OMD - Dazzle Ships (1983)

Ik heb de bonustracks overigens nog niet geluisterd. Ik hou er nooit zo van, want het tast het origineel aan. Dus ik leer eerst het originele album kennen. Die bonustracks -die blijkbaar hier de moeite waard zijn- luister ik later nog wel eens. Een eerbetoon aan Neu!, maakt me nieuwsgierig.

Terug uit de kast gehaald. En beoordeeld.

Ik herinner me nog het openingsnummer waarvan ik dacht dat Radio Prague een cover was van This Heat. Nieks van aan natuurlijk (op dat moment had ik het nummer nog niet gehoord uiteraard). Deze opener is voor mij persoonlijk zinloos opvulmateriaal maar ik zeg er graag bij dat je deze in een bepaalde context moet bekijken. Waar hebben we dat nog es tegengekomen. Juist ja. kraftwerks radio-activität.

Genetic vind ik een goed nummer en ja, ze swingt. Niets op aan te merken behalve dat ik, juist bij die opener dacht aan een cover maar deze keer van x-ray spex (1978) maar uiteraard ook nieks van aan. Gewoon toevallig dezelfde tracknaam.

ABC begint enorm lullig maar naar mate de plaat verder afspeeld toch redelijk amusant. Niets origineels maar voor vele mensen opnieuw opvulmateriaal.

Telegraph is voor mij een tegenvallende single, zeg maar barslecht, en een klasse minder dan genetic engineering. Ze hadden beter de B-kant van Joan of Arc gebruikt als single.

This Is Helena en nope, I don't enjoy it. Geen variatie maar dat moet men (meestal) niet verwachten van een kort durend nummer. Of je bent ervoor of ertegen.

Jaja, willen ze nog verder internationaal doorbreken met International. De wortels schieten waar ze niet moeten schieten. Na-aperij van Maid of Orleans. 1 pluspunt. Het werd geen single en gelukkig maar. Trekt de score voor mij fors naar beneden.

Dazzle Ships. Kan ermee door. 1 van de betere nummers op de plaat. Maar toch weer die vervelende stuiptrekkingen naar A&M.

Het rustige Romantic. Opnieuw perfect passend bij A&M. Maar kom, dit is een goed nummer. Spijtig dat ze dit nummer op Dazzle Ships plaatsten. Onwaardig!!! en tevens al uitgebracht (al of niet afgewerkt) op de B-kant van Joan of Arc.

Met Silent Running blijven we in het melodieuze van de plaat. Echter is deze niet echt mijn ding. Niet meer dan flauwe synthkoek.

Eindelijk wat meer snelheid in de plaat met Waves. Dit komt de variatie ten goede. Echter opnieuw weet dit me niet te bekoren.

Alsof ze nog niet genoeg radiogeteuter tussendoor propten. Kraftwerk en Jean Michel Jarre werden op dit nummer Timezones verkr*cht. Bwurp.

Die laatste mogen we ook al snel opbergen.

Conclusie is dat deze Dazzle Ships niet meer dan een B-kant waardig is. Veel opvulmateriaal en na-aperij.

2.5

ja als er 1 plaat is waar na-aperij van toepassing is dan is het deze wel....

Dit is ongetwijfeld de meest afschuwelijke LP in mijn collectie.
Geen enkel nummer kan mij bekoren.
Waar waren mijn gedachten toen ik dit kocht, was toen wssl compleet inspiratieloos.

Geen genade tonen: weggooien; of beter nog doneren aan de gevangenis (heeft Ad Visser ook gedaan met al zijn vinyl).

Vanwaar dat halve puntje nog? Zelfmedelijden?

wat veel negatieve kritieken zeg, ik vond en vind het een hele mooie, inventieve plaat

een plaat die verder teert op succes van het vorige!

nieks inventief aan.

Wacht maar tot Dr. Daz - terug is; uw naam is genoteerd!!

oei

mogen we al geen kritiek uitdelen aan platen die gewoon muzikaal minder zijn. het valt op dat van zodra je ook maar iets slechts durft te zeggen je meestal alles naar de kop krijgt geslingerd. gelukkig nog niet meegemaakt.

nu mij niet gelaten.

