Bacamarte - Depois Do Fim (1983)

Ha, ik ben de eerste gewoon

Jah, schitterend album. Heerlijk om mee weg te dromen.
De stem van de zangeres is zalig zweven

je bent iig niet de eerste die dit beluisterd heeft

Último Entardecer is een mooi nummer best wel apart dat dit in 1977 opgenomen album zo weinig bekendheid heeft hier op MuMe, op progarchives staat het zelfs in de top 10 allertijden geloof ik.

Klopt, maar wel pas sinds ze in de mix van stemgemiddelde en aantal stemmen het aantal veel minder zwaar zijn gaan wegen. Dat leverde ineens nogal wat obscure favorieten hoog in de lijst op.

Niet beluisteren, een comment posten

Geniaal album.
Lig in de zomervakantie altijd met mijn mp3-speler op in de zon te bakken, en dan heb ik dit album op.
Mijn vrienden willen er nog niet aan geloven, maar dat is jammer voor henzelf...

Voor het eerst in heel lange tijd dit album weer eens aan het draaien en dit blijft toch wel erg mooi. Heel moeilijk om vast te leggen waar het nu op lijkt of door beinvloed is. Soms heeft iets van de intensiteit van Yes dan weer neigt het naar zweverige Camel. En dat alles met een flinke Latin twist.

Niet de klassieker die ik er van verwacht had, maar wel een zeer sterk symfonisch rockalbum. Naar verluid opgenomen in 1977, maar pas in 1983 uitgebracht omdat progressieve muziek weer in zwang raakte. Último Entardecer is een heerlijk nummer met een prachtige interactie tussen het piano & gitaarspel. Zangeres doet aan Annie Haslam denken, wat zeker niet verkeerd uitpakt.

Dit album ligt al ruim een jaar op me te wachten in FLAC-formaat, maar nooit ben ik eraan begonnen. Tot vanavond. Wat een zonde, want het klinkt heerlijk. En inderdaad, dat ene vermelde nummer (Último Entardecer) is erg meeslepend. De zangeres klinkt ook niet als een "typische progzangeres" met over-the-top articulatie, gotische sprookjeskleedjes en een te trillende stem (no offense, dat ervaar ik gewoon vaak bij bands als Touchstone, Panic Room, The Gathering,... waardoor ik de moed opgegeven heb). Hier en daar wat gehakketak van de hak op de tak, maar hey, ik had niet verwacht dit album volledig "door" te hebben na één luisterbeurt. Moesten ze niet pas jaaaaaren later begonnen zijn, zou Anglagard de eerste groep zijn aan wie Bacamarte me soms doet denken (vooral het specifieke geluid van de dwarsfluit en de soms hysterische instrumentatie). En dat Portugees... Het heeft iets exotisch dat ik wel kan smaken! The Prog Girl from Ipanema!

Wat een heerlijke plaat – klassieke seventies-symfo met invloeden van Yes (met name de sound van Steve Howe's gitaar en Rick Wakemans bliepende keyboards), vol rijke melodieën en warme arrangementen onder leiding van een meestergitarist en met een zeer hoge draaibaarheidsfactor. Hélemaal in mijn straatje. Gauw ook Sete cidades proberen. (Met dank aan Aproxis voor de tip.)

Leuk om je berichtje te lezen. Hopelijk kunnen we elkaar nog op veel moois wijzen!