Damien Rice - 9 (2006)

True blood kijkend kom je de demo versie van 9 crimes tegen YouTube - Damien Rice - 9 Crimes (demo)

Mooi hoe een nummer zich kan ontwikkelen zodat er twee totaal verschillende nummers ontstaan, waarvan ik meer neig naar deze.

Als je het album in je cd speler stopt, en vanaf track 1 terugspoelt (ja terugspoelen), dan hoor je dus voor track 1 de demo versie van 9 crimes.

Van de grandeur die op 'O' te vinden was blijft er op '9' weinig over.
Er staan een aantal mooie plaatjes op, maar raken zoals 'O' dat deed, doet deze niet.
Het gevierde '9 Crimes' weet mij ook niet zo erg te bekoren, als dat het bij anderen doet.
De Live In Korea-versie echter....

'Rootless Tree' komt even totaal uit het niets, en slaat ook totaal de plank mis: "fuck you, fuck you, fuck you!".
Voor de rest luistert het wel aardig weg, maar vind ik er niet veel méér aan.

Ik vind dit album toch wat beter als het debuut. Net wat gevarieerder en ik vind Elephant het mooiste nummer dat Damien Rice ooit gemaakt heeft. Me, My Yoke and I vind ik ook heel sterk maar daar lijken de meeste mensen het niet mee eens te zijn.

Inmiddels bijna 8 jaar verder.. Ik wacht nog steeds op een nieuw album ¬¬
Geduld loont.. zegt men.

Elephant lijkt wel heel veel op The Blowers Daughter. Of ligt dat aan mij?

@Eveningguard: ik heb 'Elephant' altijd een soort van 'The blowers daughter part II' gezien, zal me niks verbazen als dat ook werkelijk zo is. Sterker nog, na het typen van voorgaande zin heb ik het opgezocht en blijkt de originele titel zelfs letterlijk 'The blower's daughter part 2' te zijn.. Hehe..

Anyway.. Tijd voor een uitgebreide mening. Onder het motto: beter laat dan nooit!
Damien Rice, één van mijn favoriete singer-songwriters, dan wel niet dé favoriet.

'O' staat al jaren bovenaan mijn top 10. Echter heeft '9' me nooit zo kunnen pakken. Ondanks dat dit album wel mijn ultieme Rice favoriet 'Dogs' bevat. De eerste helft is een mooie opvolger op 'O', met name rustige, breekbare nummers. '9 crimes' is toch een opmerkelijk ander nummer, de release single, waar piano op de voorgrond staat, in plaats van gitaar getokkel dat eigenlijk altijd een hoofdrol speelt in de muziek van Rice. Een prachtig opgebouwd nummer, een grotere rol voor Lisa Hannigan en schitterende lyrics m.b.t. overspel/trouw ("to give my gun away while it's loaded, if you don't shoot it, how am I supposed to hold it?"). Een nummer wat een groot publiek trekt, maar waar een aanzienlijk deel af knapt wanneer ze meer van Rice gaan luisteren.

Te diep, te kwetsbaar, te moeilijk.

The animals are gone en Elephant (blower's daughter part II dus), kabbelen voort op het oude werk. Het is voor mij indrukwekkend hoe weinig Rice nodig heeft om mij te blijven boeien. Het zijn gewoon ijzersterke lyrics en diepgang, dat simpele (maar toch ook niet), dat kwetsbare is wat het voor mij doet.

'Rootless tree' is de 'ruige' uitsteker, mijn op 1 na favoriete nummer van dit album. Ik weet dat ik dit nummer grijs heb gedraaid tijdens een voormalige relatie die met de minuut dieper zonk. Waar ik zo ongeveer verdronk in de hoeveelheid liefde die hij me gaf, het werkte gewoon niet vanaf mijn kant. De lyrics waren toentertijd nogal toepasselijk "Could you hate me, hate me, hate me so good, that you could let me out, let me out, let me out, this hell when you're around".. Ondanks de 'tragische' inhoud zal dit ook altijd één van mijn favorieten blijven.

Dogs, all time favourite.. Vanaf de eerste gitaartokkel kruipt dit nummer onder mijn huid, in m'n ziel. De lyrics die zo simpel klinken, maar zoveel dieper gaan. Verliefheid of zelfs houden van, de manier waarop hij haar beschrijft, wetend dat zij hem nooit zal zien zoals hij haar, zij heeft haar eigen held al. Het zij zo.. het maakt niet uit. Prachtig.

En dan de tweede helft. Niet mijn ding. Met 'Coconut skins' heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad.. Ik vind het bijna een soort singer-songwrite polonaise/'YOLO' song.. Soms kan ik het niet uitstaan, soms vind ik het juist wel lachen. Humoristische tekst en een wat opzwepender gitaarslagje.

De haat-liefde verhouding gaat door met 'Me, my yoke and I'.. Ik vind de opbouw in dit nummer mooi gedaan, van fragiel naar bijna headbangend (slome versie van headbangen dan ), maar soms vind ik het nummer gewoon saai.