Welnee, dit is gewoon een OHM - OudHollandse Mop. Daz - is wel op vakantie!

Het blijft toch elke keer weer boeiend, hoe verschillend een (nieuwe) cd wordt benaderd.

Hoe kijk je er tegen aan? Als 'de opvolger van' of als een heel nieuw werkstuk?

Volgens mij moet er per cd een basis-uitgangspunt zijn, dat daarna volledig wordt uitgewerkt door de band. Ingekleurd met mooie melodieën, creatief vernuft, goede productie, smaakvol, goed geluid en sterke composities.

Dat het per sé weer lijkt op of zelfs is afgeleid van de voorgaande cd vind ik niet zo van belang.

In dat kader, moet ik bekennen dat Dazzle ships toch wel voldoet aan bovengenoemde eisen. Daarbij aantekenend, dat de plaat inderdaad niet lijkt op zijn voorganger maar dat is dan ook verder prima.

Dat er mensen zijn die er niet van houden is natuurlijk altijd zo. Maar OMD kan in het specifieke geval van Dazzle ships niet worden beschuldigd van "inspiratieloos, opvulmateriaal, b-kantenwerk en na-aperij" (dat laatste is al in tegenspraak met elkaar).

Want dat is niet zo. Ik ken alleen de (loepzuivere) digitaal geremasterde versie en dat levert echt een aangenaam luister-uurtje op.

Kijk, dazzler is terug uit vakantie en betreurt de wat negatievere berichten
(maar vooral scores) die hier de laatste tijd worden uitgebracht.

Mijn avatar heeft de hoes van dit album
omdat het de eerste plaat is die ik ooit kocht (exact 26 jaar geleden).
En precies daarom (for sentimental reasons zou Nat King Cole zingen)
krijgt het album 5 sterren van mij. Ik kom daar straks op terug.

Het argument "weinig vernieuwend" vind ik deels terecht.

Muzikaal bouwt dit album duidelijk voort op het succes van
(1) Architecture & Morality en
(2) het elektronische conceptalbum idee
dat Kraftwerk vanaf Radio-Acitvity in het leven riep.

Wat echter nogal eens vergeten wordt is dat OMD
(1) ontstond in 1975 na een optreden van Kraftwerk in de UK,
(hoewel het hobbyproject van Andy en Paul pas in 1978 naar buiten trad) en
(2) oorspronkelijk zelf heel experimenteel te werk ging.
Luister eens naar de bonustracks op de remasters van de eerste 4 albums.

Een voorbeeldje ... YouTube - OMD - Distance Fades Between Us
(live gespeeld in november 1978 tijdens één van hun allereerste optredens)

Dazzle Ships wou enerzijds teruggrijpen naar de oersound van OMD,
maar werd hoofdzakelijk opgebouwd met composities uit de A&M sessies.

Het beoogde concept ... de effecten van de nieuwe elektronica
in het vroege jaren 80 koude oorlog tijdperk ... bleef wat vaag.

OMD slaagde er niet in om haar boodschap duidelijk te communiceren.
De groep kreeg voortdurend kritiek op het feit dat hun albums steeds
tussen vrijblijvende synthpop en melancholische new wave bleven hangen.

Dazzle Ships wilde daarom een inhoudelijk statement zijn, maar faalde
in dat inhoudelijke opzet. Het album bevatte ook bewust geen hits
en faalde daarom ook in commercieel opzicht. Al had de groep
tot haar eigen grote verbazing met Enola Gay, Souvenir
en Maid of Orleans voorheen heel Europa veroverd.

Het album dat op Dazzle Ships volgde had wel een statement dat kon tellen.
Op Junk Culture vertelt de groep ons dat ze in wezen niet veel meer zijn
dan een onderdeel van het wegwerpmedium dat popmuziek eigenlijk is.

