Buddy Guy - Blues Singer (2003)

Dit is toch wel een hele mooie.
Zeker voor de liefhebbers van Buddy Guy en/of acoustische blues een must.

Ook vier sterren van mij. Misschien meer uit zwakte voor het genre.
Maar het klinkt gewoon zoals het moet klinken. Niet meer, niet minder.

"Blues Singer" van Buddy Guy is een mooie verwijzing naar het klassieke album "Folk Singer" van Muddy Waters. Op die laatste plaat is trouwens Buddy Guy ook te horen als piepjonge gitarist en begeleider van Muddy. Op deze plaat doet Buddy Guy het bijna allemaal zelf. Op een aantal songs wordt hij ondersteund door Eric Clapton en B.B. King. Bijvoorbeeld op het geweldige "Crawling Kingsnake".

Dit is absoluut een van mijn favoriete akoestische bluesplaten. Guy bewijst dat hij ook zonder gierende solo's net zo intens kan klinken. Het akoestische spel op deze plaat is warm, gedreven, swingend en sfeerbepalend voor elk nummer. Daarnaast is de stem van Guy donker en doorleefd, de ene keer laag, de andere keer wat hoger, maar nooit over de top. Op opener "Hard Time Killing Floor" is zijn stem zo ijl dat het je direct bij de keel grijpt. Buddy Guy weet op deze plaat je constant geboeid te houden met enkel een gitaar en zijn stem, en dat is knap. Als je van klassieke blues houdt, dan kom je hier echt aan je trekken. De blueslickjes vliegen je om de oren en zorgen voor de nodige afwisseling in Buddy Guy's stem en ritmische gitaarpatronen.

Topplaat van nog een van de weinige levende blueslegenden. Ik beschouw het tevens als een mooi eerbetoon aan Muddy Waters. Buddy Guy laat horen dat akoestische blues niet saai en eentonig hoeft te zijn. Ook zonder electrische gitaren verliezen de nummers niet aan kracht, het maakt ze misschien wel krachtiger.

Je maakt me enthousiast. Net deze week Living Proof gehoord. Ook al zo'n prachtige plaat. Maar er gaat niets boven akoestische blues. Daarom ook ben ik nooit zo'n Buddy Guy volger geweest. Na Living Proof moet ik toch maar meer gaan horen. Wellicht is dit een goede volgende om te gaan beluisteren.

Dit is (of lijkt althans) een beetje Buddy's ode aan oude bluesklassiekers. In eerste instantie was ik verre van overtuigd. Sterker nog, na een paar nummers zette ik de cd-speler uit. In 'Hard Time Killing Floor' probeert Guy te zingen zoals Skip James. Zoals ik bij een bespreking van Skip James al schreef, heb ik soms wat moeite met zijn stem. Ik was op dat moment niet helemaal alert, want ik dacht eigenlijk dat hij telkens zo zong, maar hij varieert in toonhoogte gedurende het album. De algehele klank van het album vond ik eveneens wat te soft voor een bluesplaat.

Inmiddels heb ik het album beter kunnen beluisteren en moet ik mijn mening herzien. Guy actualiseert eigenlijk een beetje deze oude bluessongs. De opnamekwaliteit voldoet aan de huidige maatstaven. Er zijn bas en drums toegevoegd, maar deze volgen het credo ''less is more'' en op die manier blijft de oorspronkelijke sfeer redelijk intact. Over het algemeen zingt Guy ook zuiverder dan sommigen van de oorspronkelijke vertolkers. Dat maakt het ook een geschikt album voor wie zich wil verdiepen in de oude, akoestische blues, maar niet goed weet waar te beginnen of niet meteen allerlei krakende opnames wil horen. Al raad ik wel aan om ook achter de oude opnames aan te gaan, want dat is voor de liefhebber zeker de moeite waard.

Ik had Damn Right I´ve Got the Blues en Living Proof al en Blues Singer is daar vanwege z'n akoestische karakter een mooie aanvulling op.

Buddy Guy haalt het niet bij de grote van de countryblues, zoals een Robert Johnson, Skip James of een Frank Stokes. Guy's plaat heeft hier het niveau van een Lightnin' Hopkins. Niet slecht, niet groots.

Een redelijk album, dat echter in de schaduw staat van zijn beste albums zoals Damn Right, I've Got the Blues en Sweet Tea, want akoestisch is zo te horen niet Buddy Guy's sterkste punt. Dat wordt dan weer gecompenseerd door zijn plooibare stem die hier fantastisch klinkt. Verder: mooi opgenomen, en Jim Keltner (drums) voelde zich waarschijnlijk geheel thuis tijdens de sessies.

Gelukkig zijn we het niet altijd eens.

Ik vind dit een wonderschone plaat. Heel anders natuurlijk als Sweet Tea, maar van hetzelfde niveau.

Ik neem hierbij de bewoordingen "een redelijk album terug", het is natuurlijk gewoon een "goed" album (anders had ik geen 4*) gegeven - ik hoor Buddy Guy alleen liever elektrisch - ik ben een beetje een kieskeurige luisteraar!

Ik had deze nog niet tussen mijn Buddy cd’s staan. En daarom maar als extraatje besteld om op die wijze onder de bezorgkosten uit te komen….(hoe Nederlands kan je zijn)
En met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat dit niet op deze wijze had mogen gebeuren. Deze cd is uitermate vermakelijk en intens. Hij klinkt zoals blues kan zijn… iel, gevoelig en recht uit het hart. Een heel andere Buddy dan wat je gewend bent, en misschien daarom ook wel zo mooi en waardevol.

Ik heb deze zelf in Vietnam als gebrande CD gekocht; doet niets af aan de kwaliteit van het album, net zo min als je deze als extraatje besteld hebt. Toch?