger, die i.c.m. uiterlijk en dichterlijke teksten een onweerstaanbare charme uitoefende op een deel van zijn publiek.
Maar wat een combinatie is dit album dan ook. Prachtige teksten die je beet pakken en meenemen in de wonderlijke vocabulaire wereld dat Cohen heet. De tekst van Suzanne behoort tot mijn favorieten aller tijden, maar ook de Stranger Song laat mij niet onberoerd. Het beeld van Cohen die het nummer live ten gehore brengt, met zijn gezicht dicht op het beeld en de tekst zingt als ware hij aan het mediteren en er zelf van ontroerd raakt.
So Long, Marianne ken ik als eerste in de uitvoering van lachebek Ron Brandsteder en Jose Hoebee van Luv. Verders zijn Sisters of Mercy en vooral ook Hey, That's No Way To Say Goodbye, nummers die ik ben gaan waarderen vanuit de live uitvoeringen ervan.
Bij sommige liedjes valt op dat er met weinig moeite en voorstellingsvermogen op eenzelfde wijze meegezongen kan worden, maar dan met de tekst van bijv. Suzanne, zoals o.a. bij Hey, That's No Way To Say Goodbye bijv. voorkomt. Toch zit er genoeg eigens in, om mezelf er niet aan te storen. Daarvoor klinkt het gewoon allemaal te mooi.

De hogepriester van de popmuziek.
Vanuit zijn preekstoel verkondigd hij zijn Evangelie.
Aangepast aan de gebeurtenissen om hem heen.
Vrije seks in de zomer der liefde.
Knielend achter Moeder Overste onder haar rok glurend.
Terwijl je net van haar de Heilige hostie hebt ontvangen.
Verlangend naar een ander lichaam.
Niet dat van God.

Leonard Cohen trekt het boetebeeld aan.
Toont zich als herboren gelovige.
In de meest menselijke vorm.
Die van vlees en bloed.

Suzanne als een nieuwe Maria Magdalena.
Hippies die als apostelen zich aan haar binden.
Een laatste avondmaal.
Genietend van haar verboden vruchten.
Als een veroorloofde orgie.
Ontstaan door een overvloed van liefde.

Als een jonge Messias kijkt een man indringend naar me.
Het beeld op de albumhoes blijft me trekken.
Hij lijkt op een oudere broer van Dustin Hoffman
Via The Graduate tevens in opkomst.
33 jaar oud was Leonard Cohen hier al.
Dezelfde leeftijd die Christus had tijdens zijn overlijden.
Het lijkt wel een Wederopstanding.

Leven staat centraal.
Een persoonlijke bijbel.
Nooit eerder klonk een zanger zo overtuigend op zijn debuut.
Alsof het door een hogere macht gemaakt werd.
Een aartsengel verkozen om dit tot uitvoering te brengen.
Onder zijn volgelingen generaties van grote muzikanten.
Tot inspiratie gebracht door dit album.
Nick Cave, Marc Almond, Walkabouts en zelfs Tom Waits.
Hoe anders zou hun muziek klinken zonder deze mijlpaal.
De emoties van jongelingen als Rufus Wainwright en Antony Hegarty.
Vinden hun oorsprong bij de meester zelf.

Dit is van een ander nivo als Idols.
Daar loopt men weg met het latere Hallelujah.
Waarschijnlijk zou Cohens typerende stemgeluid de voorrondes niet eens overleven.

Een waarheid als een herkauwende vierpoter !

Maar wel na afloop Wendy van Dijk versieren.
Dat lukt hen waarschijnlijk wel.

waar zou je dat willen doen? jech

Leonard denk ik wel.
Zelfs met zijn 76 jaar.

Wat is dit geweldig zeg!

Ik had hier veel goeds gelezen over dit album, maar dat het zo mooi zou zijn had ik niet verwacht!

Ik kende natuurlijk alleen Hallelujah (ik weet eigenlijk pas een maandje ofzo dat het origineel van hem is!) en ik was benieuwd naar de rest van zijn werk. En laat de platenzaak deze nou net hebben liggen voor een paar eurootjes

Hier ga ik heel veel plezier aan beleven!

