The Stranglers - No More Heroes (1977)

Een sprekende hoes...No More Heroes met een krans op de doodskist. Ok, maar wat heb je dän te bieden ? Ik moet zeggen dat ik de tegenprsatatie wat vind tegenvallen. Het album is voldoende,maar dat is het dan ook. Het klinkt fel en smerig maar met een handvol goede nummers en een handvol minder werk is het geen super album. No More Heroes is duidelijk het prijsnummer op dit album, maar verder nogal wisselvallig. Als dit het beste zou zijn wat de Stranglers te bieden hebben, hoef ik iig niet verder te zoeken.

Wie zegt er jou dat dit het beste is wat The Stranglers te bieden hebben?

Het aantal stemmen en de gemiddelde score op MusicMeter: bollocks.
Dat zijn mensen die enkel de punkklassieker No More Heroes kennen en naar dit album grijpen.
Net zoals anderen voor het zwakke La Folie gaan omdat daar toevallig Golden Brown op staat.

Lees gewoon even mijn recensie en je wordt een pak wijzer.


En zoek toch maar verder: naar hun debuut Rattus en daarna The Raven.

Ik zou zeggen : bollocks . Als ik naar de stemgemiddelden hier op Mume kijk, zie ik voor de reguliere albums eigenlijk allemaal hetzelfde, nml. 3,5 ster: dat is dus ruim voldoende, maar ook niet meer. Er zit voor de gemiddelde Mume-gebruiker geen klasbak of uitschieter bij. Dat jij dat wel vindt , streept de laagstemmer weg.

Ik heb gisteren nog The Raven en Aural Sculpture beluisterd en daar kom ik op zijn hoogst in de buurt van No More Heroes.(Feline en Rattus kende ik al).

JJ over No More Heroes
ratter: No More Heroes-track by track - stranglers-ratter.blogspot.co.uk

Interessant eens te meer, bastens.

Maar JJ lijkt me wel iets te zelfingenomen: mijn tekst, mijn baslijn, mijn muziek, mijn song.
Iets minder genuanceerd dan Hugh in Song by Song, maar desalniettemin goed om lezen.

Mja ik heb Song By Song nooit gelezen, kan niet vergelijken..
Hugh gaat toeren, en het No More Heroes album integraal spelen, met keyboards heb ik vernomen.. op 06 november in Verviers. Ik blijf Stranglers, en Hugh fan!

Dat Hugh het No More Heroes album in zijn uppie live gaat brengen,
vind ik er dan ook weer over. Toch nog wat anders dan los songmateriaal.

Ik heb respect voor de drie anderen die zijn blijven doorgaan.
Met een trouw publiek en met respect ook voor de muzikale erfenis.

Als Hugh zijn Cornwell songs brengt uit de Stranglers periode is dat fijn.
Maar de twee eerste albums lijken me toch voor de helft ook Burnels kindjes.

Song by Song is toch echt wel een must, bastens.
Het opent zoveel perspectieven. En de interviewer gebruikt
het oeuvre om song na song in te zoemen op de band en het succes.

Hugh praat ook onomwonden over druggebruik en latere ontwenning.

Hij legt iets meer nuances wat songschrijven betreft. De bas riff is van Burnell,
de melodie is van Dave, de tekst is van Hugh, het idee is van Jet (ik zeg maar wat).
Burnell onderstreept in de link vooral zijn eigen aandeel in de songs.

Het komt wellicht nooit meer goed tussen die twee ... wat heel jammer is.

Ik weet dat Song by Song een must have is, maar het is niet meer te koop.. en 2e hands vind ik de prijzen wat hoog voor een boek. Mss toch is doen..?
Jammer vind ik het niet dat het nooit nog goed komt tussen JJ en Hugh. Wat goed is, is goed en wat mooi geweest is, is geweest. Da's het leven.

Misschien moet ik zelf eens nummer per nummer
wat trivia online gooien van wat ik in het boek gelezen heb.

Zelf heb ik het boek ooit gewoon in De Sleghte gekocht .

Mss eens aan Hugh zelf vragen of hij nog een exemplaartje heeft liggen? In de zaaltjes waar hij speelt komt hij zelf na z'n optreden de merchandise doen en maakt praatjes met de fans.

Album wat buitengewoon veel impact had in de punkjaren 1977/1978.
Bij mij op school in ieder geval erg geliefd. Iedereen had of deze of Rattus Norvegicus.
Een tot dan toe nog niet gehoorde (en daarna ook niet veel meer) sound met een constant hoog spelende bas, een Doors-orgeltje en een zijn teksten uitspuwende zanger.
Eigenlijk vind ik hem nog steeds gewoon goed.

