Elvis Costello & The Attractions - Trust (1981)

Less Than Zero , kent u dat boek van Bret Easton Ellis? Dat kurkdroge relaas van drie keer niks. Een kroniek vol vervelende would-be hipsters en tragische pseudo-schoonheidskoninginnen.

Met z'n allen op zoek naar goedkope thrills en perverse kicks! Dit alles genoteerd in een bijna onbewogen journalistieke van herr Ellis (een standbeeld voor de man! ) - Clay (het hoofdpersonage van "Less Than Zero") heeft op z'n kamertje een poster hangen van Costello:

"Costello keek me aan met z'n bedenkelijke blik vanachter z'n zonnebril"

Die poster was er inderdaad ééntje van deze "Trust". Ook Costello lijkt zo'n genadeloze scherpe observator met zo'n stem die je dus niet kàn negeren. De Woody Woodpecker van de popmuziek, zoals u wilt

De personages in Costello's song hier hebben alweer geen hoge hoed op van het fenomeen liefde. Het woordenboek van Costello's personages blijkt uit volgende definities te bestaan:

liefde = begeerte
onbeantwoorde liefde = wild rond zich heen schoppende haat

Het bizarre aan Costello is, dat hij die medogenloze teksten in elegante songs weet te gieten. Sommige nummers op "Trust" ( Watch Your Step, Clubland , ...) lijken gefündenes fressen voor gentlemen.

Maar beste & lieve dames, is een gentleman meer dan een trage wolf?

You'll Never Be A Man lijkt hier in grappig (niet ha-ha grappig ) post-Vlaams Blok Vlaanderenland plotseling actueel:

You need protection from the physical part of conversation/Though the fist is mightier than the lip/It adds to aggrevation

Soms wordt mannelijke incompetentie toegejuicht in popsongs, Costello presenteert ons steeds de rekening!

Mee eens.

Het meest treffende voorbeeld hiervan is het overbekende I Want You van "Blood and Chocolate" waarin Costello zich idd nogal(hum, hum ) onverzoenlijk opstelt tegenover de relatie van zijn oogappel. Haast obsessief, lijkt het wel.

Het bizarre is:

Een meisje vertelde me ooit: "ha - I Want You , wàt een mooi nummer - ik wil het als openingsdans tijdens mijn huwelijksfeest".

Ik keek even naar de grond, en probeerde niet te denken aan de tekst van dat nummer

Een voor Costello-begrippen niet zo sterk album, dat gered wordt door twee erg lekkere nummers: Het dreigende New lace sleeves en het heerlijke up-tempo duet From a whisper to a scream.

Een ondergewaardeerd album! Voor veel artiesten/bands zijn tien nummers voldoende voor een album. EC zet er altijd meer op. Hier is dat helaas ten koste gegaan van de totale kwaliteit van de plaat, maar als je de vier minste nummers eraf haalt blijft er een heel goed album over.
De vier nummers die ik zou kunnen missen zijn "Lover's Walk", "Luxembourg", "Strict Time" en "Pretty Words" kunnen missen, maar echt slecht zijn die ook weer niet. Als albumtracks voldoen ze prima aan de EC-maatstaven. Bovendien geeft hij zelf ook in de linernotes van de Rhino-editie aan dat "Black Sails In The Sunset" misschien beter op het album had kunnen komen:
"With hindsight it might have been a better addition to the album than one or two of the lighter but faster pieces that were included. "

Ooit voor een paar gulden meegenomen uit de elpee-uitverkoopbak. Vrienden hadden de oudere EC elpee's maar die deden me nooit zoveel. Maar dit is een prachtig album. Tekstueel is hij altijd erg sterk geweest maar op de een of andere wijze vind ik dit album ook muzikaal prima in elkaar steken. 4,0

Een prima album opnieuw van de meest geniale artiest uit de jaren 80. Trust is geen Costello album dat snel als favoriet genoemd zal worden, maar het bevat weer een enorme hoeveelheid prima songs.

In tegenstelling tot zijn eerste vier albums springt dit album van de hak op de tak. Je hoort dat er songs opstaan die al een tijdje op de plank lagen. Maar dit irriteert nergens als de songs zo'n hoge kwaliteit hebben.

Neem nu bijvoorbeeld het countrydeuntje Different finger. Een heerlijk nummer dat nergens op de vorige vier platen had gepast, maar hier na het uitbundige duet From a whisper to a scream met Squeeze zanger Glenn Tilbrook lekker op zijn plaats is.

Ook op dit album staan de dramatische pianoballade Shot with his own gun dat zo heerlijk over the top wordt uitgevoerd, het stuwende Luxembourg waar de band heerlijk doorheen ramt en meer subtielere werkjes als Watch your step en New lace sleeves waar de band op de toppen van hun kunnen musiceert.