Los van zijn sentimentele waarde, blijft Dazzle Ships voor mij
toch een heel genietbaar tijdsdocument uit de vroege jaren 80.
De remaster uit 2008 met bonustracks biedt echt een meerwaarde.
Hij is verzorgd en met liefde (fans hadden hun aandeel) uitgegeven.

OMD is zonder meer een pionier van de synthpop. Zij ontstonden
in postpunk tijden, en hebben ook even op dat terrein geageerd, maar
al snel werd duidelijk dat zij iets te licht uitvielen. Toch werd hun hitgevoelig
talent een inspiratiebron voor vele synthbands die zouden volgen.

Mijn 5 sterren zijn dus gekleurd. 4 sterren vind ik "objectief" juister.
Maar voor dit album maak ik dus een liefdevolle uitzondering.

Dazzler

TIME ZONES

Track 11 van Dazzle Ships lijkt op het eerste gehoor
niet veel meer dan een geestige collage van sprekende klokken.
Na een paar beluisteringen wordt het nummer al snel als saai ervaren.
Lijkt ook niet zoveel aan ... kan ik ook maken als ik wil.

YouTube - OMD - Time Zones

Moet je eens een tweede keer luisteren.

Die Fransman met zijn monotome, diepe stem is de baslijn.
De Duitstalige vrouw blijft eerder ritmisch op de achtergrond: de drums?
De Japanse vrouw geeft de melodie aan: gitaar of synths?
De Amerikaanse vrouw vertolkt de lead zang.

Ver gezocht? Nog eens opnieuw beluisteren dan.
Sprekende klokken als bouwstenen van een universeel lied.
Ze eindigen ook precies synchroon ... Time Zones ...

En ja ... het is waar, het nummer doet denken aan Kraftwerk.
Op Numbers (Computer World) of de nieuwslezer op Radio-Activity.

wel, dazzler heeft het met een groot hart geformuleerd.

Welkom terug, Dazzle(r). Ik zag dit album weer eens in de updates (albums) staan en zocht er wat over op, toen ik een albumcover tegen kwam met blauwige 'inkleuring' i.p.v. van groene. Wat weet jij hiervan als liefhebber/kenner?

De blauwe CD hoes is die van de orginele CD release uit 1983
(dan heeft het schijfje ook een blauwe opdruk) of van de latere rereleases.

Reden was dat de originele, groene vinyl hoes drie ronde doorkijkgaten
(cut-outs) had die voor de CD releases niet te handhaven waren.
De blauwe hoes is wel veel lelijker dan de originele.

Dazzle Ships vinyl release 1983

Alleen de remaster uit 2008 heeft het originele vinyl album artwork,
de groene hoes van Peter Saville, maar zonder de cut outs (ronde, zwarte gaten).

Dazzle Ships cd release 1983

Dazzle Ships cd release 1985

Dazzle Ships cd release 1997

Er bestaat ook nog een Disky budget rerelease uit 1997.
Daar heeft het schijfje zelf een print die op de hoes gebaseerd is.
En de letters OMD zijn in het rood gedrukt.

Dazzle Ships cd release Disky 1997

De remaster heeft een betere geluidskwaliteit, prima artwork,
essentiële bonustracks, een door Paul Browne (man achter de officiële
OMD website (zie discografielinks) geschreven beschouwing.

Dazzle Ships cd remaster 2008

Fans hadden hun inbreng in de rerelease mbt bonustracks en lay-out.
Zo stelde ik voor om het schijfje zelf te voorzien van een op het vinyl album
label gebaseerde print (met gestilleerde "T" en tracklisting).

DAZZLE SHIPS - omd.uk.com

Plaat die bij het verschijnen grotendeels langs mij heen trok. Ok de heren McCluskey en Humphries hadden een paar synth-voltreffers op hun naam zoals Enola Gay, Electricity en Messages maar een heel album beluisteren trok ik toen niet. Nu zo'n 20 jaar later blijkt dat de plaat toch behoorlijk inventief was voor die tijd en heel wat verborgen pareltjes bezit. Zie o.a. de nummers 8 en 12. Enfin, altijd goed om nog eens op je (voor)oordeel terug te komen.

