Cuby+Blizzards - Sometimes (1972)

Deze hoes doet me denken aan Waiting For The Sun van The Doors. Hij is eigenlijk precies hetzelfde.

De opzet klopt helemaal en doet mij ook denken aan die ballads-compilatie van Cuby + Blizzards.

Deze foto is met de zon op de achtergrond toch mooier dan de outtake op Ballads hoes. Tenminste, voor mij persoonlijk.
Tot en met Appleknockers Flophouse hoorde ik altijd een energieke C+B. Vanaf To Blind To See sloop er een vermoeidheid en een melancholie in de muziek van de groep. Nou kun je dat heel kort door de bocht afdoen als 'The Blues' maar sommige nummers uit de periode 1970-1972 gingen qua geluid richting 'melodrama'. Een track als Thursday Night, maar ook het wat meer sobere Easy To Leave, Hard To Forget zitten op het randje. Op dit album heb ik dat gevoel o.a. bij het titelbummer.
Dit album is nog meer dan andere albums opgenomen onder tijdsdruk tussen optredens door en na zo'n acht jaar continu touren begint zich dat hoorbaar te wreken.
Dat is o.a. te horen op Simply Jamming, een track die in 1965-1969 op de plank zou zijn beland. En het B-kantje Straight No Chaser voor 1970 nooit op een album zijn geplaatst.
Jammer dat de groep niet wat meer aaneengesloten opnametijd kon krijgen en zo meedogenloos door hun manager op tournee werd gestuurd.

Hoewel Sometimes schijnbaar onder tijdsdruk tussen touren door is opgenomen, vind ik het prima passen in het rijtje topplaten van Cuby + the Blizzards. Dit Sometimes heeft inderdaad een aantal echte en ook lange rustige bluestracks, maar die zijn toch om te watertanden? Wat te denken van het overheerlijke The Way I Feel, gevolgd door het bijna net zo goede I'm Drinking My Whisky?

We horen hier wat mij betreft Cuby + the Blizzards, nog net in de oude samenstelling, in (bluesy) topvorm. Piano en toetsen van Helmig v.d. Vegt vallen op dit album zeer positief op: die zijn van een ongekend niveau, net als de gitaar(solo's) van Eelco Gelling natuurlijk. Maar ook Harry Muskee zingt sterk en speelt prima harmonica, dit alles weer uitstekend ondersteund door de fijne bas en drum van Herman Deinum & Hans Lafaille.

Verder is deze plaat ook nog eens redelijk afwisselend. Er staan ook nog een paar snellere songs op, zoals het prima Pawn Broker& Boston met voortreffelijke gitaarsolo, popsong Everytime en titelsong Sometimes: de mooiste van allemaal. Kortom: dit is wat mij betreft een ondergewaardeerd album van Cuby + the Blizzards, althans: hier op Musicmeter.

Onlangs de remaster (op mooi rood vinyl) aangeschaft en kolere wat een fraai Cuby album.

De topbezetting tovert de ene na de andere blues parel uit de hoge hoed. En oh wat hou ik daar toch van.

Prijsnummers The Way I Feel, I’m drinking my whisky en Sometimes.

Heerlijk album die nog vaak op mijn draaitafel zal liggen.

Aanschaf meer dan waard.

Het titelnummer