Ik was erover aan het denken om dit album nog maar een halfje te verlagen.
Maar telkens staart Leonard me aan vanaf de platenhoes, en dan moet ik hem toch weer opzetten.

Om vervolgens weggeblazen te worden. Wat een prachtige stem heeft die man toch. Nee, Leonard heeft geen overdreven begeleiding nodig. Een gitaartje met af en toe wat blaasinstrumenten er doorheen in combinatie met zijn stem is genoeg om je te ontroeren.

En dan denk je dat je al het prachtige gehad hebt, en dan krijg je een soort geschreeuw, maar dan op een Cohen-manier. Hoe emotioneel kan zo'n uitschreeuw zijn? Bij mij gaat het door merg en been, en in dit geval is dat positief. Hetzelfde heb ik trouwens bij de achtergrondzang van So Long, Marianne.

Hulde!

Ik ben nogal een fan van de film McCabe & Mrs. Miller en de gehele soundtrack is van Leonard Cohen, onder andere drie nummers van deze lp, en die vond ik erg mooi.
Hoewel ik niet zo'n singer-songwriter liefhebber ben kan Cohen weinig fout doen, warme stem en bijzondere teksten, toch luister ik deze muziek liever met de beelden van de film erbij.

Vergeef me wederom een egodocument vermomd als recensie, maar eigenlijk heeft dit album, na mijn prachtige eerste kennismaking met de Greatest Hits, me als dichter en waarschijnlijk ook als persoon voor een essentieel deel gevormd. Het zijn liedjes die je in je hoofd en hart nestelen, om daar nooit meer uit te komen en op allerlei momenten hun kop opsteken, want zij hebben ook iets te zeggen. Ze hebben zoveel te zeggen en ik hoop maar dat ze doorgaan met praten.

Achter op de hoes staat het al:
"The lyrics are startling juxtapositions of natural speech with formal metaphor. Pain, loss, fear, guilt, loneliness, are unashamedly admitted; yet there is no trace either of self-pity or ironic posturing. The only politics are the politics of love. Ultimately, the songs are religious, in the most profound and mystical sense of the word. The intensity is large, the passion authentic."
En ja, dat wilde ik ook, dat wil ik nog steeds, maar probeer zo'n voorbeeld eens te evenaren, laat staan te overtreffen. Gelukkig maar dat ik heb kunnen proeven van het leven dat in de liedjes steekt.

Zo heeft "Sisters of Mercy" die extra laag gekregen door iets vergelijkbaars met wat Leonard in de liner-notes van zijn Greatest Hits schrijft, over hoe hij het gedicht/lied voor die twee gezusters van geneade schreef terwijl ze sliepen; toen ze wakker werden was het af. Zo kon ook ik niet slapen op het slaapmatje naast mijn bed, dat ik aan mijn logé had aangeboden. Toen ze wakker werd lag er een gedicht op haar kleren.

Maar soit, het leven kan niet altijd een mooi Leonard Cohen-moment zijn, de meeste Leonard Cohen-momenten zijn eerder somber. De wrange conclusie in "Winter Lady", ze wordt beschaafd, bijna zachtjes gezongen, maar ondertussen is het ronduit pijnlijk. Het is het equivalent van het verlangen naar een slaande ruzie, naar het elkaar verwijten toeschreeuwen, want duidelijkheid hoeft niet per se mooi te zijn, ook de lelijke duidelijkheid kan genoeg zijn. Moet ooit genoeg zijn.

In "Stories of the Street" bereikt het feestniveau sowieso een hoogtepunt als Leonard over zijn zelfmoord begint. Hij doet het ook gewoon, hij laat het woord vallen. Waar anderen moeilijk doen over zulke zaken, het scheermes tegen de keel of het pistool tegen het hoofd in eindeloze metaforen wikkelen, doet Leonard dat niet. Hij smijt het op je bord en je ziet zelf maar wat je er mee doet. Voor andere zaken in het nummer gebruikt hij dan wel weer metaforen, maar van het type dat je aanvoelt. Je hoeft het niet te snappen, als je het maar voelt.

