Duke Ellington, Charles Mingus, Max Roach - Money Jungle (1963)

Drie grootheden in kleine bezetting geeft mega top jazz plaat!!! Intens, luid en overweldigend!

Dit is pas een gezellig half uur , zo'n album dat nadat je het geluisterd hebt je gewoon verplicht voelt om het nog eens te doen omdat je er zo van genoten hebt.

3 van de grootste Jazznamen en meesters op hun gebied (gebied = instrument). Duke Ellington is zo'n artiest waar ik veel van lees maar nooit wat van echt luister, komt vooral doordat ik niet echt weet welk album van hem echt de moeite waard is, nu besloot ik toch eventjes deze bij het oor te nemen nadat ik Caravan al vele keren geluisterd had.

Nu mag dit album véél topcomposities missen van Ellington (al zijn het hier wel pianoversies): It Don't Mean A Thing, Black and Tan Fantasy, In A Sentimental Mood, etc… toch hebben we 'Caravan'. Het Ellingtonnummer der Ellingtonnummers, niet? Pianoversies van meesterlijke tracks Daaraan kan je je aan verwachten als je dit eventjes snel luistert, nu ken ik de originelen niet echt maar iets zegt me dat de pianoversies minstens even goed zijn.

Op een late avond na wat van mijn rotatielijstmuziek geluisterd te hebben besloot ik ergens toch maar eens om Caravan te luisteren, nu wordt dat nummer gezien als een van de beste Dukecomposities en ik had maar eens zin om wat van de man te luisteren maar wat ik te horen kreeg overtrof mijn verwachtingen met een neuslengte van een paar mijlen, een ware mijlpaal in mijn muziekontdekken dit album . Na dat nummer sloegen die eerste noten van Sollitude op me in en toen wist ik dat ik dit maar eens snel de playlist in moest gooien.

Zó'n schitterende composities dat ze eigenlijk gewoon echt emoties los bij je maken, Duke speelt naar mijn mening echt meesterlijk piano en kent hier duidelijk zijn noten, hij gaat niet vrij improviseren (of zo komt het althans niet over bij mij). Met 2 van de grootste zijmannen die je maar kan wensen op triogebied kan het natuurlijk niet fout lopen, zo dacht ik dan ook voordat ik aan het album begon, wel was ik eerst bijzonder sceptisch over het aantal nummers en vooral de lengtes ervan máár wat Duke ons brengt in relatief korte tijden (voor jazznummes dan misschien?) is verbazingwekkend: fantastische melodiën die je ontroeren het ene moment en het andere dan weer “happy” maken en je opzwepen.

Hét album voor op de korte treinreis, net voordat je gaat slapen en je nog iets moois wil luisteren, voor op je mp3 als je wacht bij de huisarts, voor gelijk welke gelegenheid eigenlijk, kort maar krachtig was hier nog nooit zo van toepassing. Elke nummer vertelt een mooi verhaal van interessante noten die makkelijk in het gehoor liggen,

een collaboratie zoals we die nooit meer gezien hebben jammer genoeg,

*****, hoe kan het ook anders?

Dit was een erg leuke kennismaking met de muziek van een Jazz's grootste artiesten aller tijden -

Na een vergelijking van de pianonummers met de orignele nummers kan ik alleen maar vaststellen dat Duke erg goed werk geleverd heeft. De overeenkomstige nummers klinken minstens even goed en in sommige gevallen zelfs beter, Money Jungle dat volledig nieuw was opent dit album al direct schitterend, wel moet ik zeggen dat op Caravan en Solitude na het album aanzienlijk minder sterk is, waar Fleurette Africaine een erg mooi kort nummer is vind ik Very Special erg mager. Warm Valley gaat dan weer de goeie kant op maar alweer wordt een leuk kort tussendoortje opgevolgd door een minder nummer van dezelfde soort (Wig Wise).