De twee na laatste nummers moet ik zelfs opnieuw luisteren om te weten hoe ze klinken, hoe vaak ik ze ook heb gehoord, ze blijven me gewoon niet bij, ze boeien me niet genoeg. Al moet ik zeggen dat als ik 'Grey room' hoor, ik dit toch wel een mooi nummer vind, maar niet zo goed als de nummers op 'O' of de eerste helft van '9'. Accidental babies skip ik regelmatig wanneer hij bijv. per shuffle op m'n Ipod klinkt, ik vind het een té zeikerig nummer en dan gevolgd door 'Sleep, don't weep' een soort van verlenging hiervan..

Ondanks dat ik van de diepe, kwetsbare muziek houd, heb ik liever de romantische dan wel mannelijke Rice dan de wat afhankelijke, boehoe, klinkende Rice..
Al ben ik me ervan bewust dat de lijn tussen die twee soms wel heel dun is..
Gelukkig voor mij meestal aan de juiste kant van de lijn...

Ik zou dolgraag 4,0 sterren geven, maar het lukt me gewoon niet door de laatste helft en dat is meer persoonlijke mening dan kwalitateit, want qua kwaliteit is dit absoluut een viersterren plaat.

Ik heb net Duncan Sheik ontdekt, hoewel niet helemaal hetzelfde heeft het er wel wat van weg vind ik.

bedankt voor de tip, ik zal eens luisteren.
Gelukkig nog genoeg muziek verder om me mee zoet te houden, maar stiekem wordt het nu toch wel echt tijd voor een nieuw album, gezien Rice nog steeds tourt en met muziek bezig is, verwacht ik dat hij op den duur met iets komt.

Bij Damien Rice weet je wat je krijgt en dat is ook hier weer prima in orde. Mooie, rustige melodieën. Breekbaar gezongen en schitterende muzikale omlijsting. Dit album is op deel 1 heel sterk, maar zakt voor mij in deel 2 onder het niveau van de voorganger.
Elephant is voor mij wel het mooiste nummer dat de man op zijn naam heeft staan. Dat nummer zuigt me volledig op; schitterend!

? Vind dit opgaan voor O en FFF maar niet voor 9 met Rootless Tree en Me, My yoke and I. Eerste is overigens meteen een van m’n favorieten van deze plaat. Zet deze plaat omwille van die heftige tracks niet zo vaak op (bang dat m’n vrouw het te onrustig vindt maar ze is nu van huis ;p) maar nu ie weer opstaat is het weer genieten geblazen. Schurkt heel hard tegen O aan en bakken beter dan FFF.

oh, ik niet...

Misschien is Damien Rice niet helemaal voor mij weggelegd. Zijn stem is fantastisch en sommige nummers voeren me weg, maar er zitten ook platen bij die mijn aandacht niet vast kunnen houden. 3,5*

9 Crimes (3:39)  --- 4,5
The Animals Were Gone (5:41) --- 3,5
Elephant (5:57) --- 3,0
Rootless Tree (4:23) --- 3,0
Dogs (4:10) --- 3,0
Coconut Skins (3:45) --- 3,0
Me, My Yoke + I (5:56) --- 3,0
Grey Room (5:43) --- 3,5
Accidental Babies (6:33) --- 3,5
Sleep Don't Weep (21:56) --- 3,0

9 is het tweede studioalbum van de Ierse singer-songwriter Damien Rice, uitgebracht in 2006. Het volgde op zijn veelgeprezen debuutalbum "O" en bleef zijn talent voor aangrijpende songwriting en unieke vocale levering demonstreren. Het album bevat nummers als 9 Crimes, een populaire single, en andere opmerkelijke nummers zoals The Animals Were Gone, Elephant en Rootless Tree.

Het album werd goed ontvangen door verschillende muziek magazines. Zowel Mojo als Q gaven het album een beoordeling van 4 op 5 en The Sunday Times noemde het hun 'Album van de Week'. Het verdiende ook de titel van Critic Choice door het tijdschrift People in november 2006. In termen van commercieel succes bereikte "9" nummer 4 in de UK Albums Chart en piekte op #22 in de Billboard 200 in de VS, waar het 10 weken bleef.

Het album toont Rice's vermogen om gevoelige songwriting te combineren met intense emotionele levering. Hoewel het een deel van de folky charme van zijn debuutalbum behoudt, verkent "9" een breder scala aan muzikale expressie. Critici hebben opgemerkt dat het album fans van artiesten als David Gray en Coldplay zou kunnen aanspreken.

"9" wordt gekenmerkt door de unieke muziekstijl van Rice, waarbij hij zijn kenmerkende vocale prestaties combineert met lyrische instrumentatie. Het album neemt luisteraars mee door een scala aan emoties, van delicaat en introspectief tot meer intense en expressieve momenten.

Over het algemeen wordt "9" van Damien Rice erkend als een sterke opvolger van zijn debuut, met een mix van emotionele diepgang en muzikale verkenning die wordt gewaardeerd door veel luisteraars. Voor mij persoonlijk heeft het album wat minder waarde. Op de opener 9 Crimes en de drie daar op volgende nummers na draai ik het album eigenlijk nooit. Daarna ben ik weer toe aan een flinke oppepper met tempo en volume. Sleep Don't Weep kom ik helemaal niet doorheen. Halverwege heb ik de sleep gevat.
Kortom mijn 3,5* worden er 3.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Eens dat het op het einde wat inkakt, maar dan mis je nog wel het geweldige nummer Accidental Babies.
Sleep Dont Weep is idd slaapverwekkend