Neil Young - Peace Trail (2016)

Dit is geen eindejaarslijstjes werk, maar dat is sinds Le Noise al niet meer zo. Dat in beschouwing genomen valt dit best wel mee. Ik vind dit album vooral instrumentaal erg aardig. Lekker los geproduceerd. Lijkt alsof dit op zaterdagmiddag met een stel vrienden in de schuur is opgenomen en er in een keer is opgezet. Die sound bevalt me zeer goed. De composities zijn niet overal even sterk, vooral Indian Givers en Texas Rangers zijn een beetje raar. Maar Peace Trail, Can't Stop Working en John Oaks zijn toch goede nummers waar weinig mis mee is en Glass Incident brengt me zelfs aan het twijfelen of ik van de 3,5 geen 4 moet maken. Die twijfel is met My New Robot echter direct weer weg. Die had hij er echt af moeten laten. Geen album om nog vaak terug te beluisteren, maar wel de beste sinds Le Noise.

Ik ken deze plaat niet, toch is het zonde dat Neil Young al jaren de ene na de andere overbodige plaat uitbrengt die zijn status verre van goed doen.

Eerste indruk is niet slecht. Peace Trail, Can't Stop Working, Show Me, John Oaks en Suicide Terrorist Hang Gliders zijn best prima songs. Vind eigenlijk alleen Texas Rangers niet te pruimen. My New Robot moet ik net als Stijn nog even laten bezinken.

Vraag me ook af wat hij met die vocoder wil. Op Trans en Earth was de bedoeling vrij duidelijk hier kan ik het niet helemaal volgen.

In ieder geval een verbetering ten opzichte van Monsanto Years, A Letter Home, Americana en Storytone. Sound is lekker laid back, beetje in het verlengde van Greendale.

Ga deze sowieso vaker draaien dan de drie voorgangers. Ben eigenlijk nog best aangenaam verrast.

Ik vind Storytone lang niet slecht, orkestraal, solo of Mixed Pages. Een persoonlijke en gevoelige plaat, en vrij divers. Er staan toch zeker een paar juweeltjes op, zoals 'Plastic Flowers' en 'When I Watch You Sleeping'. Storytone doet me enerzijds wat denken aan de pianoballades en orkestratie van het Harvest-tijdperk, afgewisseld met een kleine terugkeer naar The Bluenotes, een ukelele en fijne folktokkeltjes. A Letter Home is een niemendalletje, maar wel een leuke met smaakvol gekozen liedjes.

Sommige nummers van Peace Trail, zoals 'My Pledge' en 'John Oaks', hebben inderdaad wel wat weg van Greendale, ook thematisch. Dat gepredik over zo'n twee-akkoorden-shuffle in 'John Oaks' trek ik echter niet.

Ik vrees dat dit er eentje is voor het rijtje Are You Passionate, Fork in the Road, Americana en Monsanto Years.

Are You Passionate vind ik eigenlijk een serieus onderschatte plaat in z'n oeuvre.... My New Robot had hij beter als een hidden track gedaan, dan moesten we dit niet zo serieus nemen.

Zoals hij zelf in Waging Heavy Peace/Special Deluxe zegt: als hij voelt dat het moment er is dan moeten de songs uitkomen en zijn het maar halve songs dan is het maar zo... Fork In The Road, Monsanto Years, A Letter Home, Americana en zelfs Broken Arrow (met ook een twijfelachtige track op het einde: een bootlegkwaliteitsversie van Baby what you want me to do).

Ik ging zeggen dat de komende maanden er nog enkele nummers gespeeld gaan worden en dan zal er wel weer iets anders zijn maar geen tour in 2017 (voorlopig...).

Een 7-tal nummers zijn live gedaan, maximum een 10-tal keer (de meeste maar 2 keer, My Pledge & My New Robot zelfs niet live) dus het urgente om ze live te brengen zal er nu wel af zijn en geen enkel (of het zou het titelnummer moeten zijn) zal nog opduiken live denk ik... (Neil kennende kan hij natuurlijk ook een live dvd hiervan uitbrengen out of nowhere).

