Penetration - Moving Targets (1978)

De makke van Penetration is dat zij hier niet kunnen kiezen tussen New Wave en (Post)Punk. Dat komt de authenticiteit van de muziek niet bepaald ten goede. Jammer want deze band heeft best wel potentie. Vooral de gitarist, die er ook nog eens een wat andere (meer hardrock) speelstijl op nahoudt (is daar ook uiteindelijk neergestreken geloof ik). Toch heeft dit album wel zijn leuke momenten. Daarom een 3.5.

Op reis door new wave reis ik van de DDR-groep Silly drie jaar terug naar 22 oktober 1978, als Moving Targets de Britse albumlijst betreedt op #22, namens de groep Penetration. Met zo'n bandnaam zou je kunnen denken dat het hier überseksistische machorock of metal betreft, maar dat zit anders.

Frontvrouwe Pauline Murray werd spoedig bekend als één van de vrouwen in de Britse punk. Een vrouw als een zelfstandige, mondige burger in de popmuziek? Dat was in '78 nog geen vanzelfsprekendheid, leer ik ook van deze foto van de Ladies Tea Party, in 1980 georganiseerd in Londen door Debbie Harry van Blondie. Murray ontbrak hierbij, maar past naadloos in het rijtje namen dat in de tekst langskomt. Penetration was afkomstig uit Ferryhill, ten zuiden van Newcastle.

Hierboven een ietwat curieus bericht over "niet kunnen kiezen tussen". In 1978 waren de genoemde stijlbenamingen nog piepjong en liepen de interpretaties ervan dwars door elkaar. Zelfs het onderscheid tussen punk en new wave was nog niet eensluidend, waarbij de termen new wave en postpunk synoniemen waren.
Penetration stond te boek als punk, waarbij ze musiceerden in de voetsporen van Sex Pistols en vooral Buzzcocks. Behalve een vrouwelijke vocalist is de rol van gitarist Fred Purser afwijkend: hij weet af en toe klassieke rocksolo's in de nummers te smeden.
Wat vooral klinkt is uptempo rock met Murrays expressieve en heldere stem. Felste nummers op kant 1 zijn Life's a Gamble en slotlied Stone Heroes. Op kant 2 heten de punkigste nummers Nostalgia (oorspronkelijk van de Buzzcocks) en (oorspronkelijk van de Patti Smith Group) Freemoney - mijn streaming platform schrijft dat spellingscorrect met twee woorden, maar op het oorspronkelijke vinyl is dat anders, net als op latere uitgaven.

Enigszins afwijkend is Movement, dat kant 2 opent: het heeft een vleugje ska in rock verpakt. Verder dus nogal eens "classic (hard)rock". Leuk dat die genres hier zo door elkaar lopen, als een voorbode van de crossover punk/hardcore die later onder invloed van Motörhead en Discharge zou ontstaan. Vanaf 1990 verschenen van Moving Targets cd-edities met vier bonusnummers.

Ook de opvolger van dit album had ik abusievelijk overgeslagen. Volgende halte is daarom Coming up for Air van het jaar erna.