Met Architecture & Morality (1982) liet OMD horen zoveel meer te zijn dan die goedgeoliede hitmachine van Enola Gay. Subtiele experimenten werden afgewisseld met hemelsmooie melodieën. Hits en indrukwekkende soundscapes vloeiden naadloos samen. Een klassiek popalbum.

Hoewel opvolger Dazzle Ships op veel minder bijval kon rekenen, werd de lijn van Architecture & Morality verder doorgetrokken. Met (nog) meer ruimte voor experiment, dat wel. Zoals de vreemde radiofragmenten van Radio Praque en Time Zones. Maar als je niet bang bent voor een album met een niet-alledaagse structuur dan valt er op Dazzle Ships veel moois te ontdekken.

Dazzle Ships heeft twee gezichten. De vreemde, bij vlagen unheimische soundscapes, die de kilte van de koude oorlog symboliseren. Als tegenhanger zijn er de warmere, toegankelijke popsongs. Op deze plaat wellicht een metafoor voor hoop in bange dagen?

Laat ik met die laatste categorie beginnen. Electric Engineering, de in de hitparade mislukte eerste single, ofwel die geslaagde commerciële zelfmoordpoging. Ik vind het een krachtige song met een hypnotiserende synthmelodie. In dezelfde stijl als The New Stone Age van Architecture & Morality. De voorlaatste track, Radio Waves, stuitert op soortgeluike wijze uit de speakers.

Telegraph was de tweede single, en tevens één van de aardigste OMD-singles. Een Enola Gay achtige melodie, onwijs stuwende synthpatronen en een zanglijn die geïnspireerd lijkt op de fameuze girlgroups uit de sixties. Opvallend trouwens dat de albumversie korter is dan de single versie.

International is de Maid Of Orleans van Dazzle Ships. Een stille, traag voorttrekkende parel die me, als de synths halverwege in overdrive gaan, visioenen van kerken, kloosters en monniken bezorgt. The Romance Of The Telescope past in dezelfde categorie.

Silent Running is misschien de wel meest hitpotente track van Dazzle Ships, wat een magistrale melodie (doet me een beetje denken aan Keane). Of All The Things We've Made is een sfeervolle afsluiter. Kalm en berustend. Alsof het Dazzle Ship weer in rustig vaarwater is beland.

Van de meer experimentele songs zijn de radiocollages van Radio Praque en Time Zones de meest bizarre. Dazzle Ships (Parts II, III & VII) is ronduit spooky. Lees de tekst in het cd-booklet en je begrijpt waarom.

ABC Auto-Industry is op het eerste gehoor even vreemd, maar intrigeert mateloos. Mijn dochtertje (7 jaar oud) luisterde hier gisteren naar en constateerde dat het einde verdacht veel lijkt op een geluidsstellage uit ons Neerpeltse Klankenbos. Mooi bedacht, want OMD is een Klankenbos.

This Is Helena lijkt op een jamsessie van een nooit voltooide hit. Want de melodie is geweldig.

Dazzle Ships haalt het niet bij Archirecture & Morality, maar Paul Humphreys en Andrew McCluskey waren hun tijd in 1983 al ver vooruit. De rest van de wereld was er toen nog niet klaar voor.

Aha ... ik ben blij dat sebas de plaat kan smaken.
Een paar puntjes op de spreekwoordelijke "i".


Dan moet je eens naar het album Organisation (1980) luisteren.
Daar is Enola Gay de enige echte popsingle ... de rest is experimenteler.
Organisation zit sferisch in de postpunk hoek, muzikaal synthwave.


Je bedoelt wellicht de versie die op The Best of OMD CD staat.
Dat is een in 1988 gemaakte remix, gebaseerd op de originele 12" versie.

Het zit zo met Telegraph.

OMD wilde het nummer graag als eerste single uit
maar was niet tevreden met de album mix ... die mist bijvoorbeeld
de instrumentale brug die oa in de 12" versie en live versies wel zat.