Precies, zo is het de afgelopen 15 a 20 jaar wel gegaan. In de Ziggo Dome speelde hij ook maar één nummer van Monsanto Years.

@Stijn: misschien toch Storytone weer eens de revue laten passeren. Vind de solo versie wel beter dan de orkest / big band versie. Misschien dat mixed pages me meer bevalt.

Dat begrijp ik ergens ook wel weer, neem bijvoorbeeld Living With War. Ook een haast klus, maar die had niet veel later uit kunnen komen omdat de nummers over het hier en nu gaan en over kwesties die nu relevant zijn en over een paar maanden misschien al niet meer.. dan sla je de plank helemaal mis.

Ik weet niet zo goed wat ik nou van dit album moet vinden. Er staan een klein handje aan goede nummers op, die in de uitwerking te kort komen. Wellicht dat er helemaal geen drums op dit album hadden moeten staan, bijvoorbeeld.
Na een aantal keren draaien ben ik er nog niet uit. Ik koop hem wel als hij eindelijk op LP verschijnt, want deze is eindelijk weer eens voor een redelijke prijs te krijgen (rond de 23 euro). Ik heb echter nu wel Storytone aangeschaft op LP (DUUUUUR) omdat ik vrees dat dat misschien wel de laatste fijne plaat is die we van Neil hebben gekregen...

Ik denk dat de opnames snel moesten gebeuren omtrent het hele gebeurden rond de oliepijplijn waarover Indian Givers gaat en wss ook dat Neil de nummers wou spelen op Desert Trip (een immense massa om te bereiken daar...)

Can't Stop Workin' zingt Neil Young en dit is het jongste resultaat, een vloek en een zegen zeggen sommigen over zijn werklust. "I like to work, When nothing else is going on" er speelde blijkbaar zoveel dat er niet genoeg tijd was om dit album te verfijnen. Het is ruw, ergens tussen live demo's, MTV unplugged en een optreden op de verjaardag van ome joop. Zo klinkt dit album in mijn oren. Het is ruw maar het is daardoor ook levendig, spannend en zeker niet saai.

Kan het gemakkelijk meer dan eens achterelkaar luisteren, het is wel duidelijk een album dat na gewenning pas gaat groeien. Er is meer dan genoeg om van te houden, in elk nummer. Alhoewel ik in het begin dacht dat sommige nummers niet boeiend zijn en eerder irritatie opwekken.

Vooral de manier waarop de drums in de mix zitten en met regelmatig te opdringerig aanwezig zijn in volume, in zwalkende tempo's, in misplaatste accenten. Bij de eerste beluistering is dat wat vooral stoort naast het gevoel dat met een paar weken, of zelfs dagen extra hier een heerlijk bewogen album uit had kunnen rollen. De drums en de bas zijn nodig om de uithalen van de elektrische gitaar en de harmonica te compenseren. Anders had Neil ook kunnen kiezen voor een minimale aanpak met slechts akoestische gitaar en zang. Maar zijn stem is ook niet meer wat het was en de teksten zijn hier en daar op het randje van prekerig. Neil is altijd politiek en sociaal bewogen geweest in zijn teksten en dat moet je dus voor lief nemen, of juist van houden, zoals ik doe.

Kan nu geen song-by-song review geven maar wel even het gewraakte My New Robot aanstippen met dat idiote abrupte einde. Waarin veel met stemvervorming wordt gewerkt. Maar volgens mij zit het vol metaforen. De regel "My owner is not available" kan slaan op een afwezige ouder, maar ook de (gevoelsmatige) afwezigheid van God. De tekst "My New Robot" lijkt een referentie naar een anoniem nieuw leven te zijn of zelfs een kind.

"Please feel free, It's just an exercise, Your media is already chosen, Based on your habits" lijkt een verwijzing en een (zijn laatste?) boodschap over (de zin van) het leven te zijn.

En "Powering Off" een reverentie naar het plotse of onverwachte einde van het leven (zijn leven) wat ons zeker te wachten staat.

