Saetia - A Retrospective (2001)

Zucht... ik ga de moeite doen om te reageren, maar ik denk dat ik in het vervolg gewoon een lage score uitdeel zonder die score toe lichten. Ignorance is bliss zeker?



Ieder zijn eigen mening maar ik vind komkommer toch lekkerder dan tomaat. Relevantie?



Dat heb je dan toch verkeerd geïnterpreteerd. Ik zeg gewoon dat de ondermaatse instrumentatie voor mij een doorn in het oog is.



Saetia met La Dispute vergelijken is absurd, da's appelen met peren vergelijken. Een nummer als Andria heeft excellente vocalen en muziek.



Je zegt het zelf, "in vergelijking met veel andere bands in het genre". Da's zoiets als zeggen dat de oma's in een welbepaalde grannyporn er net wat minder verlept uitziet dan in de gemiddelde film van dat genre.



Het trieste is net dat dit geen overdrijving is.



Zoals ik eerder zei is dit een gerenommeerde mijlpaal in het genre. Zulke hyperbolen zorgen voor verwachtingen, en als die dan niet na worden ingevuld is dat teleurstellend.


In het land van de blinden is éénoog koning, zal ik dan maar zeggen.



Daar zijn ze dan goed in geslaagd.



En ik besloot om eens uit te leggen waarom ik dit zo laag waardeer, in tegenstelling tot andere platen in het genre. Veel screamo ligt me niet, inderdaad, net zoals de meeste rock en metal en pop en eender welk ander genre me ook niet ligt.


Dit is natuurlijk volledig in tegenstrijd met je eerdere mening over smaak is smaak.



zeg jij



Emotie genoeg (zowel op de plaat als in de berichtgeving ), variatie en melodie durf ik te betwisten.

Kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat je reacties wilde ontlokken van de hier wat meer van gecharmeerde luisteraar.

Hmm ik zou het graag met je eens zijn Jasper, maar ik weet ook wel hoe dit soort dingen werken. Op Moviemeter heb ik het bijvoorbeeld al vaak gehad dat ik een zogenaamde 'klassieker' (vooral 2001: a space oddity) helemaal afslacht.. Die-hard liefhebbers hebben gewoon moeite om zoiets te begrijpen, zo ook hier.

Neemt niet weg dat Gajargon eerst zegt dat we geen tomaten met komkommers mogen vergelijken (hee das allebei groente, toch ) en dan zelf Granny Porn met Saetia gaat vergelijken.

Op zich niet erg lijkt me, om reacties te ontlokken. Op een forum moet gediscussieerd worden. Maar je kunt toch niet verwachten dat er niet gereageerd wordt als je iets afkraakt (in het hol van de leeuw zeg maar )

Ik kan m'n review toch moeilijk ergens bij een ander album plaatsen?

Dat zou wel verwarrend zijn ja.

Dit is natuurlijk wel herrie, maar door het toch nog wel heldere, melodieuze gitaargeluid zeker geen vervelende herrie. Dan kom ik zelfs dit soort bepaald niet softe troep toch wel met plezier door. Ik luister dit wel het liefst in stukjes, want een uur van dit soort screamo vind ik een beetje veel van het goede. Maar nummers als The Sweetness and the Light en Some Natures Catch No Plague, die lust ik wel. Omdat dit voor mij nogal onontgonnen gebied is verder, zijn tips van kenners welkom.

Off Minor, Funeral Diner, Portraits of Past

Hot Cross

Sowieso alles uit Frankrijk en Italië. Denk aan Raein, Daïtro, La Quiete, het betere materiaal van Amanda Woodward. Verder een niet te missen Envy (platen tot aan A Dead Sinking Story), of het bij vlagen geniale (mits je de zanger aankunt) Yage, en natuurlijk alle bovengenoemde bandjes (inclusief Saetia-voortzetting Hot Cross). Zoveel te ontdekken

Saetia herinnert me er nog even fijntjes aan waarom ik op het moment zo gek ben van screamo. Het is muziek die zo ontzettend veel in zich heeft. Van verzengende chaos tot prachtige melodieën en messcherpe riffs. Wanhoop, woede, haat en intens verdriet kunnen eigenlijk niet beter worden overgebracht dan met een goede scream. Tederheid en lompe woede gaan hand in hand. Het is muziek waar je zowel op kunt springen als muziek die je emotioneel kan raken.

Binnen dit geweldige genre wordt Saetia dan ook nog eens als een grootheid gezien. Terecht? Absoluut Het is niet voor niets dat ze met zo'n korte discografie zoveel indruk hebben achtergelaten, wát een muziek. Ik heb niets dan genialiteit gehoord in dit 70 minuten durende spervuur van alles wat ik hierboven heb beschreven. Een vernietigende draaikolk van emotie, zoals goede screamo hoort te zijn.

Ik ga trouwens achter een paar van de tips die hierboven worden gegeven en die ik nog niet ken aan Wat is het toch een geweldig genre

Mooie Screamo plaat. Instrumentaal zit het erg goed in elkaar.
De rustige stukken klinken erg sober en donker en de harde stukken zijn dan weer wat bruter en energievol. Wat me ook opviel is dat dit een stuk minder hard is dan bijvoorbeeld: Orchid of La Quiete. Jammer genoeg is de "zanger" niet erg sterk. Bij de rustige stukken gaat hij (soms) volledig de mist in. En bij de harde stukken doet hij het over het algemeen wel goed. Al zal hij zelfs bij de harde stukken nooit mijn favoriet in het genre worden. Stem volgt later.

Moeten de songs vanaf nummer 18 trouwens niet als bonustracks worden toegevoegd?

Hoe kom je daarbij? Ik vind ze overigens weinig toevoegen. Houden het van de 4,5* af.

Om dat de meeste downloadlinks die ik vond, alleen maar de studionummers bevatten.
Dus dacht ik dat het bonustracks waren, want het zijn tenslotte ook nog eens Live uitvoeringen van songs die er al opstaan.

EDIT: Sputnik Music herkent ze als Untitled Hidden Tracks. Een paar andere sites tonen aan dat er maar 17 tracks zijn. Heeft iemand hier de originele versie zodat we het zeker weten?

Bonustracks zou betekenen dat op een versie van A Retrospective de tracks niet staan, en dat is niet zo. Dat het livenummers zijn wil toch niet zeggen dat het bonusnummers zijn verder. CD staat hier gewoon in de kast. Sputnik Music? Misschien gewoon ff die shit aanschaffen ofzo...

Even voor de duidelijkheid: ik heb de cd nu ook en de livenummers staan inderdaad niet aangegeven op de achterkant. Ze zijn echter wel degelijk aanwezig, als een soort hidden tracks dus. Leuk voor de heb overigens, die livenummers, maar het kost ze wel een halfje op MuMe. Hoe dan ook: voor deze fantastische, intense prachtmuziek.

Venus And Bacchus moet één van de beste nummers zijn die ik ooit al heb gehoord, damn!

Behoorlijk onverwoestbaar dit album.
Melodieus, intens, bij vlagen hard, en nummers met een smoel.
En ik geniet er dus nog steeds van.