En zo zit het met Leonard: hij laat je voelen en als je wil denken, mag je denken. Het wordt alleen geen denken pour le denken, zulken kennen we al genoeg. Er is een soort perfect evenwicht gevonden waarin de metafoor goed te doorgronden is, maar daarnaast nog veel meer lagen meebrengt, en toch wordt het geen moeilijkdoenerij en toch zit er ontzettend veel in. Vergelijk het maar met zijn tweede bundel "The Spice-Box of Earth", vol weelderige liefdeslyriek, maar waarin dood, waanzin en wreedheid telkens weer op de loer liggen: in het prachtige "Teachers", wat mij betreft één van zijn allermooiste nummers, gaat het om "Some girls wander by mistake into the mess that scalpels make". Want mooi is het allemaal niet, niet per definitie. Als het mooi is, dan is het omdat dat tijdelijk is. Achter elke vorm van pracht ligt een Tragedie met hoofdletter T.

Dan wil ik deze bespreking eindigen met "Hey That's No Way to Say Goodbye", dat onlosmakelijk verbonden is met de goede vriendin waar ik al eerder over sprak. Het klopte, Leonard had gelijk. Kijkende naar haar haar op mijn kussen was het inderdaad een slaperige gouden storm. Maanden later zou ze voor lange tijd vertrekken om op reis te gaan. Naast de "I love(d) you in the morning" kwam nu het "Now it has come to distances and both of us must try" en ik snapte eindelijk de titel: geen enkele manier van afscheid nemen is de juiste manier om afscheid te nemen.

Een magistrale uitvoering van dit nummer is overigens te vinden op Field Commander Cohen: Tour of 1979. Vind ik persoonlijk nog beter dan het origineel.

Mooie bespreking Slowgaze!
En ik ben het met je eens dat Teachers een van zijn allerbeste nummers is:

Some girls wander by mistake
into the mess that scalpels make.
Are you the teachers of my heart?
We teach old hearts to break.

One morning I woke up alone,
the hospital and the nurses gone.
Have I carved enough my Lord?
Child, you are a bone.

Pijnlijk en ontroerend en tegelijk prachtig. Zoals het hele album.

Prachtig debuutalbum van Cohen is dit, vooral als je weet dat hij hier ook al 33 was. Hoe kan het pas op je 33ste je debuut maken en hoe. De warme en ontroerende stem draagt de plaat echt, en het minimalistische in de muziekinstrumenten draagt enorm bij in een sombere en meeslepende sfeer. Ook bizar is het laatste geschreeuw van het laatste nummer. Als je dit album op het juiste moment beluisterd kan ik me voorstellen dat iemand enorm emotioneel ervan kan worden.

Hoe is het eigenlijk mogelijk dat deze niet eens in de top-250 staat. Daar had ik hem echt wel verwacht.

Pracht album voor donkere dagen en lange winteravonden denk ik.

Cohen was dan ook in eerste instantie een dichter, hij had wel al meerdere dichtbundels uitgebracht.

En twee romans, Arnout. Overigens heeft Leonard, ik dacht op de middelbare school, in een cuntry-band gespeeld. Het schijnt dat hij folkmuziek is gaan maken om geld te verdienen.

sfeervol warm album ,wanneer ik dit luister pakt de weemoed me bij de strot, een wereld voor idealen lag voor ons, decennia later alleen nog de illusie. Dan grijp ik maar weer terug naar Cohen.

Zeeeeeeer opmerkelijk dat deze niet in de top 250 staat. Ik vind het een klassieker van formaat en had hem zelfs bij de beste 50 hier verwacht.

Ik zou zeggen; geef het goede voorbeeld en bonjour m in je top 10.

Dat heb ik met zoveel albums, ook met deze. Maarja, de meeste stemmen gelden

Andere keer.