Bij de eerste beluistering neigde ik naar 3* maar na de 3e beluistering was dat al 3,5* en nu na 8 keer luisteren denk ik al na over 4*. Naast alle fouten en problemen op en met dit album klinkt vooral de liefde door van Neil Young om door te gaan tot het einde. En ook al klinkt het hier en daar of hij berust en vrede zoekt met het onheil in de wereld, dat duurt maar even voordat hij weer de barricade op wil... daar kan ik alleen bewondering voor hebben.

En uiteindelijk heeft Neil het laatste woord in "My New Robot" en je kan dat ook over dit album zeggen "It's just an exercise"...

Ik ben er tot op heden nog niet kapot van. Persoonlijk vind ik dat Neil de laatste 10 jaar nog harstikke veel moois heeft gebracht, dat wordt wel eens vergeten. Uitgeblust is hij ook niet, zijn optreden in het Ziggo-dome was daar een goed bewijs van. Maar ja, het klinkt inderdaad soms als een paar bij elkaar geveegde demo-tapes. Ik laat het nog even rijpen...wie weet.

Tijdje geleden dat ik een album van Neil Young heb beoordeeld. Drie jaar, om precies te zijn: 'At the Cellar Door' (2013) was de laatste release waar ik op MuMe voor gestemd heb. Het zal niet alleen de schuld van Young geweest zijn, in alle eerlijkheid, maar van zijn laatste releases wisten weinig me langer dan een paar nummers aan de luidsprekers gekluisterd te houden.

Hoe dan ook, in die krappe drie jaar is dit alweer zijn zesde release. Die productiviteit is ook wel een beetje een handicap van Young. Misschien had je van het beste van al zijn releases dit decennium best twee erg goede lp's kunnen samenstellen. Die verwachting van Young dat we hem als luisteraars steeds volledig volgen in zijn Obsessie van de Week zal hem meer fans kosten dan opleveren.

Deze valt echter allerminst tegen, tot nu toe. Die matige productie zal bij sommige mensen verkeerd vallen, maar ik vind dat gruizige wel lekker. Het past ook wel bij Neil Young. Nog beter nieuws is dat Young die Crazy Horse-epigonen van die plaat over zaad in de ijskast heeft gezet, en de samenwerking met Jim Keltner pakt eigenlijk best goed uit (een drummer die een positieve hoofdrol speelt op een Neil Young-plaat, dat we het nog mogen meemaken). Het zorgt voor een ruimtelijke, losse vibe die misschien meer écht goede liedjes had verdiend.
Hoewel? Ik kan verder weinig zeventigers die zich nog zo vol overgave aan 'awkward poetry' wagen als Young in 'My Pledge'. Ik wil niet zeggen dat ik meteen de vergelijkingen met zijn beste werk van stal haal, maar het raakt en boeit me wel, om een of andere reden.

Ik begin gewoon op 3,5*, en we zien wel.

Dit had ik niet beter onder woorden kunnen brengen. Ik heb dit album (en ook zijn voorgangers) verschillende malen beluisterd. Twee, hooguit drie nummers kunnen mijn aandacht vasthouden. Een nummer als Texas Rangers vind ik echt een draak. Als de beste man wat kritischer en selectiever zijn platen samenstelt, heb je zomaar een paar toppers. Nu is het het voor mij allemaal net niet interessant genoeg.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Neil Young - Peace Trail - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Ouwe rotten die goede platen afleveren. Het is tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. Het is een regel die echter niet op gaat voor de platen van Neil Young, want de Canadees levert de afgelopen jaren behoorlijk wisselvallige platen af.

Nu heeft Neil Young dat eigenlijk gedurende zijn hele carrière gedaan (al was het in zijn beste jaren echt een uitzondering), waardoor de kans op een verrassing van de inmiddels 71 jaar oude muzikant nog altijd aanwezig is.

Als ik de recensies van Peace Trail moet geloven blijft die verrassing deze keer echter uit en slaat Neil Young de plank met zijn nieuwe plaat volledig mis, waardoor ik hem eigenlijk aan me voorbij had willen laten gaan.

