Einstürzende Neubauten - Ende Neu (1996)

Fraaie plaat, NNNAAAMMM (dat staat voor new no new age avanced ambient motor music machine) zou ik zelfs hun beste nummer willen noemen. Ruim 10 minuten hectisch gebeuk waarop de muzikale mogelijkheden van een wasmachine worden verkend. 4*

'recorded machines include Renault and Alfa Romeo engines, Case 2004 caterpillar, Bauknecht steam compressor, Bosch elctric drill, White machine, waltzing machine, Magirus Deutz earth mover and a record of the main relais station in Spa.'

Het beste wat deze CD te bieden heeft is naar mijn mening overigens Ende Neu.

samen met tabula rasa voor mij 1 van de hoogtepunten.
the garden is prachtig, ende neu nog zo'n parel, installation n1 heeft een hele tijd in mijn wekkerradio gezeten om wakker te worden...

Een wat uitgebreidere recensie van deze plaat. Dit is Einstuerzende Neubauten, dus je moet al voor het beluisteren openstaan voor ‘andere’ geluiden en instrumenten. Ik heb vrienden die telkens er een boormachine ergens draait me aankijken en vragen ‘nieuwe single van de Neubauten’. Dan lach ik even… Maar goed, met het album ‘ende neu’ heb je dan hier eigenlijk een vrij makkelijke instapplaat, omdat nergens anders op EN-albums er zoveel echte songs opstaan (ipv soms gewone geluidscollages).

Het album begint met ‘was ist ist’, een brok energie, een pakkend refrein, een songtekst die alle kanten uitwaait (en als Blixa het zelf even niet meer wist er gewoon di-di-di-di-di tegenaan gegooit wordt)… 3 en een halve minuut pure agressieve energie.

En daarna krijgen we een mooi liefdesduet, over (naar mijn gevoel toch), 2 mensen die zich nu pas realiseren dat ze elkaar gemist hebben in het leven, letterlijk dan. De mogelijke droomwereld van hun beiden samen is er nooit gekomen, en nu pas zien ze in dat dat echt spijtig is. De instrumenten klinken hier normaal, Meret Becker als gastvocaliste komt heel goed uit, een heel mooi nummer.

Explosion im Festspielhaus is een ‘gewone’ Neubauten-track (het latere EN toch, die meer ruimte en stilte toeliet in hun nummers). Voor mij is deze song een soort broertje van Zebulon (vanop tabula rasa). Hele rustige opbouw, wat voortkabbelend, en pas op het einde van het nummer ontplooit het lied zich in al zijn schoonheid. Het moment waarop hier de meerdere vocals invallen om de titel als een mantra te herhalen is hemels. Een ‘gewone’ track dus, maar opnieuw hemels mooi.

Komen we bij track 4, het bijna-instrumentale installation no.1. De live-versie hiervan is zowaar nog overweldigender, maar deze albumversie op zich is al fantastisch. Sexy, electro-achtig, een soort nerveuze dance-track. Drum’n’base, maar dan met Neubauten instrumenten. En trouwens een ideaal nummer om mee op te staan, als intromuziek voor iets… de begintonen zijn trouwens net als een klokradio-alarm

5de nummer, en de pareltjes blijven maar komen. Nnnaaammm is een kopstoot van een song, die al het goeie van de Neubauten combineerd. Een muzikale reis met voldoende licht, lucht en ademruimte.

De titeltrack is al even indrukwekkend. Er zit een dwingende tribal-achtige basissound in, en daarboven zingt Blixa wat voor mij 1 van zijn beste teksten is, een soort afscheid en welkom terug tegelijkertijd. Geweldig nummer, staat in mijn lijstje van all-time favorieten.

‘The Garden’ viel me op het album nooit echt op, de 2 laatste nummers van dit album waren altijd wat op de achtergrond gebleven, tot ik dit nummer op een concert hoorde. Doodsimpel nummer, enorm eenvoudige tekst, maar och wat breekt het nummer weer zo mooi open. Dit is zo’n nummer waar je plots de absolute schoonheid van ontdekt, en waar je ook kracht uit haalt.

Afsluiter ‘der schacht von Babel’ is gewoontjes, en doet me weinig. Geen slecht nummer, maar het verzinkt in het niets in vergelijking met de 7 voorafgaande prachtige lappen muziek.

Als Neubauten fan vind ik dit een voortreffelijk album, als niet-fan vind ik dat je niet om dit album heen kunt.

The Garden ...

Het is inderdaad mooi, maar er zijn inmiddels nogal wat artiesten die geleend hebben bij Arvo Pärt .. en Neubauten hoort daar nu ook bij. Luister naar zijn "Cantus in Memory of Benjamin Britten" en het valt nauwelijks te ontkennen: schatplichtig.

je zou kunnen veronderstellen dat het toeval is, maar dit stuk is helemaal niet zo onbekend en Bargeld heeft al eens toegegeven veel naar moderne componisten uit de voormalige SU te luisteren. Welnu, case closed.

Overigens heeft A Silver Mount Zion dit ook al eens nauwelijks bewerkt op een eigen release gepleurd.

Een overgangsalbum: van de oude naar de nieuwe Einstürzende Neubauten. Het album heeft lange tijd bij mij in de kast gestaan, maar weinig geluisterd. Ik vond het niet spannend genoeg. Toch, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, moet ik erkennen dat het een hypnotiserende werking heeft op mij en dan met name tracks 3-5. Wat een prachtig voortstuwend monster hebben de heren daar gecreëerd.

Zo nu en dan keer ik terug bij dit album. Zeker niet verkeerd. Met de nummers 3-5 als hart van de plaat en de beste nummer die Neubauten in de jaren ‘90 op de plaat hebben gezet. Het decennium dat volgens mij het minst interessant is in hun oeuvre.

Ende Neu bevat met ‘Stella Maris’ ook het meest kitsche nummer van de band. Hier probeert Blixa Bargeld toch even net iets te hard de Duitse Nick Cave te zijn met de ‘Where The Wild Roses Grow’ formule.