De remix op The Best of OMD uit 1988 is een poging om het nummer
te doen klinken zoals OMD het graag op single had gehad in 1983.

Maar in 1983 duurde de 7" versie exact even lang als de album versie.

Tenslotte: ik ben het met je eens dat Silent Running hitpotentie heeft.
Nochtans lag Radio Waves klaar als derde single, maar omdat de twee
eerste flopten (geen UK top 10/20 hits meer) hield men het bij twee singles.

Ik ken Telegraph inderdaad alleen van The Best of OMD (ik heb 'm nog nooit op de radio voorbij horen komen). Was een betere, hitpotentere keuze geweest als eerste single. De albumversie vind ik trouwens ook top.

Organisation ken ik nog niet echt (op enkele tracks na). Hun debuutalbum wel. Ook een klasseplaat. Ik begin me stiekum en stilletjes (met terugwerkende kracht) een OMD-fan te voelen.

Vroeger kende ik enkel de singles, maar de albums zijn ook gewoon goed.

Dan heb ik goed nieuws want naast het concert wat ze geven met de simple Minds in de HMH komen ze ook op de Belgische en Nederlandse versie van de Night of the Proms!

Probeer van de vier eerste albums de remasters met bonustracks
te pakken te krijgen: de b-kantjes uit die eerste periode zijn steengoed.

Je kan trouwens de OMD albums min of meer integraal beluisteren op YouTube.
Daar hoef je alleen maar één van mijn allerlaatste posts bij dat album te zoeken
en te hopen dat de links nog werken natuurlijk ... qua voorsmaakje de moeite.

Van OMD (het debuut) en A&M heb ik i.d. de geremasterde versies met bonustracks. Van Dazzle Ships niet, enkel de release van Virgin uit 1983 (met de blauwe hoes).

Dan moet je zeker de remaster te pakken zien te krijgen (niet duur).

Lees mijn post van 19 mei 2009 bij dit album.
Hij staat namelijk vol met links naar het bonusmateriaal.

Of All the Things We've Made was me bij de bonustracks van A&M eerlijk gezegd niet zo opgevallen, maar wat is dat een mooie song. Perfecte afsluiter van Dazzle Ships.

Het nummer is het laatste nummer dat Paul en Andy ooit schreven.
Na dit nummer zouden ze stoppen met platen maken ...

Althans, dat was het gevoel dat overheerste.
Of All the Things We've Made werd kort na de A&M sessies geschreven
en als extra bonustrack aan de 12" single van Maid of Orleans toegevoegd.

Voor Dazzle Ships werd het nummer opnieuw geproducet.
En daarmee was de commerciële zelfmoord, die dit album werd, beëindigd.

Met Junk Culture wist OMD het wel: in feite maken we wegwerp pop,
net zoals alle andere artiesten die moeten leven van hun muziek.
De experimentele pioniersjaren waren voorgoed voorbij.

Nou het middenstuk van Junk Culture en sommige nummers van Crush waren zeker nog experimenteel en al helemaal geen wegwerppop. Dat jij het niks vind is een heel ander verhaal!

Wat is dit nou weer voor onzin?
Ik dacht dat we van elkaar wisten hoe we over OMD dachten.

Heb je ooit mijn recensie gelezen bij Junk Culture?
Daar lees je namelijk het "verhaal" dat zegt wat ik ervan vind.

De titel Junk Culture is een statement van de groep zelf.
Wij maken wegwerppop om eens lekker op te dansen of naar te luisteren.
Wij zijn gewone jongens die leuke muziek maken, meer niet.
Wij hebben geen inhoudelijke pretenties (meer).

OMD zag zichzelf als onderdeel van de "junk culture".

Dat jij dat statement maar niks vind, is dan jouw zaak.
Maar je moet het niet afschilderen als mijn kritiek op het album.
Ik wens niet verkeerd begrepen te worden door andere users.

Vandaar deze verbolgen rechtzetting.