Op de heruitgave van dit album (Delux versie) staan dan wel weer een paar erg interssante nummers op, waar bij me de vraag ontstaat hoezo die niet op de originele LP stonden in plaats van de mindere nummers. Rem Blues en Switch Blade zijn hiervan de toppunten, hadden die in plaats van mijn 2 minder favoriete nummers gestaan dan was dit toch een stukken beter album geweest.

Wel blijft dit een bijzonder sterk trio, Duke is een schitterende pianist, Charles bast er hier geweldig op los met erg veel fraaie momenten en Max drumt er ook nog aardig bij. Al bij al is elk nummer op zijn minst geslaagd te noemen maar toch moet ik mijn stem verlagen, de 2 mindere nummers vind ik bij nader inzien toch zwakjes.

Caravan en Solitude, veel kan ik over die nummers niet kwijt behalve dan dat het Trionummers zijn van de allerbovenste klasse. Magnifiek gespeeld door Duke die schitterend wordt bijgestaan door zijn zijmannen.

4,5*, maar dan een welverdiende.

Absoluut, vanochtend gescored op een rommelmarkt, hier in mijn eigen Lokeren, de cd is in perfecte staat, en hij is zijn 5 € die ik er nog voor betaalde dubbel en dik waard;
Ik geniet er momenteel met volle teugen van, dit swingt gewoon de jazzpannen uit!
***** doe maar gelijk de max-score, dit is supergoed!

Ik had deze al een hele tijd op een lijstje staan van platen die ik toch zeker nog eens moest gaan luisteren maar eigenlijk heb ik Money Jungle (1963) eigenlijk bij toeval afgelopen vrijdagnacht opgezet.De laatste gasten waren zo tegen een uur of vier net weg en ik wilde nog wat gaan opruimen,iets waar ik helemaal geen zin in had.Dus om mezelf wat aan te sporen dacht ik ; ik zet een muziekje op,en dat werd zodoende (wilde aanvankelijk Avishai Cohen,de trompettist of Ennio Morricone) de plaat van Duke Ellington, Charles Mingus en Max Roach.
Money jungle pakte me onmiddellijk (tijd en toestand zal zeker hebben meegespeeld),heerlijk rustgevende jazz met geweldig spel,zover ik dat kon beoordelen en ook van de dynamiek en stijl/uitvoering van de songs was ik zeer onder de indruk.Het swingt,is afwisselend en van zo'n versnelling op 0.55 in Caravan kan ik intens genieten.
De namen van de uitvoerende artiesten zeggen me natuurlijk wel wat maar ik ben zover ik weet alleen bekend met het drumwerk van Max Roach op diverse Miles Davis platen.
Inmiddels deze plaat een vijftal keer gedraaid en mijn waardering wordt steeds hoger voor Money jungle.
Jazz klassieker neem ik aan,en ik moet zeker niet vergeten achter nog meer werk van dit,hier briljante trio aan te gaan.

Jazeker.


Succes daarmee! Als je wat vindt mag je naar een platenmaatschappij rennen en het laten uitbrengen. Alles wat deze heren ooit (op 1 middag) samen hebben gespeeld, staat hier vermeld. De CD versie is compleet.

Ze hadden getekend voor nog een 2e opnamesessie, maar de eerste verliep zo moeizaam, met name Mingus was ziedend deze middag om verschillende redenen en de beide andere heren mogen van geluk spreken dat ze er ongeschonden vanaf zijn gekomen, dat er van een 2e sessie nooit meer iets gekomen is. Jazz was / is niet altijd gelijk aan sophisticated.

Dat hebben ze op de opnames dan toch knap verborgen weten te houden,terwijl ik het album juist erg rustgevend vind.
Tja dan maar solo materiaal en andere samenwerkingen van de drie heren.
Kan me niet voorstellen dat daar niks geweldigs tussen zit.

Toegevoegd aan mijn thuiswerkplaylist. Ik laat mij de komende weken gewoon verrassen.

En nu op zo’n glimmend schijfje thuis. Deze gaat morgen op repeat.

Wat is Caravan prachtig! Duke Ellington speelt ongeëvenaard mooi en geselt de piano meedogenloos. Wat een oude meester