Omdat Neil Young zijn principes ten opzichte van streaming media dit keer kennelijk heeft laten varen, kwam ik de plaat gewoon tegen op Spotify en als het me zo makkelijk wordt gemaakt laat ik een nieuwe plaat van Neil Young natuurlijk niet staan.

Bij beluistering van de openingstrack begreep ik niet zoveel van alle shit die momenteel over Peace Trail wordt uitgestort, want het klinkt gewoon lekker. Erg lekker zelf. Typisch gruizig Neil Young gitaarwerk, een song met een kop en een staart, een prima melodie en zang die misschien wat onvaster klinkt dan in zijn beste jaren maar zeker acceptabel is. Het niveau van de openingstrack weet Neil Young niet vast te houden, maar een slechte plaat vind ik Peace Trail toch zeker niet.

Neil Young laat zich op Peace Trail bijstaan door meesterdrummer Jim Keltner en bassist Paul Bushnell en die kunnen een aardig potje spelen. Neil Young doet de rest en dat doet hij vaak verdienstelijk. Zeker als hij incidenteel naar de elektrische gitaar of de mondharmonica grijpt klinkt het lekker rauw, maar ook de akoestische songs hebben wel wat, al moet je zeker bij eerste beluistering wel wat moeite doen om de aandacht vast te houden.

Peace Trail klinkt vaak of Neil Young de songs ter plekke verzint, maar dat geeft de plaat ook wel een bepaalde charme. Zeker in muzikaal opzicht zijn er af en toe aardige dingen te horen, al rammelt het minstens even vaak behoorlijk. In vocaal opzicht slaat Neil Young de plank wel eens flink mis, maar dat is niet nieuw en stoort me daarom ook niet.

Voor een echt goede plaat hadden Neil Young en zijn kompanen wat langer moeten oefenen en wat strenger moeten zijn bij de selectie van de songs, maar een draak van een plaat is het zeker niet.

Zie het maar als de volgende lo-fi plaat van Neil Young en dat is een genre waarin de ouwe rot nog altijd prima mee kan en waarin een foutje geen groot probleem is. Als hij wat meer tijd neemt voor zijn volgende plaat is een vijfsterrenplaat zeker niet uit te sluiten. Dat is Peace Trail zeker niet, maar wanneer ik ruim de helft van de tijd zeer geboeid ben en ik ook een flink aantal keren enthousiast opveer, ben ik tevreden. Peace Trail is al met al veel beter dan hier en daar wordt gesuggereerd. Ik zou zeker zelf luisteren. Erwin Zijleman

Ik moet zeggen dat ik in het begin dacht dat dit een nietszeggend album is, maar na 12 luitsterbeurten moet ik concluderen dat het een klein en onderschat pareltje is.

Moet ik 'm weer uit de kast pakken?

Ik heb de cd nu drie keer beluistert en ik kan maar niet begrijpen waarom deze songs zo'n karige behandeling krijgen. Als dit mooi uitgewerkt zou zijn zou het veel beter worden. Er zitten best aardige melodieën tussen maar nummers lijken in een slechte grondverf te zitten. Ik had hier best potr bij willen horen. Ik verhoog hem wel met een halve ster.

Niks mis mee hoor. Ome Neil heeft slechtere gemaakt.

Ik vind het album zeer goed. Het album is in een paar dagen opgenomen en dit hoort hij volgens mij ook uit te dragen.. Simpele songs met voor Neil's begrippen vrij vlakke teksten. Ik vind de keuze qua instrumenten en de sfeer die album brengt goed gekozen.

lang geleden dat ik nog eens kon genieten van Neil Young. Zijn vorige platen heb ik met telkens grote verwachtingen toch neergesabeld. Dit album klinkt van de eerste noot weer vertrouwd en boeiend.
Niet dat meneer Young een vat van nieuwigheden opentrekt, maar het o zo vertrouwde geluid van een man die geniet van het maken van muziek. Na een afwezigheid van een aantal jaren op spotify en andere streamingdiensten ben ik dan ook volledig gedoken in zijn archief.
vaststelling : de oude man is minder seniel dan ik in vorige rescenties heb geschreven. Bewijst dit album en zijn terugkeer op spotify. 3xhoera

Seniel? Waar kwam dat vandaan dan?