Andere hoogtepunten zijn de melodieuze nummers Clubland en Fish 'n' chip paper en de low key afsluiter Big sister's clothes.

Trust is niet een album van Elvis dat ik als eerste zou aanraden, maar als je eenmaal bevangen bent door het Costellovirus is dat weer een prima toevoeging voor de collectie.

Wel, Tribal Gathering, wàt een mooie bespreking. Ik ben toevallig WEL "bevangen door het Costellovirus", ik had al een aardige verzameling en dit is een prima aanvulling, meesterlijk mooi album, ik kan weinig minpunten ontdekken. Wàt heeft die vent al mooie platen gemaakt !

PS : Mijn versie is de originele plaat, dus gaat maar tot en met track 14, duurt ongeveer 40 minuten, de ideale lengte voor een goede plaat, toch ?

****1/2

aha, al veel beter dit hier dan dat slappe ' get happy ' , dit is de cos ten voeten uit , shot with his own gun , gewoon kippevel

Gisteren voor een 1 euro deze LP bemachtigd. In mijn ogen is alleen de hoes al een tientje waard, ben zeer benieuwd. Ik heb tot nu toe alleen my aim is true en get happy beluisterd van Elvis, maar ben zeer te spreken over deze man. Wat een bizarre teksten af en toe heerlijk!

Watch Your Step

Clubland = Meesterwerk

Trust bevat zeer goede nummers maar ook matige en daardoor zal ik de plaat niet in z'n geheel draaien. Daarmee is het een beetje "minder" zullen we maar zeggen. De plaat laat een verbrokkeld beeld achter.

Ik ben een Costello fan maar sommige dingen kan ie beter laten.
Hij krijgt in deze periode iets met samenwerken met andere artiesten en dat pakt hier niet goed uit.
Het duet met Glenn Tilbrook van Squeeze werkt op 1 of andere manier niet.
Shot With His Own Gun is een mooi nummer maar veel te pretentieus gebracht.
Ik hield juist zo van de cynische en sarcastische Costello maar hij lijkt hier zichzelf te serieus te nemen.

Wat Costello ook beter had kunnen doen is Nick Lowe vaarwel zeggen als producer.
De enige plaat waar Lowe's productie werkt is This Year's Model.
Op Armed Forces gaat het al de verkeerde kant op door het geluid iets symfonischer te maken maar hier gaat het verder mis. De productiegrapjes tasten de kwaliteit van de nummers soms aan. Voorbeelden zijn de bekkenslag in Lover's walk, de te hard ingemixte drums in You'll Never Be a Man en de veels te groot en helder klinkende piano in Shot With His Own Gun.

Maar:
De beste songs zijn Clubland, You'll Never Be a Man en Watch Your Step.
Die nummers zijn het al waard de plaat te kopen.

Gevalletje twijfel tussen 3,5 of 4****. Toch maar 4****. Costello weet toch iedere keer bovengemiddelde goede liedjes te schrijven. En de uitvoering is altijd puntig, gevarieerd en soms ook gewoon chic met hele mooie arrangementen. Ik vind het de minste van de eerste vijf Costello-platen en dan zegt het genoeg dat ook dit album weer het predicaat 'goed' krijgt. Klasse-artiest, die Elvis.

Een prima album inderdaad met enkele wereldnummers als Clubland en From a Whisper to a Scream, geweldig!! Veel gevarieerder en volwassener alweer dan zijn voorgangers. De ideale opmaat naar (en doet imo niet eens heel veel onder voor) zijn absolute meesterwerk IbMePdErRoIoAmL van een jaar later.

Naar mijn smaak zijn beste album. Daarvoor was het me te druistig, nerveus. En daarna werd het soms te veel bombast en pathos. Maar zoals gezegd: da's een kwestie van smaak.

Hoewel ik bang wat dat de ontwikkeling van Costello's angry young man-periode naar zijn huidige statuur van respectabele, veelzijdige singer-songwriter zou betekenen dat er voor mij weinig te genieten zou zijn op zijn jaren tachtig-platen, valt dat op deze Trust reuze mee! Ik ben nog niet aan Imperial Bedrooms en Get Happy!! toegekomen, maar de overgang van This Year's Model naar Armed Forces viel me toch rauw op mijn dak: Costello's rock & roll-snauw is al ingewisseld door pogingen tot zang en croon, de nummers zijn minder losbanding en de unieke Attractions-sound is weggeduwd in de productie.