Leverde 2 echte hits op in Nederland: Something Better Change (wat blijft dat nog steeds een goed nummer) en No More Heroes (dat ik nu nog steeds woord voor woord van buiten ken).
Met verder nog de geweldige meezinger Bitching en het eveneens van een lekkere melodie voorziene Dagenham Dave.
Achteraf is misschien toch wel te merken dat er enkele leftovers op staan, maar vroeger heb ik dat nooit gemerkt.
Dead Ringer, English Towns en Bring On The Nubiles vind ik nu achteraf toch wat mindere nummers.
School Mam en Peasant In The Big Shitty vind ik dan wel ook nog steeds goed.
Toch is dit album inderdaad net wat minder dan Rattus Norvegicus.
Op vinyl en klinkt nog steeds vet.

Mooie bijdrage, Dibbel. School Mam vind ik persoonlijk een van de minste nummers die The Stranglers ooit op een muziekdrager hebben uitgebracht.
Ga je soms naar optredens? Hugh speelt de volgende dagen een 5 tal keer in Nederland en gaat het No More Heroes album integraal brengen. Misschien wel bij jou in de buurt!?
Welcome to the official website of Hugh Cornwell - hughcornwell.com

Toch een beetje teleurgesteld. 'No More Heroes' vind ik een erg leuk liedje, maar de rest valt me tegen. Slecht is 't niet, maar ook niet bijzonder.

Dit is dan ook niet het album waar je mee moet starten.
Het bestaan voor de helft uit leftovers van de sessies van het debuut
en werd namelijk ook heel snel na Rattus Norvegicus uitgebracht.

Absolute aanraders zijn ...

Rattus Norvegicus (1977) en The Raven (1979).
Dat zijn muzikaal gezien de twee sterkste albums.

Het debuut Rattus niet meegerekend, staan de bekenste Stranglers nummers op de relatief zwakste albums. En dat is doodjammer, mensen kopen de plaat omdat er 'hitjes' opstaan en blijven dan ietwat teleurgesteld achter..
Black and White mag ook nog bij het rijtje aanraders van Dazzler vind ik.

Alhoewel dit zeker niet het beste Stranglers album is, is hij wel heel interessant om over te schrijven. Dit is behoorlijk punk, nasty, angry en soms ook over de rand. Het is denk ik behoorlijk een kind van zijn tijd, middenin de punkbeweging en is extremer dan The Clash en The Pistols bij elkaar, ondanks het feit dat deze mannen muzikaal gezien nogal niet punk waren (lees: muzikanten, haha!)

I Feel Like A Wog is een voor mij een ijzersterke opener die de toon alvast zet, furieus! De lyrics kan ik totaal niet volgen, maar misschien is dat maar goed ook. Helaas volgt dan een trits niet al te bijzondere nummers, waarvan Bitching zelfs lichtelijk irritant is en te lang duurt.

Bij Bring On The Nubiles word ik weer bij de les geroepen, maar niet persé op een fijne manier. "Let me let me fuck you fuck you, let me nail you to the floor" etcetera. Tja, eigenlijk vind ik dit een beetje puberaal, mag ik dat zeggen? Ik weet dat The Stranglers graag koketeerden met seksisme en dergelijke, en het is ze gegund en ik ben ook geen moraalridder, maar ik vind dit gewoon a-subtiel, kort door de bocht en gewoon niet mooi. Waar is het intellectualisme gebleven?

Hierna volgen de twee beste tracks van het album: Something Better Change en de titelsong. Deze nummers wil je gewoon keihard horen en op uit je dak gaan en dat doe ik dan ook en met mij heel veel mensen in de wereld, toen en nu. Als heel het album dit niveau had gehad, dan was Rattus allang vergeten.

Peasant In The Big Shitty is nog wel leuk vanwege de geluidseffecten en het trippy gevoel, maar hierna zakt het album weg in de vergetelheid.

Van de bonustracks vind ik Five Minutes en Rok It To The Moon nog het leukst, maar die hebben eigenlijk niets met dit album te maken.

De 3,5 ster heeft het vooral te danken aan die ijzersterke tandem SBC en NMH en de opener. Hiermee is het dus niet beter of slechter dan Rattus, maar laatstgenoemde is wel constanter en meer gelaagd.

Lang geleden nog op LP gehad maar nu terug gekocht op CD (met bonustracks). Het klinkt ruig en energiek maar The Stranglers hadden muzikaal meer te bieden dan de meeste andere punkbands wat blijkt uit dit album dat naar punkmaatstaven muzikaal rijk is met orgel en synths. Destijds een sensatie maar dit album heeft nog niets aan kracht en frisheid ingeboet. Something Better Change en No More Heroes zijn terechte klassiekers geworden.
Naast dit album bezit ik nog een compilatiedubbelaar met al hun hits (Decades Apart). Wellicht zal ik nog andere albums van Stranglers aanschaffen maar dan in hun latere (postpunk)periode, ik denk in eerste instantie aan The Meninblack.