Heerlijk! Chaotische, niet-uitgewerkte, typisch Amerikaanse protestsongs presenteert Neil Young hier, als een jonge leeuw die met zijn passie voor muziek en hippie idealen de wereld wil veranderen. Dat vind ik nou mooi!
Ik erger me totaal niet aan de rommelige composities, ze dragen voor mij zelfs bij aan het gevoel van samenhorigheid en anti-establishment dat hij lijkt te willen creëren. Het enige waar ik nog wat aan moet wennen is de ?autotune? die af en toe langskomt, zoals in My Pledge bijvoorbeeld.
Verder: Go Neil!

Om Texas Rangers (zo lekker dissonant) en My New Robot kan ik overigens alleen maar lachen. Prachtig!

Nog een keertje opgezet. Concluaie; dat doen we niet weer.

Ach, Neil Young. Eén van mijn all time favourites, maar hij schotelt de mensheid ook zo vaak minder werk voor. Kauw er nog eens een keertje op, voordat je het uitbrengt, denk je dan. Maar onze impulsieve en eigenzinnige (en dat heeft ook veel moois opgeleverd) Canadees, schiet nog wel eens uit de heup. Soms raak, soms mis. Mis dus, zoals hier. Een paar mooie liedjes is te weinig. Maar ja, ik blijf 'm toch volgen, want hij ken een potje breken bij mij.

Mooi om te lezen hoe deze plaat in de waardering op en neer schiet. Bij mij valt het volkomen positief uit. Neil Young doet weer eens iets heel anders dan verwacht, een plaat met Promise of the Real maken en brengt een low fi plaat uit, waarin hij zichzelf centraal stelt. Zijn ouder geworden stem en zijn gruizige gitaarwerk, dat een enkele keer weer heerlijk als onweer in de verte uit mijn boxen rolt, het is er allemaal. Aan de andere kant, borduurt hij wel verder op de 'Earth' tour, want alle nummers zitten in het mid-tempo met een mix van Americana, blues en rock, zoals vrijwel alle nummers tijdens het Ziggo Dome concert van juli 2016.

Meteen bij 'Peace Trail' heeft hij me te pakken. Een song zoals ik ze wil horen. Scherend langs de afgrond met zijn geluid, gemeen slepend, smerig als een mijnwerker aan het einde van zijn shift. Vintage Neil Young.

Dit niveau houdt ome Neil niet vast, maar de meeste nummers zijn gewoon goed. Met 'Texas Rangers' voegt hij iets heel merkwaardigs aan zijn oeuvre toe, maar goed, ook Neil Young mag experimenteren. Zet daar 'Terrorist Suicide Hang Gliders' tegenover en dan is die rare song direct vergeven. Zelfs 'My Robot' komt hij mee weg. 'Trans' all over again, maar dan met prettige muziek er onder. En super actueel. Young kijkt de privé verzorging van de toekomst recht in de ogen.

Al met al is Peace Trail een waardige aanvulling op zijn imposante oeuvre en zeker een subtopper te noemen.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

De eindelijk eens een paar keer op m'n gemak gedraaid en ik vind het toch wel een heel lekker album. Voor mij zeker een 3,5 (de nuance die ik in m'n eigen puntentelling heb past hier niet)

Héérlijke plaat. Ergens word dit dan waarschijnlijk vergeleken met legendarische worpen die een vergelijking überhaupt lastig maken. Al ettelijke malen heel erg genoten van deze plaat, dat doet mij vermoeden dat Peace Trail een meer dan geslaagde plaat is. Ook vandaag weer!

Eigenlijk vergeten te beoordelen en ook vaak te beluisteren. Vandaag was het regenachtig en grauw . Dus op de bank en een stapel cd's van boven naar beneden getoverd . Ook deze en warempel het viel me alles mee. Tuurlijk is dit geen essentieele NY release maar hij heeft mindere geworpen zullen we maar zeggen . My New Robot is alleen te infantiel voor woorden. De rest is goed tot aardig . En dat is de laatste jaren voor Neil Young begrippen al heel wat. 3 en halve ster