Gezien het jaartal, de hoes en het carrièretraject van zijn tijdgenoten hield ik rekening met een smoothe Costello-plaat. Veel punk/new wave-artiesten die daadwerkelijk bekwaam waren in het schrijven van daadwerkelijke pop songs schoven rond deze periode op richting de jazz pop: zie Paul Weller laatste Jam-singles en zijn Style Council, Joe Jacksons sambaband en zijn Night and Day, en nieuwe acts als ABC en Duran Duran. Gelukkig is Costello's lounge lizard-gedaante op deze plaat lekker raar en wild: nummers als New Lace Sleeves, Strict Time, Pretty Words, Fish 'N' Chip Paper en Clubland zijn uniek. Niet elk nummer op deze plaat is even geslaagd, maar de algemene gekte maakt een hoop goed. Drie en een halve ster voor de plaat, halve star extra voor de hoes.

Spijker op de kop, hoe Reint hierboven beschrijft dat Costello in 1981 niet meer modieus was, toen hij zijn gekruide new wave van de eerste golf voortzette. Sterke popliedjes met de energie en bijtendheid van punk. Inderdaad, inmiddels brachten jazz-pop en new romantics zoals Duran Duran een meer gepolijste vorm van wave, waar de marketingvingers van platenmaatschappijen meer baat bij hadden. Was immers aan een breder publiek te verkopen. Ook bij die nieuwe vormen zaten fraaie albums en liedjes, maar hoe zat het dan met Costello en The Attractions en hun inmiddels “ouderwetse” new wave?

Van Trust kwamen in Nederland geen hitsingles, het haalde hier zelfs de albumlijst niet. Terwijl dit gewoon een sterk album is. In het Verenigd Koninkrijk en Zweden was wel succes, top 10 zelfs met respectievelijk #9 en #8; in de Verenigde Staten #28.
Na de twintig nummers van voorganger Get Happy!! staan er hier “slechts” veertien op. Nog altijd zeven per plaatkant, afwisseling is daarbij troef. Alhoewel opener Clubland bij velen favoriet is, duikt mijn eerste favorietje pas op met het derde nummer You’ll Never Be a Man; licht swingend met een sterke pianopartij van Steve Nieve en dito melodie. Op Pretty Words klinkt het muzikale venijn dat ook op vorige albums met The Attractions was te horen.

De band klinkt als een enthousiaste en geoliede eenheid, de muziek alsof men een hoop lol in de studio had. Volgens Wikipedia lag dat anders, iets met ruzie en te overvloedige alcohol. Het bewijst des te meer hoe ingespeeld Costello en zijn companen waren, zeer bekwaam in het arrangeren en uitvoeren van Costello's composities.
Op Strict Time speelt Nieve een partij die zo op een album van Joe Jackson had gekund, wederom swingt het de pan uit. Watch your Step is het nummer dat ook in Nederland de hitlijsten had moeten halen, verslavend fijn en met dat orgeltje geschikt voor een breder publiek.
De B-kant start met het duet From a Whisper to a Scream met Glenn Tilbrook van de groep Squeeze. Mooie melodie maar ook zonder die assistentie had dit prima gekund. White Knuckles en Fish ‘n’ Chips Paper bevatten wederom het heerlijke Attractionsgeluid.

Buitenbeentjes kent Trust ook: Luxembourg met de zang in een wolkje reverb, het rock ende rollt als een malle; Different Finger is een verhuld countryliedje en de magnifieke ballade Shot with his Own Gun valt met zijn romantische pianopartij (in de betekenis van de klassieke muziekstroming, niet in als in ‘zwoel en verliefd’) helemaal buiten de geijkte kaders.
Met veertien nummers bevalt het ene liedje beter dan het andere, maar "If you don't like the weather, stick around," zoals iemand uit Chicago mij ooit voorhield. Het volgende liedje bevalt immers meestal beter. Ook hier worden liedjes soms vrij abrupt weggedraaid, net als op de voorganger. Geen nodeloze herhalingen, maar vaart en variatie staan voorop.

Een speciale vermelding voor de teksten. Ik kan me voorstellen dat iemand die Engelse literatuur studeerde, hierop is gepromoveerd. En zo nee, dan moet dat nodig gebeuren. Costello beschouwt in de veertien portretjes vooral falende relaties, wellicht als maskerades voor de zijne. De bewoordingen zijn bijtend: soms ironisch, dan weer cynisch, en meestal (altijd?) van poëtische schoonheid.

Ieder MuMens dat zich haast om iets over de laatste hype te roeptoeteren, vaak nog vóór zo’n album verschijnt, zou eens in dit plaatje kunnen duiken. Het klinkt nog altijd fris. Verdient meer aandacht, zeker hier.