The Meninblack ga je wellicht wel kunnen smaken, Luc. Zeker als je ook het concept erachter (zijn mijn berichten in dit topic) ter harte neemt. Feline is ook een aanrader (met bonustracks een mooi totaalplaatje). En uit hun beginperiode is het debuut beslist gevarieerder dan deze No More Heroes.

Mijn tweede "punkplaat"!

Even serieus. De al wat oudere muziekliefhebber had, mede vanwege dat orgeltje, zeker meer met The Stranglers dan bijvoorbeeld met The Sex Pistols. De meeste studenten hadden de platen van The Doors, Van Morrison en noem maar op, al reeds in huis en kenden deze platen van hun oudere broers en/of zussen. The Stranglers behoorden in ieder geval tot de grote favorieten op feesten en partijen.

Vandaag weer eens opgezet, toch wel een erg goede plaat dit !

Ook een van de punkalbums uit 1977 die in de jaarlijst Oor zijn beland. Gedeeld 24e.
Zoals elders ook vermeld is de stroming enigszins buiten mijn beeld gebleven. Uiteraard kende ik de Stranglers van Something Better Change en uiteraard No More Heroes. En ik vond dat ook leuke nummers,
Vandaag maar eens aandachtig beluisterd. Het lijkt wat muzikaler dan de overige punk (Ramones, Clash, enz.) en dat spreekt mij wel aan.

Ruim een jaar luisterde ik op mijn eigen radiocassetterecorder naar Hilversum 3 toen No More Heroes van The Stranglers voorbijkwam. Was voorganger Something Better Change al zo lekker, dit vond deze piepjonge tiener nóg beter. Vier maanden na release haalde het in januari 1978 de Top 40 en Nationale Hitparade. De beelden in TopPop vond ik hilarisch, al kende ik dat woord nog niet. De grommende bas en snelle toetsenladders, de melodie en tekst voor zover ik die kon begrijpen: ik kreeg er vlinders van! Hetzelfde gold voor de albumhoes, zeker nadat ik hem bij een oudere neef zag staan. Een juweel. Kortom, díe plaat wilde ik horen.
Toen ik in 1980 lid werd van de fonotheek en de poort naar elpees voor mij openzwaaide, stond ie daar niet. En dus moest ik ’t met de voorganger doen. Dat was allesbehalve een straf, hoe goed is die immers! Van de opvolger bleef ik dromen, die kon alleen maar beter zijn.

Het zou nog bijna twintig jaar duren voordat ik ‘m eindelijk hoorde. Inmiddels op een geleende cd, vinyl was iets geworden voor mensen die ho-pe-loos achterliepen.
Maar helaas. Waar ik het debuut zo ontzettend goed vond, viel de opvolger tot mijn verbazing tegen. Buiten de twee singles deed de muziek me niet zoveel, al waren Burning Up Time en de enige bonustrack op die cd 5 Minutes dik okay.

Opnieuw twintig jaar verder schafte ik ‘m dan eindelijk aan, op vinyl. Hoe wispelturig blijk ik: tegenwoordig valt ie weer mee! Nu pas valt op hoe fraai de bas in I Feel Like a Wog samenvalt met de lage synthesizertonen, wat een moddervette groove veroorzaakt. En Peasant in the big shitty (leuke woordspeling) is heerlijk met zijn 9/4 maat. Ook opvallend: de plaat klinkt nog bozer dan het debuut.
Dat neemt niet weg dat ik inmiddels begrijp wat ik eind jaren ‘90 naast goede composities miste: de flitsende toetsenlijnen van Dave Greenfield. Op kant A duiken die pas in de slotsong op, op kant B eigenlijk alleen in de titelsong. Op de andere nummers overheerst een simpeler soort woede, hier en daar vergezeld door teksten die sinds hesjtekmietoe terecht in de ban zijn.

Andere MuMe-schrijvers beschreven de oorzaken voor het tegenvallende plaatje. Wie iets weet van de platenindustrie van die dagen herkent het beeld. In zijn autobiografie Rainbow in the Dark (2021) vertelt ervaringsdeskundige Ronnie James Dio meer over dit soort platenwereldwetten en -dynamieken. Uiteraard stond het maken van winst centraal, waarbij nieuwgetekende bands een beperkte tijd hadden van twee á drie jaar om door te breken. Meneer Dio beschrijft verder op welke niveaus je daarna werd ingeschaald, wat interessante leeskost oplevert.

Het eindoordeel. Bij de concerten die ik van de band zag in ’14 en ‘19 zaten behalve de twee singles van dit album ook 5 Minutes plus Peasant… in de set. Terecht, die tracks zijn onverwoestbaar. Dit mag dan niet hun beste plaat ooit zijn, de gitaarsolo in Something… bijvoorbeeld, heerlijk! Al met noch een hoog-, noch een laagvlieger met vier heerlijke songs.

Ik vind 'm net zo goed als Rattus. Originele nrs en die stem en bas....die doen t voor mij.