Coil - Musick to Play in the Dark Volume One (1999)

heh, nu heb ik alle fijne reacties op mijn bericht moeten missen

En goede gescoord Aquila. Inderdaad een die je niet veel meer tegenkomt.
Ik had hem toen ie net uit was gewoon moeten kopen, maar ja...toen had ik niet zoveel geld om veel te kopen.

Is gelukkig alweer een hele tijd geleden dat we je hier gezien hebben en die suffe discussie over sampling en hiphop hebben we daarmee gelukkig ook een stille dood laten sterven.

Mooi, kunnen we het weer over dit geweldige album gaan hebben, wat mij betreft de absolute topper in het oeuvre van Coil. Alles klopt hier gewoon, alle nummers zijn geweldig sterk op zich en als totaal ademt dit album mysterieuze donkere schoonheid. Met "Volume Two (2000)" zouden ze deze prestatie bijna evenaren...

Zie dit album steeds tegen woekerprijzen voorbij komen op Amazon UK.
Is het label ter ziele of kunnen we binnenkort wat re-issues verwachten van Coil ?

Dit was mijn eerste kennismaking met Coil. En meteen ook het meest sentimentele voor me. Schitterend werk.

Vandaag weer eens gedaait... wat is dit toch een ongelofelijk mooie plaat.
Samen met Volume 2 het beste wat ze ooit gemaakt hebben...

Een erg goed geproduceerd album ook. Hun beste wat mij betreft ! Always eat your greens and don't forget to say; thank you.

Zeker 20 jaar geleden beluisterd in de winkel en compleet van mijn sokken geblazen, eigenlijk puur door de sfeerzetting die toen redelijk nieuw voor me was. Helaas had ik toen niet genoeg geld om hem te kopen en daarna verdween Coil langzaam weer uit zicht. Maar nu eindelijk weer eens integraal beluisterd en ik vind de muziek nog steeds erg intrigerend. Ik lees een paar berichten hierboven het woord sentimenteel en dat dekt zeker bij een nummer als Broccoli de lading wel. Intrigerende tekst over (ik denk) verlies van dierbaren en op de momenten dat de heren afwisselend dezelfde zinnen zingen ontroerend. Nu nog een keer in het donker draaien deze plaat, kijken wat er dan gebeurt.

John Balance (echte naam Geoffrey Laurence Burton) en levenspartner Peter “Sleazy” Christopherson richtten in 1982 de interessante, experimentele band Coil op. Hun moeilijk in een hokje te plaatsen avant-gardistische muziek werd gemakshalve door veel recensenten omschreven als doom ambient. Maar dat dekte niet de gehele lading van hun grensverleggende muziek. Vaak was deze esoterisch en maakte met regelmatig gebruik van occulte elektronica en poëzie, die vaak ontstond in gedrogeerde geestestoestand.

Musick to Play in the Dark Volume One kwam zoals veel van hun oeuvre tot stand in hun Victoriaanse huis in de badplaats Weston-Super-Mare. Deze heruitgave werd compleet gerestaureerd en geremasterd. Oorspronkelijk verscheen dit album in 1999 en was na korte tijd nog maar moeilijk aan te komen. Het precies een uur durende album neemt de luisteraar in zes lange composities mee op een zeer indringende trip, die zelfs twintig jaar later nog niets aan zeggingskracht heeft ingeboet.

Men bouwde tijdens hun bestaan een imposant oeuvre op, waarin Musick to Play in the Dark Volume Two en Horse Rotorvator ook tot de hoogtepunten gerekend mogen worden. Op laatstgenoemde album is Marc Almond te horen in Slur en in de Leonard Cohen cover (!) Who by Fire. Helaas kwam in 2004 abrupt een einde aan Coil, doordat Burton overleed na een val van zijn balkon.

De veelzijdige Christopherson richtte hierna opnieuw de vermaarde, eveneens experimentele groep Throbbing Gristle op. Helaas kwam ook in 2010 een abrupt einde aan deze groep door de plotselinge dood van Christopherson , ook onder mysterieuze omstandigheden. Hij overleed in Thailand in zijn slaap, maar de doodsoorzaak is nooit openbaar gemaakt.

Naast eerder genoemde groepen was het Verenigd Koninkrijk trouwens in die tijd nog twee belangrijke experimentele groepen rijk, Henry Cow en Slapp Happy. Absoluut terecht dat het label Dais de klassieker Musick to Play in the Dark Volume One opnieuw heeft uitgebracht, zodat deze intrigerende groep wederom in de belangstelling zal komen.

Het zwaar onstuimige Throbbing Gristle legt met The Second Annual Report in 1977 als een vreemde bastaardvogel een rottend ei tussen het aanbod van de opkomende postpunk en tegenstrijdige no wave. Een misselijk makende heftige angstaanjagende bevalling, waarmee de geboorte van de alles vernietigende industrial music bewerkstelligt wordt. De kiem voor de elektronische vervreemding die in de jaren tachtig de ideale voedingsbodem vormt voor de duistere nazaten die zich vanuit de donkere achterkamers van de ziel openbaren en als in pek gedrenkte zwarte inktvlekparasieten de nodige verschrikkende verderf en onheil achterlaten.

De geheimzinnige hoofdgoeroe van het gezelschap Genesis P-Orridge gaat vervolgens met de ziekelijke geest van Peter Christopherson aan de slag in Psychic TV, welke zich na de toevoeging van John Balance uiteindelijk afsplintert in Coil. Peter Christopherson en John Balance verlaten daarmee het vaderlijke nest van de gekwelde getekende feniks Genesis P-Orridge en maken al snel naam met het meesterwerk Horse Rotorvator, waarbij ook een Marc Almond een verrassende sinistere bijrol vervult. Na meerdere baanbrekende platen komt eind 2004 het trieste bericht naar buiten dat John Balance is overleden aan de gevolgen van een noodlottige val in zijn huis. Zes jaar later volgt zijn partner Peter Christopherson, waarmee er een einde komt aan het Coil hoofdstuk.