Nee zonder gekheid, op een enorme site als rateyourmusic staat deze in de toplijst volgens mij zelfs bij de beste 25.

Hij is het waard om in mijn top 10 te staan en zeker in de top 50 inderdaad! Ik zal hem straks weer eens luisteren, want wat een heerlijke avondplaat heeft Cohen toch gemaakt met zijn Songs of...

Dit album heb ik de laatste maanden veelvuldig beluisterd, maar kan hem zelden helemaal beluisteren. Meestal zet ik hem na 5 nummers weer uit. Ik weet niet precies wat het is, maar qua intensiteit en lieflijke liedjes is deze bijna niet te overtreffen, maar toch heb ik er vaak na 5 nummers wel genoeg van.

Toch vind ik deze door het gevoel wat het in mij losmaakt en de sfeer erin minstens een 4* waard.

Een topalbum, maar misschien moet je wel sterk genoeg zijn om 10 van zulke nummers aan te kunnen.

Grappig, heb eigenlijk precies hetzelfde met dit album als Ricardo.

Elke keer als ik Cohen op zet ga ik mee in de sombere sfeer,de schoonheid van zijn teksten en geraak ik verslaafd aan .....meer Cohen Deze man is uniek en meestal laat op de avond droom ik weg bij zoveel schoonheid zoveel kunst !!!!

Met geen andere Folk-artiest te vergelijken. Uniek in zijn soort. zowel qua tekst, intonatie en arrangementen. Een plaat van ongekende schoonheid!

Deze gaat waarschijnlijk de komende tijd strijden om nummer 10 tegen De Zotte Morgen.

Het is misschien vrij absurd (waar is het ouderwetse er voorzichtig nog eens een nachtje over slapen gebleven?) maar ik heb erg snel na de aanschaf van dit album het een plekje in mijn top 10 gegeven.

Een cd met louter pareltjes in de allerbeste singer songwriter tradities. Eigenlijk is het een album lang alleen maar verrukkelijk.
Tja, hoe komt het dat je in veertig jaar nog nooit iets van Leonard Cohen hebt gekocht. Hier ligt denk ik toch een kleine generatiekloof aan ten grondslag. Plus natuurlijk dat Cohen, zeker in de jaren '70 en '80, niet behoorde tot de meest populaire artiesten die er waren in die tijd. Hij viel niet op omdat hij bijvoorbeeld geen hits had waardoor hij veelvuldig schitterde op de radio.

Ooit, op 5 oktober 1974, had hij welgeteld één keer een tip in de Tipparade, het nummer Lover, lover, lover.
Ik heb ook geen enkel idee hoe Songs of Leonard Cohen zich verhoudt met andere Cohen albums.

Maar zijn warme stem, akoestische begeleiding en geweldige composities op deze cd leiden in ieder geval tot een grandioos album, een mijlpaal in de geschiedenis van de rockmuziek.

Ik zie het zo voor me terwijl The Beatles met The Magical Mystery Tour en Sgt. Peppers alle aandacht krijgen met hun erg vrolijke muziek zit Leonard Cohen voor een knapperende open haard. Met zijn warme stem en sfeervolle gitaarakkoorden weet hij me ruim 40 minuten te boeien.

Het is een typische herfstplaat, de warme maar sobere begeleiding van Cohen lijken haast in een te vloeien met zijn stem. Suzanne is mijn favoriet samen met One of Us Cannot Be Wrong.
Vreemd trouwens dat deze maar 400 stemmen heeft ik dacht dat Cohen een toch erg bekend persoon is. 4*

Máár vierhonderd.

Ja het is zeker niet weinig maar als je eens kijkt heeft dan de relatief onbekende Ijslandse band: Sigur Rós meer dan 1000 stemmen bij de meeste platen.

Als een album meer dan duizend stemmen heeft kan die toch niet relatief onbekend zijn? Althans, niet op deze site

Maar dat is op zich helemaal niet belangrijk. Mooie bespreking, kobe bryant fan! Nu achter zijn andere meesterwerken als Songs Of Love And Hate en I'm Your Man aan