De vraag naar de obscure lastig te krijgen albums overtreft het aanbod, en als er dan toch wat aangeboden wordt, ligt de marktwaarde gigantisch hoog. Hoe geweldig is het dan dat het platenlabel Diaz na twintig jaar de rechten krijgt om het meesterwerk Musick to Play in the Dark Volume One opnieuw uit te brengen. De eerste van een tweeluik, welke een jaar later een vervolg krijgt met Musick to Play in the Dark Volume Two. Het basistweetal krijgt hierbij hulp van voormalig Julian Cope keyboardspeler Thighspaulsandra en art-punker Drew McDowall.

Door de zintuiglijke beperking van het zicht komt de waarneming veel directer binnen. Alles is gericht op het gehoor. Een gevoeligheid waarbij de angsten de overhand hebben. De dag afsluiting wordt overwoekert door negatieve gedachtes. Wat overdag zo vertrouwd over komt wil in de nacht bedreigend en bevreemdend werken. De dood heeft vrij spel, en pas in het ochtendlicht zullen zijn sporen zichtbaar zijn. Een sluipmoordenaar die uiteindelijk ook in de slaap Peter Christopherson jaren later onverwachts weet te verrassen.

Het onbehaaglijke intro van Are You Shivering? vormt de poortsleutel van de helse ervaring die het komende uur als een verduisterend doodskleed nederdaalt. Een deprimerend zwaar stukje postpunkbeleving gevolgd door een ijselijke ademhaling waaroverheen bezwerende psychopathische woorden door een macabere sadist uitgesproken worden. De vitaliteit van het leven wordt weggespoeld door neer druppelende klanken die de sterfelijkheid als een lekkende aorta symboliseren. De gruwelijke neerwaartse drugtrip naar de ziekelijke nachtmuziek van de ziel openbaart zich.

Dromerige ambient vormt het decor voor het langzaam in extase brengende Red Birds Will Fly Out of the East and Destroy Paris in a Night. Een aangenaam episch instrumentaal muziekstuk waarbij het elektro-genie Thighspaulsandra zich mag uitleven totdat vakkundig de mechanische motor tot zelfvernietiging in werking wordt gesteld. De stroperige jazzklanken van Red Queen roepen het door schemerrook gevulde nachtclub gevoel op, waar de pianist als objectieve observator zijn registraties projecteert in het verbeeldende toetsenspel. Een verbitterende John Balance speelt zijn achterdochtige vocale rol treffend en deelt een flinke sneer uit naar de falende maatschappij.

Na het overlijden schenk je het lichaam terug aan de aarde, als dank laat hij op die gezegende grond eetbare groenten groeien. Het klinkt allemaal zo simpel in het minimalistische Broccoli, maar het heeft iets onbehaaglijks kannibalistisch in zich. De kracht zit juist in de eenvoud van de overdracht. Het dierlijke Strange Birds moet haast wel zijn oorsprong hebben bij de obsessieve fascinatie die Alfred Hitchcock voor vogels heeft. Zijn klassieke thriller The Birds heeft een soortgelijke opbouw. De onschuld wordt al snel overwoekerd door het langzaam binnendringende gevaar van de dreiging van buitenaf, waardoor het een vijandige wending krijgt.

The Dreamer Is Still Asleep heeft het verzachtende van een stervende die van boven op zijn zielloze lege omhulsel neerkijkt. De toereikende handen die hem de eeuwige rust toewensen. Musick to Play in the Dark Volume One is hiermee een voorbode voor wat zal komen, niet op muzikaal gebied, maar juist op persoonlijke vlak. Alsof Peter Christopherson en John Balance zich bewust zijn van het lot wat ze te wachten staat. De dood wordt rechtstreeks in de ogen gekeken, en wacht zijn moment af om deze missie te voltooien.

Coil - Musick to Play in the Dark Volume One | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

Wat een plaat is dit. To be honest heb ik deze amper kunnen beluisteren toen die uitkwam simpel omdat er zeer moeilijk aan te komen was.
Het debuut scatology vind ik nog steeds hun beste, horse rotorvator is natuurlijk ook briljant, en de Hellraiser themes zijn ook niet te versmaden. Daarna werd het mij te electronisch alhoewel WIndowpane wel weer erg goed is, Daarna Coil beetje kwijt geraakt.
Nu werd ik weer op het spoor gebracht, geluisterd en meteen de re-issue op vinyl gekocht voordat dat die uitverkocht is.
Claustrofobisch komt in me op maar ook melancholisch. Het zijn natuurlijk nooit van die vrolijkerds geweest (Cathedral in flames) en die onheilspellende sfeer, geweldig!!!! Ik kan het niet zo goed verwoorden als Deric hierboven.

Hmm wisselende nummers voor mij. Are you shivering is prachtig en echt muziek om in t donker af te spelen maar met de afsluiter the dreamer is still asleep kan ik niets
Vind dat nummer iets teveel van het goede zeg maar.
Red birds will fly out klinkt dan weer stukken beter en de overige nummers zijn ook oke.
Voor mij is are you shivering duidelijk het beste nummer, voor nu dan.
De sfeer op dit album is wel zeer aanstekelijk. Het heeft iets onheilspellends mooi
Die gaat weer in de playlist